Ο λόγος, για τον κ. Ανδρέα Μυλωνά, η ζωή του οποίου είναι συνιφασμένη με την παροικία και την κοινωνία γενικότερα.
“Η παροικία χρειάζεται αναγέννηση. Ήταν μεγάλο λάθος που βγήκε το μάθημα των Ελληνικών από τα Ημερήσια σχολεία. Είχαμε κάνει πολλούς αγώνες για την ένταξή τους στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, είπε μεταξύ άλλων σε μια κουβέντα μας εφόλης της ύλης, από την 75χρονη εγκατάστασή του στην χώρα του Νότου και με την συμπλήρωση του 90ού έτους των γενεθλίων του.
Ο κ. Ανδρέας, του Βασιλείου και της Γλυκερίας, γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1935, στο χωριό Άγιος Θεράπων, της επαρχίας Λεμεσού Κύπρου. «Το χωριό μας πήρε το όνομα από τον Άγιο Θεράποντα, επίσκοπο Κιτίου Κύπρου. Μελέτες γύρω από την αγιότητά του, δείχνουν ότι ασκήτεψε και διακόνησε τουλάχιστον περί τα τέλη του 3ου αιώνα με αρχές του 4ου μ.Χ. Εικόνα του Αγίου του 18ου αιώνα, βρίσκεται στην εκκλησία μας», εξηγεί.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι και οι εδώ καταγόμενοι από τον Άγιο Θεράποντα, ίδρυσαν τον ομώνυμο Σύνδεσμο Αυστραλίας, με γραμματέα τον κ. Αναστάσιο Χατζηκωνσταντή και πρόεδρο τον κ. Μυλωνά. Ο Σύνδεσμος, δραστηριοποιείται αθόρυβα στην πόλη μας εδώ και πολλά χρόνια και έχει προβεί σε πολλές δωρεές τόσο στο χωριό τους στη γενέτειρα, όσο και εδώ.
Μάλιστα το Διοικητικό Συμβούλιο, τιμά κάθε χρόνο στις 27 Μαΐου και 14 Οκτωβρίου τον προστάτη τους άγιο με αρτοκλασία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Thornbury, όπου έκτισαν το παρεκλήσι του Αγίου στην αυλή της εκκλησίας, με την ευλογία των Εκκλησιαστικών Αρχών και της Ελληνική Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας.
Πότε ήλθατε
στην Αυστραλία;
Ήταν Απρίλης του 1950 όταν με καμιά 50ανταριά συμπατριώτες μου, επιβιβαστήκαμε στο επιβατικό πλοίο ΠΡΟΤΕΑ που μετέφερε μετανάστες από Ευρώπη για Αυστραλία. Αρχές του Μάη φτάσαμε στο λιμάνι της Μελβούρνης. Ήμουν μόνο 15 ετών και από τον αλευρόμυλο του χωριού μου, βρέθηκα στα εργοστάσια μιας ξένης χώρας.
Θυμάμαι ότι στα 18 μου, βρέθηκα αντιμέτωπος με το Νόμο. Μού είχαν ορίσει δικάσιμο, γιατί δεν παρουσιάστηκα για να καταταγώ στο στρατό. Βλέπετε εκείνα τα χρόνια, η στρατιωτική θητεία ήταν υποχρεωτική. Δικαιολογήθηκα ότι δεν γνώριζα τη γλώσσα ούτε και την υποχρέωσή μου και μού δόθηκε αναβολή. Αντί αυτού, μπήκα σε ένα Ιταλικό πλοίο, το ΟΥΡΑΛΙΑ με την σύζυγό και την τρίχρονη κορούλα μας και πήγαμε πίσω στην Κύπρο.
Τον Ιούνιο του 1959 αγόρασα οικόπεδο στη Λεμεσό και έκτισα μηχανουργείο. Όμως το διαβατήριό μου για είσοδο ξανά στην Αυστραλία έληγε τον Ιούνιο του 1963. Οπότε επιστρέψαμε και πάλι στην Αυστραλιανή ήπειρο.
Tα πρώτα χρόνια
Παντρεύτηκα την 1η Οκτωβρίου 1955 την Χρυσούλα, το γένος Παπαδοπούλου από την Αγροσυκιά του Νομού Πέλλης, στην εκκλησία του Ευγγελισμού της Θεοτόκου, στο East Melbourne. Την ευτυχία μας συμπλήρωσε το 1956, έτος που είχαν γίνει οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Μελβούρνη, η γέννηση της πρωτότοκης θυγατέρας μας, Τροοδίας.
Μικρός στην ηλικία αλλά δραστήριος και διορατικός, αγόρασα μαγαζί, Φρουτάδικο – Μilk Βar, επί της Rathdown Street στο North Carlton. Μπροστά οι μπίζνες και πίσω δυο δωμάτια για τις προσωπικές μας ανάγκες.
Συνάμα τα βράδια, παρακολουθούσα μαθήματα Αγγλικών και Μηχανικού αυτοκινήτων στο RMIT, επί της Swanston Street στην πόλη. Τελικά τα κατάφερα. Πήρα το Δίπλωμα!
Πώς το παρατσούκλι* κατέληξε σε επίθετο;
Λοιπόν. Ο αείμνηστος παππούς μου είχε αλευρόμυλο, οποίος κινείτο με την πίεση του νερού. Όταν τον παρέλαβε ο πατέρας μου, το άλεσμα γινόταν με μηχάνημα. Το κτίσμα υπάρχει ακόμα στο σπίτι μας στο χωριο. Στο μεταξύ όλοι στο χωριό, μάς είχαν βγάλει το παρατσούκλι «μυλωνάς». Το οποίο σιγά – σιγά αντικατέστησε το κανονικό μας επίθετο. Και από Χριστοδούλου, έγινε Μυλωνά. Ωστόσο υιοθετώντας το ως επίθετο, όταν ήλθαμε στην Αυστραλία, αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα. Χρειάστηκε μάλιστα να προβούμε σε ένορκη δήλωση για την νομιμοποίηση του νέου μας επιθέτου.
Πώς αποκτήσετε την άδεια για το επί πολλών ετών Μηχανουργείο σας στο Northcote;
Η ζωή στη νέα πατρίδα, ήταν ένας καθημερινός αγώνας. Στόχος μου, με πίστη στην Ορθοδοξία, ήταν να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τις οικογένειες μας.
Έτσι με τις γνώσεις που απέκτησα, κατάφερα και πήρα άδεια οδηγού ταξί. Η οποία μαζί με την εμπειρία, αποδείχτηκε και προσοδοφόρα. Τα ταξί τότε είχαν μεγάλη ζήτηση. Μου άνοιξε λοιπόν το δρόμο για να παραλάβω το Service Station στο Northcote και να κτίσω συνεργείο με αποθήκη ανταλλακτικών αυτοκινήτων.
Όταν όμως πήρα το δίπλωμα Μηχανικού Αυτοκινήτων, άραξα στο Μηχανουργείο. Το κράτησα για 58 ολόκληρα χρόνια.
Πώς ήταν η κοινωνία τότε;
Πολύ διαφορετική. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν και άλογα. Τα τραμ επί της High Street, έκαναν πολλούς σταθμούς και έδιδαν δρόμο στους πεζούς! Ο κόσμος ήταν λιγοστός και στα μαγαζιά νέκρα. Ήμασταν όλοι εργαζόμενοι.
Στο μεταξύ γεννήθηκαν η Αναστασία, ο Βασίλης και η Γλυκερία μας. Οπότε πολλαπλασιάστηκαν και οι υποχρεώσεις μας.
Πώς πρόεκυψαν οι γνωριμίες;
Όπως προείπα, το Μηχανουργείο μου ήταν κοντά στο δημαρχείο του Northcote. Εκεί λοιπόν προέκυψαν οι πρώτες γνωριμίες. Από πολύ νωρίς έδειξα ενδιαφέρον για τα κοινά και παρακολουθούσα τις συνεδριάσεις τους.
Έτσι με τον καιρό, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι όχι μόνο με ήξεραν με το όνομα, αλλά λάμβαναν υπόψη και τις προτάσεις μου. Βοηθούσα μάλιστα και σε υποθέσεις συμπαρτιωτών μας.
Η συμμετοχή στο Εργατικό Κόμμα;
Στο μεταξύ ο πληθυσμός του Northcote πολλαπλασιαζόταν με τους Ελληνικής καταγωγής μετανάστες να εκγαθίστανται στις γύρω γειτονιές. Προσθέτω ότι η καρδιά του Εργατικού τότε, κτυπούσε στο Northcote. Κατάφερα λοιπόν και έγινα μέλος στην τοπική Επιτροπή. Τότε το Κόμμα δυνάμωνε και οι Αυστραλοί ήταν ευχαριστημένοι από τη συμμετοχή μας. Ήμασταν μάλιστα από τους πρώτους που ιδρύσαμε την ALP (Australian Labor Party) Ελληνόφωνη Επιτροπή. Η οποία παρακαλώ λειτουργούσε κανονικά. Με τακτικές συνεδριάσεις, αναφορές στο προεδρείο κλπ.
Η Κοινότητα Northcote
και Περιχώρων
Στις αρχές του 1966, με πρόταση ομάδας συμπατριωτών μας, καλέσαμε Συνέλευση και προτείναμε την ίδρυση Ελληνικής Κοινότητας Νorthcote και Περιχώρων. Την ίδια μέρα εκλέκτηκε το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίαζε σε ενοικιαζόμενο μαγαζί επί της High Street. Αργότερα, μάς παραχωρήθηκε χώρος στα γραφεία της Δημαρχίας.
Ωστόσο η τεράστια περιουσία της Κοινότητάς μας προέκυψε από την αγορά του οικοπέδου στη γωνία Station Street and Darebin Rd, στο Fairfield. Εκεί που ήταν κτισμένο το τότε σχολείο, Fairfield North Primary.
Σκοπός μας ήταν να το μετατρέψουμε σε χόστελ. Τελικά, μετά από κρατική έρευνα για τις ανάγκες των Ελλήνων της περιοχής, καταλήξαμε σε Γηριατρείο.
Η Εργολαβική Εταιρία πλήρωσε στο Δημαρχείο την τιμή της γης και παραχώρησε στην Κοινότητά μας 3,000 τ.μ. για τη δημιουργία Γηριατρείου. Αφού λοιπόν μπορέσαμε και αποδείξαμε στην κυβέρνηση ότι είχαμε το οικοπέδο, μάς ενέκρινε ένα σεβαστό ποσό, το οποίο διατέθηκε στο κτίσιμο Γηριατρείου 30 κλινών.
Το Γηριατρείο είναι ενοικιασμένο και διοικείται από τον Οργανισμό ΦΡΟΝΤΙΔΑ, ο οποίος μάλιστα με δικά του κεφάλαια προέβη σε επέκταση των κτιριακών εγκατασάσεων, όπως είναι σήμερα. Ζητήσαμε μόνο να δίνεται πρωτεραιότητα σε ένοικους Ελληνικής καταγωγής της περιοχής μας.
Σημειώστε ότι στην «ΑΝΕΣΗ» έχουμε το γραφείο μας και κουζινίτσα, όπου συνεδριάζουμε. Είμαστε σε πολύ καλές σχέσεις με τη διεύθυνση της Φροντίδας και συνεχίζουμε.
Είστε ικανοποιημένος από την πορεία της παροικίας;
Σε γενικές γραμμές και μετά από δυο θητείες Δημοτικός Σύμβουλος Northcote και μια ζωή αφιερωμένη στην παροικία, αισθάνομαι ικανοποιημένος από την στήριξη των κυβερνήσεων και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Γνώρισα σημαντικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την πορεία της Πολιτείας μας. Είμαι επίσης ικανοποιημένος και από την στήριξη της Ελλαδικής και Κυπριακής πατριάς της περιοχής μας και περήφανος που η συμπατριώτισσά μας Κατερίνα Θεοφάνους είναι η εκλεγμένη βουλευτής της περιοχής μας.
Η ευχή σας;
Κάνω έκκληση στους νέους και στις νέες να πλαισιώσουν τα Διοικητικά Συμβούλια. Η παροικία χρειάζεται νέο αίμα για να συνεχίσουν τα έργο μας. Κακά τα ψέματα. Είμαστε όλοι σε μια ηλικία και η τεχνολογία καλπάζει. Η περιουσία της Κοινότητας Northcote είναι μεγάλη και χρειάζεται νέα μυαλά, συνεννόηση, καλή θέληση και πολλή δουλειά.
Του ευχόμαστε καλή υγεία και μάχημος στα χρόνια που ακολουθούν.
ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ κ. Μυλωνά!
Μια παρένθεση
*Ομολογώ ότι η ιστορία όπου το παρατσούκλι γίνεται επίθετο, μού είναι γνωστή. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στην δική μου οικογένεια. Όταν λοιπόν ο προπάππος μου, είχε μεταναστεύσει από την Κύπρο στη Γαλλία, αντί του ονόματός του, τον φώναζαν παϊζάν (εργάτης). Επιστρέφοντας στο νησί, για κάποιο λόγο, ανεξήγητο σε μένα, το κράτησε. Στα νειάτα του, ο αείμνηστος πατέρας μου Θεοδόσιος πήγε επίσης για δυο χρόνια και εργάστηκε στη Λυών της Γαλλίας. Και πάλι παϊζάν, (εργάτης).
Οπότε στο γαλλικό παϊζάν πρόσθεσαν την κατάληξη ος, κάνοντάς το ένα κυπριακό, αξιοπρεπέστατο επίθετο: Παϊζάνος.
