ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝTΑΣ πριν 4 χρόνια μια μικρή πινακίδα με την πιο πάνω αναφορά, “είπα” ψιθυριστά, στον άγνωστο ιδιοκτήτη του σπιτιού, που την ανάρτησε:
ΣΙΓΑ την πληροφορία, ρε φίλε. Eδώ, δεν γίνεται τίποτα σε ολόκληρη την Αυστραλία από τότε που πάτησα το πόδι μου εδώ, θα γίνονταν στο Albert Park πριν 120 χρόνια;
ΗΤΑΝ προπαραμονές Χριστουγέννων, δηλαδή 23 Δεκεμβρίου 2019 (σύμφωνα με την καταγραφή του κινητού μου), όταν έβγαλα τη φωτογραφία της μικρής πινακίδας που δημοσιεύω.
ΣΤΗ Μελβούρνη είχα έρθει πριν δέκα μέρες, με εισιτήριο επιστροφής για τις 30 Μαρτίου 2020, αλλά λόγω του αναγκαστικού εγκλεισμού ένεκα COVID, παρέμεινα μέχρι τον Ιούνιο του ’20…
ΤΟΝ αγώνα που έδωσα, για να δραπετεύσω από το… τρελοκομείο των αυστηρών περιοριστικών εγκλεισμών της Πολιτείας, για την πανδημία, σας τον έχω εξιστορήσει, οπότε δεν θα επανέλθω…
ΑΝ έχει, όμως, καταγραφεί κάτι στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου, από εκείνο το μαρτυρικό τετράμηνο της δρακόντειας καραντίνας, που παρέμεινα εδώ, δεν είναι ούτε η απέραντη νέκρα των άδειων δρόμων, ούτε…
Ο εσωτερικός φόβος στα μάτια των περισσότερων ανθρώπων, για τον άγνωστο (τότε) πανδημικό “φονιά”, αλλά οι αψυχολόγητες και ακατανόητες μαζικές κατοδρομές των καταναλωτών των σουπερμάρκετ για να αρπάξουν από τα ράφια τα χαρτιά… τουαλέτας…!
ΑΝ θυμάμαι καλά, είχα αναφερθεί στην αυστραλιανή ψύχωση των χαρτιών τουαλέτας και είχα περιγράψει δυο-τρεις τέτοιες σκηνές μαζικής αλλοφροσύνης, από το μεγάλο σουπερμάρκετ Coles στο South Melbourne. Ούτε να τα τοποθετήσουν στα ράφια δεν προλάβαιναν οι υπάλληλοι…
ΜΕ το που έβλεπαν οι καταναλωτές να μεταφέρουν μια παλέτα, με μεγάλα πακέτα χαρτιών τουαλέτας, έπεφταν πάνω της σαν σύννεφο αγριομελισσών και σε 20 δευτερόλεπτα τα αφάνιζαν. Είχα δει και συμπάροικους σε ένα τέτοιο άγριο γιουρούσι…
ΑΚΟΜΑ δεν κατάλαβα γιατί κυνηγούσαν με τέτοια υστερική μανία τα χαρτιά… τουαλέτας. Ούτε δυσεύρεστα διαμάντια να ήταν δεν θα έκαναν έτσι…
ΣΤΗΝ Ελλάδα -που ήμουν μέχρι το τέλος της πανδημίας- δεν ηπήρξε παρόμοιο επεισόδιο. Ενδεχομένως, να είναι και αυτό μια κρυφή ψύχωση των Αυστραλών, που περίμενε ευκαιρία να εκδηλωθεί…
ΑΠΟΤΕΛΕΙ, πάντως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μια παγκόσμια πρωτιά της χώρας, από αυτές που δεν περνούν απαρατήρητες. Στην επόμενη πανδημία θα δείξει…
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στην “ιστορία” της πινακίδας, λέγοντας ότι, από τα Χριστούγεννα του 2019 μέχρι τον Ιούνιο του 2020, που έφυγα, περπάτησα πολλές φορές στον δρόμο της πινακίδας…
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για το Richardson Street, που είναι ο πιο πλατύς και ωραίος δρόμος που διασχίζει το Middle Park και το Albert Park και προσφέρεται για περπάτημα και τις ζεστές ημέρες, μιας και τα τεράστια πλατάνια του λειτουργούν και ως air condition, φροντίζοντας να είναι και πιο δροσερός…
ΩΣ εκ τούτου, περπατούσα τότε και συνεχίζω και τώρα που επέστρεψα, να περνώ τακτικά μπρος από το σπίτι, που το 1897 δεν είχε γίνει τίποτα…!
ΤΙΠΟΤΑ δεν άλλαξε ούτε το χρονικό διάστημα (των τεσσάρων ετών), που απουσίαζα, ούτε τους τελευταίους 15 μήνες που βρίσκομαι εδώ. Λες και ο ιστορικός χρόνος παραμένει ακίνητος σε τούτο τον τόπο…
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ, λοιπόν, πολύ αργά (λόγω ζέστης) την περασμένη Κυριακή το βράδυ, από το Richardson St., έριξα μια ματιά στον τοίχο, που στεγάζει την πινακίδα. Ήταν ακόμα… εκεί!
ΟΤΑΝ ήλθε η… καρδιά μου στη θέση της, όταν την είδα, σκέφτηκα να ρίξω μια… goggleματιά στην ιστορία της Αυστραλίας, για να δω τι διάβολο έγινε στη Μελβούρνη και την υπόλοιπη Αυστραλία το 1897, που στο Albert Park δεν γινόταν τίποτα…
ΚΑΙ τώρα: προσδεθείτε για να μην πέσετε, όταν διαβάσετε τα όσα συνέβησαν, όχι μόνο στην Μελβούρνη (που βαριέται η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα), αλλά σε όλη την Αυστραλία…
ΚΑΙ το πιο σημαντικό γεγονός, που έλαβε χώρα το 1897, στην… καλύτερη πόλη του κόσμου να ζει ένας άνθρωπος, ήταν η ίδρυση της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας…!
ΑΝ αυτό δεν είναι θαύμα, καταμεσής της ιστορικής στασιμότητας στην Πολιτεία μας, τι άλλο μπορεί να είναι; Δηλαδή, ή μήπως η πρωτιά αυτή, που έθεσε τα θεμέλια της παροικιακής μας… ιστορίας…;
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, όμως, την ίδρυση της Κοινότητάς μας το 1897, ως ιστορικό γεγονός, την καταγράφω μόνο εγώ, γιατί η επίσημη ιστορία της Βικτώριας την αγνοεί παντελώς, και…
ΑΝΑΦΕΡΕΙ, ως το πιο σημαντικό γεγονός του 1897, την κατάκτηση στις 4 Σεπτεμβρίου, του πρώτου πρωταθλήματος του φούτι, από την ομάδα του Essendon!
ΕΤΣΙ είναι, όμως, η ζωή. Ο καθένας με τον πόνο του και τα κολλήματά του και η Μελβούρνη με το φούτι, τα τραμ και το χαρτί τουαλέτας…
ΜΙΑΣ και αναφερόμαστε στην ιστορία, καλό θα είναι να θυμόμαστε ότι η Κοινότητα ιδρύθηκε τότε, προκειμένου οι λίγες εκατοντάδες συμπάροικοι που έμεναν εδώ…
ΝΑ αποκτήσουν δική τους εκκλησία, για να μπορούν οι άνθρωποι να παντρεύονται, να βαφτίζονται και να κηδεύονται, σύμφωνα με τα ορθόδοξα χριστιανικά ήθη και έθιμα…
ΚΑΙ σχεδόν αποκλειστικά με αυτό -και τους μεταξύ τους καυγάδες για το προεδριλίκι- ασχολούνταν όλα τα Διοικητικά Συμβούλια της Κοινότητας, από το 1897, μέχρι και το 1950, που άνοιξαν οι πόρτες της μαζικής μετανάστευσης…
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ να περάσουν 93 χρόνια, μέχρι να εγκαταλείψει (σχεδόν επίσημα) η Κοινότητα τον αμιγώς θρησκευτικό της προσανατολιμό και να αφιερωθεί, ψυχή τε και σώματι, στο Φεστιβάλ “Αντίποδες”! Ποιος να το πίστευε…
ΕΠΕΙΔΗ, θέλουμε-δεν θέλουμε, με την Κοινότητα Μελβούρνης θα ασχολούμαστε τακτικά, μιας και είναι ουσιαστικά, σχεδόν ο μόνος παροικιακός Οργανισμός, που παραμένει για 127 χρόνια ενεργός…
ΣΤΗ συνέχεια, θα γράψουμε δυό λόγια, για το τι έγινε, στην ιστορικά άνυδρη τούτη χώρα, που επιλέξαμε να ζήσουμε, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει! Άντε να δούμε πώς θα σχολιάσει η ιστορία, τούτη την αποκοτιά μας…
ΝΑ, λοιπόν, τα πιο… συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα του 1897, που γεννήθηκε η Κοινότητά μας: στις 11 Ιουνίου πέθανε ο πρωθυπουργός της Νότιας Αυστραλίας, Henry Ayers, που είχε γεννηθεί το ηρωικό 1821!
ΕΝΑΝ ακριβώς μήνα αργότερα, πέθανε και ο πρωθυπουργός της NSW, Patrick Jennings, που είχε γεννηθεί το 1831 και ακολούθησε στις 15 Νοεμβρίου, ο πρωθυπουργός της Τασμανίας, Alfred Kennerley, που είχε γεννηθεί το 1810!
ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ, να ξεχάσω να σας πω ότι την ίδια χρονιά, το Melbourne Cup το είχε κερδίσει το Gaulus και μην μου πείτε ότι δεν σας ενδιαφέρουν όλα τα πιο πάνω, γιατί θα μου… ραγίσετε την καρδιά…
ΠΕΡΙΤΤΟ να σας πω, ότι από περιέργεια, έριξα μια ματιά και στο 1797 και διαπίστωσα ότι και τότε τίποτα ενδιαφέρον δεν γινόταν, ενώ, πριν το 1770 οι μόνοι που γνώριζαν την ύπαρξη τούτης της χώρας ήταν…
ΕΝΑΣ Πορτογάλος και ένας Ολλανδός θαλλασοπόρος, που όταν επιχείρησαν να αποβιβαστούν τότε, έφυγαν κυνηγημένοι από τις μύγες. Τόσο φιλόξενη ήταν από τότε η Αυστραλία…
ΑΝ νομίζετε, ότι έγραψα τα πιο πάνω γιατί είμαι προκατειλειμμένος με την Αυστραλία, ρίξτε μια ματιά στα ελληνικά γεγονότα του 1897, 1797 και 1770…
ΧΟΝΤΡΙΚΑ αναφέρω ότι, στις αρχές του 1897, η Ελλάδα άρχισε να τα προβοκάρει ανοιχτά την Τουρκία, στέλνοντας μάλιστα και 1.500 στρατιώτες να βοηθήσουν τον απελευθερωτικό αγώνα των Κρητικών, και…
ΔΥΟ μήνες αργότερα θα κηρύξει τον πόλεμο κατά των Τούρκων και τρεις μέρες μετά την Πρωταπριλιά, ο ελληνικός στρατός ξεκινάει για την… Κωνσταντινούπολη…
ΤΡΕΙΣ βδομάδες κράτησε όλες και όλες ο πόλεμος εκείνος και αν δεν είχαν επέμβει οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι Τούρκοι θα είχαν κάνει πρωτομαγιά στην Αθήνα…
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ήταν επίσης και τα Ορλοφικά του 1770, που ο Ζαχαριάς, μαζί με τους Κολοκοτρωναίους και Μαυρομηχαλαίους, επιχείρησαν, με ψεύτικη παρότρυνση των Ρώσων, να διώξουν τους Τούρκους από την Πελοπόννησο…
ΤΩΡΑ, γιατί στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη γενικότερα, την ίδια εποχή, γινότανε χαμός και στην Αυστραλία, δεν γινόταν τίποτα, είναι μια άλλη ιστορία, που θα μιλήσουμε προσεχώς…
Μπ. Στ.
