Οι εργάτες και οι ρυθμιστές κυκλοφορίας (αυτοί που κρατούν τις πινακίδες STOP), οι οποίοι απασχολούνται πλήρως -36 ώρες την εβδομάδα- σε εργοτάξια θα κερδίζουν σύντομα 120.000 δολάρια ετησίως, συν επιδόματα και υπερωρίες, βάσει της νέας τριετούς εργασιακής συμφωνίας του συνδικάτου Construction, Forestry and Maritime Employees Union (CFMEU), η οποία προβλέπει αυξήσεις «τουλάχιστον» 5%.

Η συμφωνία βρίσκεται στα «πρόθυρα» της υπογραφής, αν και πολλές ανησυχίες εκφράστηκαν για το ήδη υψηλό κόστος που πλήττει τον κατασκευαστικό κλάδο -με πολλές εταιρείες να έχουν… βαρέσει κανόνι- ενώ η αντιπολίτευση στη Βικτώρια έφερε εκ νέου στο προσκήνιο έργα που έχουν υπερβεί τον προϋπολογισμό τους.

Αντιδράσεις υπήρξαν και από μερίδα πολιτών που επισήμαναν ότι πολλοί υπάλληλοι, με σπουδές και πτυχία, αμείβονται με λιγότερα χρήματα.

Εργαζόμενοι σε εργοτάξια υπερασπίστηκαν την αύξηση «απαντώντας» ότι δεν έχουν πάντα «τακτική απασχόληση», ενώ αντιμετωπίζουν και πολλές δυσκολίες με την επίπονη σωματικά εργασία, υπό αντίξοα καιρικά φαινόμενα κάποιες φορές.

Επίσης, ανέφεραν ότι όσο γερνούν θα πρέπει να συνεχίσουν υπό δύσκολες εργασιακές συνθήκες, παρά τους τραυματισμούς που μπορεί να έχουν, έως τα 67 τους επίσης για να λάβουν σύνταξη.

Just a friendly reminder that workers who build things with their hands are actually more important than most who work behind a desk. The latter’s social value is extremely subjective. The former group’s work is easy to measure. Objective. Without them, those working behind the…

— Kos Samaras (@KosSamaras) February 17, 2024

Θέση στην αντιπαράθεση πήρε ο γνωστός δημοσκόπος, στρατηγικός σύμβουλος της RedBridge Group, Kos Samaras (Κόσμος Σαμαράς), ο οποίος σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα «Χ» έγραψε:

«Μια φιλική υπενθύμιση ότι οι εργαζόμενοι που κατασκευάζουν/φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους είναι στην πραγματικότητα πιο σημαντικοί από τους περισσότερους από αυτούς που εργάζονται πίσω από ένα γραφείο».

«Η κοινωνική αξία των τελευταίων είναι εξαιρετικά υποκειμενική. Η εργασία της πρώτης ομάδας είναι εύκολο να μετρηθεί. Αντικειμενικά. Χωρίς αυτούς, όσοι εργάζονται πίσω από το γραφείο θα πεινάσουν, θα κρυώσουν και δε θα μπορούν να λειτουργήσουν».

«Χωρίς σπίτια, χωρίς γραφεία, χωρίς πλαστικό, χωρίς φαγητό, χωρίς τηλέφωνα, χωρίς τίποτα. Το πανεπιστημιακό σας πτυχίο δε σας τοποθετεί πάνω από αυτούς τους εργαζόμενους. Το μόνο που εξασφαλίζει είναι ότι δε θα ιδρώσετε για να παράγετε αξία για την κοινωνία».

Αλλά και οι ρυθμιστές κυκλοφορίας, παρότι κερδίζουν καλά χρήματα στην Αυστραλία, κάποιοι έχουν προειδοποιήσει στο παρελθόν ότι η απασχόλησή τους δεν είναι τακτική.

Εις εξ αυτών η Maria Kefalas που είχε αναφέρει ότι «αυτό που δε σας λένε … είναι ότι μπορείτε να δουλέψετε όλη αυτή την εβδομάδα από Δευτέρα έως Παρασκευή και να πάρετε … πολλά χρήματα, αλλά στη συνέχεια θα μπορούσατε … να έχετε έναν ολόκληρο μήνα χωρίς δουλειά».

«Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως μια τυπική ημέρα για τους περισσότερους ρυθμιστές κυκλοφορίας», επισήμανε επίσης η συνάδελφός της, Jade Campbell, μιλώντας σχετικά στο SBS.

«Δε σου λένε πού θα δουλέψεις μέχρι την προηγούμενη ημέρα, συνήθως γύρω στις τέσσερις ή πέντε το απόγευμα. Μπορεί να κάνεις οτιδήποτε, από … μικρές 15λεπτες δουλειές ή να κλείσεις λωρίδες κυκλοφορίας στον αυτοκινητόδρομο M1».

Σχεδόν κανείς «δεν τηρεί ποτέ το όριο ταχύτητας. Όλοι τρέχουν πάντα με υπερβολική ταχύτητα μέσα από ένα εργοτάξιο. Είναι τρομακτικό, για να είμαι ειλικρινής».

«Δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που να μη με βρίζουν λεκτικά, να μη μου πετάνε πράγματα…».

«Η ρύθμιση κυκλοφορίας είναι μια εργασία υψηλού κινδύνου … και (οι εργαζόμενοι) θα πρέπει να αμείβονται ανάλογα με αυτό. Πολλοί άνθρωποι έχουν χτυπηθεί από οχήματα (και) σκοτωθεί στον κλάδο».

«Πρόκειται για μια βιομηχανία που είναι περιστασιακή. Πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους, δεν ξέρουν αν θα δουλέψουν, οπότε αν μιλήσουν για μια ανησυχία σχετικά με την ασφάλεια, αυτοί οι τύποι κόβονται».

Ο απερχόμενος -όπως έχει δηλώσει- επικεφαλής του CFMEU στη Βικτώρια, John Setka, δήλωσε στην Herald Sun προ ημερών ότι οι εργαζόμενοι σε εργοτάξια δικαιούνται «υγιείς» αυξήσεις μισθών κατά τη διάρκεια μιας κρίσης κόστους ζωής.

«Θα μπορούσε να είναι πάνω από 5%», είπε.

«Σε όλους επιτρέπεται να αυξάνουν το κόστος των πάντων, αλλά σε εμάς δεν επιτρέπεται να αυξάνουμε τους μισθούς – δίκαιη βλακεία; Θέλουμε μια αύξηση μισθών για να συμβαδίσουμε με το κόστος ζωής και δε μας επιτρέπεται; Δεν πρόκειται να γίνουμε οι θυσιαζόμενοι αμνοί».

Οι μεγάλες επιχειρήσεις που βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις έχουν αντιταχθεί σε απαιτήσεις για αυξήσεις που έφταναν το 12% ετησίως, καθώς επισημαίνουν ότι το κόστος κατασκευής θα ογκωθεί περαιτέρω, ενώ πιθανότατα θα μετακυλισθεί στους πελάτες.