ΣΗΚΩΘΗΚΕ η αυλαία της Ολυμπιάδας στο Παρίσι και οι Γάλλοι με το «καλημέρα» κατάφεραν να κάνουν τον Kόσμο να διερωτάται αν η Τελετή Έναρξης ήταν μια επιτυχία ή μια τεράστια απογοήτευση. Οι γνώμες φυσικά διίστανται. Οι κρίσεις είναι σαφώς υποκειμενικές και το μόνο πράγμα στο οποίο υπάρχει συμφωνία μεταξύ όλων είναι η καταρρακτώδης, κατά διαστήματα, βροχή που επηρέασε το όλο τελετουργικό.
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ οι Γάλλοι θέλησαν να πρωτοτυπήσουν και να δώσουν κάτι διαφορετικό. Οπωσδήποτε τα κατάφεραν και θα έλεγα είχαν επιτυχία. Τώρα βέβαια η έννοια της «επιτυχίας» είναι αμφιλεγόμενη. Και όπως κάθε αμφιλεγόμενη έννοια μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς παρατηρητές ανάλογα με την προδιάθεση του καθενός από αυτούς.
ΓΙΑ πολλούς η επιτυχία συνίσταται στο γεγονός ότι είναι μια τελετή που θα τη θυμόμαστε για πάντα. Είτε γιατί μας άρεσε είτε για το πόσο άσχημη ήταν. Ίσως αυτό επιδίωκαν οι διοργανωτές. Οι παραπονούμενοι βέβαια έχουν διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Για παράδειγμα, η ελληνική πλευρά αισθάνεται ότι, ναι μεν το πλοιάριο με την ελληνική αποστολή μπήκε πρώτο στην παρέλαση, αλλά ο φακός δεν εστίασε αρκετά στα πρόσωπα των αθλητών. Και ιδιαίτερα του Γιάννη Αντετοκούμπο.
Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ Εκκλησία έχει και αυτή παράπονα αφού μια από τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις θεωρήθηκε ότι διακωμωδεί τον Μυστικό Δείπνο. Οι Αμερικανοί απορούν πώς ολόκληρος Λε Μπρον χάθηκε μέσα στο πλήθος του πλοιαρίου που μετέφερε την αποστολή τους και δεν προβλήθηκε δεόντως. Το τι προβολή ήθελαν δεν το ξέρουμε. Ο άνθρωπος ήταν σημαιοφόρος της αμερικανικής ομάδας. Τι περισσότερο ήθελαν…
ΓΕΝΙΚΑ, πάντως, αν κάποιος ήθελε να περιγράψει το γεγονός της Τελετής Έναρξης θα μπορούσε να πει ότι ήταν ένα θέαμα μέρος του οποίου ήταν κατά διαστήματα και οι αθλητές. Αντίθετα με ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Δηλαδή, να είναι οι αθλητές και η είσοδός τους στο στάδιο, το επίκεντρο της γιορτής με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα να πλαισιώνει την παρουσία τους. Άρα, αυτοί που παραπονούνται για την υποβάθμιση των αθλητών έχουν τα δίκια τους.
ΕΠΙΣΗΣ είναι αξιοσημείωτο ότι στην τελετή αυτή ο στόχος ήταν το κοινό που βλέπει από την τηλεόραση και όχι οι θεατές που βρίσκονταν στα διάφορα σημεία. Ο σκηνοθέτης της τελετής επέλεγε τη ροή της εικόνας από ένα θέαμα που ήταν σε διαρκή εξέλιξη.
Φυσικά, στο τέλος τα διαδικαστικά δεν διέφεραν από άλλες διοργανώσεις. Δηλαδή, οι λόγοι των επισήμων και η κήρυξη της έναρξης από τον Γάλλο πρόεδρο. Άλλη μια πρωτοτυπία ήταν με την Ολυμπιακή Φλόγα η οποία θα υπερίπταται σε ένα αερόστατο κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Η ΤΕΛΙΚΗ «ομάδα» διασήμων αθλητών που μετέφερε τη Φλόγα μέχρι στη σημείο που υπήρχε το αερόστατο είχε επίσης ενδιαφέρον. Εκεί οι Γάλλοι έκαναν συνδυασμό από παλιές δόξες του αθλητισμού, δικές τους αλλά και ξένες. Πέρα λοιπόν από τον 100χρονο Γάλλο που πήρε τη φλόγα καθήμενος στην αναπηρική καρέκλα του, είδαμε μεταξύ άλλων και τον Ζιντάν, τον Καρλ Λούις, τον Ραφαέλ Ναντάλ και την Σερένα Γουίλιαμς καθώς επίσης και την Αμελί Μορεσμό, η οποία είχε προκαλέσει σάλο το 1999 στο Australian Open όταν κατηγορήθηκε για το αν δικαιούτο να παίξει στον τελικό των γυναικών αφού θεωρείτο αμφιβόλου «θηλυκότητας».
ΟΣΟΝ αφορά αυτούς που εκφράζουν αρνητικά σχόλια για την ποιότητα των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών τμημάτων της τελετής, νομίζω στον τομέα αυτό δεν χωρούν σχόλια. Κάθε διοργανωτής προβάλλει αυτό που θέλει και πιστεύει ότι είναι χαρακτηριστικό της χώρας. Μπορεί να επαινεί υπερβολικά την ιστορία του και επίσης να αυτοσαρκάζεται αν θέλει. Θυμίζω των Γκρεγκ Νόρμαν και την Ολίβια Νιούτον Τζον που οι Αυστραλοί έβαλαν στην παρέλαση του Σίδνεϊ το 2000 επάνω σε μια τεράστια σαγιονάρα-άρμα για να τονίσουν τη χαλαρότητα της καθημερινότητας στην «τυχερή χώρα» που λέγεται Αυστραλία. Για να μη πω για τον γύφτο στο φορτηγάκι με τα καρπούζια που βάλαμε εμείς στην τελετή λήξης στην Ελλάδα, αυτοσαρκαζόμενοι για μια δική μας καθημερινότητα.
ΠΡΙΝ μερικές εβδομάδες η Φούλαμ της αγγλικής Premier League προκάλεσε μια ψηφοφορία μεταξύ των αγγλικών ομάδων με αίτημα να καταργηθεί η χρήση του VAR στο αγγλικό πρωτάθλημα. Το αίτημα απορρίφθηκε, αλλά βλέποντας τα όσα έγιναν στο παιχνίδι Αργεντινής–Μαρόκου στο πλαίσιο της Ολυμπιάδας, νομίζω ότι θα βρεθεί τρόπος να επανέλθει. Το παιχνίδι αυτό διεκόπη 3 λεπτά πριν τη λήξη όταν η Αργεντινή ισοφάρισε και οι Μαροκινοί αμφισβήτησαν το γκολ και ζήτησαν γνωμάτευση του VAR. Δυο ώρες αργότερα ο διαιτητής αποφάσισε ότι το γκολ «δεν μετράει» και κατέβασε τις ομάδες στο γήπεδο να παίξουν 3 λεπτά ποδόσφαιρο και σφύριξε λήξη με σκορ 2-1 υπέρ του Μαρόκου.
Αστεία πράγματα δηλαδή.
ΑΛΛΟ πράγμα η βοήθεια που μπορεί να δώσει το VAR στο διαιτητή και άλλο η υπερβολή. Βλέποντας τις αναλυτικές αναπαραστάσεις των επίμαχων φάσεων, συμπεραίνουμε ότι ένα γκολ μπορεί να ακυρωθεί γιατί ένα χιλιοστό από το παπούτσι του επιτιθέμενου είχε περάσει την ηλεκτρονική γραμμή του οφσάιντ. Το τραγικό είναι ότι χωρίς την ύπαρξη του VAR τέτοιες άκρως οριακές φάσεις θα κατέληγαν σε γκολ και κανένας δεν θα έκανε παράπονο.
ΤΟ VAR υποτίθεται βοηθάει τον διαιτητή να πάρει μια απόφαση χρησιμοποιώντας τη δική του κρίση. Γι’ αυτό υπάρχει και η οθόνη μέσα στο γήπεδο για να διευκολύνει την απόφαση. Όταν ο διαιτητής κρίνει ότι το μισό εκατοστό που προεξείχε το πόδι του επιτιθέμενου δεν είναι θέμα που επηρεάζει τη φάση, τότε κατά την κρίση του κατακυρώνει το γκολ και αδιαφορεί για τις ηλεκτρονικές γραμμές που… ψειρίζουν τη φάση. Αυτή νομίζω είναι η ιδέα της χρήσης του VAR. Εδώ φτάσαμε στο σημείο να παίρνει την απόφαση ο χειριστής του VAR και ο διαιτητής να αποφεύγει την ευθύνη.
ΓΙΑ ΤΟ θέμα αυτής της «κατα-χρήσης» του VAR έχουν εκφραστεί πολλοί με τελευταίο τον Αρσέν Βενγκέρ (πρώην προπονητή της Άρσεναλ) που ζήτησε να μένει η τελική απόφαση στο διαιτητή αφού συμβουλεύεται το τηλεοπτικό υλικό αλλά χωρίς να δεσμεύεται από αυτό. Επίσης, γενική ήταν η κατακραυγή των αγγλικών μέσων ενημέρωσης για το αστείο πέναλτι που πήρε ο Χάρι Κέιν στον ημιτελικό του Euro με την Ολλανδία. Ο διαιτητής είδε σωστά ότι δεν υπήρχε παράβαση αφού η μπάλα είχε ήδη «παιχτεί». Ο… VARίστας όμως είχε άλλη γνώμη.
