Η ζωή αποκτά βαθύτερο νόημα όταν θέτεις στόχους και συνδέεσαι με άλλους ανθρώπους για να τους πετύχεις. Και ιδιαίτερα όταν επιλέγεις να το κάνεις ανιδιοτελώς.
Αυτό είναι κάτι που ανακαλύπτουν εθελοντές όταν προσφέρουν τον χρόνο τους, την τεχνογνωσία και την υποστήριξή τους στους πολλούς Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς ανά τον Kόσμο.
Για μερικούς, η εμπειρία είναι τόσο ικανοποιητική που παραμένουν αφοσιωμένοι στον εθελοντισμό για δεκαετίες. Όπως για παράδειγμα, η Τζούλια Κονιδάρη που έχει περάσει 22 χρόνια βοηθώντας τρεις μέρες την εβδομάδα, στο κατάστημα του Ερυθρού Σταυρού της γειτονιάς της, στο Bentleigh στη Μελβούρνη.
Το μαγαζί και ολόκληρη η γειτονιά έσφυζε από ζωή όταν φτάσαμαε εκεί την περασμένη Πέμπτη, κατά τη διάρκεια της Εθνικής Εβδομάδας Εθελοντισμού, για να συναντήσουμε εθελοντές ελληνικής καταγωγής που προσφέρουν με χαρά το χρόνο τους για το καλό της κοινότητάς τους.
Η Τζούλια, μια ομογενής με καταγωγή από ένα πανέμορφο ορεινό χωριό πάνω από τον Κορινθιακό Κόλπο, είναι πλέον η εθελόντρια με τα περισσότερα χρόνια στο συγκεκριμένο κατάστημα, όπου έχει δημιουργήσει φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα.
Κάθε Σάββατο το διάλειμμά τους μετατρέπεται σε μικρή γιορτή, με τους εθελοντές να μοιράζονται εδέσματα από όλα τα μέρη του κόσμου από τα οποία κατάγονται, γιορτάζοντας τη φιλία τους και τη σταθερή δέσμευσή τους προς ένα κοινό σκοπό.
«Το λατρεύω», μας λέει η Τζούλια για τα πολλά χρόνια που έχει περάσει στο κατάστημα. «Έχω κάνει τόσους πολλούς φίλους και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Με κάποια από τα κορίτσια που έφυγαν, κρατάω ακόμα επαφή και βρισκόμαστε συχνά. Επίσης, αυτό που εκτιμώ είναι ότι προσπαθούμε να είμαστε πολύ ευγενικοί μεταξύ μας οι εθελοντές. Αν κάποιος έχει κάποιο πρόβλημα, προσπαθούμε να τον υποστηρίξουμε».
Η Τζούλια αισθάνεται, επίσης, τεράστια ικανοποίηση όταν το κατάστημα ευημερεί.
«Κάθε δολάριο που βγάζουμε πηγαίνει για καλό σκοπό. Μπορεί να χρηματοδοτήσουν ένα αναγκαίο πρόγραμμα στο εξωτερικό, ή εδώ, μπορεί να δοθούν για πρωινά γεύματα σε παιδιά ή για τη μεταφορά ηλικιωμένων στο νοσοκομείο. Κάνουν πολλά καλά πράγματα και αυτό είναι που με κάνει ευτυχισμένη».
Η Ρόζα Λαμπροπούλου άρχισε να προσφέρει εθελοντικά πριν από εννέα χρόνια και δεν το έχει μετανιώσει ποτέ.
Μετά από 39 χρόνια καριέρας σε μια επιχείρηση πλακιδίων και αμέσως μετά τον θάνατο της μητέρας της, η Ρόζα ένιωσε την ανάγκη να γεμίσει τον χρόνο της με νόημα. Αρχικά, εργάστηκε εθελοντικά στο «Save the Children» μέχρι που έκλεισε και στη συνέχεια εντάχθηκε στην ομάδα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού.
«Όλοι εδώ είναι απλά υπέροχοι. Σεβόμαστε και βοηθάμε ο ένας τον άλλον γιατί είμαστε όλοι εδώ για να κάνουμε καλό», είπε η Ρόζα.
Αν και η δουλειά μπορεί να είναι σκληρή καμιά φορά, ενθαρρύνουν και άλλους που έχουν διαθέσιμο χρόνο να προσφέρουν εθελοντικά.
«Μόλις ξεκινήσεις, αισθάνεσαι καλά. Νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, γνωρίζοντας ότι κάνεις κάτι που βοηθάει άλλους μέσα στην κοινωνία», συμφωνούν.
Η Θάλεια, μια ακόμα Ελληνίδα εθελόντρια, έχει περάσει τα τελευταία έξι χρόνια στο κατάστημα και λέει ότι το αγαπάει. Της αρέσει να απασχολείται και να μιλάει με τους πελάτες, οι οποίοι πάντα την πλησιάζουν για μια κουβέντα.
Δεν είναι μόνο η ομάδα των εθελοντών που τους κρατάει αφοσιωμένους. Είναι και οι τακτικοί πελάτες που περνάνε για μια βόλτα και για «μεγάλες συζητήσεις», προσθέτει η Rosa. Έχουν γίνει κατά κάποιον τρόπο φίλοι, μοιράζονται τις λύπες και τις χαρές της ζωής με τα οικεία και φιλικά πρόσωπα που έχουν γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια.
«Κουβεντιάζεις και τους δίνεις την προσοχή σου και λίγη παρηγοριά, όταν περνούν δύσκολα», λένε.
Η κορυφαία στιγμή για όλους τους είναι όταν έρχονται τα παιδιά, με το γέλιο που φέρνουν και βλέποντας τον ενθουσιασμό τους όταν θα τους προσφέρουν ένα παιχνίδι.
Υπάρχουν φορές επίσης που εμφανίζονται άστεγοι και τότε έχουν την ευκαιρία να τους βοηθήσουν άμεσα.
Καθώς καθόμαστε και μιλάμε, η συζήτηση κυλάει εύκολα γύρω από το μικρό τραπέζι που μοιράζονται στα διαλείμματά τους.
Η Τζούλια, η Ρόζα, η Θάλεια και οι υπόλοιποι εθελοντές ανταλλάσσουν ιστορίες για το παρελθόν τους, τις οικογένειές τους και τις εμπειρίες τους. Διαπιστώνει κανείς πόσο εύκολα οι άνθρωποι, με φαινομικά διαφορετικές καταβολές, μπορούν να συνδεθούν όταν έχουν κοινό στόχο και όραμα. Και είναι προφανές ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από απλή εθελοντική εργασία. Είναι ένας χώρος σύνδεσης, που μοιάζει με οικογένεια.
