ΕΧΕΙ λεχθεί πολλές φορές ότι με την εκστρατεία στην Καλλίπολη, η Αυστραλία απέκτησε συνείδηση ως έθνος 13 χρόνια μετά την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητου Κράτους.
Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια και γι’ αυτό το λόγο εμείς δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτή την ημερομηνία σε σχέση με τις άλλες του ημερολογίου μας. Ο σκοπός δεν είναι να εορτάσουμε μια μεγάλη στρατιωτική νίκη, εφόσον η απόβαση και, ακολούθως, η μάχη της Καλλίπολης δεν έφεραν τέτοιο αποτέλεσμα.
Τα πλοία ξεκίνησαν από τις βάσεις τους στις 3.30 το πρωί, μια νύχτα τόσο σκοτεινή, ώστε ακόμα και η ακτογραμμή δεν ήταν ορατή και οι δυνάμεις των Anzacs έκαναν απόβαση σε μια περιοχή που δεν τους παρείχε πλεονεκτήματα. Στην αρχή αντιμετώπισαν ελαφρά πυρά από τους Τούρκους αμυνόμενους, όμως οι τουρκικές θέσεις μάχης γρήγορα ενισχύθηκαν και λίγο μετά την ανατολή του ηλίου οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί αντιμετώπισαν καταιγιστικά πυρά από ψηλά. Στο τέλος της πρώτης ημέρας 2.000 άνδρες κείτονταν νεκροί, σε μια όχι και τόσο σημαντική επιχείρηση και, συγκεκριμένα, για τον έλεγχο μιας περιοχής 6 τετραγωνικών χιλιομέτρων και για την προέλαση μέχρι την απόσταση του ενός χιλιομέτρου προς την ενδοχώρα.
Τις επόμενες ημέρες έγιναν και άλλες μάχες, όμως η όλη εκστρατεία ήταν μια στρατιωτική καταστροφή από όλες τις απόψεις, εκτός από την καλοσχεδιασμένη και επιτυχημένη αποχώρηση που έγινε οκτώ μήνες αργότερα.
Ο συνολικός αριθμός των νεκρών των συμμαχικών δυνάμεων στην εκστρατεία της Καλλίπολης ήταν 25.000, εκ των οποίων 10.000 Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί.
Αλλά, βέβαια, αυτή η ημέρα δεν είναι για να θυμόμαστε την Καλλίπολη ούτε και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι μια ημέρα που έχει επιλεγεί για όλους εμάς ώστε να αποδίδουμε τιμές προς όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες που έθεσαν τη ζωή τους σε κίνδυνο και, σε πολλές περιπτώσεις, προχώρησαν στην υπέρτατη θυσία. Αναγνωρίζουμε, επίσης, τις απώλειες και τις θυσίες των οικογενειών τους. Αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες δεν άρχισαν οι ίδιοι τον πόλεμο στον οποίο έλαβαν μέρος. Η συμμετοχή τους επιτεύχθηκε με ευθύνη της κυβέρνησης εκείνης της εποχής και, ως γνωστόν, η κυβέρνηση είναι ο εκπρόσωπος του λαού της Αυστραλίας. Συνεπώς, οι ναύτες, οι στρατιώτες, οι σμηνίτες και οι στρατευμένες γυναίκες, πολεμούσαν εκ μέρους όλου του λαού της Αυστραλίας.
Αυτό που έπραξαν ήταν ότι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, όταν έλαβαν την ειδοποίηση ότι η πατρίδα τους χρειάζεται τον καθένα από αυτούς. Λέω “η πατρίδα τους”, όμως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι, ειδικά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί στρατευμένοι έπραξαν τόσα πολλά για μια χώρα που δεν ήταν δική τους, είτε από γέννηση είτε από υπηκοότητα, αφού πολλοί και πολλές είχαν γεννηθεί σε άλλες χώρες και πήραν την αυστραλιανή ιθαγένεια μετά τη μετανάστευσή τους.
Η Anzac Day, συνεπώς, είναι μια ημέρα για όλους τους Αυστραλούς, ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλετική καταγωγή ή ακόμη και τόπο γέννησης. Είναι μια ημέρα για να τιμούμε τη γενναιότητα και την αυτοθυσία των παλαιών και νέων γενεών, για να αναγνωρίζουμε την αυταπάρνηση όλων εκείνων που είχαν αποφασίσει να θυσιάσουν τη ζωή τους για την Αυστραλία, ώστε να είναι χώρα ελευθερίας για όλους.
Ευγνωμονούμε και αναγνωρίζουμε όλους όσοι υπηρέτησαν στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Κορέα, στη Μαλαισία, στο Βιετνάμ, στον Περσικό Κόλπο, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και σε άλλες περιοχές που οι ένοπλες δυνάμεις μας εκτελούν ειρηνευτικές αποστολές.
Η Anzac Day δεν είναι εορτή για να τιμήσουμε τον πόλεμο, αφού ο πόλεμος δεν είναι κάτι για να τιμάται. Ο πόλεμος είναι κάτι που χρησιμοποιείται ως τελευταία λύση όταν η διπλωματία έχει αποτύχει και είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει μια χώρα την ελευθερία της.
Εμείς, με το Anzac Day τιμούμε τους πολίτες της Αυστραλίας που συμμετείχαν σε πολεμικές επιχειρήσεις για να προστατεύσουν αυτή την ελευθερία, χωρίς να λάβουν υπόψη πόσο μεγάλος ήταν ο κίνδυνος να χάσουν τη ζωή τους.
Η Anzac Day δεν είναι απλώς μια ημερομηνία, ή μια εκστρατεία του παρελθόντος, αλλά μάλλον μια χρονική στιγμή για να αναλογιστούμε τις αρετές των παλαιότερων γενεών Αυστραλών, οι οποίοι σε δύσκολες συνθήκες επέδειξαν θάρρος, πειθαρχία, αυταπάρνηση, αυτοπεποίθηση, επινοητικότητα και συναδελφικότητα.
Το πνεύμα της ANZAC Day, που κληροδοτήθηκε σε εμάς, θα παραμείνει έκδηλο στον τρόπο ζωής μας, διότι είναι η εικόνα της ψυχής του έθνους μας.
Η ιστορία έχει δείξει ότι, αν και είμαστε φιλειρηνικός λαός, υπήρξαμε σκληροτράχηλοι αντίπαλοι όταν αναλαμβάναμε δράση και επίσης πολύ επιτυχείς στις πολεμικές επιχειρήσεις. Σε κάθε περίσταση που οι Αυστραλοί εκλήθησαν να υπερασπίσουν την ελευθερία, το έχουν κάνει με μεγαλοψυχία, συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Βέβαια, με τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αυστραλοί, ένα έθνος 5.000.000 τότε ανθρώπων, είχε απώλειες 250.000 θύματα εκ των οποίων 60.000 νεκρούς και οι υπόλοιποι τραυματίες, ένα τραγικό ποσοστό αφού το ένα άτομο στα 17 του πληθυσμού ήταν είτε νεκρός είτε τραυματίας εξαιτίας του πολέμου.
Η Anzac Day είναι κάτι παραπάνω από μια εθνική αργία, είναι μάλλον μια παραδοσιακή εορτή.
Το πνεύμα των Anzacs υπάρχει στον καθένα από εμάς και, συνεπώς, ας οδηγούμαστε από αυτό όταν αντιμετωπίζουμε τις εθνικές και ατομικές προκλήσεις στην πορεία μας και ας αγωνιστούμε για να φανούμε αντάξιοι των θυσιών τους. Δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ!
