«Ο εθελοντισμός είναι μεγάλη υπόθεση. Εργάζομαι πλάι στο σύζυγό μου για 17 ολόκληρα χρόνια. Ο Σύλλογος Ηλικιωμένων Bullen – Manningham, είναι πλέον οικογένειά μου», θα πει η κ. Κατερίνα Κωστούλια, σύζυγος του επί πολλών ετών προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ηλικιωμένων κ. Γιάννη Κωστούλια.
Εγώ, με την άδειά της θα έλεγα, μιας και γνωριζόμαστε χρόνια, ότι πίσω από ένα δυναμικό άνδρα, βρίσκεται μια εξίσου δυναμική γυναίκα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Κατερίνα είναι το τελευταίο παιδί των αείμνηστων Χαράλαμπου και Παναγιώτας Πανταζή, που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία.
Το χωριό της, η Πέγεια, που υπάγεται στην επαρχία Πάφου της Κύπρου, είναι παραλιακό. Το πατρικό της, απείχε μόλις λίγα μέτρα από τη θάλασσα.
Και, ώ του θαύματος! Από ένα άγονο, ξηρό και άνυδρο χωριό, η «κάθοδος» των Άγγλων, με τις πολυτελείς βίλες που έκτισαν, το κατατάσσουν στον κατάλογο των κοσμοπολίτικων, με αποτέλεσμα η αγορά γης να είναι απλησίαστη.
«Εκεί που δεν είχαμε νερό να πιούμε, τώρα το νερό, μετέτρεψε και τις πιο απομακρυσμένες και ερημικές περιοχές, άσε που δεν υπάρχουν, σε περιβόλια με φρουτόδεντρα, μπανανιές, αμπελώνες κλπ.», εξηγεί.
Κρίνοντας από το βλέμμα και τα λεγόμενά της, εισπράττω μια νοσταλγία. Αυτήν την ευλογημένη γη της Αφροδίτης, που σε κοντινή απόσταση σώζεται ακόμα η λίμνη με τα καταπράσινα νερά όπου έκανε το μπάνιο της η θεά της Ομορφιάς, η Κατερίνα αποχαιρέτησε το 1961, στο άνθος της νιότης της. Ήταν μόλις 21 χρόνων και ερχόταν να συναντήσει τα αδέλφια της που ήταν ήδη εδώ.
Θυμίζουμε ότι ένα χρόνο πριν η Κύπρος είχε ανακηρυχθεί σε Ανεξάρτητη Δημοκρατία, με πρώτο πρόεδρο τον Εθνάρχη Μακάριο.
«Ο τόπος μας είχε μόλις τότε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Το χώμα που άφησα δεν το ξεχνώ. Η Κύπρος είναι μέσα στην καρδιά μου. Είμαι περήφανη για την καταγωγή μου. Πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γυροφέρνει σε εκείνα τα μέρη. Ευτυχώς, φέρνοντας στην σκέψη τους ανθρώπους που αγαπώ, προσγειώνομαι. Ήμουν τυχερή και στο γάμο μου. Είμαστε μαζί 59 χρόνια», προσθέτει.
Η Κατερίνα έκανε το υπερπόντιο ταξίδι στο Νότο με το Αγγλικό επιβατικό πλοίο «Himalaya». Στην αρχή εργάστηκε ως μασίνιστ υποκαμίσων, σε διάφορες βιοτεχνίες ενδυμάτων, που τότε ήταν διάσπαρτες στη Μελβούρνη.
Σύντομα ήλθε ο γάμος της με τον Γιάννη και την ευτυχία τους συμπλήρωσε η γέννηση των δυο θυγατέρων τους. Της Σπυριδούλας και της Παναγιώτας. Ωστόσο η δουλειά συνεχίστηκε στο σπίτι, με το ράψιμο παπλωμάτων αυτή τη φορά και σε μηχανή με μεγάλη βελόνα για να αγκαλιάζει το πάχος του παπλώματος», θυμάται.
Επανέρχεται στον Σύλλογο του Bullen-Manningham που εκτός του ότι είναι η ψυχή της παρέας πράγμα που την καθιστά και πολύ αγαπητή, είναι και καλή μαγείρισσα. Οπότε ψωνίζει για το εβδομαδιαίο γεύμα, μαγειρεύει και βρίσκει χρόνο για κουβεντούλα.
«Στο διάστημα που είμαι εδώ, χάσαμε πάνω από 65 άτομα. Οδυνηρό. Συνάμα, επισκεπτόμαστε ασθενούντα μέλη μας στο σπίτι τους ή στο νοσοκομείο. Όλοι γνωρίζουμε ότι μια επίσκεψη, είναι κάτι περισσότερο από φάρμακο. Στη Γιορτή της Μητέρας όλες οι κυρίες θα πάρουν από ένα λουλούδι. Γενικά περνάμε καλά. Και αυτό φαίνεται από τα γελαστά τους πρόσωπα», εκτιμά.
Στέκομαι για λίγο στην ευγενική χειρονομία της εγγονής της Ιουλίας, η οποία δώρισε τα μαλλιά της στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων, για να κάνουν περούκες στα άρρωστα παιδιά. Σε εκείνη την όντως φιλανθρωπική τελετή, παρουσία αντιπροσώπων της Δημαρχίας Manningham στις 31 του Μάρτη του 2019, ο Σύλλογος είχε συγκεντρώσει και παράδωσε στο νοσοκομείο, το ποσόν των $7 500.
Προηγήθηκε και το πάρτι για τον αγαπητό μας Λουκά, στις 22 του Σεπτέμβρη 2013, όπου βοηθήθηκε με $14.400.
Και πως περνά τον ελεύθερο χρόνο της; Ανακατεύοντας το χώμα. Φέτος είχα καλή σοδειά. Είμαστε όμως προς το τέλος.
Η γνώμη της για τη Γυναίκα του χθες; «Ηρωίδα», έρχεται αυθόρμητα η απάντηση. «Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια, συνεννοούμασταν με τον σύζυγό μου με σημειώματα. Δουλεύαμε διαφορετικά ωράρια για να προσέχουμε τα παιδιά. Δύσκολα χρόνια. Μάνα, σύζυγος εργαζόμενη. Σκληρά εργαζόμενη, γιατί οι συνθήκες στα εργοστάσια τότε, δεν ήταν ούτε υγιεινές ούτε ιδανικές. Και όμως τα κατάφερε.
Η Γυναίκα του σήμερα; Την θαυμάζω, για διαφορετικούς λόγους. Δεν ξέρει τί ώρα αρχίζει εργασία και τί ώρα τελειώνει. Και όμως καταφέρνει να φροντίζει την οικογένεια της και να εξοικονομεί χρόνο για τον εαυτό της. Άλλοι καιροί τώρα. Πολλές και οι ευκολίες. Αλλά το τρέξιμο, τρέξιμο. Το βλέπω στις θυγατέρες μου!
Το μήνυμά της για την Ημέρα της Γυναίκας, μαζί με τις ευχές της είναι, να συνεχιστεί ο αγώνας διεκδίκησης έστω κάποιων βασικών δικαιωμάτων στις γυναίκες, των μη προνομιούχων χωρών.
Πέραν από όλα αυτά, οι μεγάλες αγάπες της κ. Κατερίνας Κωστούλια και η χαρά της ζωής της, είναι τα τρία εγγόνια τους.
