Στην τουριστική παραλιακή πόλη Kuta του νησιού Lombok (Λόμποκ) στην Ινδονησία, χιλιάδες αδέσποτα σκυλιά γεμίζουν τους δρόμους.Η τοπική κουλτούρα θεωρεί τους σκύλους ακάθαρτους και «απαγορευμένους» και τα αδέσποτα σκυλιά στις παραλίες, τους δρόμους και τα χωριά της πόλης ζουν μια δύσκολη ζωή, καθώς πρέπει να παλεύουν για φαγητό, νερό, καταφύγιο, αλλά και μεταξύ τους.

Τα θηλυκά κάνουν τη μία γέννα μετά την άλλη με ανεπιθύμητα κουτάβια, τα οποία μερικές φορές πετιούνται, σκοτώνονται ή παρασύρονται από αυτοκίνητα ή μοτοσικλέτες.

Μια ομάδα κτηνιάτρων αφιερώνει εθελοντικά το χρόνο της και ταξιδεύει στο Λόμποκ για να συνεργαστεί με τους τοπικούς κτηνιάτρους για τη στείρωση των αδέσποτων σκύλων – την οποία θεωρούν ως τη μόνη ανθρώπινη και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού.

Ένας από αυτούς τους κτηνιάτρους είναι η νεαρή Ελληνοαυστραλή Δρ Gianne Ficatas από την Boronia Vet Clinic & Hospital στη Μελβούρνη.

Η 27χρονη δήλωσε στον «Νέο Κόσμο» ότι ταξιδεύει εκεί κάθε Φεβρουάριο τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τώρα βλέπει τη σημαντική επίδραση που έχει το έργο της.

«Κάθε χρόνο νιώθω ότι υπάρχουν όλο και λιγότερα σκυλιά γύρω, οι αδέσποτοι πληθυσμοί μειώνονται σημαντικά εκεί», είπε.

«Κάθε μέρα ταξιδεύουμε σε διαφορετικά μέρη του Λομπόκ και στήνουμε μια μικρή αυτοσχέδια κλινική στη μέση του πουθενά. Έχουμε μια ομάδα που βγαίνει με μοτοσικλέτες για να βρει αδέσποτα σκυλιά που δεν έχουν στειρωθεί».

Πρόσθεσε ότι μόλις τελειώσουν, πηγαίνουν τα σκυλιά πίσω στο σημείο όπου βρέθηκαν για να αναρρώσουν στην κοινότητα από την οποία προέρχονται.

«Ο κύριος λόγος είναι ο έλεγχος του πληθυσμού των αδέσποτων σκύλων, αλλά και η μείωση του αριθμού των σκυλοκαβγάδων, των δαγκωμάτων ανθρώπων, της εξάπλωσης ασθενειών μεταξύ ανθρώπων και ζώων αλλά και μεταξύ των ζώων».

«Τώρα, όταν πηγαίνεις εκεί, υπάρχουν λιγότερα αδέσποτα σκυλιά και μπορείς πραγματικά να περπατάς στους δρόμους και να νιώθεις άνετα».

ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Εκτός από την εθελοντική της εργασία στην Ινδονησία, η οποία περιλαμβάνει τη βοήθεια στην εκπαίδευση φοιτητών Κτηνιατρικής, η Ficatas είναι μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας του Πανεπιστημίου Deakin, προσφέροντας εθελοντικά το χρόνο της για τη δεοντολογία και την έρευνα σε ζώα.

Πρόσφατα έγινε επίσης η μόνιμη κτηνίατρος στο ραδιόφωνο 3AW και συζητά για τα κατοικίδια ζώα με τους ακροατές της.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η Ficatas εργάζεται στην Boronia Vet Clinic & Hospital, μια θέση που βρήκε μετά τις σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης (το οποίο είναι το μόνο ανώτερο εκπαιδευτικό Ίδρυμα όπου μπορεί κανείς να σπουδάσει Κτηνιατρική στη Βικτώρια).

Είναι μια εργασία που την κάνει να βρίσκεται σε επιφυλακή ακόμη και μετά το πέρας του ωραρίου σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

«Μου αρέσει πολύ το ξενύχτι, αλλά μπορείτε να φανταστείτε ότι πολλοί άνθρωποι το μισούν επειδή είσαι σε εφημερία στη μέση της νύχτας και είσαι μόνος σου και μπορεί να κάνεις χειρουργείο μόνος σου στις 2 το πρωί και απλώς πρέπει να το κάνεις», είπε.

“Δεν υπάρχει κανένας άλλος τριγύρω. Μερικές φορές αυτό ενδέχεται να είναι πραγματικά αγχωτικό”.

Είπε ότι το να εργαστείς τις μεταμεσονύκτιες ώρες είναι δύσκολο στην αρχή, αλλά σε βοηθά επίσης να εμπιστευτείς τον εαυτό σου ως κτηνίατρος, επειδή παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις και είσαι ο μόνος άνθρωπος στο χώρο εργασίας. Νομίζω ότι για μένα ήταν πολύ σημαντικό για την εξέλιξή μου να παίρνω αποφάσεις και να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου».

Πολλοί είναι οι κτηνίατροι που αισθάνονται αμφιβολίες για τις ικανότητές τους.

«Νιώθουν ότι γιατί το κάνω εγώ αυτό; Θα μπορούσε να το κάνει κάποιος καλύτερος από μένα».

«Γιατί το κάνω εγώ; Γιατί να κάνω αυτή τη μεγάλη χειρουργική επέμβαση, όταν πιθανώς υπάρχει κάποιος άλλος εκεί έξω που είναι πολύ καλύτερος από εμένα. Δεν είμαι αρκετά ικανή για να το κάνω».

Αλλά τόνισε πως πρέπει να θυμάστε ότι αν δεν ήσασταν εκεί το ζώο θα πέθαινε πιθανότατα.

«Δεν είναι ότι μπορούν να βρουν μια καλύτερη επιλογή επειδή οι άλλες κλινικές είναι κλειστές. Έτσι, γίνεστε πολύ σημαντικοί σε αυτό το σενάριο».

Σε σύγκριση με την ανθρώπινη ιατρική, οι κτηνίατροι κάνουν χειρουργικές επεμβάσεις μόνοι τους από πολύ νωρίς, αλλά εκτελούν και όλα τα είδη των διαφορετικών χειρουργικών επεμβάσεων.

Στην ανθρώπινη χειρουργική θα έχεις έναν ειδικό για τα γόνατα ή κάποιον ειδικό για τα μάτια, ενώ ως κτηνίατρος πρέπει κατά κάποιον τρόπο να κάνεις λίγο απ’ όλα.

Αυτό συνεπάγεται άγχος – και το να είσαι κτηνίατρος είναι ένα από τα πιο αγχωτικά επαγγέλματα. Μια πρόσφατη μελέτη του Πανεπιστημίου Curtain στην Ουάσιγκτον, δείχνει ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ των Αυστραλών κτηνιάτρων είναι ανησυχητικά υψηλά, με τους κτηνιάτρους να έχουν τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από αυτοκτονία σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό.

Η κα Ficatas δήλωσε ότι ο κλάδος στο σύνολό του συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο το γεγονός αυτό, με εκδηλώσεις όπως το Flynn’s Walk, όπου οι κτηνίατροι περπατούν και συζητούν για να στηρίξουν ο ένας τον άλλον.

Ένας παράγοντας που συμβάλλει σε αυτό είναι ότι ασχολούνται τόσο με τον τερματισμό της ζωής των κατοικίδιων ζώων όσο και με τον επακόλουθο πόνο των ιδιοκτητών τους.

Είπε ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθανασίας είναι να αισθάνεσαι άνετα με την απόφαση και ότι πρέπει να σκεφθείς όχι μόνο το ζώο αλλά και την ψυχική υγεία του ατόμου.

«Πολλές φορές, όταν οι άνθρωποι θανατώνουν τα κατοικίδιά τους, πάντα θα σας ρωτήσουν: “Πιστεύετε ότι αυτή είναι η σωστή απόφαση;”».

Είναι τόσο δύσκολο γιατί πρέπει να διαλέξεις κυριολεκτικά μια στιγμή που πιστεύεις ότι η ποιότητα ζωής του κατοικίδιου ζώου σου έχει τελειώσει.

Τόνισε ότι είναι πραγματικά δύσκολο να ορίσεις τι είναι η ποιότητα ζωής, επειδή δεν είναι μόνο η ποιότητα ζωής του ζώου αλλά και η ποιότητα ζωής του ιδιοκτήτη.

Για ένα ζώο μπορεί να είναι ότι δεν τρώει πλέον τόσο πολύ ή ότι είναι πολύ πονεμένο για να κινείται, για τον ιδιοκτήτη μπορεί να είναι ότι «δεν μπορεί να βγει για φαγητό με τους φίλους του» ή «καθαρίζει συνεχώς τα κατοικίδιά του και έτσι νιώθει ότι η ποιότητα ζωής του έχει περιοριστεί».

«Αισθάνομαι ότι ως κτηνίατρος πρέπει να συντονίζεσαι πραγματικά με τους ιδιοκτήτες».

Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ

Ως Ελληνοαυστραλή, της οποίας η οικογένεια κατάγεται από την Κρήτη και τη Θεσσαλονίκη, η Ficatas είναι πολύ συνδεδεμένη με την Ελληνική κουλτούρα.

Πηγαίνει συνεχώς στην Ελλάδα, σχεδόν μία φορά κάθε χρόνο, και πήγε στο ελληνικό σχολείο μέχρι το 12ο έτος.

Μεγαλώνοντας, έκανε επίσης λίγο κρητικό χορό τα Σαββατοκύριακα και πολλά Σαββατοκύριακα είναι γεμάτα με το μαγείρεμα ελληνικών φαγητών με τη γιαγιά της.

Αλλά ακόμα και στα ταξίδια της στην Ελλάδα, δεν μπορεί να απεμπολήσει το πάθος της για τα ζώα.

«Θα ήθελα πολύ να πάω στην Ελλάδα μια μέρα και να ασκήσω κτηνιατρική, αυτό θα ήταν το όνειρό μου. Όταν βρίσκομαι εκεί, δεν μπορώ παρά να γοητεύομαι από τα ζώα, βλέποντας όλες τις γάτες και τα σκυλιά ειδικά. Πάντα σκέφτομαι να πάω και να δουλέψω σε μια κλινική για λίγες μέρες όταν επισκέπτομαι την Ελλάδα», λέει η ίδια.

Με το έργο της στην Ινδονησία να συνεχίζεται δυναμικά και βλέποντας τον θετικό αντίκτυπο που έχει, παρατηρεί τον αριθμό των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα και προβληματίζεται. Ίσως ένα ταξίδι στην Ελλάδα για μη ψυχαγωγικές δραστηριότητες να είναι στο πρόγραμμα κάποια μέρα;