Ο σκηνοθέτης Άνταμ Λιχουδάρης, μαζί με τα παιδιά και τους παππούδες του, δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους «Τα Δέντρα του Αύριο», την οποία ελπίζει να κυκλοφορήσει παγκοσμίως φέτος.
Σύμφωνα με τον Ελληνοκύπριο ομογενή δημιουργό η ταινία ακολουθεί έναν αδερφό και μια αδερφή σε μια διανυκτέρευση στο σπίτι των προπαππούδων τους, αποκαλύπτοντας τη δύναμη της κληρονομιάς και την καθησυχαστική ελπίδα που εκπορεύεται από τις απλές πράξεις που συνθέτουν μια ζωή.
Ο κ. Λιχουδάρης εξήγησε ότι η επτάλεπτη παραγωγή το επιτυγχάνει αυτό «δείχνοντας μικρές καθημερινές στιγμές συνδυασμένες με τα μεγάλα ερωτήματα που συχνά μας απασχολούν για τη ζωή και τον εαυτό μας».
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε την οικογένειά του για να αφηγηθεί την ιστορία, χρησιμοποιώντας τον παππού του Αθανάσιο (96), τη γιαγιά του Μαργαρίτα (87) και τα δύο παιδιά του, Άτικους (8) και Όντρεϊ (6), για να παίξουν τους χαρακτήρες.
Όπως λέει ο ίδιος, πρόκειται για «μια καλλιτεχνική έκφραση ευγνωμοσύνης προς τη γιαγιά και τον παππού μου», αποκαλύπτοντας ότι ήθελε να τιμήσει τους Πόντιους παππούδες του μέσω αυτού του τρόπου για περισσότερο από μια δεκαετία.
«Πάντα με υποστήριζαν και με αγαπούσαν και ήθελα να τους το ανταποδώσω μέσω μιας συγκινητικής ιστορίας», δήλωσε ο κ. Λιχουδάρης στον «Νέο Κόσμο».
Ο σκηνοθέτης είπε ότι η έμπνευση τού ήρθε το 2013 όταν άκουσε την παροιμία: «Μια κοινωνία αναπτύσσεται όταν οι ηλικιωμένοι φυτεύουν δέντρα στη σκιά των οποίων ξέρουν ότι δεν θα καθίσουν ποτέ».
Είπε ότι αυτή η ανιδιοτέλεια που εκφράζει η παροιμία είναι κάτι που οι παππούδες του του έδειχναν πάντα, κάτι που τον οδήγησε τελικά να δημιουργήσει την ταινία.
«Ήταν κάτι που υπήρχε στο μυαλό μου και τελικά βρήκε τη θέση του νωρίτερα φέτος», είπε ο κ. Λιχουδάρης.
«Μάλιστα η ταινία ξεκινά με ένα ποίημα που έγραψα, το οποίο στοχεύει να αποτυπώσει την ουσία αυτής της παροιμίας και τι σημαίνει για μένα μέσω της επιρροής που είχαν η γιαγιά και ο παππούς μου στη ζωή μου».
Όταν ρωτήθηκε για τη διαδικασία δημιουργίας αυτής της ταινίας με την οικογένειά του, ο σκηνοθέτης παραδέχτηκε ότι ήταν «η πιο ανταποδοτική και όμορφη, αν και συναισθηματικά προκλητική, δημιουργική εμπειρία που είχα μέχρι σήμερα».
«Αλλά για μένα, ήταν σημαντικό να αποδώσω δημιουργικά αυτό που υπήρχε στην καρδιά και στο μυαλό μου για να το μοιραστώ με τους ίδιους και τον κόσμο. Η όμορφη σύζυγός μου ήταν εκεί για να με στηρίξει σε κάθε βήμα της διαδικασίας, από τη συγγραφή μέχρι την ολοκλήρωση, ως παραγωγός μας».
Ο Άνταμ Λιχουδάρης εξέφρασε ότι στόχος του τώρα είναι να προσπαθήσει να βάλει την ταινία στον κύκλο των φεστιβάλ όσο πιο σύντομα και ευρέως γίνεται.
«Έχουμε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα φεστιβάλ. Αν και τίποτα δεν εγγυάται την επιλογή ή την προβολή (της ταινίας), από τον Αύγουστο έως τον Δεκέμβριο, τα σχέδιά μας είναι να παρουσιάσουμε την ταινία στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Ιαπωνία και τον Καναδά», είπε.
«Εγχώρια, ελπίζουμε να ξεκινήσουμε στο Μπρίσμπαν αργότερα φέτος, με στόχο να ολοκληρώσουμε την πορεία μας στα φεστιβάλ εδώ στην πατρίδα μας, τη Μελβούρνη, το 2025».
Ο κ. Λιχουδάρης κατέληξε με μια δήλωση για τη σημασία του να μπορεί κάποιος να παρουσιάζει τον εαυτό του μέσω της τέχνης.
«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να εκφραζόμαστε και να το μοιραζόμαστε με τον κόσμο. Όλοι έχουμε ιστορίες να πούμε, όσο μικρές κι αν νομίζουμε ότι είναι».
