ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ μήνα, συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη βάρβαρη εισβολή της Τουρκίας και την παράνομη κατοχή έως σήμερα, του 37% της κυπριακής γης. Η Ομάδα Δράσης για την 50ή Επέτειο της Εισβολής στην Κύπρο, που είναι ο οργανωτικός φορέας των εκδηλώσεων, καλεί Κύπριους και Ελλαδίτες καθώς και τους φιλέλληνες υποστηρικτές, να δώσουν δυναμικά το παρών στη Συγκέντρωση Μνήμης και Διαμαρτυρίας, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή, 21 Ιουλίου στο Federation Square, στις 2.00 το απόγευμα.
ΕΙΝΑΙ αναγκαίο και επιβάλλεται, η μαζική συμμετοχή ΟΛΩΝ μας στη Συγκέντρωση στο Federation Square. Επιπλέον, παρακαλούνται οι παροικιακοί Οργανισμοί να κρατήσουν και να διαθέσουν το Κυριακάτικο απόγευμα της 21ης του Ιούλη για την Κύπρο μας.
ΕΠΙΣΗΣ, η Ομάδα Δράσης, διαθέτει ενημερωτικό έντυπο υλικό, το οποίο μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να προμηθευτούν από τα Γραφεία της Κυπριακής Κοινότητας ώστε να ενημερώσουν τα μέλη τους.
ΣΥΝΘΗΜΑ: Δικαιοσύνη στην Κύπρο μας!
ΠΟΛΛΑ γράφονται και άλλα τόσα λέγονται για το επίμαχο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Με πιο πρόσφατο, τον ξυλοδαρμό της δικηγόρου Σ.Π. από τον σύζυγό της, γνωστό ποινικολόγο της Αθήνας και τη συγγνώμη του που ακολούθησε – θέμα που έχει γίνει ψωμοτύρι των παρουσιαστριών όλων των πρωινάδικων.
ΠΡΟΧΘΕΣ προστέθηκε και η χειροδικία δημοσιογράφου της ΕΡΤ προς την σύντροφο και συνάδελφό του. Και οι δυο – ποινικολόγος και δημοσιογράφος- προφυλακίστηκαν…
ΟΠΟΙΟ κανάλι και αν επιλέξεις, προειδοποιεί ότι έχει τα «τελευταία». Τα οποία όταν τα ακούς, είναι αναμάσημα των προλεχθέντων.
ΣΙΓΟΥΡΑ όλοι συμφωνούμε και είμαστε κατά της βίας. Λεκτικής και σωματικής. «Μηδέν Ανοχή» (Zero Tolerance), όπως λένε οι φίλοι Αυστραλοί. Καμμιά σύζυγος δεν είναι κτήμα του συζύγου της ή της κακής μεταχείρισης ή ανάρμοστης συμπεριφοράς από τον οποιονδήποτε. Έστω και αν αυτός, το κακοποιητικό στοιχείο, είναι το παιδί της.
ΣΥΜΦΩΝΟΙ μέχρι εδώ; Και, όμως, εν έτει 2024, υπάρχουν ανάμεσά μας άνδρες, που το θέλουν και το παίζουν «αφέντες». Μη βιάζεστε και μη κουνάτε αρνητικά το κεφάλι. Σκεφτείτε λιγάκι και μετά τα ξαναλέμε…
ΓΕΓΟΝΟΣ που με πληγώνει και με θλίβει αφάνταστα. Το αφήνω μέχρι εδώ για σκέψη και προβληματισμό.
ΔΙΑΛΕΞΗ με θέμα «Παιδιά της Αθόρυβης Μετανάστευσης: Υιοθεσίες Ελληνόπουλων σε χώρες του εξωτερικού στις δεκαετίες του ’50 και ’60», δόθηκε την Πέμπτη στην Ελληνική Κοινότητα από την καθηγήτρια κα Γκόντα Βαν Στεν από το King’s College του Λονδίνου.
ΚΑΘΕ φορά που έρχεται στην επιφάνεια το θέμα της υιοθεσίας, φέρνω στο νου μου τις πάμπολες ιστορίες που κατέγραψε κατά καιρούς η εφημερίδα μας, όταν το παιδί αναζητούσε το γονιό και ο γονιός το παιδί του!
ΜΙΑ από τις τόσες που με ταρακούνησε, ήταν η ιστορία της συμπαροίκου Ζ.Β., η οποία στις αρχές του ’60, γέννησε δίδυμα σε γνωστό τότε νοσοκομείο της πόλης μας. Χωρίς να γνωρίζουν αγγλικά, ούτε αυτή ούτε ο σύζυγός της, της έδωσαν μόνο το ένα βρέφος. Το δεύτερο, της είπαν περιληπτικά και αόριστα, πέθανε. Χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς πιστοποιητικό γέννησης/θανάτου, χωρίς κηδεία και το χειρότερο χωρίς μιλιά στα αγγλικά και κάποιες εξηγήσεις.
ΠΕΡΑΣΑΝ χρόνια. Γύρω στα 25. Ένα πρωί της Πέμπτης, αφού κυκλοφόρησε η εφημερίδα μας, η κ. Ζ.Β. τηλεφώνησε τρέμοντας στα γραφεία μας και ζητούσε μια φωτογραφία που δημοσιεύσαμε. Νόμιζε ότι ήταν ο γιος της! Με την άδεια του αρχισυντάκτη, έδωσα με επιφυλάξεις τη φωτογραφία. Ο κ. Χατζημανώλης φοβόταν περισσότερο την απογοήτευσή της. Βλέπετε είχαν περάσει 25 χρόνια…
ΣΥΝΑΝΤΩ κάπου-κάπου την κ. Ζ.Β. Αν και αποφεύγει να μιλά για τον χαμένο της γιο, μέσα της ελπίζει!
ΧΑΙΡΕΤΩ τον αγαπητό κ. Θεοφάνη Εμμανουηλίδη και του εύχομαι καλή υγεία. Τον θαυμάζω για τα τόσα χρόνια που κράτησε ζωντανό τον Σύνδεσμο Ελλήνων Μεταναστών Bonegilla (Bonegilla Greek Migrants Residents Ass.Inc.) με έτος ίδρυσης το 1987, έναν ιστορικό Σύνδεσμο που κατέγραψε τις ιστορίες των μεταναστών των τριών δεκαετιών, όταν άνοιξαν οι πόρτες της μαζικής μετανάστευσης στους Αντίποδες.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, λοιπόν, με τα χρόνια που κουβαλά στους ώμους, αδυνατεί να συνεχίσει. Σημειώνεται ότι ο Σύνδεσμος δεν έχει πολιτικό, θρησκευτικό, και κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Υποβοηθείται δε οικονομικά από την κυβέρνηση για τα τρέχοντα έξοδα.
ΩΣΤΟΣΟ, η συνέχεια του Συνδέσμου για το Kέντρο Yποδοχής και Eκπαίδευσης Bonegilla Victoria, επιβάλλεται γιατί αποτελεί μέρος της παροικιακής μας Ιστορίας.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να βοηθήσετε; Πληροφορίες θα δοθούν αύριο στο χωλ της εκκλησίας του Αγίου Χαραλάμπους Templestowe, μετά την Κυριακάτικη λειτουργία.
ΠΡΙΝ πολλά χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο «Ελεύθερη η πολυγλωσσία στην Αυστραλία». Με δυο κουβέντες, αναγνώστης είχε στο σπίτι του, σε κλουβί φυσικά, έναν μεγαλόσωμο παπαγάλο, ο οποίος με τα πολλά που άκουγε για την ΕΛΛΑΣ, έτσι έλεγαν τότε την ομάδα του σπιτονοικοκύρη, κατά τη διάρκεια των εξόδων του στην αυλή, φώναζε, χαριτολογούσε και έβαζε γκολ, με τα απαραίτητα «γαλλικά» στα ελληνικά και πολλά σφυρίγματα και επιφωνήματα!
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή οι γείτονες δυσανασχέτησαν. Έστειλαν μάλιστα και γραπτή διαμαρτυρία στο Δήμο. Γεγονός που κέντρισε το ενδιαφέρον του κ. δημάρχου, ο οποίος επισκέφθηκε τον παπαγάλο προσωπικά.
ΜΕΤΑ από τα γνωστά κεράσματα, συνοδευόμενα από σπιτικό κρασί, ο κ. δήμαρχος, αποφάνθηκε ότι δεν υφίστατο «θέμα» με τον παπαγάλο και ότι μπορούσε κατά τη διάρκεια της ημέρας να λέει τα δικά του.
ΣΗΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ότι πριν νυχτώσει, σκεπάζουν το κλουβί του για να μπορεί να κοιμάται ήσυχα χωρίς φωνασκίες και τερτίπια.
ΕΠΙΣΗΣ, το άρθρο μου χρησιμοποιήθηκε τότε στους πρωτοετείς φοιτητές Νεοελληνικών του Πανεπιστημίου Μελβούρνης. Τους ευχαριστώ.
ΑΚΟΥΣΤΕ τώρα τι έγινε με τον κόκορα της διπλανής πόρτας στο εξοχικό της συμπαροίκου κ. Λ.Κ. Καμαρωτός, καμαρωτός λοιπόν με το κόκκινο λειρί του, και, πιστός στο πόστο του, έδινε κάθε πρωί το έναυσμα της καινούργιας ημέρας.
ΕΛΑ ΜΟΥ, όμως, που ενόχλησε τους γείτονες, οι οποίοι αποτάθηκαν στον Δήμο. Προς έκπληξη των ιδίων των διαμαρτυρόμενων, κατέφτασε ένα πρωί… στόλος τεσσάρων αυτοκινήτων, ένα του RSPCA και τρεις της Αστυνομίας! Ναι, για ένα αθώο κοκοράκι, τον προστάτη του ορνιθώνα έφτασαν τέσσερα περιπολικά! Ήταν μάλιστα πρόθυμοι να τον μεταφέρουν και εγώ δεν θυμάμαι πού…
ΕΥΤΥΧΩΣ όλα καλά για τον αγαπητό μας κόκορα. Σε μια δεύτερη σκέψη, οι «διαμαρτυρόμενοι» απέσυραν το αίτημά τους. Και έτσι ο υπό κατηγορία κόκορας έμεινε ελεύθερος, να διαφεντεύει στο κοτέτσι του.
ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
Κ.Γ.
ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ο κ. Θωμάς Ηλιόπουλος, στη στήλη του “Σκεπτόγραμμα” της Πέμπτης, συν τοις άλλοις, ότι “… Στη Μελβούρνη … η βιβλιοπαραγωγή φαίνεται ότι είναι μάλλον λογοτεχνική” και ότι “οι ποιητές και λογοτέχνες μας μάς βγάζουν ασπροπρόσωπους, αλλά δεν συζητάμε για τα βιβλία τους που βγαίνουν με κόπο και έχουν και πολλά μηνύματα που μας δίνουν. Στην αλληλογραφία στην εφημερίδα της Μελβούρνης, δυστυχώς δεν βλέπουμε τέτοιες κριτικές”.
ΜΕ ΟΛΟ τον σεβασμό διαφωνώ και, μάλιστα, οριζόντια, κάθετα ή όπως αλλιώς… Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει σταματήσει ή, τουλάχιστον, έχει μειωθεί στο ελάχιστο η έκδοση λογοτεχνικών βιβλίων στους κόλπους της παροικίας.
ΔΕΝ βλέπω, τα τελευταία χρόνια κάποιους ποιητές και λογοτέχνες να μας βγάζουν… ασπροπρόσωπους. Και, δηλαδή, ασπροπρόσωπους ως προς τι και ως προς ποιον;
ΣΤΗΝ δε αλληλογραφία … “στην εφημερίδα της Μελβούρνης, δυστυχώς δεν βλέπουμε τέτοιες κριτικές”, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κάτι για να του γίνει κάποια κριτική ή έστω μια απλή παρουσίαση.
ΕΙΔΙΚΑ από το 2020 και δώθε, πέστε μου ποια είναι η καθαρά λογοτεχνική παραγωγή στην παροικία. Και, ακόμα, ποιοι είναι οι λογοτέχνες που εξακολουθούν να υφίστανται και να γράφουν κιόλας στα Ελληνικά; Προσωπικά, από όσους ενεργούς λογοτέχνες γνωρίζω, δύο-τρεις γράφουν στα Ελληνικά. Όλοι/ες οι υπόλοιποι/ες, λόγω του ότι τα Ελληνικά δεν είναι η πρώτη τους γλώσσα, γράφουν στα Αγγλικά – κάτι που είναι αναπόφευκτο…
“ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι ώριμοι κριτές της πρώτης γενεάς λιγοστεύουν και πολύ λίγοι πια γράφουν για τη δική μας βιβλιοπαραγωγή”, συνεχίζει ο αγαπητός αρθρογράφος. Εδώ θα ήθελα να εκφράσω τις αμφιβολίες μου ως πος το κατά πόσο υπήρξε ορανωμένη βιβλιοπαραγωγή στην ελληνική παροικία, ώστε να υπάρξουν και… ώριμοι κριτές – μήπως κριτικοί;
ΚΑΙ καταλήγει: “Και μεγαλύτερο κρίμα είναι ότι δεν έχουμε στη Μελβούρνη ούτε ένα ελληνικό ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ! Μία μεγάλη έλλειψη και περηφανευόμαστε πως ζούμε εδώ πάνω από 100.000 Έλληνες! Πόσοι από μας διαβάζουμε ελληνικά βιβλία;”. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, η Ελληνική Κοινότητα διαθέτει ένα (έστω και ηλεκτρονικό) βιβλιοπωλείο. Όσο για όλα τα υπόλοιπα και παρεμφερή νόμιζα ότι έχουμε και δύο λογοτεχνικούς φορείς…
ΟΣΟ για το πόσοι από εμάς διαβάζουμε ελληνικά βιβλία, κατά τη γνώμη μου το ερώτημα θα έπρεπε να διαμορφωθεί ως “πόσοι από εμάς διαβάζουμε γενικώς βιβλία;”.
Δ.Τ.
