Η Andrea Michaels, 49χρονη μητέρα δύο παιδιών, είναι πολιτειακή υπουργός Μικρών και Οικογενειακών Επιχειρήσεων, Καταναλωτών και Επιχειρηματικών Υποθέσεων και Τεχνών της Νότιας Αυστραλίας.
Η οικογένειά της εγκατέλειψε την Κύπρο το 1974.
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή του 37% του εδάφους της Κύπρου.
Η οικογένειά της έφτασε στη Νότια Αυστραλία μόνο με τα ρούχα που φορούσε, και η ίδια ήταν μόλις 11 μηνών.
«Η μαμά ήταν έγκυος σε μένα όταν εισέβαλε η Τουρκία. Δραπέτευσαν στο Λονδίνο γιατί ο μπαμπάς είχε αδέλφια εκεί. Γεννήθηκα εκεί και ήρθαμε εδώ το 1976».
Ανεξάρτητα από τον πόλεμο και τα τραύματα που προκάλεσε, η Andrea Michaels πιστεύει ότι Κύπριοι, Έλληνες και Τούρκοι μπορούν και πάλι να συνυπάρξουν.
«Είχαμε Τούρκους που ζούσαν μαζί μας, στο χωριό μας».
Τα χαρτοφυλάκια των Μικρών και Οικογενειακών Επιχειρήσεων και Τεχνών, ταιριάζουν στην υπουργό. Οι μικρές επιχειρήσεις απασχολούν περισσότερους από πέντε εκατομμύρια Αυστραλούς και συνεισφέρουν 500 δισεκατομμύρια δολάρια στο ΑΕΠ. Μεγάλο μέρος αυτής της δραστηριότητας οφείλεται στη μετανάστευση. Οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις αποτελούν μοχλό επιτυχίας και ταξικής ανόδου.
«Ήρθαμε εδώ χωρίς τίποτα απολύτως και έπρεπε να ζήσουμε με τον θείο του πατέρα μου που ήταν στην Αδελαΐδα. Τα αδέλφια μου και εγώ, όλοι πήγαμε στο πανεπιστήμιο», λέει η υπουργός.
«Ζούσαμε στο υπόστεγό του για τα πρώτα δύο χρόνια μέχρι που αγόρασαν οι γονείς μου ένα μικρό σπίτι. Οι γονείς μου εργάστηκαν σκληρά, επένδυσαν σε ακίνητα και τα καταφέραμε».
Η κα Michaels λέει ότι οι Έλληνες -και άλλοι μετανάστες- ήρθαν εδώ «σε διάφορες χρονικές στιγμές με λίγα ή τίποτα».
«Εργαζόμαστε σκληρά, οι Έλληνες έχουν επενδύσει σε ακίνητα και, ξέρετε, έχουν βγάλει κάποια χρήματα. Οι μικρές επιχειρήσεις είναι επίσης ένας τρόπος να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία μας, να αναπτυχθούμε και να διασφαλίσουμε ότι η επόμενη γενιά θα επωφεληθεί».
«Νομίζω ότι όλα εξαρτώνται από την εργασιακή μας ηθική, το πάθος μας. Όλοι μας έχουμε γονείς που ήθελαν να πάμε στο πανεπιστήμιο. Το να έχεις αυτό το υπόβαθρο και να ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις τη διαφορά, βοηθώντας ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, ήταν μια επιρροή».
Οι μικρές πόλεις όπως η Αδελαΐδα, το Εδιμβούργο, η Θεσσαλονίκη, είναι εξαιρετικές για τη διοργάνωση φεστιβάλ. Η πόλη μετατρέπεται σε ένα ζωντανό και γεμάτο δημιουργικότητα κέντρο, καθώς οι λάτρεις των Τεχνών έρχονται από πολύ μακριά και αναμειγνύονται με τους ντόπιους. Όποιος έχει πάει στο WOMAdelaide, στο Adelaide Fringe ή στο Adelaide Festival, τον Μάρτιο, μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Η πρόκληση για τους χώρους των φεστιβάλ και τους παραγωγούς, είναι να εξασφαλίσουν θεατές μετά την περίοδο των μεγάλων φεστιβάλ. Η διεύρυνση και η διαφοροποίηση είναι σημαντικές, αλλά οι τέχνες που χρηματοδοτούνται δεν καταφέρνουν να προσελκύσουν κοινό από τις κοινότητες διαφορετικών εθνοτήτων. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την επιτυχία που σημειώνουν τα πολυπολιτισμικά κοινοτικά φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις που διοργανώνονται από την κοινότητες και τους επαγγελματίες που ανήκουν σε αυτές.
Η Michaels θέλει να φέρει την αλλαγή
«Θα εγκαινιάσουμε μια νέα πολιτιστική πολιτική, αργότερα μέσα στο έτος. Πολλά από τα σχόλια του κοινού που έχουμε λάβει αφορούν την ύπαρξη Τεχνών παντού και για όλους.
«Έχουμε πολιτιστική ποικιλομορφία και πρέπει να επιτρέψουμε στους ανθρώπους να πουν τις ιστορίες τους».
Πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος ελιτισμός, «ιδιαίτερα όσον αφορά ορισμένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά ιδρύματα».
Ο πρόεδρος του Adelaide Festival Centre (ASC), ο πρώην κυβερνήτης Hieu Van Le, AC, «ήταν και ο ίδιος πρόσφυγας».
«Παραιτήθηκε στα τέλη του περασμένου έτους και είχε βοηθήσει στη διαφοροποίηση των τεχνών και των θεατών».
Η κα Michaels επαινεί τον προηγούμενο πρόεδρο του ASC, ο οποίος, όπως λέει, προσπάθησε να κάνει το κέντρο «πιο φιλόξενο για τις ομάδες των μεταναστών, οπότε πρέπει απλώς να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση».
Η ίδια θέλει να διασφαλίσει ότι τα χρηματοδοτούμενα από την κυβέρνηση ιδρύματα Τεχνών «επικοινωνούν με ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό».
Αναφέρει το OzAsia Festival, ένα «ασιατικό αυστραλιανό φεστιβάλ που υπάρχει και προσπαθεί ειδικά να φέρει μαζί αυτές τις κοινότητες».
Η Αδελαΐδα διαφημίστηκε ως η «Αθήνα του Νότου» από τους αποικιοκρατικούς προγόνους της. Είναι ειρωνικό το γεγονός ότι, ανεξάρτητα από τις αυταπάτες του 19ου αιώνα για τη συγχώνευση της βρετανικής λευκής φυλής με φαντασιώσεις της Αρχαίας Ελλάδας, είναι τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών -οι «wogs»- που είναι κοντά στην υπογραφή επίσημης συμφωνίας για την αδελφοποίηση της Αθήνας με την Αδελαΐδα.
Η κα Michaels λέει ότι «οι διαπραγματεύσεις για την ανάδειξη της Αθήνας σε αδελφή-πόλη της Αδελαΐδας» είναι δελεαστικά κοντά στην τελική υπογραφή – τουλάχιστον μέχρι την αλλαγή του δημάρχου Αθηναίων την τελευταία στιγμή. Έτσι είναι η ελληνική πολιτική, τελικά». Ωστόσο, ελπίζει ότι δεν θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο.
«Αν μπορέσουμε να το οργανώσουμε και να το θέσουμε σε λειτουργία, αυτό θα μας δώσει έναν μηχανισμό για πολιτιστικές και καλλιτεχνικές ανταλλαγές, και αυτό είναι κάτι που σίγουρα θέλω να επιδιώξω».
Η Andrea Michaels, που προσγειώθηκε στην Αδελαΐδα ως μωρό από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Κύπρο και έγινε βασικός υπουργός της κυβέρνησης, ενσαρκώνει την ανθεκτικότητα και τις φιλοδοξίες των μεταναστών. Αυτό δηλαδή που κάνει την Αυστραλία πετυχημένη.
