YΠΑΡΧΕΙ η παροικία; Ερωτά με επιστολή του (“Ν.Κ.”, 5/12/2024) ο φίλος Βλάσσης Μαυραγάνης. Σέβομαι τις απόψεις του και παραθέτω τις δικές μου. Κατ΄αρχάς, θεωρώ ότι η σύγκριση με τις δεκαετίες όπου ο κ. Μαυραγάνης και εγώ διδάσκαμε Ελληνικά σε Απογευματινά Σχολεία, είναι άστοχη.

ΑΥΤΕΣ καταγράφονται στις καλένδες, για τα αυταπόδεικτα.

ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ στα αποτελέσματα της Στατιστικής Υπηρεσίας από την Απογραφή του 2022, διαπιστώνουμε ότι η Ελληνική, είναι η 6η πιο ομιλούμενη γλώσσα πέραν της Αγγλικής. Ο συνολικός αριθμός των ελληνόφωνων είναι 237.588, με τη Βικτώρια να έχει τον μεγαλύτερο αριθμό (110.588) από τις άλλες Πολιτείες.

ΟΠΟΤΕ, με αυτά κατά νου, αντιλαμβάνεται ο καθένας, την αλλαγή της δομής της παροικίας μας. Πέρασαν τα χρόνια που υπερηφανευόμασταν ότι αριθμούσαμε 700.000. Με μια ματιά στις σελίδες με τις κηδείες στον “Νέο Κόσμο” και μια επίσκεψη στα κοιμητήρια της Μελβούρνης, διαπιστώνει ο καθένας του λόγου το αληθές.

ΕΠΙΣΗΣ, οι περισσότεροι νέοι που συμμετέχουν σε Διοικητικά Συμβούλια παροικιακών Οργανισμών είναι δεύτερης και τρίτης γενιάς και οι δάσκαλοι της πρώτης λιγοστεύουν. Το ίδιο ισχύει με τον αριθμό των παιδιών που φοιτούν στα Ελληνικά σχολεία. Είναι πλέον τρίτης και τέταρτης γενιάς ή προέρχονται από μεικτούς γάμους.

ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, όντως υπάρχει μείωση των πιστών που παρακολουθούν τις Κυριακάτικες λειτουργίες. Όμως εκεί που οι ιερείς είναι δίγλωσσοι, νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή.

ΔΕΝ ΕΞΕΤΑΖΩ την έλλειψη κέντρων ψυχαγωγίας. Οι νέοι σήμερα αναζητούν καλό φαγητό ταβέρνας, με τη συντροφιά φίλων τους, παρά το απαρχαιομένο πρόγραμμα με τους εκκωφαντικούς ήχους, το σπάσιμο των πιάτων και τα γαρύφαλα.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ, χαίρομαι που οι νέοι σήμερα έχουν αναπτύξει πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Στράφηκαν στις Καλές Τέχνες και τη φιλανθρωπία. Οργανώνουν εκθέσεις, κονσέρτα, ρεμπέτικες βραδιές και κινούνται σε πολύ διαφορετικό μήκος κύμματος από το δικό μας τότε.

ΙΔΡΥΣΑΝ Συλλόγους επιστημόνων, αστυνομικών, επιχειρηματιών, κ.λπ., κ.λπ. οι οποίοι ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Και καλά κάνουν.

ΣΤΕΚΟΜΑΙ, όμως, σε εθνικές γιορτές παροικιακών Συλλόγων, όπου αγνοείται παντελώς η Ελληνική Γλώσσα. Το βρίσκω απαράδεκτο να μη γίνεται μια αναφορά και στα Ελληνικά.

ΜΕ ΑΥΤΑ και μ’ εκείνα, κ. Μαυραγάνη, συμφωνούμε ότι η παροικία υπάρχει. Με τη διαφορά, ότι κινείται σε δικούς της ρυθμούς και με διαφορετική νοοτροπία. Οπότε, όπως εσείς έτσι κι εγώ, καλούμαστε να συμπλεύσουμε και να συμβιβαστούμε.

ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΗΚΕ πολύ η πνευματική μου φίλη κυρία Χρ. για την πρωτοσέλιδη δήλωση του οικουμενικού πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου (“Ν.Κ.”, 9/12/2024): “Ευκαιρία για συμφωνία καθιέρωσης κοινού εορτασμού του Πάσχα με τους Ρωμαιοκαθολικούς”.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, αν και το θέμα έχει συζητηθεί πολλάκις, η φίλη μου αρνείται πεισματικά να το δεχτεί. Ούτε καν ν’ ακούσει ότι πρόκειται “αποκλειστικά για την καθιέρωση ενιαίας ημερομηνίας εορτασμού του Πάσχα” και όχι για συλλειτουργίες Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων.

ΜΑΘΑΤΕ τα νέα από την τράπεζα Commonwealth (CBA) που θέλει να πληρώνουμε το τέλος των $3.00 για ανάληψη χρημάτων; Τη στιγμή, μάλιστα, που τα κέρδη της κυμαίνονται στα ύψη, έχει ήδη κλείσει πολλά υποκαταστήματα και στα ενεπομείναντα έχει ελαττώσει το προσωπικό!

ΜΙΛΩΝΤΑΣ για τραπεζικό κατάστημα, φίλη μού είπε, ότι πρέπει να οδηγήσει 45 λεπτά για να φτάσει στο κοντινότερο για να εξυπηρετηθεί.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ, λοιπόν, η κριτική που δέχτηκε, τόσο από την κυβέρνηση όσο και την αντιπολίτευση, αλλά και τους πελάτες της. Και εγώ μαζί τους…

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα πρέπει να υπάρχει όριο ηλικίας στην οδήγηση; Διαβάστε το άρθρο στον “Νέο Κόσμο” της 7ης Δεκεμβρίου 2024, και δείτε σε ποια ομάδα ανήκετε. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Ισχύει κι εδώ το ίδιο;

ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ του Νότου βρέθηκα την 1η Ιουνίου 1967, μετά από ένα 28ήμερο ταξίδι με το υπερωκεάνιο “Πατρίς”. Εδώ παντρεύτηκα, φτιάξαμε οικογένεια και είμαι υπερήφανη γιαγιά τεσσάρων εγγονών. Την περασμένη Πέμπτη, 12 του μήνα, συμπλήρωσα αισίως 40 χρόνια με τον “Νέο Κόσμο”, 30 εντός γραφείου και 10 ως συνεργάτρια.

ΠΟΣΤΟ μου; Το Τμήμα Διαφημίσεων. Τότε, που ο “Νέος Κόσμος” μονοπωλούσε τα παροικιακά Μέσα Ενημέρωσης. Τότε που όλοι οι παροικιακοί Οργανισμοί έκαναν τις ανακοινώσεις τους μέσα από την εφημερίδα μας. Τότε που κατακλυζόμασταν από διαφημίσεις επιχειρήσεων, καταστημάτων, νυχτερινών κέντρων – και όχι μόνο. Τότε που το ένα αφιέρωμα ακολουθούσε το επόμενο. Τότε που εκδόθηκαν τα επετειακά περιοδικά. Τότε που τις Πέμπτες το τηλεφωνικό κέντρο δεχόταν πληθώρα τηλεφωνημάτων από διαμαρτυρόμενους αναγνώστες, γιατί δεν πρόλαβαν να προμηθευτούν την εφημερίδα. Τότε, τότε…

ΑΛΗΘΕΙΑ, τι να πρωτοθυμηθώ από τις λαμπερές εκείνες δεκαετίες του 1980, του 1990 και του 2000;

ΜΕ ΤΗΝ ευκαιρία, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αρχισυντάκτη μου, Σωτήρη Χατζημανώλη, για την εμπιστοσύνη και το βήμα που μού έδωσε, για τη μερική απασχόληση και ένταξή μου στην δημοσιογραφική ομάδα της εφημερίδας.

ΘΥΜΑΜΑΙ ότι πέρασα τις εξετάσεις με το άρθρο “Ελεύθερη η πολυγλωσσία στην Αυστραλία”, που μιλούσε για το πάθημα ενός παπαγάλου που επέμενε να μιλά Ελληνικά, γεγονός που ενοχλούσε τους Αυστραλούς γείτονες. Το άρθρο, εντάχθηκε στη διδακτέα ύλη των πρωτοετών φοιτητών του Πανεπιστημίου Μελβούρνης.

ΕΤΣΙ, τον Ιούλιο του 1996 μού εμπιστεύτηκε την εβδομαδιαία στήλη «Στη Γειτονιά σας». Πιστεύω ότι τα καταφέραμε. Μαζί με εσάς, τους καλούς μας αναγνώστες, γυρίσαμε πολλές γειτονιές. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις βγήκαμε και εκτός συνόρων.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, αυτά τα δυο πόστα, μού άνοιξαν πολλές πόρτες. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο για τις γνωριμίες με σημαίνοντα άτομα και για τις αμέτρητες προσωπικές ιστορίες, τις μνήμες, τις θύμισες και τις φωτογραφίες που μοιραστήκατε με τους αναγνώστες μας, από εκείνα τα δύσκολα χρόνια της εγκατάστασής μας στη… Λευκή Γη.

ΑΞΙΖΕΙ, θαρρώ, να αναφέρω και τον ρόλο του “Νέου Κόσμου” στις αναζητήσεις παιδιών των βιολογικών τους γονέων, τόσο από την Αυστραλία όσο και από το εξωτερικό. Καυτές ιστορίες που ματώνουν…

ΚΑΙ ΟΛΑ αυτά, από την μικρή μας “Γειτονιά” με πολλή αγάπη.

ΤΕΛΟΣ, αισθάνομαι και τυχερή και ευλογημένη, γιατί εργάστηκα με πανάξιους συναδέλφους από τους οποίους έμαθα πάρα πολλά. Ο “Νέος Κόσμος” λειτούργησε για μένα ως μια μεγάλη σχολή.

ΚΑΙ ΜΙΑ παρένθεση: Παράλληλα, εργάστηκα για 19 χρόνια ως εκπαιδευτικός σε σχολικές μονάδες της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Θεωρώ ότι ήταν 19 ωραία και παραγωγικά χρόνια.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, τον απολογισμό μου, θέλω να πιστεύω, ότι έβαλα και εγώ το ταπεινό μου λιθαράκι στις σελίδες της προφορικής παροικιακής μας ιστορίας. Ομολογώ ότι είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό!

ΛΟΙΠΟΝ, έχοντας πει όλα αυτά, σας αποχαιρετώ από αυτήν εδώ τη στήλη και σας εύχομαι υγεία, μακροημέρευση, χαρούμενα Χριστούγεννα και ειρηνικό το 2025.

ΘΕΟΥ θέλοντος -και αρχισυντάκτη επιτρέποντος- θα τα λέμε μέσα από άλλες σελίδες.

ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!

Κ.Γ.

ΟΛΙΓΑ περί παροικίας: “Παροικία η [parikía]: το σύνολο των ομοεθνών που κατοικούν μονίμως σε πόλη μιας ξένης χώρας, καθώς και η συνοικία στην οποία μπορεί να είναι εγκατεστημένοι: Οι ελληνικές παροικίες στη Δυτική Ευρώπη. H γαλλική ~ της Aθήνας. [λόγ. < ελνστ. παροικία ‘παραμονή σε ξένη χώρα’ κατά τη σημ. της λέξης παροικώ]”.

ΚΑΙ αμέσως μετά: “Παροικιακός -ή -ό [parikiakós]: που ανήκει ή που αναφέρεται στην παροικία ή στους παροίκους: Ο ελληνισμός των Hνωμένων Πολιτειών / της Aυστραλίας. [λόγ. παροικί(α) -ακός]”.

ΤΟΥΤΑ αναφέρει η Διαδικτυακή Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα στον σύνδεσμο https://www.greek-language.gr

ΕΧΟΝΤΑΣ αυτό κατά νου, έρχομαι να υποβάλω ένα ερώτημα: Κατά πόσο αποτελούμε οι σημερινοί παρεπιδημούντες τη Μελβούρνη παροικία σύμφωνα με τον ως άνω ορισμό;

ΔΕΝ ξέρω εάν με τη λέξη ‘παροικία’ εννοείται αυτό που παραθέτει ο κ. Βλ. Μαυραγάνης στην πρόσφατη επιστολή του, αλλα εάν αυτό εννοεί, πιστεύω ότι με τα σημερινά δεδομένα δεν ευσταθεί.

ΕΝΤΑΞΕΙ, ζούμε στην ίδια πόλη, η οποία όμως είναι τόσο εκτεταμένη, που για να πας από τη μια άκρη στη άλλη, αν δεν οδηγείς και χρησιμοποιείς τη συγκοινωνία, πιο γρήγορα πας από τη Μελβούρνη στο Σίδνεϊ παρά από τα δυτικά στα ανατολικά προάστια της πόλης μας.

ΩΣΤΟΣΟ, δεν νομίζω ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε πλέον τον όρο ‘παροικία’, γιατί πολύ απλά αποτελούμε ένα σύνολο ανθρώπων, φορέων και δράσεων, αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους και τόσο πολυποίκιλων από πλευράς απόψεων και στόχων.

ΑΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ με τη συνεχή χρήση της λέξης ‘παροικία’ την αλληλουχία των εκδηλώσεων που οργανώνονται κατά διαστήματα από φορείς και μη, πιστεύω ότι και εδώ ο χαρακτηρισμός ‘παροικία’ δεν απηχεί πια την πραγματικότητα, τουλάχιστον έτσι όπως θα την θέλαμε.

ΕΠΙΣΗΣ, οι δεύτερη και τρίτη γενιές -ξαναλέω ότι ποτέ δεν πίστεψα αυτού του είδους τους διαχωρισμούς, γιατί απλούστατα, το μόνο που κάνουν είναι να οδηγούν σε περιχαράκωση, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα- δεν κατανοούν ακόμα και τη λέξη ‘παροικία’, πόσο μάλλον τη λέξη ‘συμπάροικος’.

ΠΩΣ, δηλαδή, να νιώσω… συμπάροικος με κάποιον με τον οποίο δεν μοιράζομαι κάτι κοινό αλλά και δεν μένω και στην ίδια γειτονιά;

ΟΠΟΤΕ, για ποια παροικία μιλάμε και με ποιες συντεταγμένες; Δεν θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιούσαμε τον ευρύτερο όρο ‘κοινότητα’, δηλαδή την αυστραλοεληνική κοινότητα; Έτσι κι αλλιώς, η λεγόμενη πρώτη γενιά είναι πλέον μειοψηφία, ενώ τα χαρακτηριστικά και οι στόχοι αυτού του συνόλου ανθρώπων έχουν αλλάξει εντελώς.

Δ.Τ.