ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι μόλις 835 Έλληνες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας ενδιαφέρθηκαν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.

Και την ελληνική Πολιτεία και την Ομογένεια… Ο αριθμός αυτός είναι απογοητευτικός…

ΑΛΛΟ ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει την Ομογένεια και κυρίως τις οργανώσεις μας είναι η συρρίκνωση του αριθμού των συμπαροίκων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.

ΜΟΛΙΣ 93.000 – σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο του «Νέου Κόσμου» της Πέμπτης. Άντε να προσθέσουμε μερικές χιλιάδες ομογενών που γεννήθηκαν στην Κύπρο, την Αίγυπτο και άλλες χώρες…

Η συντριπτική πλειοψηφία της ομογένειας αποτελείται πλέον από άτομα της δεύτερης και τρίτης γενιάς. Αυτό σημαίνει ότι οι οργανώσεις που θέλουν να επιβιώσουν θα πρέπει να προσαρμοσθούν στις ανάγκες αυτών.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΣ ο αριθμός των νέων που βρέθηκαν στους Ελληνορθόδοξους ναούς της Αυστραλίας κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Άραγε, αυτό σημαίνει ότι είναι «θρήσκοι» οι νέοι μας ή ότι στη θρησκεία ανακαλύπτουν ένα κομμάτι της ελληνικότητάς τους; Ή και τα δυο;

ΠΟΛΛΕΣ αντιδράσεις προκάλεσε στην Κύπρο ένα άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στο «Βήμα» με τίτλο «Επέτειος» που αναφέρει: «Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, διατύπωσε ένα ερώτημα για την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο το 1974.

Διερωτώμαι γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ως οφείλει σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου».

Και πρόσθεσε: «Ολόκληρη η φετινή χρονιά των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στην προβολή της κυπριακής τραγωδίας» (ομιλία 26/4).

ΩΡΑΙΑ ιδέα. Απλώς χρειάζονται μερικές διευκρινίσεις. Τι ακριβώς θα προβάλουμε; Απλώς την “τραυματική” τουρκική εισβολή; Ή μήπως και το πραξικόπημα κατά του Μακάριου; Τον Ιωαννίδη; Τη χούντα; Τον Σαμψών; Την ΕΟΚΑ Β’; Τις δολοφονίες “μακαριακών” και “αντιμακαριακών”;

ΔΙΟΤΙ “κυπριακή τραγωδία” δεν είναι μόνο η 20ή Ιουλίου 1974, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι. Είναι και όσα προηγήθηκαν, όπως το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ή η τρομοκρατική δράση των φατριαστών της “Ένωσης”, των παρακρατικών και των παραστρατιωτικών.

Είναι και όσα ακολούθησαν.

Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ότι θα προβάλουμε μόνο όσα εμείς νομίζουμε, μοιάζει παιδικού τύπου. Υπάρχουν και οι άλλοι.

ΜΙΛΩΝΤΑΣ για την τουρκική εισβολή, δηλαδή, κάποιοι άνοιξαν την πόρτα για να μπουν οι Τούρκοι. Και πώς θα συζητάς το ένα δίχως το άλλο; Αυτό είναι το κακό με την Ιστορία. Δεν είναι σειρά του Netflix να πηδάς επεισόδια.

ΚΑΙ γι’ αυτό (επιστρέφοντας στον πρώην πρωθυπουργό) το ερώτημα είναι σε τι ακριβώς θα αφιερώσουμε την “ολόκληρη φετινή χρονιά των 50 χρόνων” και τι “θα προβάλουμε”. Την ανωτερότητα της φυλής ή μήπως και την αυτοκαταστροφή της;

ΔΙΟΤΙ όταν μια χούφτα αστοιχείωτων και φανατικών καραβανάδων υποδύονται το έθνος, τότε το έθνος δεν έχει και πολλά να καμαρώσει ή να καταγγείλει.

ΤΟ Κυπριακό άλλωστε είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας. Δηλαδή, της ικανότητας να διαβάζεις τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια σου και το κακό σου κεφάλι.

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ νόμιζε ότι δεν χρειαζόταν τη Δύση. Και ότι το Κίνημα Αδεσμεύτων του αρκούσε.

ΕΝΩ ο Τάσσος Παπαδόπουλος θεώρησε ότι μπορούμε και την Κύπρο να βάλουμε στην ΕΕ και το Σχέδιο Ανάν να μαυρίσουμε και να διεκδικούμε “δίκαιη λύση”.

ΕΙΠΑΜΕ επέτειος. Τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια βρέθηκα στην Κύπρο να καλύψω το Δημοψήφισμα για το Σχέδιο (24 Απριλίου 2004). Ο πρώην πλέον πρόεδρος Κληρίδης μου είχε τότε πει, χαμογελώντας: – Ο Τάσσος νομίζει ότι τώρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση έχουν μείνει στον πλανήτη μόνο δύο υπερδυνάμεις. Η Αμερική και η Κύπρος. Δυστυχώς, υπάρχουν πάντα κάποιοι που νομίζουν κάτι τέτοια».

ΜΕΡΙΔΑ των Κυπριακών μέσων ενημέρωσης αντέδρασε στο άρθρο αυτό. Το sigmalive γράφει χαρακτηριστικά: «Σφόδρα εναντίον της διεθνοποίησης του Κυπριακού, την οποία εισηγήθηκε ο πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας Αντώνης Σαμαράς, είναι ο γνωστός ελλαδίτης δημοσιογράφος, Γ. Πρετεντέρης. Και ούτε λίγο ούτε πολύ σε ένα αρθρίδιό του αθωώνει την Τουρκία και την κατοχή. Αμφισβητεί το “ΟΧΙ” των Κυπρίων στο σχέδιο Ανάν και διερωτάται τι θα διεθνοποιήσουμε, υπονοώντας ότι φταίει για όλα η ελληνική πλευρά. Το αρθρίδιο, αποκαλύπτει μια αντίληψη της “ελίτ” των Αθηνών, η οποία προσέγγιζε και προσεγγίζει αβίαστα τις τουρκικές θέσεις.

ΔΙΟΤΙ ακόμα και αν έγιναν τραγικά λάθη από τη Λευκωσία και την Αθήνα, με ή χωρίς δημοκρατικές κυβερνήσεις, ποιος πραγματικός Έλληνας δημοκράτης, πολίτης της Ευρώπης και του Κόσμου μπορεί να αμφισβητήσει ότι στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και ότι πρέπει να γίνει διεθνοποίηση του προβλήματος για να επιλυθεί επί τη βάσει των δημοκρατικών αρχών και αξιών της ΕΕ;

ΔΕΝ χρειάζεται, κατά τον κ. Πρετεντέρη, διεθνοποίηση του Κυπριακού, διότι δεν μπορούμε να “πηδούμε” την ιστορία. Δηλαδή, οι Τούρκοι και ο “Αττίλας” που έχουν γεμισμένα τα πυροβόλα τους και έτοιμα για επίθεση σε βάρος των ελεύθερων περιοχών, τι αποσκοπούν να πράξουν;

ΑΥΤΗ την κατοχή, κατά τον κ. Πρετεντέρη, δεν πρέπει να τη διεθνοποιήσουμε ούτε να ζητούμε την πλήρη αποχώρηση του “Αττίλα” για να μην “πηδούμε” τα επεισόδια της ιστορίας και να επιτρέπουμε στους Τούρκους να πράξουν ό,τι και το 1974».

ΕΣΕΙΣ τι άποψη έχετε;

Τ.Τ.

ΜΕΡΕΣ που είναι, πολλές φορές συλλαμβάνω την σκέψη μου να σκαλίζει μνήμες από τα παλιά. Θυμάμαι, χρόνια πριν, ένα τηλεφώνημα γύρω στις 2 το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου, το οποίο με πληροφόρησε ότι ένα δικό μου πρόσωπο νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Μια ξαφνική μόλυνση στους πνεύμονες, επιδείνωσε τον καρκίνο που την βασάνιζε χρόνια. Και παρά τις παρακλήσεις της στους γιατρούς ότι ξημέρωνε Πάσχα και ήθελε να είναι στο σπίτι με τα αγαπημένα της πρόσωπα, εξιτήριο δεν της δόθηκε.

ΣΤΑ ΠΟΛΥ γρήγορα, λοιπόν, ετοίμασα το κάτι τις, δυο Πασχαλιάτικες λαμπάδες και με τον οδικό χάρτη στο κάθισμα, δεν υπήρχαν τότε τα GΡS και το νοσοκομείο ήταν σε εξωτερικό Ανατολικό προάστειο, έφτασα επιτέλους. Οι βουβές χαρές και οι θερμές αγκαλιές που ανταλλάξαμε δεν περιγράφονται.

ΣΕ ΧΡΟΝΟ μηδέν, ζήτησε από την νοσοκόμα ένα βάζο και σπίρτα. Άναψε τις λαμπάδες και φώναξε όσες νοσοκόμες ήταν στο τμήμα. Ξαφνικά το πρόσωπό της φωτίστηκε με το φως της ελπίδας. Λες και δεν ήταν αυτή που λίγα λεπτά πριν, είχα βρει στο κρεββάτι. Άρχισε να ψάλλει το «Χριστός Ανέστη». Κι εγώ μαζί. Οι νοσοκόμες βούρκωσαν. Ό,τι δεν μπορέσαμε να το πούμε με λόγια το είπαμε με έναn ψαλμό. Χάρη στην ψυχραιμία και την πίστη της. Χριστός Ανέστη καλή μου φιλενάδα, Χρόνια Πολλά, ψέλλισα.

ΠΕΡΑΣΑΝ χρόνια που η φίλη mου έφυγε. Κοιμάται ήσυχα σε μια γειτονιά στο κοιμητήριο του Springvale. Ωστόσο, η γλυκιά ανάμνηση εκείνου του Μεγάλου Σαββάτου που το Αναστάσιμο φως της είχε δώσει ελπίδα ζωής, είναι ακόμα ριζωμένη μέσα μου.

ΜΑΣ ΕΦΥΓΕ και η Βικτώρια Χατζηεφραιμίδη. Μια εκλεκτή αναγνώστρια και φίλη από τα παλιά, την οποία την Τρίτη, 30 του Απρίλη, αποχαιρέτησαν και συνόδεψαν στην τελευταία της κατοικία η οικογένει;a της και οι φίλοι της. Γνώρισα τηn Βικτώρια, όπως και πολλούς από εσάς, μέσα από τα συχνά τηλεφωνήματα και σχόλια για την εφημερίδα. Μιλάμε για τα τέλη του 1980 και όλο το 1990, όταν τα γραφεία της εφημερίδας μας ήταν στο σίτι.

ΟΤΑΝ, μάλιστα, κατέβαινε στην πόλη περνούσε για να πει ένα «γεια» πρώτα στον Μπάμπη και στον Σωτήρη και μετά στα κορίτσια. Λεβεντογυναίκα η Βικτώρια και περήφανη Λημνιά, δεν περνούσε απαρατήρητη. Αλλά και ο λόγος της ήταν μεστός και ενδιαφέρων. Γύρω από την παροικία και τα παροικιακά.

ΑΦΟΤΟΥ ο «Νέος Κόσμος» μετακόμισε στο Nicholson Street στο North Fitzroy, την χάσαμε. Φυσικά και είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία. Να φανταστείτε ότι είχαμε δώσει υπόσχεση να συναντηθούμε για φαγητό με κοινούς φίλους, προ του Πάσχα.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, Βικτωρία μου μάς πρόλαβαν… Σε χαιρετώ, με πολλή αγάπη και εγκάρδιες ευχές για αιώνια ανάπαυση. Στα αυτιά μου θα αντηχεί πάντα το τηλεφώνημα της Πέμπτης. “Τι κάνουν τα κορίτσια του “Νέου Κόσμου”!».

ΤΑ ΘΕΡΜΑ μου συλλυπητήρια και στην οικογένεια της αείμνηστης Γιόλας Αλεξάνδρου, η οποία ήταν στο τιμόνι της Παναυστραλιανής Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΑΣΕΚΑ), αφότου απεδήμησε ο Κωνσταντίνος Προκοπίου. Εύχομαι το χώμα της αυστραλιανής γης που την σκεπάζει να είναι ελαφρύ και από εκεί που είναι, να συναινεί στον συνεχιζόμενο αγώνα για μια Κύπρο ελεύθερη και δίκαιη για όλους τους κατοίκους της μεγαλονήσου, όπως ακριβώς την ονειρευόταν και για την οποία έδωσε τους δικούς της αγώνες. Αιωνία η μνήμη.

ΤΕΛΟΣ σε όλους εσάς, τους καλούς μας αναγνώστες που θα γιορτάσουμε απόψε την Ανάσταση του Κυρίου και στις οικογένειές σας, πολλές ευχές. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΥΦΡΟΣΥΝΟ ΠΑΣΧΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Κ.Γ.