Ξέρετε τι σημαίνει να φεύγει πριν 50 χρόνια, ο σύζυγος, ο πατέρας, ο γιος, ο αδελφός, ο θείος, για να υπηρετήσει την πατρίδα μας και ακόμα να γυρίσει;

Μπορείτε να φανταστείτε τον πόνο των γονιών μου, που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό και την πίκρα, γιατί δεν ξανάδαν το 23χρονο παλληκάρι τους;

Μπορείτε να απαντήσετε στα ερωτήματα των παιδιών του αδελφού μου που έχασαν τον πατέρα τους, πριν ακόμα τον γνωρίσουν;

Να μου πείτε δεν είναι τα μόνα…

Μιλώ με την συμπάροικο κ. Δέσπω Λέκκα, αδελφή του έφεδρου στρατιώτη Γιώργου Γεωργίου του Σωκράτη και της Μαρίας, με καταγωγή από το χωριό Άχνα της επαρχίας Αμμοχώστου και κατοίκου Ακακίου της επαρχίας Λευκωσίας.

«Ήμουν 18 χρόνων όταν το μαύρο σύννεφο της εισβολής σκέπασε απ’ άκρη σ’ άκρη το νησί μας. Ζήσαμε μέρες και νύχτες τρόμου, χωρίς να ξέρουμε αν θα υπήρχε αύριο.

Ο αδελφός μου είχε υπηρετήσει τη θητεία του και εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος για να ζήσει την οικογένειά του, την σύζυγό του Λούση και τις θυγατέρες τους 3 ετών και 6 μηνών.

Το πραξικόπημα όμως που έγινε στις 15 του Ιούλη από τη χούντα των Αθηνών κατά του Εθνάρχη Μακαρίου, ο οποίος ήταν και ο εκλεγμένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δημιούργησε μια χαώδη κατάσταση στο νησί.

Και ξαφνικά, πέντε μέρες μετά, ήλθαν τα μαύρα μαντάτα της εισβολής.

Μετά από ανακωχές που επέβαλλε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ -που μόνο ανακωχές δεν ήταν- έγινε η δεύτερη εισβολή που κατέλαβαν την Μεσαωρία μέχρι την Αμμόχωστο και την χερσόνησο της Καρπασίας.

«Ξημέρωνε Δεκαπενταύγουστος, ημέρα της γιορτής της Παναγιάς. Στις γειτονιές του Βαρωσιού τα σπίτια βομβαρδίστηκαν με τόση μανία, που μοιάζουν μέχρι σήμερα σαν κρανίου τόπος. Όσο για την παραλιακή ξενοδοχειακή λωρίδα, οι φωτογραφίες μαρτυρούν ότι οι μόνοι κάτοικοι είναι οι αρουραίοι», προσθέτει.

Η οικογένεια της κ. Λέκκα εγκατέλειψε, όπως όλοι οι κάτοικοι, τη Μεσαωρία και πήγε στο χωριό Ξυλοτίμπου κοντά στις Βρετανικές Βάσεις.

«Ξέρετε, ο πόλεμος του 1975 δεν άλλαξε μόνο τον ρου της Ιστορίας της Κύπρου, αλλά και τη ζωή όλων μας», συμπληρώνει.

Από δω και πέρα αρχίζει ο Γολγοθάς της οικογένειάς της. Λιγοστά τα νέα για το πού βρισκόταν και πώς ήταν ο Γιώργος. Χάθηκαν τα ίχνη του από την πρώτη εισβολή. Οι τελευταίες ειδήσεις που έλαβαν ήταν ότι βρισκόταν στους Μύλους του Καραβά.

Μετά τίποτε.

«Ο χαροκαμένος πατέρας μας έψαχνε παντού. Μέχρι και στους καταλόγους των αιχμαλώτων. Δυστυχώς, κανένας δεν μπόρεσε να μας δώσει μια πληροφορία που να οδηγεί κάπου. Λες και άνοιξε η γης και τον κατάπιε», θα πει.

Η οικογένειά της έχει δώσει προ πολλού δείγματα στην Επιτροπή που κάνει ταυτοποιήσεις μέσω του DNA, τα οποία είναι καταχωρημένα στην τράπεζα, σε περίπτωση που βρεθεί κάτι. Ακόμα περιμένουν.

«Είναι μια ανοιχτή πληγή. Η μητέρα μου έφυγε στα 64 της χρόνια και ο πατέρας, βράχος αλύγιστος, περίμενε μέχρι τα 82. Όλη τους η ζωή ήταν μέσα σε ένα βαθύ πένθος.

Περιμένω με αγωνία να μας δοθεί μια απάντηση. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και εγώ ελπίζω.

Αν ζούσε σήμερα ο αδελφός μου, θα ήταν 73 ετών και ευτυχισμένος παππούς τριών εγγονών», ήταν τα τελευταία λόγια της κ. Λέκκα.