Καθημερινά, αμέτρητες γυναίκες δίνουν τον δικό τους αγώνα για να αποκτήσουν παιδιά. Είναι μια πραγματικότητα που η κοινωνία σπάνια αντιμετωπίζει ανοιχτά. Ιδιαίτερα σιωπηλοί παραμένουμε γύρω το τραύμα της θνησιγένειας, της αποβολής, και των αποτυχημένων θεραπειών εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Μόνο στην Αυστραλία, μία στις 135 εγκυμοσύνες που φτάνουν τις 20 εβδομάδες καταλήγει σε θνησιγένεια. Το 2022, περίπου οκτώ μωρά την ημέρα γεννήθηκαν νεκρά.
«ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕ»
«Κανείς δεν σου λέει πόσο δύσκολα μπορούν να γίνουν τα πράγματα», είπε η Χριστίνα Γεωργιάδη (Christina Georgiades) σε συνέντευξή της στον «Νέο Κόσμο», λίγο πριν την κυκλοφορία του βιβλίου της, «No One Told Me» (Κανείς δεν μου είπε), που καταγράφει το δύσκολο ταξίδι της στη μητρότητα.
«Μεγαλώνοντας, πιστεύεις στο παραμύθι, και ύστερα «χτυπά» η ζωή και σε προσγειώνει. Δεν είναι όπως το φανταζόσουν».
Η Χριστίνα Γεωργιάδη πέρασε τα τελευταία οχτώ χρόνια καταγράφοντας σχολαστικά την εμπειρία της, αναβιώνοντας βαθιά τραυματικές στιγμές, για να παρουσιάσει μια ειλικρινή αφήγηση του τι πέρασε. Ο στόχος της; Να κάνει άλλους ανθρώπους που περνούν παρόμοιες καταστάσεις να νιώσουν λιγότερο μόνοι.
«Όταν περνούσα όλο αυτό και το πρώτο μου μωρό γεννήθηκε νεκρό, ήταν ένα πολύ μοναχικό ταξίδι. Παρ’ ότι είχα τεράστια υποστήριξη γύρω μου και ό,τι χρειαζόμουν, δεν υπήρχε κάτι να διαβάσω που να αντηχεί σε αυτό που βίωνα ή να με κάνει να νιώσω ότι κάποιος με καταλαβαίνει».
Το πρώτο της μωρό, η Αγγέλικα, γεννήθηκε νεκρό—μια απώλεια που εξακολουθεί να την στοιχειώνει. Έκτοτε, έχει υποβληθεί σε 38 επεμβάσεις, έχει βιώσει αρκετές αποβολές και έχει περάσει εξαντλητικούς κύκλους εξωσωματικής, χωρίς επιτυχία.
«Η θνησιγένεια είναι μια από τις πιο καταστροφικές εμπειρίες για έναν γονέα και μπορεί να έχει δια βίου επιπτώσεις στην ψυχική υγεία. Δεν είναι μόνο την ώρα που το βιώνεις, αλλά και μετά. Έρχεται η κατάθλιψη, το μετατραυματικό στρες και άλλα».
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Μέσα από το βιβλίο της, προσπαθεί να γεφυρώσει το κενό που ένιωσε στις πιο σκοτεινές της στιγμές.
«Θέλω να βοηθήσω άλλους που περνούν παρόμοιες καταστάσεις ή ακόμη και αυτούς που βλέπουν αγαπημένα τους πρόσωπα να το βιώνουν, ώστε να μπορέσουν να συμπονέσουν και να κατανοήσουν. Στο βιβλίο μου καταγράφω όσα έμαθα από αυτό το ταξίδι και πώς τα αντιμετώπισα».
Όταν χάνεις ένα παιδί και έχεις βιώσει το χειρότερο, ο φόβος σε ακολουθεί πάντα.
«Πήγα σε συμβουλευτική θεραπεία γιατί το χρειαζόμουν, αλλά περιτριγυρίστηκα και από αγάπη — την οικογένεια, τους φίλους μου. Μιλούσα όταν το είχα ανάγκη και έκλαιγα όταν το χρειαζόμουν».
«ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΠΑΙΔΙΑ»
«Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά», λέει η Χριστίνα Γεωργιάδη, αναλογιζόμενη την αποφασιστικότητά της να επιμείνει, η οποία επηρεάστηκε επίσης από την επιθυμία της να χαρίσει στη μητέρα και τον πατέρα της τη χαρά των εγγονιών.
Οι δύο γιοι της, σήμερα έφηβοι, είναι όλος της ο κόσμος. Αλλά οι εγκυμοσύνες ήταν γεμάτες επιπλοκές.
Κρατώντας για πρώτη φορά τον πρώτο της γιο, τον Τίμοθι, μετά την απώλεια της Αγγέλικας, ήταν μια ανεπανάληπτη στιγμή, «επειδή πάντα υπήρχε μέσα μου ο φόβος ότι δεν θα αποκτούσα ποτέ παιδί. Έτσι, ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη και χαρά. Και δεν μπορώ καν να εκφράσω πόση ευτυχία μου έφερε αυτό το παιδί αμέσως. Ήταν ακόμη πιο πολύτιμος για μένα, λόγω όλων όσων είχα βιώσει».
Η επόμενη πρόκληση ήταν να δώσει στον γιο της ένα αδέρφι.
Η επιμοή της απέδωσε όταν, μετά από ένα διάλειμμα από την εξωσωματική γονιμοποίηση, για να απολαύσει τα Χριστούγεννα με την οικογένειά της, συνέλαβε με φυσικό τρόπο τον δεύτερο γιο της.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΗΣ
«Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής από αυτό το ταξίδι είναι ο ρόλος της ανθεκτικότητας», λέει. Προσπαθεί να εμφυσήσει αυτή την αξία στους γιους της, υπενθυμίζοντάς τους ότι η ζωή δεν θα τους δώσει πάντα αυτό που θέλουν.
«Πρέπει να δουλέψεις σκληρά και να συνεχίζεις. Δεν πρέπει να τα παρατάς στο πρώτο εμπόδιο. Σου επιτρέπεται να στεναχωρηθείς και να θυμώσεις, αλλά αυτά τα συναισθήματα δεν πρέπει να είναι ο λόγος που δεν θα πετύχεις».
Επίσης, αναφέρεται στη σημασία της κοινότητας.
«Δεν χρειάζεται μόνο ένα χωριό για να μεγαλώσεις παιδιά, αλλά και για να τα βγάλεις πέρα σε αυτή τη ζωή».
Ήταν η δεμένη ελληνοκυπριακή οικογένεια στην οποία μεγάλωσε, η αγάπη και η ζεστασιά που μοιράζονταν, που ήταν σωτηρία και δύναμη στις πιο δυσκολίες στιγμές της. Στο βιβλίο της ανατρέχει στα παιδικά της χρόνια στη Μελβούρνη και στις αξίες που της μετέδωσαν οι γονείς της.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ
Το βιβλίο της έχει ήδη αγγίξει τις καρδιές αναγνωστών.
«Έχω λάβει μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε ότι τους βοήθησε να επεξεργαστούν τον πόνο τους και ότι το βιβλίο μου μοιάζει με θεραπεία».
Η κοινωνία συχνά καταπνίγει την ανάγκη μας να μιλάμε για αυτά τα θέματα, ειδικά γύρω από τη θνησιγένεια. Όσοι δεν έχουν περάσει τέτοιες καταστάσεις συχνά δεν αντιλαμβάνονται τις μακροχρόνιες επιπτώσεις, προσθέτει.
«Δεν το ξεχνάς ποτέ. Τα συναισθήματα αυτής της απώλειας παραμένουν για το υπόλοιπο της ζωής σου».
«Όσο περισσότερο μιλάμε για αυτά τα ζητήματα, τόσο πιο άνετες θα νιώθουν οι γυναίκες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους».
Η Χριστίνα ελπίζει επίσης το βιβλίο της να το διαβάσουν και άνδρες, οι οποίοι συχνά παραβλέπονται σε τέτοιες τραγωδίες.
Η συγγραφή της ιστορίας της ήταν κάθαρση αλλά και πρόκληση.
«Η αναβίωση αυτών των στιγμών έφερε εφιάλτες και αγωνία. Το να γράψω για την Αγγέλικα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Κοιτάζοντας πίσω, εύχομαι να είχα ζητήσει βοήθεια νωρίτερα, πριν φτάσω πάτο. Επίσης θα ήθελα να μην είχα αφήσει την επιμονή μου να αποκτήσω οικογένεια να καταναλώσει τη ζωή μου. Έπρεπε να συνεχίσω να ζω και να μην είχα βάλει όλα τα άλλα σε αναμονή».
Εντέλει, η Χριστίνα θέλει η ιστορία της να εμπνεύσει ελπίδα και θάρρος. «Αυτό το βιβλίο δεν αφορά μόνο την απώλεια παιδιών. Αγγίζει και τόσα άλλα θέματα—την αντοχή, την αποφασιστικότητα και την δύναμη της αγάπης. Ελπίζω να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να συνεχίσουν τη συζήτηση και να στηρίζουν ο ένας τον άλλον στις πιο δύσκολες στιγμές τους».
*Για περισσότερες πληροφορίες: thebookadviser.com.au/product/noonetoldme