Η ΣΑΟΥΔΙΚΗ Αραβία και η «εισβολή» των «πετροδόλαρων» στο χώρο του ποδοσφαίρου πρέπει να μας απασχολήσει κάπως πιο σοβαρά.
Το ρεύμα των ποδοσφαιριστών που οδεύει προς τα εκεί διαρκώς μεγαλώνει και απειλεί οικονομικά την ποδοσφαιρική πραγματικότητα πολλών ομάδων της Ευρώπης. Πριν μερικά χρόνια το θέμα δεν απασχολούσε αφού αυτοί που έπαιρναν το δρόμο για την περιοχή ήταν παίκτες που ήταν στο τέλος της καριέρας τους και «άρπαζαν» μια ευκαιρία για κάποιο καλό συμβόλαιο πριν κρεμάσουν τα ποδοσφαιρικά παπούτσια τους.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ο Κριστιάνο Ρονάλντο και το μυθικό συμβόλαιο που υπέγραψε για να συνεχίσει και να κλείσει εκεί την εντυπωσιακή καριέρα του. Ο Ρονάλντο βέβαια όταν πήγε στην Αλ Νασρ ήταν 37 χρόνων. Λογική η απόφασή του, θα μπορούσε να πει κάποιος. Η προσφορά όμως στον Πάουλο Ντιμπαλά της Ρόμα να υπογράψει για τρία χρόνια στην Αλ Κουάντσια (που προπονεί ο γνωστός μας από τον Ολυμπιακό, Μίτσελ) πρέπει να μας απασχολήσει λιγάκι παραπάνω. Ο παίκτης είναι 30 ετών.
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ που του πρόσφεραν οι Σαουδάραβες είναι για τρία χρόνια με αμειβή 25,000,000 ευρώ το χρόνο! Με δεδομένα προηγουμένων χρόνων ο Ντιμπαλά θα μπορούσε να αποτελέσει στόχο μιας ελληνικής ομάδας για ένα συμβόλαιο 3,000,000 ευρώ το χρόνο και τα λέμε «βαριά-βαριά». Τώρα κάτι τέτοιο πρέπει να θεωρείται άπιαστο όνειρο για ομάδες της Ευρώπης εκτός Αγγλίας, Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας, φυσικά. Τα ποσά που δίνουν οι Σουδάραβες είναι πλέον εξωπραγματικά για τα δεδομένα πολλών πρωταθλημάτων και θα προκαλέσουν αναταράξεις.
ΒΕΒΑΙΑ, το ευχάριστο και παρήγορο είναι ότι ο «οδοστρωτήρας των πετροδολαρίων» δεν είχε επιτυχία στην περίπτωση Ντιμπαλά. Ο παίκτης χωρίς να χρειαστεί να σκεφτεί πολύ, απάντησε αρνητικά. Προτίμησε το πιο «ζεστό» και ποδοσφαιρικά πιο λογικό περιβάλλον της Ρώμης από το άγνωστο της Σαουδικής Αραβίας που, ναι μεν, προσφέρει χρήμα, αλλά η καθημερινότητα έχει πολλές ιδιαιτερότητες που δεν είναι ελκυστικές για κάποιον που έχει συνηθίσει την ευρωπαϊκή πραγματικότητα μιας πόλης όπως η Ρώμη. Με την ίδια λογική κινήθηκε πριν δυο χρόνια και ο τεράστιος Λιονέλ Μέσι όταν απέρριψε μυθική πρόταση από τη Σαουδική Αραβία.
ΕΝΑ άλλο θέμα που αναδεικνύεται σιγά-σιγά στην επικαιρότητα είναι η «πολυϊδιοκτησία» ποδοσφαιρικών ομάδων που αγωνίζονται σε διαφορετικές χώρες. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ουσιαστικός ιδιοκτήτης τριών ομάδων: Του Ολυμπιακού, της Ρίο Άβε που παίζει στην Α’ Κατηγορία της Πορτογαλίας και της Νότιγχαμ Φόρεστ της Πρέμιερ Λιγκ.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, βλέπουμε και διάφορες κινήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος «πολυ-ιδιοκτήτης». Για παράδειγμα, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί την επιθυμία τoυ προπονητή του να επαναφέρει τον κορυφαίο «στόπερ» Ντάβιντ Κάρμο στον Πειραιά με την βοήθεια της Νότιγχαμ Φόρεστ. Σύμφωνα δηλαδή με δημοσιεύματα από την Πορτογαλία, ο Κάρμο πωλείται στην αγγλική ομάδα η οποία τον δανείζει στον Ολυμπιακό. Ταυτόχρονα παίκτες που ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να εντάξει στην πρώτη ομάδα ακόμα, αντί να τους στείλει να «ψηθούν» σε κάποια χαμηλότερη ελληνική Κατηγορία, τους παραχωρεί στην Ρίο Άβε, όπου θα αποκτήσουν εμπειρίες.
Η ΙΔΕΑ δεν είναι άσχημη αλλά όλα αυτά έχουν κάποιο κόστος και ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα χρειαστεί πολλή τύχη για να γίνει ο πρώτος σε παγκόσμια κλίμακα παράγων ποδοσφαίρου που θα αποκομίσει κέρδη από αυτή τη δραστηριότητα. Φυσικά το αν θα χάσει χρήματα ο μεγαλομέτοχος–ιδιοκτήτης από τις δραστηριότητες στο χώρο του ποδοσφαίρου ουδόλως απασχολεί τους οπαδούς. Όπως οι προπονητές είναι αναλώσιμοι αν η ομάδα δεν πάει καλά, έτσι και οι ιδιοκτήτες θεωρούνται αναλώσιμοι από τις χιλιάδες των οπαδών.
ΑΣ ΔΟΥΜΕ όμως γιατί αυτή η «λοβιτούρα» στη μεταγραφή του Κάρμο. Ποιος ο λόγος που έρχεται στον Πειραιά μέσω Νότιγχαμ και όχι κατευθείαν. H UEFA στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να βεβαιωθεί ότι οι ομάδες δεν θα «ξανοίγονται» οικονομικά με αποτέλεσμα να μένουν από λεφτά και να μην μπορούν να πληρώσουν τους παίκτες, δημιούργησε το σύστημα Financial Fair Play, σύμφωνα με το οποίο μια ομάδα μπορεί να ξοδεύει ένα ποσό που θα είναι το 80% των εσόδων της. Αυτό από του χρόνου γίνεται 70%. Αν ξεπερνάει αυτό το ποσοστό τότε οι μέτοχοι πρέπει να αυξήσουν τη δέσμευσή τους σε κεφάλαιο (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου όπως θα το έχετε ακούσει συχνά).
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ προσέγγιση στο θέμα έχουν οι ομάδες της Αγγλίας. Εκεί ο έλεγχος γίνεται μέσω των Profit and Sustainability Rules ή έλεγχος κερδοφορίας. Οι κανονισμοί αυτοί επιβάλλουν στις ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, να μην έχουν ζημίες που να ξεπερνούν τις $70,000 το χρόνο ή συγκεντρωτικά $210,000 σε τρία χρόνια. Ενα 90% του ποσού αυτού θα πρέπει να το καταθέσουν ως αύξηση μετοχικού κεφαλαίου οι μέτοχοι.
Ο ΚΑΡΜΟ, λοιπόν, πουλήθηκε στη Νότιγχαμ Φόρεστ για 15.000.000 ευρώ με πενταετές συμβόλαιο. Η αγγλική ομάδα πρέπει να δηλώσει ως έξοδα αγοράς το ένα πέμπτο του συμβολαίου κάθε χρόνο. Δηλαδή 3.000.000 ευρώ. Ταυτόχρονα αν η αγγλική ομάδα νοικιάσει τον παίκτη στον Ολυμπιακό για 3.000.000 ευρώ το χρόνο αυτό σημαίνει ότι δεν έχει καμία ζημία και φυσικά δεν παραβαίνει τους κανονισμούς της Πρέμιερ Λιγκ. Αντίθετα, αν τον παίκτη αγόραζε ο Ολυμπιακός χωρίς την παρεμβολή της Νότιγχαμ, τότε πιθανότατα θα παραβίαζε τους όρους που επιβάλλει η UEFA και πιθανότατα οι μέτοχοι του Ολυμπιακού (δηλαδή ο Μαρινάκης) θα έπρεπε να καταβάλλουν πρόσθετο κεφάλαιο.
