H διάσημη Ελληνίδα μαέστρος, Ζωή Ζενιώδη, βρίσκεται ξανά στην Αυστραλία, την χώρα που έχει αγαπήσει όσο καμία άλλη, όπου θα γράψει ιστορία ως η πρώτη μαέστρος από την Ελλάδα που θα διευθύνει την ορχήστρα της Opera Australia στο εμβληματικό κτίριο του Sydney Opera House.

Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της όπερας «Così fan tutte» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, είχαμε την τιμή να μιλήσουμε μαζί της, για την πηγαία χαρά που αισθάνεται κάθε φορά που βρίσκεται στην Αυστραλία, αλλά και για τη σημαντική αυτή όπερα στην ιστορία της μουσικής, την πορεία της, και τη δύναμη της μουσικής να μεταμορφώσει τον άνθρωπο.

-Πώς σας φάνηκε το Σίδνεϊ; Φαντάζομαι ότι οι πρόβες είναι εντατικές. Έχετε καθόλου χρόνο να εξερευνήσετε την πόλη;

«Είμαστε σε καθημερινές πρόβες. Και είναι εντατικές. Εγώ τώρα πρέπει να πω ότι αγαπώ πάρα πολύ την Αυστραλία. Και δεν σταματάει αυτό το πράγμα, όσο πάει γίνεται καλύτερο. Το λέω πολύ ειλικρινά. Είναι η τρίτη φορά που βρίσκομαι εδώ, στο Σίδνεϊ πρώτη. Έχω αγαπήσει και το Μπρίσμπαν πάρα πολύ. Τώρα βλέποντας το Σίδνεϊ, ειλικρινά δεν έχω λέξεις, δεν έχω λόγια. Όταν μπήκα στο πλοίο για να πάω στην όπερα, την ώρα που έστριψε το πλοίο και αντίκρισα το κτίριο της Όπερας άρχισα να φωνάζω. Από χαρά. Ήταν τόσο πηγαίο αυτό το πράγμα, δεν μου έχει ξανασυμβεί. Να νιώθω τόσο μεγάλη χαρά με αυτό το ταξίδι, που ένα μικρό πλοίο με πήγαινε στη δουλειά μου!

Περπατάω καθημερινά πάρα πολύ για τις πρόβες και έχω δει και κάποια πράγματα στην πόλη. Όταν θα ανοίξουν οι παραστάσεις θα έχω περισσότερο χρόνο, οπότε σκοπεύω να δω τα πάντα!

Eίναι μια καταπληκτική πόλη. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι μπορείς να περπατήσεις όσο θέλεις. Έχει πολύ σωστά μεταφορικά μέσα και μπορείς να πας όπου θέλεις. Βλέπω ανθρώπους χαρούμενους να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Βλέπω καλό καιρό, βλέπω ανθρώπους και το βράδυ να ζουν έξω. Βλέπω έντονη κινητικότητα και, ταυτόχρονα, μια πολύ οργανωμένη πόλη. Κάτι που είναι το ιδανικό! Δεν μπορείς να θες κάτι άλλο από το να έχεις μια πόλη που να είναι ανθρώπινη, φτιαγμένη για ανθρώπους και να δουλεύουν και όλα ρολόι. Και είναι ταυτόχρονα και χαλαρά. Και οι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο τυχεροί είναι. Όλοι μου έχουν πει ότι το ξέρουνε, το οποίο δεν είναι η απάντηση που έχω λάβει σε πάρα πολλά μέρη του Κόσμου.

Νιώθω πολύ ευτυχισμένη και πάρα πολύ τυχερή που έχω περάσει τα τελευταία τρία σχεδόν καλοκαίρια μου εδώ».

-Μιλήστε μου λίγο για τη όπερα «Così fan tutte» (Έτσι κάνουν όλες ή Σχολείον εραστών) του Μότσαρτ, που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε από την 1η μέχρι τις 17 Αυγούστου.

«Είναι μια παλιότερη παραγωγή της Opera Australia, που σκηνοθέτησε ο φημισμένος David McVicar, αλλά αυτή τη φορά την κάνουμε με διαφορετικούς τραγουδιστές, άλλον μαέστρο και έτσι είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Είναι μια πολύ όμορφη η παραγωγή και στυλιστικά και τα σκηνικά. Και ως concept γενικά, γιατί το Così Fan Tutte θεωρείται μια αρκετά δύσκολη όπερα, γιατί ουσιαστικά είναι μόνο έξι άτομα επί σκηνής, για τρεις ώρες.

Το έργο είναι πολύ σημαντικό στην ιστορία του Μότσαρτ και της μουσικής, καθώς αναφέρεται σε θέματα κυρίως συναισθηματικά που όλοι μας βιώνουμε στη ζωή. Θέματα όπως η πίστη και η απιστία, ο έρωτας, ο πόθος, η ζήλια, ο θυμός. Έχει πολλά έντονα κωμικά στοιχεία. Τη θεωρώ ελαφριά και όμορφη και κωμική και δραματική ταυτόχρονα. Είναι πολύ ειλικρινής και βαθιά, όπου τέσσερις νέοι άνθρωποι ψάχνουν μεταξύ τους να βρουν όλα αυτά τα θέματα σχετικά με την πίστη και την απιστία που ξεκινάει από ένα απλό στοίχημα. Όλοι μας μπορούμε να βρούμε ένα σημείο επαφής με κάποιους ή και όλους τους χαρακτήρες του έργου, και να συνδεθούμε.

Η τέχνη, η μουσική στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και, γενικά, σου ανοίγει μια συζήτηση, σου δίνει άλλες οπτικές, σε βάζει να ξανασκεφτείς πράγματα… Ακόμα και τραύματα μπορείς να τα δουλέψεις μέσα από κάτι άλλο, μέσα από τη μουσική, και να μπορέσεις να πας παραπέρα. Δεν θέλω να μπω σε βαριές εκφράσεις, αλλά υπάρχουν πολλές μορφές εξιλέωσης μέσα από την παρακολούθηση και την επαφή με το έργο, μία επαφή που θα περιέγραφα ως μέθεξη.

Αυτό δίνει πάντοτε η μουσική και η τέχνη στους ανθρώπους. Χωρίς να το καταλαβαίνουν καν, ευρισκόμενοι σε ένα χώρο μαζί με άλλους ανθρώπους, ζώντας κάτι πολύ ζωντανό σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, θεωρώ ότι μπορεί να σε αλλάξει δραματικά σαν άνθρωπο και να βγεις από μια αίθουσα αρκετά μεταμορφωμένος».

-Και πρόκειται για ένα έργο που παίχτηκε πριν 200 και πλέον χρόνια.

«Μα ναι. Ακριβώς αυτό είναι το πιο σημαντικό, το ότι μιλάμε για 200 χρόνια μετά και είναι το ίδιο. Και είναι εκεί που βλέπεις ότι η ανθρωπότητα, όσο και αν αλλάζει -που έχει αλλάξει πάρα πολύ- όσες τεχνολογίες και να έρθουν, όσες πρόοδοι και να γίνουν, κάποια δομικά θέματα εσωτερικά είναι τα ίδια, ακριβώς τα ίδια. Το οποίο για μένα είναι και η ομορφιά και η ουσία του ανθρώπου. Όταν βλέπεις ότι τελικά αυτό είναι ο άνθρωπος. Θα πηγαίνει παραπέρα και κάποια κομμάτια του θα είναι πάντα τα ίδια μέσα στο χρόνο».

-Φαντάζομαι ότι την ώρα της παράστασης, η αδρεναλίνη για σας θα πρέπει να είναι στα ύψη, γιατί είστε και υπεύθυνη κατά κάποιον τρόπο για όλα. Ποιο είναι το απαραίτητο στοιχείο που πρέπει να έχει ένας μαέστρος;

«Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαμε να πούμε, αλλά την ώρα -συγκεκριμένα- της παράστασης, αλλά και πιο πριν γενικά, αυτό το πράγμα το οποίο σίγουρα θεωρώ ότι αντιπροσωπεύει έναν μαέστρο, είναι η απόλυτη συγκέντρωση.

Το να κάνεις μουσική και ιδιαίτερα αυτό που κάνει ένας μαέστρος σε μια όπερα, που ουσιαστικά στήνει και κρατάει ζωντανό εκείνη την ώρα έναν χώρο με μια μεγάλη ορχήστρα 50, 60, 70 ατόμων, τους ανθρώπους πάνω στη σκηνή, και όλα όσα έχουμε όλοι προετοιμάσει για τόσο καιρό.

Όταν όλο αυτό έρχεται πάνω του την ώρα της παράστασης, βιώνει την απόλυτη συγκέντρωση. Για μένα είναι διαλογισμός, δεν υπάρχει κάτι που να είναι πιο κοντά στο διαλογισμό από αυτό.

Η συγκεκριμένη παράσταση, ας πούμε, είναι 3 ώρες και σε αυτές τις 3 ώρες δεν μπορείς να είσαι αλλού. Το μυαλό είναι απόλυτα συγκεντρωμένο σε κάτι το οποίο συμβαίνει μόνο στην προσευχή και τον διαλογισμό. Είναι τεράστια η δύναμη του να σταματάει ο χρόνος και ο χώρος. Αυτό το βιώνω κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια παράσταση ή και σε πρόβες ακόμα.

Εκείνη την ώρα δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και δεν σταματάει μόνο ο χρόνος, σταματά και ο χώρος. Δεν είσαι στον χωροχρόνο τον κανονικό, που μπορείς να παρατηρήσεις και να υπάρξεις μέσα σε αυτό και να δεις άλλα πράγματα.

Είναι τόσο έντονη συγκέντρωση που πραγματικά βρίσκεσαι σε επαφή με ένα κομμάτι του εαυτού που δεν μπορείς να βρεθείς αλλιώς.

Όλο αυτό ξεκινάει τη στιγμή που πας να βγεις στη σκηνή, όταν χτυπάει αυτή η αδρεναλίνη. Είναι καύσιμο, γιατί προφανώς δημιουργεί κάποια ειδική κατάσταση κάποιου στρες, που, όμως, δεν σε παραλύει, αλλά σε κάνει να είσαι ακόμα πιο συγκεντρωμένος.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι αυτό είναι το βασικό στοιχείο του μαέστρου, των μεγάλων μαέστρων, η απόλυτη συγκέντρωση σε αυτό που συμβαίνει και η δυνατότητα να το κάνουν αυτό.

Όπως και το επόμενο που συμβαίνει που συνδέεται με αυτό. Να είναι τέτοια ή η συνθήκη της έμπνευσης, της πνοής ουσιαστικά, αυτό το εν-πνέω, σε σχέση με την ορχήστρα, τους τραγουδιστές, ακόμα και το κοινό, που όλοι μαζί να γίνουν «ένα», όπου για τρεις ώρες δεν θα υπάρχει κάτι άλλο.

Αυτή η δυνατότητα του να εμπνεύσεις χρόνο και χώρο ουσιαστικά, σε άλλους ανθρώπους και να συνδεθείτε όλοι μαζί σε ένα κοινό πράγμα που κρατάει από 5 λεπτά μέχρι 3 ώρες ή 8 ώρες, είναι πραγματικά συγκλονιστικό και μοναδικό. Και γι’ αυτό λέω ότι είναι μεταμορφωτικό. Δεν είναι μόνο ο μαέστρος, δεν είναι μόνο η μουσική.

Είναι και το κοινό στο οποίο του δίνεται η δυνατότητα μέσα από αυτή τη συνθήκη να βρεθεί επίσης σ’ ένα διαλογιστικό χωρο-χρόνο και να συνδεθεί τόσο πολύ με αυτό, που σαφώς και ξεχνάει μάλλον οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω του και γίνονται εσωτερικές διεργασίες πολύ σημαντικές. Έτσι το έχω βιώσει όλη μου τη ζωή. Και είναι ένα ερέθισμα πάρα πολύ δυνατό, αυτό το οποίο φυσικά με κάνει να θέλω να φτάσω τα 97 και να κάνω ακόμα παραστάσεις. Δεν σκοπεύω να σταματήσω!

Είναι μοναδική εμπειρία αυτή. Είναι δικαίωμα, είναι χάρισμα, είναι για μένα είναι τεράστιο δώρο, το οποίο το έχω δημιουργήσει, το έχω παλέψει πάρα πολύ για να φτάσω μέχρι εδώ».

-Φαντάζομαι ότι και η διαδρομή δεν πρέπει να ήταν καθόλου εύκολη.

«Η διαδρομή δεν ήταν καθόλου εύκολη μέχρι τώρα, ούτε θα είναι και στο μέλλον πιστεύω.

Λόγω του ότι είχα και αλλαγή πεδίου, γιατί από πιανίστα που ήμουνα άλλαξα σε διεύθυνση ορχήστρας, σε αρκετά μεγάλη ηλικία, αν θεωρήσουμε τα τωρινά δεδομένα».

-Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε αυτόν τον δρόμο; Υπήρξε κάποια στιγμή καθοριστική, κάποιος μέντορας;

«Ναι, η καθοριστική στιγμή ήταν ο μέντοράς μου. Ο καθηγητής μου στο Μαϊάμι, ο Thomas Sleeper. Πήρα το μάθημά του αρκετά τυχαία, γιατί δεν είχα σκεφτεί μέχρι τότε να κάνω διεύθυνση ορχήστρας ποτέ στη ζωή μου και ήμουν ήδη 30 ετών. Έπρεπε να πάρω ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, και σκέφτηκα ότι η διεύθυνση ορχήστρας θα είχε ενδιαφέρον. Και αυτός ο άνθρωπος μετά από περίπου 8-10 μαθήματα με κάλεσε στο γραφείο του και μου ανακοίνωσε ότι είναι βέβαιος ότι πρέπει να γίνω μαέστρος.

Γύρισα και του είπα ότι δεν μπορώ να γίνω μαέστρος γιατί είμαι γυναίκα -εγώ η ίδια το είπα αυτό πριν από 20 χρόνια περίπου (!)- και με κοίταξε και έγινε έξαλλος. Μου λέει: “Είσαι στην Αμερική, μπορείς να πας και στο φεγγάρι, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Αρκεί να δουλέψεις σκληρά και ξέρω πάρα πολύ καλά τι θα κάνεις σε δέκα χρόνια από τώρα, ξέρω ότι πρέπει να γίνεις μαέστρος”.

Θυμάμαι που τον κοίταξα και με έπεισε δηλαδή. Με έβαλε σε μια πολύ δύσκολη διαδικασία εξετάσεων τόσο για να βεβαιωθεί ο ίδιος, αλλά και για να δω και εγώ ακριβώς πώς είναι αυτή η δουλειά.

Πέρασα τα επόμενα τέσσερα χρόνια της ζωής μου κλεισμένη στο σπίτι μελετώντας. Δεν βγήκα παρά μόνο για τις πρόβες της ορχήστρας στα τέσσερα χρόνια που διήρκησε το διδακτορικό μου. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία. Ήθελε πολύ αφοσίωση. Και ήμουν διατεθειμένη να την κάνω γιατί πολύ απλά αυτός άνθρωπος ήταν εξαιρετικός, φανταστικός μουσικός και ταυτόχρονα κατάλαβα πόσα πολλά μπορούσα να μάθω, σε εκείνο το δεδομένο χρονικό σημείο. Είχα παίξει πάρα πολύ πιάνο, είχα κάνει πάρα πολλές συναυλίες με τραγουδιστές σε όλη την Ευρώπη. Είχα φτάσει σε ένα πολύ υψηλό σημείο στην καριέρα μου ως πιανίστα. Αισθανόμουν και πολύ πλήρης με αυτό. […] Αλλά ήταν σαν αυτό να ήταν το επόμενο πολύ φυσιολογικό βήμα έτσι όπως ήρθε. Το να ασχοληθώ με τη διεύθυνση ορχήστρας. Σε αυτή τη στροφή της ζωής μου, βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος να μου δείξει τον δρόμο. Είχα βρεθεί ούτως ή άλλως τυχαία στο Μαϊάμι. Είχα πάει αρχικά για διακοπές και βρέθηκα να κάνω διδακτορικό».

-Ο μαέστρος είναι ίσως το πιο ψηλό σκαλοπάτι στην καριέρα ενός μουσικού. Έχετε άλλα όνειρα;

«Πρέπει να πω εδώ, ότι η Όπερα της Αυστραλίας, ήταν πραγματικά ένα όνειρο, αλλά πώς το εννοώ αυτό.. Ούτε καν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσε να έρθει αυτή η στιγμή. Ήταν τόσο ψηλά αυτό το όνειρο για μένα που δεν το είχα βάλει στα όνειρά μου!

Όταν λοιπόν ξαφνικά η Opera Australia μου πρότεινε συνεργασία -είχαν έρθει πέρυσι και με είδαν να διευθύνω στην Opera Queensland, και δυο μέρες μετά μου έστιλαν το συμβόλαιο με πρόταση να συνεργαστούμε- ήταν τρομερό. Γιατί μιλάμε για μία από τις ομορφότερες όπερες στον κόσμο, ένα μέρος με συγκλονιστικά όμορφη ενέργεια στο σημείο που βρίσκεται με τη θάλασσα γύρω. Πραγματικά δεν υπήρχε ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, οπότε από τη στιγμή που βλέπω ένα τέτοιο όνειρο να πραγματοποιείται και να πηγαίνει τόσο καλά όπως αυτό, πλέον είμαι ανοιχτή σε όλα τα όνειρα!

Να προσθέσω ότι δεν είναι ότι θα ήθελα συγκεκριμένα να συνεργαστώ με κάποιον οργανισμό ή κάτι τέτοιο. Απλά εύχομαι σαν απώτερο όνειρο να μπορώ να είμαι υγιής και να συνεχίσω να εργάζομαι. Και να κάνω ωραίες συνεργασίες σε ωραία μέρη, με ωραίους σκηνοθέτες, ωραίους καλλιτέχνες, ωραίους τραγουδιστές, ωραίες ορχήστρες, ανθρώπους που θέλουνε μαζί να κάνουμε πράγματα ουσιαστικά.

Αυτό είναι για μένα. Να πω ότι μου αρέσει πάρα πολύ και το συμφωνικό ρεπερτόριο και το οπερατικό, οπότε δεν θέλω να σταματήσω να κάνω κάτι από τα δύο. Και ταυτόχρονα θέλω να συνεχίσω να δουλεύω για τον άνθρωπο. Γνωρίζετε ίσως, ότι είμαι η καλλιτεχνική διευθύντρια του El Sistema Greece. Είναι μια άλλη δραστηριότητα που έχω, και τη θεωρώ πάρα πολύ σημαντική επειδή έχει να κάνει με παιδιά, έχει να κάνει με προσφορά δωρεάν μουσικής εκπαίδευσης σε ανθρώπους είτε για κοινωνική ένταξη, ή απλώς για τη μουσική τους εκπαίδευση. Θεωρώ πολύ σημαντικό να συνεχίσω να κάνω και αυτή την πλευρά μου. Όπως και γενικά να μπορώ να προσφέρω στον άνθρωπο και ειδικά στα παιδιά όσο περισσότερο μπορώ».

-Πάνω σε αυτό ήθελα να σας ρωτήσω: Τι είναι αυτό που προσφέρει στο παιδί, η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου;

«Το πρώτο στοιχείο -που ανέφερα και για τον μαέστρο- είναι αυτό της συγκέντρωσης. Είναι πολύ σημαντικό γιατί και τα παιδιά ακόμα και σε μικρότερο επίπεδο βιώνουν ακριβώς αυτό το ίδιο πράγμα της απόλυτης συγκέντρωσης. Γιατί ειδικά με την τεχνολογία και με όλη την ταχύτητα των τελευταίων ετών στην εικόνα, βλέπουμε πολύ συχνά φαινόμενα μη συγκέντρωσης. Η μουσική δεν το επιτρέπει αυτό. Η μουσική δυναμώνει τη συγκέντρωση του ανθρώπου απόλυτα. Αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το δεύτερο το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για τα παιδιά, είναι ουσιαστικά η ικανότητα της μετάφρασης που δίνει η μουσική. Τι εννοώ.. Είναι ένας abstract χώρος η μουσική, όπου μπορείς μέσα εκεί να συνδεθείς με το συναίσθημα.

Αυτό είναι το βασικό πράγμα, που σου δίνει η μουσική. Σου δίνει ήχο και μπορείς να το κάνεις συναίσθημα με το όργανό σου παίζοντας. Ταυτόχρονα οποιοδήποτε συναίσθημα κουβαλάς -για πολλά παιδιά, λεκτικά δεν είναι εύκολο να εκφράσουν όλα αυτά τα οποία νιώθουν- μέσα από μουσική, από τέχνη μαζί με άλλους, μπορείς να εκφράσεις πράγματα που δεν θα εξέφραζες αλλιώς.

Και το τρίτο είναι αυτό ακριβώς που μόλις είπα..’Με τους άλλους’.

Ένα παιδί το οποίο θα πάρει μέρος σε μια ορχήστρα, ή χορωδία θα βρεθεί σ’ έναν από τους μοναδικούς χώρους όπου δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Γιατί καλώς ή κακώς στον αθλητισμό, που τον θέλουμε όλοι -γιατί είναι κίνηση- υπάρχει ανταγωνισμός συχνά, θέλεις, δεν θέλεις.

Στην ορχήστρα, στη χορωδία, όλοι γνωρίζουν ότι είναι μέλος ενός πολύ μεγαλύτερου συνόλου από τον ίδιο, και ότι είναι όλοι το ίδιο και απόλυτα σημαντικοί.

Καταλαβαίνουν λοιπόν από πολύ μικρή ηλικία την αξία της επικοινωνίας και της ομαδικότητας. Αυτά τα πράγματα είναι πάρα πολύ βασικά δομικά, γιατί μετά φτιάχνουν ανθρώπους που γίνονται υγιή μέλη ενός κοινωνικού συνόλου. Άνθρωποι που μπορούν να εκφράσουν το συναίσθημα, να καταλάβουν το συναίσθημα για να μπορούν να το εκφράσουν και να το συζητήσουν. Θεωρώ ότι η μουσική σε φέρνει πάρα πολύ έντονα σε επαφή με τον εαυτό και με τον απέναντι».

-Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Πράγματι.

«Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για το παιδί, γιατί μιλάμε για παιδιά τα οποία ανακαλύπτουν τον κόσμο. Τους δίνεις λοιπόν έναν ελεύθερο χώρο ερμηνείας. Ουσιαστικά, αυτό κάνει η μουσική. Είναι ένας ελεύθερος χώρος, ανοιχτός για να ερμηνεύσεις. Δεν υπάρχουν γραμμές, δεν υπάρχουν τα απόλυτα μαθηματικά. Μπορεί να είναι κάτι τελείως άλλο για τον καθένα, και αυτό είναι ελευθερία. Είναι ελευθερία να σου δώσουν τη δομή, τις νότες, τη γλώσσα ουσιαστικά, και να σου πουν “Tώρα μίλα όπως θες, βρες τον τρόπο σου”. Είναι τεράστια αυτή η ελευθερία και νομίζω ότι φτιάχνει και ελεύθερους ανθρώπους».

-Γυρνάτε τον Κόσμο με μια βαλίτσα στο χέρι. Αισθάνομαι ότι είναι κάτι που σας αρέσει πάρα πολύ. Το βιώνετε όπου πάτε…

«Και συνδέομαι όπου πάω. Μου αρέσει πάρα πολύ το ταξίδι, γι’ αυτό το λέω, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά αλλιώς, είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα και ταξιδεύω από πάρα πολύ μικρή ηλικία και το απολαμβάνω. Αλλά είναι κυρίως αυτό, το να πηγαίνεις σε άλλους ανθρώπους και να καταλαβαίνεις πώς ζουν και τελικά αφού καταλάβεις όλους τους άλλους πολιτισμούς και δεις πως ζουν και τους παρατηρήσεις, να ανακαλύπτεις ότι είμαστε όλοι άνθρωποι, όλοι ίσοι κατά κάποιο συγκεκριμένο τρόπο».

-Ο διεθνής Τύπος σας αποκαλεί Ms Dynamite! Σε τι νομίζετε ότι οφείλεται αυτός ο χαρακτηρισμός;

«Νομίζω ότι έχει να κάνει με την εκρηκτικότητα, με το πάθος, τη ζωτική ενέργεια. Είναι γεγονός ότι έχω μια έντονη ζωτική ενέργεια. Δεν ξέρω πώς να το πω. Είμαι ένας άνθρωπος που πραγματικά δεν στερεύω. Δεν έχω πιει ποτέ καφέ στη ζωή μου, δεν χρειάζομαι να πιω καφέ γιατί απλά ξυπνάω και είμαι έτοιμη. Είναι πολλά τα πράγματα, το ταξίδι, η κούραση, είμαι και μητέρα διδύμων. Όλα αυτά χρειάζονται αντοχές και τις έχω. Έχω πολύ έντονη ανθεκτικότητα και ζωντάνια και αυτό προφανώς ακούγεται και στις ερμηνείες».

-Επίσης, σύντομα θα βγει στις οθόνες και το ντοκιμαντέρ «Maestra», όπου έχετε λάβει κι εσείς μέρος, και το οποίο κέρδισε το δεύτερο βραβείο του κοινού, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Tribeca στη Νέα Υόρκη.

«Η ταινία μόλις έκλεισε τον κύκλο στα φεστιβάλ Κινηματογράφου και έχει βγει σε αίθουσες στην Αμερική και σύντομα θα βγει και σε διάφορες πλατφόρμες. Ελπίζω να παιχτεί και στην Αυστραλία.

Είναι μια πολύ όμορφη ταινία, πολύ συγκινητική, και βαθιά. Με πολύ ανθρώπινο τρόπο ουσιαστικά δείχνει τη ζωή και την προετοιμασία, τον κόπο και τις αντοχές και όλη τη δραστηριότητα πέντε γυναικών μαέστρων. Όλες πήραμε μέρος σε έναν διαγωνισμό που ονομάζεται La Maestra στο Παρίσι τον Μάρτιο του 2022. Αξίζει τον κόπο γιατί δεν παίρνει κάποιος πληροφορία απλά για το ‘μαέστρος’, ούτε για το ‘γυναίκα’, ούτε για το ‘μητέρα’ σαν τη δική μου την περίπτωση, αλλά παίρνει μια πολύ συνολική πληροφορία του ταξιδιού που έχουν κάνει όλες αυτές οι γυναίκες για να πάνε εκεί που πάνε και όλων των επιθυμιών που έχουνε».

-Μια συμβουλή που θα δίνατε στους νέους;

«Η συμβουλή μου πάντα στους νέους είναι να έχουν φτερά και να έχουν και ρίζες. Και τι εννοώ. Τα όνειρα πρέπει να είναι εκεί και πρέπει να τα κυνηγάμε και να τα πραγματοποιούμε. Για να τα πραγματοποιούμε πρέπει να είμαστε σε επαφή με την πραγματικότητα. Να μην είναι απλά ιδέες ή όνειρα άπιαστα. Πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά τον εαυτό, να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο του χρόνου βρισκόμαστε, τι συμβαίνει γύρω μας, πώς είναι το περιβάλλον, ποιοι είναι οι άλλοι.Υπάρχει ανταγωνιστικότητα και καλό είναι να ξέρουμε ότι υπάρχει και να ξέρουμε ακριβώς ποια είναι τα μεγάλα μας ταλέντα, ποιες είναι οι δυνατότητές μας και ποιες είναι οι αδυναμίες μας.

Να μπορούμε να τα δουλεύουμε όλα αυτά. Θέλει πάρα πολλή υπομονή, θέλει μεγάλη ανθεκτικότητα, θάρρος. Θέλει πραγματικά πολλά πράγματα μαζί να έρθουν σε συνδυασμό, για να καταφέρει κάποιος να πετύχει αυτό που θέλει κάθε φορά.

Και πρέπει ο κόσμος να μη φοβάται, να ονειρεύεται “Big”, να το πω έτσι, αλλά ταυτόχρονα να μη φοβάται να αλλάξει και πλάνο αν κατανοήσει ότι δεν μπορεί κάτι να το καταφέρει, γιατί δεν είναι φτιαγμένο για αυτόν.

Βλέπω αρκετές φορές νέους ανθρώπους να νομίζουν ότι θα κάνουν κάποια πράγματα ή να θέλουν να πετύχουν πράγματα που τελικά μπορεί να μην τα καταφέρουν. Και η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη που τους διαλύει.

Και γι’ αυτό θα έπρεπε από μικρή ηλικία να δίνονται οι σωστές συμβουλές για να μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι υπάρχει το Plan A, το Plan B, το C… Υπάρχουν πολλά πράγματα στα οποία κάποιος θα μπορούσε να πάει και να είναι ευτυχισμένος, χωρίς να είναι λύσεις ανάγκης. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει κάποιος να έχει και φτερά, δηλαδή όνειρα, και ρίζες, επαφή με την πραγματικότητα».

-Ευχαριστώ πάρα πολύ.

*Οι παραστάσεις της όπερας «Così fan tutte» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, στο Sydney Opera House θα διαρκέσουν από την 1η έως τις 17 Αυγούστου.