Ναι, το δηλώνω δημοσίως – αλλάζω ομάδα.
Για άτομα σαν εμένα, που θεωρούμε τους εαυτούς μας ποδοσφαιρόφιλους, λάτρεις της στρογγυλής θεάς (όπως λέει και ο κ. Ντωνούδης) και, βέβαια, ευαίσθητους τύπους, φέτος ο Αλέξανδρος μου έχει… κλέψει την καρδιά. Αγαπώ απεριόριστα.
Η πρώτη μνήμη στη ζωή μου ήταν όταν τριών χρόνων παιδάκι, το 1971, χάθηκα στο ποδόσφαιρο, στο… ιερό Middle Park.
Το ’79 άρχισα να παίζω στην Ακαδημία της Ελλάς και συνέχισα ως αρχηγός της ομάδας, μέχρι το 1986. Εκτός από όλα τα άλλα, ήταν και το καλύτερο… πανεπιστήμιο.
Μέχρι τουλάχιστον το 1990 δεν νομίζω να είχα χάσει αγώνα της αγαπημένης μας ομάδας.
Ανυπομονούσαμε πώς και πώς να έρθει η επόμενη Κυριακή για να ξαναβρεθούμε στο γήπεδο. Θυμάμαι τα πόδια του Bourne που ήταν σαν κολόνες, τις κεφαλιές του Armstrong, ενώ θυμάμαι ακόμα μέχρι σήμερα την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι θα παίρναμε τον… Όλερτον!
Θυμάμαι τις (σκληρές) προπονήσεις του Rasic και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τις χαρές που μοίρασε ο καλύτερος παίκτης (κατά την γνώμη μου) της εποχής εκείνης, Oscar Crino, αλλά και τους Blair, Wade, Durakovic, Trimboli, Ποστέκογλου και άλλους. Ατελείωτες αναμνήσεις…
Μπορεί να μην ήταν όπως την δεκαετία του ’60, αλλά για εμάς τα (αυστραλογεννημένα) “βουτηρόπαιδα”, το ’70, ’80 και ’90 ήταν τρεις συνεχόμενες δοξασμένες δεκαετίες.
Θυμάμαι το ζήλο, την ένταση, το πάθος, τη… φλεγόμενη κερκίδα, τις φωτοβολίδες, ακόμα και τους προέδρους, αλλά και την τρομπέτα του αείμνηστου Λευτέρη.
Χρυσή εποχή και ακόμα συγκινούμαι όπως τα γράφω.
Όταν το 2004 κόντεψε να χρεοκοπήσει η Ελλάς και την ανέλαβε ο διαχειριστής αισθάνθηκα υποχρέωση μου να κάνω τα αδύνατα δυνατά, ώστε να σώσουμε τον Σύλλογο.
Όταν η ομάδα αιμορραγούσε και είχαν σκορπίσει σχεδόν οι πάντες, ήμουν ένας από τους τρεις (μαζί με τους Αθανασάκη και Κουκουλά) που τολμήσαμε και υπογράψαμε ως Directors. Με την υπογραφή μας αυτή πείσαμε και άλλους, σχηματίσαμε ομάδα, παίζοντας κομβικό ρόλο να αναστήσουμε την Ελλάς.
Την υπογραφή σου και την…
Και όμως, για την αγαπημένη μου Ελλάς τα δίνω όλα! Ό,τι έχω και δεν έχω.
Έτσι, με τέτοιο βιογραφικό, η προαναφερόμενη δήλωσή μου, θα σας είναι σχεδόν απίστευτη.
Και πριν με αποκαλέσουν, φίλοι, συγγενείς και οι οπαδοί της Ελλάς, “προδότη” (μιας και σίγουρα θα μου έχουν ήδη σκαμμένο τον τάφο), σας υπενθυμίζω τα σοφά λόγια του Σωκράτη: “Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου”.
Μπορεί να είμαι Ελλατζής, αλλά πάνω απ’ όλα, είμαι ποδοσφαιρόφιλος και θαυμάζω όταν βλέπω ποδόσφαιρο να παίζεται σωστά.
Κοντά με (μόνο) χίλιους άλλους, παραβρέθηκα ξανά φέτος στο Olympic Village την περασμένη Παρασκευή. Ο Αλέξανδρος υποδέχθηκε την Saint Albans. Mέχρι το 60′, ο Αλέξανδρος προηγόταν με 6-0, που ήταν και το τελικό σκορ.
Όμως,το 6-0 δεν αντιπροσωπεύει δίκαια το θέαμα που είχαμε την καλή τύχη να μοιραστούμε.
Ο Αλέξανδρος είχε την απόλυτη κυριαρχία ston αγώνα επειδή, ο προπονητής του Αλεξάνδρου, ο Γιάννης Αναστασιάδης, προφανώς έχει βρει το μυστικό συστατικό του ποδοσφαίρου.
Το τρέξιμο στο γήπεδο δεν το κάνουν οι παίkτες του όταν έχουν την μπάλα, παρά όταν την έχει συμπαίkτης τους. Συνεπώς, κάθε φορά που είχε παίkτης του Αλεξάνδρου την μπάλα στα πόδια του, υπήρχαν πάντα τρεις επιλογές, να μοιράσει παιχνίδι είτε πίσω είτε μπρος ή και πλάγια.
Και η μπάλα δεν σταματούσε καθόλου. Το δεξί και αριστερό εξτρέμ παρέμεναν κολλημένα στα άκρα του γηπέδου δίνοντας όλο το χώρο του γηπέδου να μοιράζουν στρωτό παιχνίδι.
Και εάν σε σπάνια περίπτωση έχαναν την μπάλα, αμέσως σαν αστραπή, οι παίκτες του Αλέξανδρου πίεζαν τους αντιπάλους και ξανακέρδιζαν την μπάλα.
Ο Αλέξανδρος είχε τουλάχιστον το 90% της κατοχής της μπάλας. Οι παίκτες έχουν πολή καλή φυσική κατάσταση, είναι παθιασμένοι, αλλά ταυτόχρονα και πολύ καλά οργανωμένοι.
Μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά, ξανά πίσω και όταν τελικά τους είχαν καταζαλίσει τους φουκαράδες αντιπάλους, γρήγορες επιθέσεις.
Είδαμε έξι καλά δημιουργημένα γκολ, τρία δοκάρια και πολλές καλές φάσεις.
Εμείς από το Αγρίνιο λέμε «μου γιώμσε το ματ’!».
Πολλές ομάδες λένε ότι θέλουν να παίζουν τέτοιο ποδόσφαιρο. Και όμως, άλλο να το λες και να το επιθυμείς και άλλο να το υλοποιείς.
Με τον πρώτο αγώνα του Αλεξάνδρου εντός έδρας εναντίον του Όκλι, ήδη είχα βγάλει συμπέρασμα ότι κάτι καλό γίνεται φέτος στο Olympic Village.
Όταν άρχισα να κάνω κομπλιμέντα και να υπερβάλω, όσοι με γνωρίζουν μου έλεγαν τρέχω γρήγορα και ξαναγίνομαι υποκειμενικός.
Και όμως, η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται.
Η εξαιρετική αυτή εμφάνιση του Αλέξανδρου μου θύμισε την δεκαετία του ’80 όταν η Λίβερπουλ με Nταλγκλίς και άλλους έπαιζε το διακριτικό στρωτό ποδόσφαιρο, ενώ η υπόλοιπη Αγλλία συνέχιζε το… κλοτσοσκούφι.
Το ποδόσφαιρο της Ελλάς τα τελευταία τρία χρόνια, δυστυχώς, με απελπίζει. Μπορεί να είναι αποτελεσματικό. Όμορφο θέαμα όμως, σίγουρα δεν προσφέρει.
Συγχαίρω το ΔΣ του Αλέξανδρου για την σωστή επένδυση σε προπονητή και επίσης, τους παίκτες της ομάδας που υιοθέτησαν γρήγορα και έχουν υλοποιήσει το όραμα του τεχνικού τους.
Και στον ίδιο τον Γιάννη Αναστασιάδη, όπως λέει και ο Σφακιανάκης: «Σε ό,τι πιστεύω και αγαπώ, στοιχηματίζω πάνω». Συνέχισε να εξασκείς το σπουδαίο αυτό σου έργο.
Στους φιλάθλους του Αλέξανδρου, λείπετε αδικαιολόγητα από το γήπεδο.
Και για όσους ποδοσφαιροφιλους ‘με συμβιβασμούς δεν κάνουν’, έχουμε υποχρέωση να υποστηρίξουμε τέτοιο ποδόσφαιρο.
Θα σας δω στο Olympic Village.
