Για την Ημέρα της Γυναίκας που γιορτάζεται διεθνώς στις 8 Μαρτίου, ο «Νέος Κόσμος» βρέθηκε στην ελληνική γειτονιά του Oakleigh για να συζητήσει με συμπάροικους για την έννοια αυτής της ημέρας στον μακρόχρονο αγώνα των γυναικών για την ισότητα.
Πρόκειται για ένα θέμα που πάντα «ανεβάζει» τους τόνους ή, τουλάχιστον, προκαλεί έναν ζωηρό διάλογο για τους ρόλους και τα δικαιώματα των δύο φύλων, όπως διαπιστώσαμε από τις απόψεις που πρόθυμα μοιράστηκαν μαζί μας, Έλληνες και Ελληνίδες διαφορετικών γενεών.
«Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη γυναίκα και τους αγώνες που έχει κάνει για τα δικαιώματά της. Δεν πιστεύω όμως ότι οι γυναίκες είναι ικανοποιημένες ακόμα…» εξηγεί ο κ. Ρουμελιώτης, που συναντήσαμε έξω από τη ‘Melissa’.
«Για να φτάσουμε στην ισότητα, πρέπει να υπάρχει πλήρης ισότητα στους μισθούς και να σταματήσει το μπούλινγκ σε βάρος των γυναικών στους χώρους εργασίας. Οι γυναίκες σήμερα τα καταφέρνουν παντού… Από πιλότοι μέχρι και καπετάνισσες, ενώ στην πολιτική δεν το συζητάμε. Ακόμα και ταξί οδηγούν… Και στο ποδόσφαιρο… τραβούν περισσότερο κόσμο εδώ στην Αυστραλία! Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει διαφορά…» λέει και προσθέτει ότι, όσον αφορά τις προκλήσεις που βιώνουν πολλές γυναίκες ακόμα, μας εξηγεί ότι ο ίδιος έμαθε από τους γονείς του, από μικρός, να προσέχει και να σέβεται τη γυναίκα.
«Της μάνας μου η μάνα, πέθανε από το ξύλο κάπου το 1942-’43 από τον παππού μου, και η γιαγιά μου -του πατέρα μου η μητέρα που έχει πεθάνει – και την υπεραγαπούσα- υπέφερε από έναν άνθρωπο που έξω στην κοινωνία ήταν κύριος… Με όλα αυτά οι γονείς μου με έμαθαν να προσέχω τη γυναίκα. Γεννήθηκα στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Κόκκινο Μήλο. Ήταν μια φτωχή περιοχή, και έβλεπα κάθε μέρα τι τραβούσαν οι γυναίκες. Σήμερα σκέπτομαι καμιά φορά εκείνα τα κορίτσια, που τότε, μόλις τελείωναν το δημοτικό μετά από δύο χρόνια τα πάντρευαν, τα αρραβώνιαζαν. [Μπορεί να μη συμβαίνει αυτό σήμερα] αλλά υπάρχουν, ειδικά εδώ στην Αυστραλία, πολλά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης κατά της γυναίκας. Το έχω ζήσει, το έχω δει. Και αυτά πρέπει να τα σβήσουμε».
Στην παρέα ο κ. Βεργίνης είναι αισιόδοξος για το μέλλον της γυναίκας στην Αυστραλία και πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα επιτευχθεί η πλήρης ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, τουλάχιστον εδώ σε αυτή την χώρα.
«Νομίζω ότι στην Αυστραλία η γυναίκα βρήκε την ελευθερία της, διεκδίκησε τα δικαιώματά της και είναι πλέον χειραφετημένη. Πιστεύω ότι έχει βελτιωθεί πάρα πολύ η κατάσταση για τις γυναίκες και θεωρώ ότι κάποια στιγμή θα φτάσουμε στην πλήρη ισότητα των φύλων στην κοινωνία μας».
Απαισιόδοξος, αλλά και αντίθετος με τον τρόπο που προβάλλεται το φεμινιστικό κίνημα, τάσσεται ο κ. Νίκος* ο οποίος θεωρεί ότι μάλλον ζημιά έκανε παρά καλό, τουλάχιστον όσον αφορά την οικογένεια.
«Άμα κυκλοφορήσεις έξω θα δεις ότι η γυναίκα σήμερα έχει χάσει τον εαυτό της. Ο ρόλος της γυναίκας από τη φύση είναι να μεγαλώνει παιδιά. Να δουλέψει… ναι…, αλλά δεν μπορεί να παρασύρει και όλο τον κόσμο μαζί της, απαξίωσε την οικογένεια» λέει με παράπονο τονίζοντας, όμως, ότι ο ίδιος θαυμάζει τις γυναίκες.
«Για μένα η φύση την έχει κάνει ένα λουλούδι πάνω στη Γη, αλλά μόνη της, έχασε την αξία της…».
«Tη γυναίκα τη γιορτάζουμε 365 ημέρες τον χρόνο, όχι μόνο μία μέρα», λέει από την πλευρά του ο κ. Τζαμουράνης.
«Τη γυναίκα μου και την εγγονή μου κάθε μέρα τις γιορτάζω με λουλούδια, αγκαλιές και φιλιά».
Θεωρεί όμως ότι όλη αυτή «η καμπάνια των μίντια» για την ισότητα των γυναικών περισσότερο κακό παρά καλό έκανε στην ίδια τη γυναίκα.
«Εμείς οι Έλληνες είχαμε τη γυναίκα εκεί πάνω, και εσείς [τα μίντια] θέλετε να κάνετε τη γυναίκα ίδια με εμάς και αυτό είναι μεγάλο λάθος. Εμείς τη θεά Αθηνά την είχαμε στο υψηλότερο σημείο της Αθήνας. Την είχαμε τη γυναίκα να μην δουλεύει, την είχαμε βασίλισσα μέσα στο σπίτι. Ο θεός έπλασε τη γυναίκα για αναπαραγωγή του είδους μας. Η εξέλιξη είδε τη γυναίκα να γίνεται ηθοποιός, να γίνεται τραγουδίστρια… Εμείς όλα αυτά τα δεχτήκαμε, αλλά εσείς [οι γυναίκες] δεν πήρατε είδηση ότι σας εκμεταλλεύονται. Σήμερα βλέπουμε τη γυναίκα και τη λυπόμαστε. Δεν τη μισούμε γιατί απέκτησε δικαιώματα, αλλά τη λυπούμαστε γιατί την εκμεταλλεύονται χωρίς να το καταλαβαίνει. Και δεν αντιδρά πια».
Τα πράγματα όμως ακούγονται διαφορετικά από τη σκοπιά των γυναικών που συναντήσαμε, κυρίως όταν αναλογίζονται τους αγώνες που έχουν γίνει και την πρόοδο που κατάφεραν οι γυναίκες χάρη στο παγκόσμιο κίνημα για την ισονομία στην κοινωνία.
«Η επανάσταση αυτή ξεκίνησε για να δείξει ότι είναι και η γυναίκα άνθρωπος..» λέει η κα Μπέτυ, η οποία τονίζει ότι στη διάρκεια της ζωής της έχει δει σημαντική εξέλιξη σε αυτό το ζήτημα.
«Αν δεν υπάρχει η γυναίκα, το σύστημα δεν λειτουργεί. Είναι πολλές γυναίκες που θαυμάζω, που είναι έξυπνες, και ακόμα και αυτές που δεν σπούδασαν είναι σοφές. Ο άντρας μπορεί να νομίζει ότι είναι το ‘κεφάλι’ του σπιτιού, αλλά χωρίς τη γυναίκα… Δυστυχώς, έχω δει πολλές φορές τη γυναίκα να αδικείται… να υποτιμάται».
Η κα Πόπη, η οποία μεγάλωσε στην Αυστραλία, χαίρεται πολύ με την πρόοδο που έχουν καταφέρει οι γυναίκες σε όλους τους τομείς, σε σύγκριση με τον καιρό που ήταν η ίδια παιδί.
«Όλα τα χρόνια, η γυναίκα ήταν καταπιεσμένη. Τώρα οι γυναίκες έχουν ελευθερία, έχουν ωραία επαγγέλματα, είναι στις επιστήμες. Εκτιμούνται πιο πολύ τώρα γιατί έχουν τα ίδια προσόντα με τους άνδρες. Η νοοτροπία έχει αλλάξει… οι γυναίκες σπουδάζουν… και η ζωή τους έχει προχωρήσει. Πρέπει γενικά να υπάρχει σεβασμός μεταξύ του άντρα και της γυναίκας και όχι ο άντρας να θεωρεί ότι επειδή είσαι γυναίκα πρέπει να τα κάνεις όλα εσύ στο σπίτι, ακόμα και αν δουλεύεις, κάτι που είναι άδικο. Είμαι παντρεμένη με τον άντρα μου εδώ και 46 χρόνια και έχουμε μεγάλη κατανόηση ο ένας για τον άλλο, καλή επικοινωνία και αλληλοσεβασμό».
«Όταν εργαζόμουν, η Ημέρα της Γυναίκας ήταν μεγάλη υπόθεση και έβρισκα υπέροχο να τιμούμε τις γυναίκες για όλα αυτά που καταφέρνουν ως μητέρες, κόρες, εργαζόμενες. Νομίζω ότι είναι ωραίο να έχουμε μια ημέρα που αναγνωρίζει τις γυναίκες», λέει στον «Νέο Κόσμο» η Phyllis, η οποία έχει έρθει βόλτα στο Oakleigh με την αδελφή της Vassy, και την μητέρα της Ελένη.
«Νομίζω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, ειδικά όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία. Από την άλλη, επίσης, βρίσκω ότι τα σόσιαλ μίντια και, γενικότερα, τα Μέσα Ενημέρωσης, έχουν κάνει ζημιά στην πρόοδο των γυναικών. Αισθάνομαι ότι έχουμε πάει πίσω όταν βλέπω νεαρά κορίτσια να εστιάζουν τόσο πολύ στην προβολή της εικόνας τους. Δεν πρόκειται να γίνουμε ισχυρές, ανεξάρτητες γυναίκες που επιδιώκουν την ισότητα, εάν δυστυχώς εστιάζουμε στην εικόνα μας, στην αντικειμενοποίησή μας».
«Εκεί που εργαζόμουν, είχα μεγάλο θαυμασμό για τις γυναίκες. Ήταν στην ιατρική έρευνα, και ήταν καταπληκτικές», συνεχίζει η Phyllis.
«Αλλά ποτέ δεν τις έβλεπα να καυχιούνται για τα επιτεύγματά τους. Εστίαζαν στην έρευνά τους και στο τι μπορούσαν να κάνουν για τον άνθρωπο, δεν τους ένοιαζε ιδιαίτερα εάν θα έπαιρναν τα εύσημα για τα όσα ανακάλυπταν. Αυτές είναι οι γυναίκες που θαυμάζω και θα ήθελα να τις αναδείξουμε περισσότερο σε αυτή την κουλτούρα μας που κυριαρχείται από τους άντρες και τα… αθλητικά.
Μόλις πρόσφατα είδαμε το γυναικείο ποδόσφαιρο να έρχεται στο προσκήνιο, αλλά πραγματικά υπάρχουν τόσα πολλά άλλα που κάνουν οι γυναίκες και θα έπρεπε να αναγνωρίζονται… και πάλι, κατηγορώ τα μίντια. Το ίδιο και στην πολιτική, θα ήταν καλά να είχαμε μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών για να αναδειχθούν τα θέματά μας, αλλά είναι δύσκολο γιατί βρισκόμαστε στη μέση και έχουμε τόσους πολλούς ρόλους νακαλύψουμε».
«… και μην ξεχνάμε τη φροντίδα που προσφέρουμε», συμπληρώνει η αδελφή της η Vassy.
«Είμαστε η “γενιά-σάντουιτς” που φροντίζουμε τους γονείς μας, τους εαυτούς μας και τώρα τα παιδιά μας που ξεκινούν τις δικές τους οικογένειες. Νομίζω ότι οι γυναίκες είναι καταπονημένες, ίσως δεν έχουμε εκτιμήσει την αξία του έργου που προσφέρουν ως φροντιστές, την ευθύνη που έχουν. Όχι ότι δεν θέλουμε να το κάνουμε. Είναι κάτι μέσα μας που μας σπρώχνει να προσφέρουμε. Και έτσι οι ευκαιρίες για τις γυναίκες δεν είναι ίδιες με τους άντρες, ίσως επειδή υπάρχει η προσδοκία ότι θα αναλάβουμε εμείς τη φροντίδα της οικογένειας, και έτσι δεν μπορούμε να κυνηγάμε ευκαιρίες για να εξελιχθούμε στην καριέρα μας. Από τη στιγμή που ξεκινάς μια οικογένεια μπαίνει το δίλλημα».
«Είμαι πολύ χαρούμενη με τα κορίτσια μου που με πάνε παντού, αν και εγώ, όμως, δεν μπορώ να τα κάνω… happy», λέει με παράπονο η μητέρα τους η κα Ελένη, η μητέρα τους, που όλα τα χρόνια, ήταν τόσο δυνατή, η «ραχοκοκαλιά» της οικογένειας, λένε οι κόρες της. Τώρα που δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη πια έχει πέσει ψυχολογικά.
«Υποθέτω ότι όταν ως γυναίκα έχεις αυτή την απίστευτη ενέργεια και όλοι εξαρτώνται από σένα και όταν ξαφνικά στην τρίτη ηλικία το χάσεις αυτό, πρέπει να είναι πραγματικά δύσκολο!» λέει η Phyllis.
Λίγο πιο κάτω, δύο νέες γυναίκες, η Brie και η Penny, πίνουν τον πρωινό καφέ τους και κουβεντιάζουν με διαλείμματα καθώς κάθε τόσο η Penny σηκώνεται να κυνηγήσει τον μικρό της γιο της που τρέχει να… εξερευνήσει τον κόσμο.
«Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτή την γιορτή αλλά θεωρώ ότι γιορτάζουμε τη χειραφέτηση των γυναικών και τη δυναμικότητα που έχουν επιδείξει» λέει η Brie, τονίζοντας ότι οι γυναίκες είναι σίγουρα πιο ανεξάρτητες σήμερα απ’ ό,τι παλαιότερα.
Όταν είσαι μάνα δεν σταματάς καθόλου όλο το εικοσιτετράωρο, ενώ υπάρχουν φυσικά ακόμα προκλήσεις, κυρίως στον χώρο της εργασίας όπου τα πράγματα δεν είναι ακόμα ισότιμα, συνεχίζει και προσθέτει, ότι συχνά βλέπει άσχημες συμπεριφορές απέναντι σε γυναίκες υπαλλήλους.
«Πριν από δύο εβδομάδες ήμουν σε μια καφετέρια όπου εργαζόταν μια νεαρή κοπέλα και ένας άντρας της φώναζε και απαιτούσε πίσω τα χρήματά του, ενώ έπινε τον καφέ που του είχε φτιάξει!».
«Φανταστείτε έναν κόσμο ίσων ευκαιριών μεταξύ των δύο φύλων» είναι το μήνυμα της φετινής καμπάνιας της Ημέρας της Γυναίκας.
«Έναν κόσμο χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και διακρίσεις. Έναν κόσμο που θα είναι ποικιλόμορφος, δίκαιος και χωρίς αποκλεισμούς, όπου η διαφορετικότητα θα εκτιμάται και θα γιορτάζεται. Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την ισότητα των γυναικών. Συλλογικά μπορούμε να εμπνεύσουμε την ένταξη των γυναικών στην κοινωνία με ίσους όρους».
