ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ την επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών κ. Θεόδωρου Λιβάνιου, στην Αυστραλία, και της υπουργου Εσωτερικών κας Νίκης Κεραμέως, στις ΗΠΑ, θα ήθελα να δημοσιοποιήσω κάποιες απόψεις μου μιας και λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων δεν θα παρευρεθώ στις ενημερωτικές συναντήσεις με τον αναπληρωτή υπουργό.
Αλλά εδώ που τα λέμε λίγο-πολύ γνωρίζουμε πως και οι δύο τα ίδια θα μας πουν. Πως ναι μεν μας αγαπούν και μας υπολογίζουν αλλά αν όλοι εμείς που δικαιούμαστε να εγγραφούμε στον εκλογικό κατάλογο εξωτερικού ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές τότε θα μας αγαπούν και θα μας υπολογίζουν περισσότερο!!!
Και, προφανώς, τότε -και μόνο τότε- θα μεριμνήσουν για την εκπλήρωση των αιτημάτων μας…
Και αναρωτιέμαι αν η επιστολική ψήφος είχε καθιερωθεί το 2020, η κυρία Κεραμέως, ως υπουργός Παιδείας τότε, θα μας αντιμετώπιζε διαφορετικά;
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Κατά τη διάρκεια του 2020-2021 ως υπεύθυνος Εκπαίδευσης της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης (ΕΚΜ), είχα αποστείλει στην τότε υπουργό Παιδείας και τους αρμόδιους για θέματα Εκπαίδευσης των Αποδήμων, πολλαπλές επιστολές, ζητώντας την άμεση επέμβασή τους σε δύο θέματα, ζωτικά για τη διεκπεραίωση του εκπαιδευτικού μας έργου στη Μελβούρνη.
Να υπενθυμίσω στους αναγνώστες ότι το 2020-2021 ήταν η περίοδος της πανδημίας του κορονοϊού και οι συνθήκες στον τομέα εκπαίδευσης -και όχι μόνο- ήταν πολύ δύσκολες.
Την εποχή εκείνη διευθυντής των σχολείων μας ήταν ο κ. Εμμανουήλ Τζιμπραγός, ο οποίος, όμως, λόγω εκπαιδευτικών υποχρεώσεων στην Ελλάδα, έπρεπε να επιστρέψει.
Ο μόνος τρόπος παραμονής του θα ήταν αν γινόταν παρέμβαση της τότε υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, και να θεωρηθεί ως εκπαιδευτικός σε απόσπαση.
Στο παρελθόν, ο νόμος προέβλεπε ένα άλλο είδος απόσπασης εκπαδευτικών -“αυξημένων προσόντων”, όπως τους ονόμαζαν- δηλαδή ανθρώπων με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, με ειδική τοποθέτηση σε πανεπιστημιακά τμήματα. Αν και υπάγονταν στο Γραφείο Εκπαίδευσης του Γενικού Προξενείου, όπως και οι υπόλοιποι αποσπασμένοι, η τοποθέτησή τους σε συγκεκριμένη θέση γινόταν κατευθείαν από το Υπουργείο στην Αθήνα. Θα μπορούσαν, λοιπόν, να εξέταζαν το ενδεχόμενο να αποσπάσουν τον κ. Τζιμπραγό με έναν αντίστοιχο τρόπο, τοποθετώντας τον στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
Παραθέτω απόσπασμα της επιστολής που αποστάλθηκε στην κυρία Κεραμέως στις 16 Νοέμβρη 2020:
«Όπως αντιλαμβάνεστε, ο ρόλος του κ. Τζιμπραγού είναι σύνθετος και πολύπλοκος και απαιτεί πολύπλευρη αντίληψη και γνώση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, τόσο της Ελλάδας όσο και της Βικτώριας, καθώς και των ιδιαίτερων μαθησιακών αναγκών που καλούμαστε να καλύψουμε ως ένας από τους μεγαλύτερους εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς οργανισμούς της διασποράς … Η αναγκαστική επιστροφή του στην Ελλάδα θα επιφέρει μεγάλη αναστάστωση στην εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών μας προγραμμάτων.
Σας ευχαριστούμε και πάλι για την κατανόησή σας και ευελπιστούμε στις ενέργειές σας για την επίλυση του παραπάνω ζητήματος και την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας των προγραμμάτων μας.»
Εννοείτα, βέβαια, ότι ούτε κατανόηση ούτε επίλυση υπήρξε για το παραπάνω ζήτημα και έτσι ο κ. Τζιμπραγός αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…
Υπάρχει όμως και συνέχεια: Όλοι εμείς που ενδιαφερόμαστε για το ζήτημα της Ελληνομάθειας στην Αυστραλία, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για την τελευταία δεκαετία λίγοι είναι οι εκπαιδευτικοί της Ελλάδας που επιλέγουν την Αυστραλία για την απόσπασή τους. Οι λόγοι είναι πολλοί και ευκολονόητοι: οι χαμηλοί μισθοί, το υψηλό κόστος διαβίωσης, η μεγάλη απόσταση κ.λπ. Και γι’ αυτούς τους λόγους οι κενές θέσεις είναι πολλές.
Κάποιος, λοιπόν, θα περίμενε ότι αν υπήρχε εκπαιδευτικός εδώ στη Μελβούρνη με τα ανάλογα προσόντα, με προϋπηρεσία και γνώση του παροικιακού εκπαιδευτικού τοπίου, που μπορούσε να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, η ελληνική κυβέρνηση και, συγκεκριμένα, το Υπουργείο Παιδείας, θα έκαναν το αίτημά του/ης δεκτό.
Αλλά πού τέτοια τύχη…
Στις 15/11/2021, λοιπόν, ξανά ως υπεύθυνος Εκπαίδευσης της ΕΚΜ, σε νέα επιστολή μου, ανάμεσα σε πολλά άλλα, επισημαίνω:
«Λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω και κυρίως τονίζοντας την ανάγκη για την άμεση κάλυψη των κενών θέσεων εν’ όψη της νέας σχολικής χρονιάς που για μας ξεκινά σε λιγότερο από 3 μήνες, καθώς επίσης και γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν νέες υποψηφιότητες δασκάλων για την χώρα μας θα θέλαμε να προτείνουμε την κατ’ εξαίρεση εξέταση και αποδοχή της απόσπασης μιας εκπαιδευτικού ΠΕ86, xxxxxxxx με ΑΜxxxxx, που βρίσκεται ήδη στην Αυστραλία και επιθυμεί και η ίδια να αποσπαστεί για το επόμενο σχολικό έτος και να συνεχίσει εδώ την υπηρεσία της. Θα θέλαμε να επισημάνουμε πως αυτή η ενέργεια θα είχε μόνο θετικά να επιφέρει και για τις τρεις πλευρές για τους παρακάτω λόγους:
1. Για το ελληνικό δημόσιο: δεν θα επιβαρυνόταν με έξοδα μεταφοράς, εισιτήρια και βίζας, αφού η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός βρίσκεται ήδη εδώ με την οικογένειά της διαθέτοντας όλα τα απαραίτητα έγγραφα.
2. Για τα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας: θα καλύπταμε τουλάχιστον την μία θέση εκπαιδευτικού ΠΕ86 που έχουμε άμεcση ανάγκη.
3. Για την ίδια την εκπαιδευτικό: καθώς είναι και δικιά της επιθυμία να αποσπαστεί και να συνεχίσει να υπηρετεί στα σχολεία μας. Δεν έχει αποσπαστεί κατά το παρελθόν.
Παρακαλούμε να εξετάσετε σοβαρά την πρότασή μας αυτή και να κάνετε αποδεκτό το αίτημά μας.»
Εννοείται, βέβαια, ότι και αυτό το αίτημά μας απορρίφθηκε…
Ναι, και τα δύο αυτά αιτήματα απορρίφθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας υπό την ηγεσία της κυρίας Κεραμέως.
Δύο αιτήματα που, αναμφίβολα, μόνο όφελος θα επέφεραν για τον εκπαιδευτικό τομέα της Μελβούρνης. Η κυρία Κεραμέως μπορούσε άνετα να επέμβει και στις δύο περιπτώσεις και, προφανώς, δεν το έκανε. Φαίνεται ότι τότε που δεν είχαμε δικαίωμα ψήφου μάς έγραφε στα παλιά της τα υποδήματα ενώ τώρα που έχει αναλάβει την προώθηση της επιστολικής μαζί με τον Θεόδωρο Λιβάνιο θα μας δουν διαφορετικά. Δεν νομίζω…
Όπως λέει και η γνωστή παροιμία άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλέ τα ρούχα του αλλιώς…
Η επιστολική ψήφος και η ψήφος των αποδήμων, τουλάχιστον έτσι όπως την οραματίζονται η κυρία Κεραμέως και ο κύριος Λιβάνιος, δεν θα αλλάξει καθόλου την εδώ κατάσταση. Και ας μην ξεχνάμε ότι δεν δόθηκε ποτέ σε εμάς τους απόδημους η ευκαιρία να ακουστεί η δική μας γνώμη πάνω στο θέμα αυτό. Άλλοι αποφάσισαν για μας… Και όπως λέει και ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς, ο Βασίλης Παπακωσταντίνου, «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
