«Όταν πέθανε η κόρη μου, ένα κομμάτι μου πέθανε μαζί της»

Στην Αυστραλία, κάθε χρόνο 26.000 μωρά γεννιούνται πρόωρα πριν τις 37 εβδομάδες κύησης. Η πρόωρη γέννηση είναι η νούμερο ένα αιτία παιδικής θνησιμότητας και αναπηρίας για παιδιά ηλικίας μέχρι πέντε ετών.

Η κόρη μου ήταν ένα από αυτά τα μωρά. Γεννήθηκε το 2022, λίγο πριν συμπληρώσει 27 εβδομάδες κύησης.

Θυμάμαι τη μέρα που μάθαμε ότι ήμουν έγκυος στην κόρη μου, το πρώτο μας παιδί. Δεν ήταν εγκυμοσύνη που ήρθε εύκολα, και ένιωθα να με γεμίζει μια ανυπομονησία και ανακούφιση.

Μόλις έφτασα το ορόσημο των 12 εβδομάδων, η ανησυχία μου είχε αρχίσει επιτέλους να υποχωρεί και η προσοχή μου άρχισε να στρέφεται στο επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας. Η αντίστροφη μέτρηση για την ημερομηνία τοκετού είχε ξεκινήσει. Θα έπεφτε τρεις μόλις μέρες πριν τα γενέθλια της μητέρας μου, το όνομα της οποίας σχεδιάζαμε να δώσουμε στην κόρη μου. Όπως ακριβώς εκείνη μου είχε δώσει το όνομα της δικής της μητέρας. Θα ήταν τέλειο.

Και ενώ πράγματι ονομάσαμε την κόρη μας Stephanie, το πώς εξελίχθηκαν οι ζωές μας δεν σε αυτό το κομμάτι δεν μπορούσε να απέχει περισσότερο από αυτό που είχαμε ονειρευτεί. Δεν θα έφτανα στο τρίτο τρίμηνο εγκυμοσύνης, πόσο μάλλον στο να φέρω την κόρη μας σπίτι.

Η εγκυμοσύνη μου πήγαινε ρολόι, μέχρι που ένα πρωί δεν ένιωθα τη συνήθη αίσθηση από τις κλωτσιές της. Ανησύχησα αλλά με το που μέτρησα τελικά 10 κινήσεις – τον «μαγικό» αριθμό που σου λένε οι πληροφορίες στο διαδίκτυο ότι υποδηλώνει πως το μωρό είναι εντάξει – άφησα στην άκρη την αρχική μου αγωνία θεωρώντας ότι απλά υπερβάλλω. Αλλά όταν έφτασε απόγευμα γύρω στις 5μ.μ. και δεν ένιωθα τα συνηθισμένα πεταρίσματα από τις κινήσεις της που είχα συνηθίσει, η αγωνία μου επανήλθε.

Ο σύντροφός μου με οδήγησε στο νοσοκομείο, ενώ προσπαθούσε να με καθησυχάσει ότι όλα θα ήταν καλά. Στη μονάδα τοκετών με σύνδεσαν σε ένα μόνιτορ. Με το που άκουσα τον χτύπο της καρδιάς της κόρης μου να κατακλύζει το δωμάτιο, με αγκάλιασε ένα κύμα ανακούφισης.

«Να τη εκεί», μου είπε η νοσοκόμα της βάρδιας γυρίζοντας να με κοιτάξει με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της.

Παρόλο που ακόμη δεν ένιωθα πολύ κίνηση, μου είπαν ότι υπήρχαν ενδείξεις κινητικότητας και σύντομα με έστειλαν σπίτι. Αλλά όταν γύρισα, πάλι κάτι δεν μου καθόταν καλά. Πες το ένστικτο της μάνας. Τηλεφώνησα στο νοσοκομείο αλλά με επιβεβαίωσαν ότι ο έλεγχος που έκαναν δεν έδειξε καθόλου σημάδια ανησυχίας και μου είπαν να δω πώς θα πάω τις επόμενες μέρες.

Κοιμήθηκα ελάχιστα εκείνο το βράδυ και με το που ήρθε το πρωί επέστρεψα στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά επιμένοντας για εξονυχιστικό έλεγχο καθώς σχεδόν δεν ένιωθα την κόρη μου να κινείται μέσα όλο το βράδυ. Ο έλεγχος θα αποκάλυπτε πως το μωρό μου παρουσίαζε ενδείξεις αναιμίας.

«Τί σημαίνει αυτό;» ρώτησα με αφέλεια, πιστεύοντας ότι ήταν απλό να λυθεί.

«Κοίτα, αυτό είναι για να το αποφασίσει ο γιατρός σου», μου είπε ο άνθρωπος που μου έκανε τον υπέρηχο, «αλλά γενικά υπάρχουν δύο επιλογές: είτε θα αντιμετωπιστεί με ενδομήτρια μετάγγιση η αναιμία ή θα χρειαστεί να γεννήσεις το μωρό σου σήμερα».

Δεν μπορούσα να πιστέψω στ᾽ αυτιά μου. Ήμουν εκεί, μόνη, αφότου επέμεινα να οδηγήσω ασυνόδευτη στο νοσοκομείο, πεπεισμένη ότι θα είχα γυρίσει σπίτι μέσα σε μια ώρα, αντιμέτωπη με το αδιανόητο. Είχα ακόμη 13 εβδομάδες εγκυμοσύνης μπροστά μου – δεν ήταν δυνατόν να φέρω στον κόσμο το μωρό μου σήμερα.

Εκείνη τη μέρα, στις 2 Απριλίου 2022, στις 26 εβδομάδες και τέσσερις μέρες κύησης, η κόρη μου γεννήθηκε.

Η εξέταση αίματος θα επιβεβαίωνε αργότερα τη μαζική εμβυομητρική αιμορραγία που είχε συμβεί.

Πρόκειται για μια σπάνια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή εμβρυική αναιμία, εγκεφαλική βλάβη και ακόμη και θάνατο.

Εκτιμάται ότι συμβαίνει σε 0,5% των περιπτώσεων εγκυμοσύνης.

Η περίπτωσή μου ήταν τελικά μέσα σε αυτό το 0,5%.

Με το που γεννήθηκε με επείγουσα καισαρική, η Stephanie τοποθετήθηκε στη μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών. Στις μετέπειτα εβδομάδες, θα παρακολουθούσα από μακριά καθώς το νοσηλευτικό προσωπικό φρόντιζε το μωρό μου, με το μικρό της σώμα, απροετοίμαστο ακόμη για αυτόν τον κόσμο, να κείτεται σε μια θερμοκοιτίδα, καλυμμένο με καλώδια, να υποβάλλεται σε ιατρικές διαδικασίες, και με μένα να πρέπει να ζητήσω άδεια για να την κρατήσω.

Εκείνη την περίοδο, βρέθηκα σε αμέτρητες συναντήσεις όπου μας έδιναν άσχημα νέα, ξανά και ξανά. Εξαιτίας της απώλειας αίματος, μας είπαν, ο εγκέφαλος της κόρης μας είχε χάσει οξυγόνο και οι εξετάσεις έδειχναν σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Τα δεδομένα για την πρόγνωση της νόσου καθόλου θετικά.

«Γνωρίζεις ποια είναι τα στατιστικά Αναστασία; Ξέρεις ποιες είναι οι πιθανότητες επιβίωσης; Τί ξέρεις για την εγκεφαλική παράλυση Αναστασία ; Γνωρίζεις πολλά για αναπηρίες; Ξέρεις πώς θα είναι η ποιότητα ζωής της κόρης σου; Τί σημαίνει για σένα Αναστασία η ‘ποιότητα ζωής’;»

Συνήθως είμαι εγώ αυτή που κάνει τις ερωτήσεις, είναι η δουλειά μου. Δεν ήμουν συνηθισμένη να βρίσκομαι στην άλλη πλευρά.

Οι γιατροί ήταν σοκαρισμένοι και μόνο που η Stephanie είχε επιβιώσει δεδομένου του πόσο χαμηλές ήταν οι μετρήσεις αίματος κατά τη γέννησή της. Ενώ δεν μπορούσαν να βρουν την αιτία της εμβυομητρικής αιμορραγίας, με επαινούσαν που έσπευσα στο νοσοκομείο με το που αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ακολουθώντας το ένστικτό μου. Και ενώ ήμουν ευγνώμων που τη συνάντησα και την έβλεπα να κουνάει τα δαχτυλάκια της, υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν γιατί με επαινούσαν – για τί ακριβώς την είχα σώσει – μια ζωή γεμάτη πόνο;

Η Stephanie θα συνέχιζε να ζει για πέντε εβδομάδες. Χωρίς αμφιβολία οι πέντε πιο δύσκολες, γεμάτες νόημα εβδομάδες που μου άνοιξαν τα μάτια όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.

Την ημέρα που πέθανε, ένα κομμάτι μου πέθανε μαζί της.

Μέσα στον θρήνο μου, τα χέρια μου και η ψυχή μου ένιωθαν άδεια. Λιγότερο από ένα χρόνο αφότου χάσαμε την Stephanie, έμαθα ότι είχα μείνει έγκυος στον αδερφό της. Ήταν βέβαια μια εγκυμοσύνη με πολύ άγχος, αλλά νιώθω μεγάλη ανακούφιση να τον έχω μαζί μου εδώ τώρα, γεμάτο υγεία και ζωή. Και παρότι η μητρότητά μου δεν είναι πλέον αόρατη, όταν ο κόσμος με βλέπει να είμαι γονιός στον γιο μου, αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι είμαι μητέρα δύο παιδιών.

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα ήμουν μία από αυτές τις στατιστικές. Σκεφτόμουν «γιατί σε μένα;» Αλλά γιατί σε οποιονδήποτε; Οι στατιστικές είναι αληθινοί, καθημερινοί άνθρωποι. Άνθρωποι που στέκεσαι δίπλα τους στην ουρά στο σούπερμαρκετ, άνθρωποι που δουλεύεις μαζί τους, άνθρωποι στην ίδια σου την οικογένεια.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα όταν επιτέλους είχα την ευκαιρία να κρατήσω την κόρη μου για πρώτη φορά. Το άγχος και η ανησυχία διαλύθηκαν, και ένιωσα να με κυριεύει μια ηρεμία που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά. Ήταν σαν να επέστρεφα σπίτι. Τώρα ό,τι μου έχει μείνει είναι αναμνήσεις, οι τοίχοι μου στολισμένοι με τις φωτογραφίες της με τον σκοπό να δώσω σε όποιον βρεθεί στο σπίτι μας άδεια να πει το όνομά της.

Η Red nose είναι φιλανθρωπική οργάνωση που παρέχει στήριξη σε νέες οικογένειες, μεταξύ άλλων υποστήριξη σε οικογένειες που έχουν χάσει ξαφνικά το παιδί τους.

Η ημέρα «Πες το όνομά τους» της οργάνωσης Red Nose τιμάται στις 25 Μαρτίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά, επισκεφθείτε τη σελίδα https://rednose.org.au/event/say-their-name