Κατ’ αρχήν και φέτος ο Αϊ-Βασίλης μου διευκρίνισε ότι αυτός, εν αντιθέσει με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν μοιράζει μποναμάδες σε «καλάθια» αλλά σε «κόσκινα», αφού προτιμά να… κοσκινίζει πρώτα, όπως λέει, τα πεπραγμένα των «πατέρων και μητέρων του έθνους» πριν καταρτίσει τη λίστα με τους μποναμάδες του. Ακολούθως, για το καλό του χρόνου, μου απάγγειλε τα εξής κάλαντα:
«Φόροι εδώ φόροι εκεί, δηλώσεις και ρουσφέτια / μας βλέπω πάλι γεωργούς να σέρνουμε αλέτρια / Οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η φύσις όλη / το Δου Νου Του μας άφησε άδειο το πορτοφόλι / Κι αδυνατούμε ως άλλοτε να μάσουμε το χρήμα / της απληστίας κι αμυαλιάς πέσαμε όλοι θύμα. / Ο νέος χρόνος να σας βρει όλους ευτυχισμένους / πάντα με υγεία και χαρά και χρήμα φορτωμένους».
ΟΙ ΜΠΟΝΑΜΑΔΕΣ
Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Η εξοχοτάτη Πρόεδρος της Γ΄ (άμα) Ελληνικής Δημοκρατίας άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της (13-3-2020) ως αρχηγού του ελληνικού κράτους, διεμήνυσε προς απαξάπαντες ότι το βαπτιστικό της είναι νέτα σκέτα «Κατερίνα» και ουχί «Αικατερίνη», όπως αρέσκονταν να την αποκαλούν τα ΜΜΕ. Διότι το δεύτερο παρέπεμπε στην Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας (και τη «Χρυσή Εποχή» της) με την οποία ούτε κατά διάνοια μπορούσε να συγκριθεί και ταυτιστεί η ημετέρα «εξοχότης». Διότι αυτή η καημένη ήταν και επέπρωτο να παραμείνει ως η «Κατερίνα η Μικρή» της αείποτε Ψωροκώσταινας. Πράγμα που επαληθεύτηκε από την πρώτη (και τελευταία) άκρως αποτυχημένη θητεία της (σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις) στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα. Εξού και ως «consolation prize», όπως συνηθίζουν να λένε στη γενέτειρά της τη Θράκη, τώρα που μαζεύει τα μπογαλάκια της κι ετοιμάζεται να αδειάσει τη γωνιά του γκλαμουράτου Προεδρικού Μεγάρου και να μετακομίσει μόνιμα πλέον για να ιδιωτεύσει στο κονάκι της (στο ταπεινό και κακόφημο Μεταξουργείο), ως μποναμά της χαρίζω ένα σιντί με το δημοφιλές άσμα «Πάμε για ύπνο Κατερίνα» και τους επίκαιρους (στην περίπτωσή της) στίχους: «Τα όνειρά μας σαν τα κάρβουνα σβηστά / και η ζωή μας ένα πέλαγο μπροστά. // Μας κυνηγήσαν και μας κατηγόρησαν, / δέκα φορές, δέκα φωτιές μας χώρισαν» (Στίχοι: Πυθαγόρας, Μουσική Γιώργος Κατσαρός).
Κι ακόμη, επειδή (δυστυχώς για εκείνη κι ευτυχώς για τους απόδημους και τους Έλληνες φορολογούμενους), δεν θα επισκεφθεί τελικά την μακρινή Αυστραλία, όπως ανευθυνο-υπεύθυνα διατυμπάνιζαν τα ΜΜΕ (ελλαδικά και ομογενειακά), ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη, της χαρίζω επίσης τους έτερους αναμνηστικούς μποναμάδες-ρεπλίκες: Μία καγκουρό, ένα κοάλα (για να παίζει και η Σαμπφώ της) κι ένα χειροποίητο μπούμερανγκ των αβορίγινων (για να της υπενθυμίζει τη μνημειώδη γκάφα της με τη “woke culture” και τους πανηγυρισμούς της για τον διαβόητο «γάμο των ομόφυλων ζευγαριών» [εξού και η σοφή παροιμία «όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη»…] που κόστισε στην κυβέρνηση της Ν.Δ. πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους (!) στις ευρωεκλογές του 2024 και την επικείμενη μη ανανέωση της θητείας της. Μαζί, φυσικά, με το πόνημα του μεγάλου Φερνάντο Πεσόα «Το βιβλίο της ανησυχίας» με το οποίο ευελπιστώ ότι θα παρηγορηθεί για την ακύρωση του ταξιδιού της στους Αντίποδες, διαβάζοντας μεταξύ άλλων: «Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω […] Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; […] Στην πραγματικότητα, η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι τα δημιουργώ⸱ αν τα δημιουργώ, υπάρχουν⸱ κι εφόσον υπάρχουν τα βλέπω όπως βλέπω και τα άλλα. Γιατί να ταξιδέψω;»
Κυριάκο Μητσοτάκη: Στον καψερό Έλληνα πρωθυπουργό ο οποίος, μετά τις αυτοκαταστροφικές για το κόμμα του ευρεωεκλογές του 2024, πλέει σε πελάγη… προβλημάτων αντί ευτυχίας, του χαρίζω τους εξής μποναμάδες: Πρώτον, ένα έμπλαστρο «Salonpas – Hot» για τα προβλήματα της μέσης του που (μαζί με μύρια άλλα) τον ταλαιπωρούν τελευταία. Δεύτερον, το κλασικό βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Τα ψηλά βουνά», μιας και οσονούπω θα πάρει τα… βουνά την περίοδο των εορτών. Όχι επειδή του… σάλεψε (τουλάχιστον όχι ακόμη), αλλά προκειμένου να εμπνευστεί από τον καθαρό αέρα, ως είθισται, και να αποφασίσει ποιον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα προτείνει και εάν θα χρειαστεί να επισπεύσει (και πότε) τις εθνικές εκλογές, πριν το κυβερνών κόμμα πιάσει πάτο δημοσκοπικά, αν όχι και… απόπατο στις εθνικές εκλογές. Την ανάγνωσή του θα ακομπανιάρει το παραδοσιακό άσμα «Το βουνό», που του χαρίζω ως τρίτο μποναμά σε σιντί, οι στίχοι του οποίου θα τον αποφορτίζουν από το ψυχοφθόρο στρες της προεδρολογίας: «Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω / Στο πιο ψηλότερο βουνό / Ν’ ακούγεται στην ερημιά / Ο πόνος μου με την πενιά // Με το βουνό θα γίνω φίλος / Και με τα πεύκα συντροφιά / κι όταν θα κλαίω και πονώ / Θ’ αναστενάζει το βουνό // Απάνω στο βουνό θα μείνω / Κι από τον κόσμο μακριά / Θα κλαίω μόνος θα πονώ / Και θα μ’ ακούει το βουνό».
Νίκο Ανδρουλάκη: Στον αρχηγό του «ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής» και προσφάτως αναβαθμισμένο αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης (ελέω Θεού και… Κασσελάκη), ως μποναμά χαρίζω ένα… θυμιατό προκειμένου, …λιβανίζοντας, να ευχαριστεί εκ βάθους καρδίας το αναπάντεχο κελεπούρι που του έλαχε από τον αγαπητό συνάδελφό του εν όπλοις, τέως απόδημο εξ Αμερικής Στεφανουά Κασσελάκη, ο οποίος με τον υπερβάλλοντα ζήλο του αντί να κάνει τον ΣΥΡΙΑ «great again» (όπως λένε στο Αμέρικα) κατάφερε να τον διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη (ήτοι κομμάτια και θρύψαλα) καθιστώντας εαυτόν έκπτωτο και προσφέροντάς, άθελά του στο πιάτο, το αξίωμα του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Ενώ, ευγνωμονών για το αναπάντεχο θείο δώρο εξ ουρανού, θα ανακαλεί στη μνήμη του τους διαχρονικά επίκαιρους στίχους του αθάνατου Γεωργίου Σουρή: «Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά / και τα σκ@τά λιβάνι / οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι / κι οι κλέφτες καπετάνιοι…», απολαμβάνοντας κάτω από το λάβαρο του πράσινου ήλιου του ΠΑΣΟΚ, όχι τα πάλαι ποτέ… «πράσιν’ άλογα» της Χαριλάου Τρικούπη, αλλά το πράσινο τσάι με τις αντιοξειδωτικές του ιδιότητες, που του σύστησε ο ημέτερος σύντεκνος Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στους green pastures (πράσινους λειμώνες) του Μεγάρου Μαξίμου. Και εις άλλα με υγεία!
Σωκράτη Φάμελλο: Στον νεοεκλεγέντα – σιδεροκέφαλος! – μετά τους τεκτονικούς σεισμούς και δημοσκοπικούς καταποντισμούς του πολύπαθου ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία» – για μποναμά χαρίζω το περίφημο δοκιμιακό έργο του κορυφαίου Αργεντίνου συγγραφέα Χόρχε Λούις Μπόρχες «Το τανγκό» (σχετικά με τον εθνικό χορό της Αργεντινής, την προϊστορία του, πώς χορεύεται κ.λπ. ) Μετά την πρόσφατη δήλωση του συντρόφου του Παύλου Πολάκη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ότι «Επειδή το τανγκό το χορεύουν δύο, θέλω να δω τα αντίστοιχα πράγματα από τη μεριά του Σωκράτη…» Αν μη τι άλλο, για να μάθει ο μουστακαλής και τσαμπουκαλής «αψής Σφακιανός» (κατά Τσίπρα) ότι, όπως ισχυρίζεται ο Μπόρχες, «Το τανγκό γεννιέται μέσα στα “κακόφημα σπίτια”. Κι αυτά δεν είναι μόνο σπίτια του έρωτα. Ήταν και τόποι συνάντησης. Σύχναζαν εκεί άνδρες που ήθελαν να παίζουν χαρτιά, να πιούν ένα ποτήρι μπίρα, να βρεθούν με φίλους […] Αρχικά τον χόρευαν μόνο άντρες…» Φυσικά ουδείς ισχυρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαστικά «κακόφημο σπίτι» ή άντρο ανωμαλίας. Όχι. Αγωνίζεται όμως φιλότιμα για να το πετύχει, με τα ατέρμονα ξεκατινιάσματά του στα οποία γίνεται, κυριολεκτικά, της π@τάνας το κάγκελο…
Δημήτρη Κουτσούμπα (ή Μήτσο): Στον Γενικό Γραμματέα του ιστορικού ΚΚΕ, γνωστότατο κουλτουριάρη και καραμπουζουκλή, χαρίζω δύο ετερόκλητους μποναμάδες: Ο πρώτος (με αποδέκτη τον Αλέξη Τσίπρα) είναι μια… γκλίτσα (!) την οποία συνοδεύει ο εξής προειδοποιητικός συνετισμός: «Θα του έλεγα να σκεφτεί καλύτερα να μην ξύνεται, γιατί ξύνεται πολύ στην γκλίτσα του τσοπάνη όλη αυτή την προεκλογική περίοδο, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ για τη μούφα προοδευτική κυβέρνησή του, που την προβάλλει προς τον ελληνικό λαό, παρότι του έχουν απαντηθεί επανειλημμένα» (Επιμύθιο: «Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» και… πονάει!). Ο δεύτερος μποναμάς μου είναι ένα… παπιγιόν, προκειμένου να εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα του. Διότι, σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί φορούσε (στο ντιμπέιτ της ΕΡΤ (10-5-2023) γραβάτα – κάτι που δεν συνάδει με τις γνωστές αντι-αστικές αρχές και πρακτικές του ΚΚΕ – εκείνος απάντησε αφοπλιστικά: «Άλλοτε φοράω, άλλοτε όχι – ανάλογα. Τώρα αν είναι βράδυ και είμαστε όλοι μαζεμένοι, να είμαστε και λίγο σουλουπωμένοι…». Τουτέστιν μεθερμηνευόμενο: Αφού έχει σπάσει το ταμπού του λαιμοδέτη, μελλοντικά ενδέχεται να τον δούμε και με… παπιγιόν (στην Αθήνα), αν όχι με… φράκο (!) καθώς αυτός το dress code (αμφίεση) δεν πολυφοριέται στη γενέτειρά του τη Λαμία…
Κυριάκο Βελόπουλο: Στον αρχηγό της «Ελληνικής Λύσης», υπερπατριώτη και γνωστό τουρκοφάγο, ως μποναμά χαρίζω μια περικεφαλαία-ρεπλίκα του Κολοκοτρώνη. Για να τη φοράει κάθε φορά που βγαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα, προβάλλοντας σαν το σκιάχτρο των Τουρκαλάδων – μήπως και κάνουν πίσω στις διεκδικήσεις τους στο Αιγαίο, μειώνοντας το μόνιμο άγχος του Δένδια. Επίσης κι ένα αγιορείτικο κομποσκοίνι, για να προσεύχεται στις εικόνες των ορθοδόξων αγίων που μοστράρουν στο γραφείο του, μήπως τον φωτίσουν να ξεκαθαρίσει επιτέλους τη γιαλαντζί ταυτότητά του. Ήτοι, πρώτον, εάν είναι Έλληνας Μακεδόνας (της ελληνικής Μακεδονίας της «ξακουστής του Αλεξάνδρου η χώρα») καθότι παλαιότερα είχε δηλώσει περήφανα ότι: «Είμαι από τη Βόρεια Μακεδονία…»! –- δηλαδή των Σκοπίων (Ιούλιος 2019). Δεύτερον, εάν είναι Έλληνας ή Γερμανός πολίτης, καθώς γεννήθηκε στο Έσσεν της Δυτικής Γερμανίας. Τρίτον, εάν είναι «απόδημος», όπως είχε δηλώσει παλαιόθεν, ή… «πατριώτης της φακής», όπως τον χαρακτήρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης (όταν προέκυψε το θέμα της ψήφου των αποδήμων). Τέταρτον, εάν είναι νόμιμος κληρονόμος των αυθεντικών ή πλαστών χειρογράφων του… Ιησού (!). Πέμπτον, εάν είναι «πολιτικός», «επιχειρηματίας» ή και τα δύο, μετά τη δήλωσή του ότι «Δεν είμαι πολιτικός όπως οι άλλοι, είμαι επιχειρηματίας» (ΕΡΤ, 11-5-2023). Καλή φώτιση και καλύτερα μυαλά!
Αλέξη Χαρίτση: Στον αρχηγό της …μετενσαρκωμένης «Νέας Αριστεράς», παραφυάδας του παλαιόθεν αμοιβαδοποιημένου κυτταροπλασματικού (από)κόμματος ονόματι ΣΥΡΙΖΑ, ως μποναμά χαρίζω το έργο «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμη», μετά τη διακήρυξη στο μανιφέστο του κόμματός του υπό τον τίτλο: «Τι είναι και τι θα κάνει η Νέα Αριστερά», όπου η εισαγωγική παράγραφος δηλώνει: «Η Νέα Αριστερά […] Δεν αποτελεί ούτε τη μετεμψύχωση του παλαιού, ούτε είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης»! Μμμμ… Τώρα το τι ακριβώς είναι, χρήζει αποκρυπτογράφησης και αποτελεί την one million dollar question. Υλικό; Άυλο; Απροσδιόριστη και μετέωρη οντότητα (μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας); Ζόμπι; Ούφο; Αντικείμενο ψυχαναλυτικής και/ή μεταφυσικής έρευνας; Κύριος οίδε!…
Δημήτριο Νατσιό: Στον αρχηγό του «Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος “Νίκη”», ως μποναμά, προσφέρω το πρόσφατο βιβλίο του συνταγματολόγου κ. Ευάγγελου Βενιζέλου (για τον οποίο ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κκ. Στυλιανός είχε πει ότι «δεν είναι μόνο Ευάγγελος αλλά και… Βενιζέλος!») με τίτλο «Πολιτική Θεολογία και Συνταγματική Ηθική» (εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2024). Μήπως κατανοήσει ο ίδιος, κι εξηγήσει και στο εκλογικό σώμα, εάν και πώς σχετίζεται η Πολιτική με τη Θρησκεία. Ιδίως μετά την ορκωμοσία του γνωστού κ. Αθανάσιου Ρακοβαλή (φυσικού, αγιογράφου, συγγραφέα-εκδότη, πρώην αθέου, αλλά μετέπειτα στενού φίλου του δημοφιλέστατου θαυματουργού Αγίου Παϊσίου του οποίου υπήρξε πνευματικοπαίδι και αργότερα θρησκευτικός καθοδηγητής) ως βουλευτής Επικρατείας της «Νίκης». Υπενθυμίζω ότι, αρχικά, ο συμπαθής κ. Ρακοβαλής, κατά την πρώτη του συνάντηση με τον άγιο Παΐσιο, του δήλωσε κατηγορηματικά: «Εγώ χέρια [κληρικών/μοναχών] και εικόνες αγίων δεν φιλάω». Με τον αγιορείτη μοναχό να του απαντά νηφάλια: «Πολύ καλά κάνεις, αφού είσαι άθεος και δεν πιστεύεις. Τουλάχιστον είσαι έντιμος…»! Δεδομένου ότι ο κ. Ρακοβαλής κατέλαβε τη θέση του βουλευτή της «Νίκης» μετά την παραίτηση του Γιώργου Αποστολάκη (ως δεύτερος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας) εξαιτίας διαφωνίας του με τον «θεοκρατικό» χαρακτήρα του κόμματός, γράφοντας: «[…] δεν έχει νόημα πλέον να ασχολείσαι με τη φθορά και τη σήψη. Λερώνεσαι ανεπαίσθητα…», διερωτώμαι εύλογα: Τούτων δοθέντων, πώς θα συμπεριφερθεί τώρα ο κ. Ρακοβαλής υπό τη νέα του ιδιότητα; Πώς θα συγκεράσει το θρησκευτικό του λόγο με το πολιτικό ξεκατίνιασμα; Θα συγκρουστεί; Θα συμβιβαστεί; Θα παραιτηθεί και αυτός, όπως και ο προκάτοχός του; Ή μήπως (αυτή τη φορά) θα αναγκαστεί να… φιλήσει κατουρημένες ποδιές προκειμένου να επιβιώσει στη ζούγκλα της πολιτικής αρένας; Ίδωμεν…
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Στην αμαζόνα-πρόεδρο της «Πλεύσης Ελευθερίας» προσφέρω ως μποναμά το κλασικό βιβλίο-ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Το κοράκι» (ίσως το δημοφιλέστερο ποίημα όλων των εποχών) – μετά την πρωτότυπη διαμαρτυρία και δήλωση καταδίκης της για τους πλειστηριασμούς κατοικιών που έκανε, αναφορικά με τον τελευταίο προϋπολογισμό που κατατέθηκε στη Βουλή (12-12-2024), αφήνοντας ένα μεγάλο μαύρο κοράκι οριγκάμι σε σχήμα… κορακιού στο βήμα της Βουλής. Συμβολική κίνηση κατά των πλειστηριασμών από τα funds και τη στήριξή της στους δανειολήπτες.
Βασίλη Στίγκα: Για τον ιδρυτή και αρχηγό του εθνικιστικού ακροδεξιού κόμματος «Σπαρτιάτες», ο μποναμάς μου είναι ένα χρυσό αγαλματίδιο του ιστορικού βασιλέως της αρχαίας Σπάρτης Λεωνίδα (540 π.Χ. – 480 π.Χ.). Διότι όπως εκείνος παγίδευσε και «τσάκισε» τους Πέρσες στα Στενά των Θερμοπυλών, το ίδιο και αυτός, ως αντάξιος διάδοχός του, ξεγέλασε την ελληνική κυβέρνηση, λαμβάνοντας κανονικά την κρατική χρηματοδότηση δεκάδων χιλιάδων ευρώ! (Επειδή το κόμμα του αποκλείστηκε από τις Ευρωεκλογές σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου. Με το σκεπτικό ότι ο πραγματικός ηγέτης των «Σπαρτιατών» είναι το μέλος της «Χρυσής Αυγής» Ηλίας Κασιδιάρης, και οι 11 βουλευτές των «Σπαρτιατών» λειτούργησαν ως μανδύας διευκολύνοντας τον να καταστρατηγήσει τους περιορισμούς εκλογιμότητας που τάσσονται από την εκλογική νομοθεσία. Παρόλο όμως που τελικά του ζητήθηκε να επιστρέψει τα… μπικικίνια της χρηματοδότησης που έλαβα παράνομα, πάλι βγήκε… κερδισμένος! Καθώς η Ν.Δ. συμμάχησε με την… άκρα Δεξιά (με τρεις πρώην βουλευτές των «Σπαρτιατών» να δίνουν θετική ψήφο στον φετινό προϋπολογισμό) και το «Κίνημα Δημοκρατίας» να δηλώνει φουρκισμένο: «Ο πρωθυπουργός ενώ έχασε τη στήριξη του Αντώνη Σαμαρά, βρήκε συμμάχους σε βουλευτές εκλεγμένους με την υποστήριξη του Κασσιδιάρη. […] Είναι απαράδεκτο να κλείνει το μάτι η κυβέρνηση σε ακραίες δυνάμεις, θέτοντας σε κίνδυνο τις δημοκρατικές αξίες της χώρας. Η δημοκρατία αξίζει περισσότερα από πολιτικά παιχνίδια και κυνικές συμμαχίες…»
Στέφανο Κασσελάκη (ή Στεφανουά): Στον ιδρυτή και αρχηγό του νεότευκτου κομματικού μορφώματος «Κίνημα Δημοκρατίας» – καλορίζικο! – χαρίζω τους εξής μποναμάδες: Ένα πυροσβεστήρα για τις «φωτιές και λάβρες» που πρόκειται να ανάψει το υπό έκδοση επίμαχο και άκρως αποκαλυπτικό βιβλίο του, η κυκλοφορία του οποίου αναμένεται μετά τα «Φώτα». Καθώς με τη σειρά του θα φωτίζει και αποκαλύπτει πολλές άγνωστες πτυχές και μυστικά του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη 12μηνη θητεία του στο «τιμόνι» της Κουμουνδούρου. Κι επειδή το βιβλίο-βόμβα πολλών μεγατόνων επίκειται όχι μόνο να τρομοκρατήσει και να «κάψει τη γούνα» πολύ κόσμου και ουκ ολίγων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία χάσουν τον ύπνο τους από τις κατατιθέμενες πληροφορίες (ντοκουμέντα, SMS κ.ά.) και τα πολλά «άπλυτα» που θα βγουν στη φορά, θεώρησα σκόπιμο και χρήσιμο να του χαρίσω, επίσης, και μερικές δωδεκάδες κουτιά Doxepin (για την καταπολέμηση της αϋπνίας) – ευγενή χορηγία του γαλαντόμου υπουργού Υγείας κ. Άδωνι Γεωργιάδη. Τέλος, χαρίζω κι ένα Taser – self defence (αυτοαμυντική συσκευή ηλεκτρικής εκκένωσης) για αυτοπροστασία του από τα πάρθια βέλη των άσπονδων αντιπάλων του, καθώς τα επίμαχα κεφάλαια του βιβλίου του αναφέρονται: (i) Στα οικονομικά του ΣΥΡΙΖΑ, (ii) στην υπαλληλική σχέση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής με το κόμμα, (iii) στα κομματικά ΜΜΕ, αλλά και τις διαπροσωπικές σχέσεις, επαφές και συζητήσεις του συγγραφέα με τα κεντρικά πρόσωπα που τελικά ενορχήστρωσαν την ανατροπή του, (iv) στην ανάδειξη της διπροσωπίας (δολιότητα, ανειλικρίνεια, πανουργία) κάποιων στελεχών της νομενκλατούρας. Πιθανοί τίτλοι του σακκελάκιου πονήματος: «Ο Στεφανουά στη χώρα των θαυμάτων», «Τα απόρρητα απομνημονεύματα ενός αστακοκαραβοκύρη», «Η άνοδος, η πτώση και η νεκρανάσταση ενός νάρκισσου»
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
*Ο Δρ. Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας.