ΣΗΜΕΡΑ λέω να καταπιαστούμε με ένα σοβαρό θέμα στο οποίο κανένας δεν δίνει σημασία. Κοιτάξτε αντίθεση: Η Ισπανία πανηγυρίζει ακόμα ένα μεγάλο τίτλο και η Ελλάδα την βλέπει από τον καναπέ και τη χειροκροτεί.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Πόσο καλύτεροι από τους Έλληνες είναι οι Ισπανοί που σαρώνουν σχεδόν τα πάντα; Θα μπορούσε ποτέ η Ελλάδα να διαγράψει μια ανάλογη πορεία; Μήπως «δεν το έχουμε» τελικά και θα πρέπει να αρκεστούμε σε κάποιο «υπέρ πάντων αγώνα» για να αποκλείσουμε κάποια Γεωργία ή κάποιο Καζακστάν και έχει ο Θεός.

ΑΛΛΑ πριν πάρουμε μια βιαστική και μοιρολατρική απόφαση ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένες πραγματικότητες σχετικά μα τους Ίβηρες που ζηλεύουμε. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Με εξαίρεση ένα Ευρωπαϊκό που πήραν το 1964, οι Ισπανοί πήραν το πρώτο τους σοβαρό τρόπαιο το 2008 κατακτώντας το EURO. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα με το Ευρωπαϊκό του 2004 γεύτηκε πρώτη μεγαλείο πριν την Ισπανία. Τι πάει στραβά λοιπόν και εμείς είμαστε διαρκώς «στην απ’ έξω»;

ΘΑ μπορούσαμε να βρούμε πολλές αιτίες. Να το ρίξουμε πάλι στην ανικανότητα των διοικούντων. Στην έλλειψη θέλησης από τους Έλληνες παίκτες. Στους κακούς προπονητές που επιλέγονται. Ε, να βάλουμε και χέρι στο κράτος που δεν επεμβαίνει δυναμικά. Πάντα βοηθάει ένα επιχείρημα η επίκληση ανικανότητας του κράτους. Όλα όμως αυτά θα σας αφήσω να τα επικαλεστείτε εσείς με την ησυχία σας και με την σειρά που επιθυμείτε.

ΕΓΩ θα βάλω ένα απλό ερώτημα: Πότε αφήσαμε στην Ελλάδα ένα 16χρονο παιδί να γίνει βασικός στην ομάδα του; Μόλις ξεπηδήσει κάποια ταλέντο α λα Λαμίν Γιαμάλ, το πρώτο που γίνεται είναι να τον στείλουμε «δανεικό» σε κάποια μικρή ομάδα για να «ψηθεί» και μετά να… εξαφανιστεί. Ο τελευταίος που θυμάμαι ως 17χρονο ταλέντο ήταν ο Σωτήρης Νίνης του Παναθηναϊκού. Και αυτό Ισπανός είχε το θάρρος να τον ρίξει στη πρώτη ομάδα, ο Μουνιόθ που τότε προπονούσε τους «πράσινους»

ΚΑΙ ενώ οι Ισπανοί προωθούν τα νέα παιδιά η Ελλάδα ξοδεύει χρήματα και αγοράζει ταλέντα που είναι συνήθως στη «δύση» της καριέρας τους και έρχονται να παίξουν σε ελληνικές ομάδες και, συνήθως, κόβουν το δρόμο των όποιων ταλαντούχων Ελλήνων εμφανίζονται.

ΚΑΙ κάτι ακόμα που είναι αξιοπρόσεκτο. Το 90% των Ισπανών διεθνών που κατέκτησε το EURO αγωνίζονται σε ισπανικές ομάδες. Οι περισσότεροι σε ομάδες της Βασκονίας. Έχουν δηλαδή οι Ίβηρες ένα ισχυρό εθνικό πρωτάθλημα που αναδεικνύει «αστέρια» με διεθνές και παγκόσμιο «αντίκρισμα». Για να δούμε τώρα τι κάνουμε εμείς στην Ελλάδα.

ΕΔΩ και κάτι μήνες ο Ολυμπιακός έχει πάρει τις δύο κούπες και τις κάνει βόλτα στην Ελλάδα. Την κούπα του Europe Conference League αλλά και το ευρωπαϊκό που κέρδισε η Ομάδα των 19ρηδων. Το Κύπελλο που πήραν οι νέοι το βλέπουμε. Τα παιδιά αυτά θα αξιωθούμε να τα δούμε στην πρώτη ομάδα; Άγνωστο…

ΕΔΩ βέβαια έρχεται και η συμπεριφορά των οπαδών που δεν βοηθάει τα πράγματα. Ο οπαδός γενικά δεν έχει ποτέ υπομονή. Δεν μπορεί να δώσει πίστωση χρόνου στον Έλληνα εξελίξιμο νέο ποδοσφαιριστή. Αντίθετα, δέχεται και στηρίζει αποφάσεις της ομάδας του να επενδύσει κάποιον ξένο απλά γιατί του είπαν ότι είναι αστέρι.

ΠΡΟΣΦΑΤΟ παράδειγμα ο Βαγιανίδης του Παναθηναϊκού. Η ομάδα του τον στέλνει δανεικό από εδώ και από εκεί. Δεν θέλει να τον αφήσει ελεύθερο γιατί είναι ταλέντο αλλά από τα 19 του χρόνια που βγήκε στην επιφάνεια μέχρι τα 21 που είναι σήμερα, ελάχιστα έχει παίξει στην πρώτη ομάδα του «τριφυλλιού». Όσο λοιπόν υπάρχει αυτή η νοοτροπία εμείς όλοι θα πρέπει να επενδύσουμε σε καλούς καναπέδες για τα σπίτια μας για να βλέπουν τους Ισπανούς να κερδίζουν τα πάντα.

ΓΙΑΤΙ έφαγα αυτό το «κόλλημα» με τους Ισπανούς; Μα γιατί ως λαός έχουν τα ίδια «κουσούρια» με εμάς αλλά στον τομέα των ομαδικών αθλημάτων σε επίπεδο εθνικών ομάδων τα καταφέρνουν καλύτερα. Πέρα από το ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ αγκομαχάμε μαζί τους και στο πόλο. Άρα, κάτι δεν κάνουμε καλά που αυτοί κάνουν καλύτερα.

Ο ΟΤΟ Ρεχάγκελ παλιότερα είχε προτρέψει να βάλουμε ως παράδειγμα μας την Πορτογαλία που είναι μια χώρα με περίπου το ίδιο μέγεθος με την Ελλάδα και τα ίδια χαρακτηριστικά ως λαός -έφεση στο «αραλίκι» και στο «έξω καρδιά»- αλλά τα καταφέρνει πολύ καλύτερα σε διεθνές επίπεδο. Μιλάμε φυσικά για ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικής ομάδας. Όταν τα έλεγε αυτά ο Ότο η Ισπανία ήταν ακόμα χωρίς σοβαρά τρόπαια. Αν έκανε ξανά δηλώσεις σήμερα ίσως και αυτός μας προέτρεπε να ρίξουμε μια ματιά προς την Ισπανία.

ΝΑ τονίσω βέβαια ότι όλο το σχόλιό μου αφορά εθνικά συγκροτήματα γιατί σε επίπεδο συλλόγων όπου η ποιότητα μιας ομάδας είναι σε ευθεία συνάρτηση με την αντοχή της τσέπης του προέδρου, οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί. Δεν μπορούμε και δεν αντέχουμε να συναγωνιστούμε τα πορτοφόλια της Ρεάλ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Παρί. Δεν μπορούμε και δεν υπάρχει λόγος να το επιδιώξουμε. Πόσο υπερήφανοι μπορούμε να αισθανθούμε όταν 11 ξένοι φορώντας τις φανέλες μιας ομάδας που στηρίζουμε κατακτούν ένα τρόπαιο. Εντάξει, μας αρέσει και ενθουσιαζόμαστε αλλά πόσο «δικό μας» θεωρούμε το τρόπαιο.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ με ενδιαφέρον το εν εξελίξει φαινόμενο του ποδοσφαίρου στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Το χρήμα ρέει προς πάσα κατεύθυνση. Μέχρι τώρα βλέπαμε παίκτες και προπονητές να πηγαίνουν εκεί τώρα άρχισαν να μεταναστεύουν και… παράγοντες. Ο λόγος για τον Κούλη Δουρέκα, παλαιό γενικό αρχηγό του Ολυμπιακού ο οποίος πρόσφατα προσλήφθηκε από κάποια ομάδα της Σαουδικής Αραβίας για να την οργανώσει.

ΤΟ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι εκεί οι περισσότερες οι ομάδες χρηματοδοτούνται από το κράτος. Και κράτος είναι κάποιος πρίγκιπας που θέλει να στήσει τη δική του ομάδα για να «μπει στο μάτι» κάποιου άλλου στον κύκλο του. Φαίνεται όμως ότι το πράγμα είχε παραγίνει και έτσι τώρα γίνονται κάποιοι έλεγχοι. Έτσι η μεταγραφή του Κώστα Φορτούνη έπρεπε να εγκριθεί από κάποια κρατική υπηρεσία η οποία χρηματοδοτεί την ομάδα που θα αγωνιστεί ο τέως αρχηγός του Ολυμπιακού.

ΕΙΠΑΜΕ ότι το χρήμα ρέει άφθονο αλλά οι άνθρωποι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις απλά χρηματοδοτούν τις «αρπαχτές» ορισμένων και τίποτε άλλο.