Η σκέψη και μόνο ξυπνάει μια σειρά από ερωτήματα: Πώς θα έβλεπαν οι ήρωες του 1821 τον σύγχρονο κόσμο; Πώς θα αντιδρούσαν στη σημερινή Ελλάδα και τη Διασπορά; Θα αναγνώριζαν το έθνος που πολέμησαν να ελευθερώσουν;
ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Αν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο στρατηγός της Επανάστασης, περπατούσε σήμερα στην Αθήνα, ίσως να στεκόταν μπροστά στη Βουλή και να αναρωτιόταν:
«Τι απέγινε η Ελευθερία που ονειρευτήκαμε;»
«Γιατί κάποιοι προσκυνούν την αδιαφορία και τη διαφθορά, όπως παλιά προσκυνούσαν τον Σουλτάνο;»
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, που δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους Έλληνες, πιθανότατα θα αναρωτιόταν:
«Καταφέραμε τελικά να γίνουμε ένα κράτος δικαίου ή συνεχίζουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλον για την εξουσία;»
«Θα μπορούσε σήμερα ένας πολιτικός να προσφέρει χωρίς να μπει σε πολιτικά παιχνίδια;»
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΣΤΟΝ 21o ΑΙΩΝΑ
Η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους θα κοιτούσαν τις γυναίκες της Ελλάδας και της Διασποράς και θα χαιρόντουσαν που έχουν λόγο και θέση στην κοινωνία. Όμως, βλέποντας ανισότητες, πατριαρχικές νοοτροπίες και προβλήματα, ίσως αναρωτιούνταν:
«Τι έγινε η ανδρεία που δείξαμε εμείς; Γιατί ακόμα υπάρχουν μάχες για ίσα δικαιώματα;»
«Αν σήμερα η Επανάσταση ήταν κοινωνική, θα είχαμε και πάλι τη δύναμη να σηκωθούμε και να αγωνιστούμε;»
Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΚΑΙ
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821
Αν οι ήρωες του Αγώνα περπατούσαν στις παροικίες της Αυστραλίας, και διάβαζαν τον «Νέο Κόσμο», θα έβλεπαν μια άλλη μορφή μάχης: Την προσπάθεια των Ελλήνων μεταναστών να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα, την ιστορία και τις ρίζες τους. Τα ελληνικά σχολεία να παλεύουν να διατηρήσουν τη γλώσσα μέσα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Την αφοσίωση των ομογενών στη διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας, αλλά και τις προκλήσεις που φέρνει η αφομοίωση.
Ίσως να συγκινούνταν που η σημαία τους κυματίζει στην άλλη άκρη του κόσμου και οι νέες γενιές ακόμα τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο.
ΘΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ;
Οι ήρωες του 1821 δεν ήταν μόνο πολεμιστές, αλλά άνθρωποι που πήραν ρίσκα για ένα όνειρο, μια ιδέα. Σήμερα, αν ζούσαν ανάμεσά μας, πιθανότατα δεν θα κρατούσαν σπαθιά και καριοφίλια. Ίσως να ήταν πολιτικοί που πολεμούν τη διαφθορά, δημοσιογράφοι που γράφουν – και καμιά φορά δολοφονούνται – για την αλήθεια, επιστήμονες που αγωνίζονται για καινοτομίες και πρόοδο, δάσκλαοι που εμπνέουν τα παιδιά να αγαπήσουν την ιστορία και τον πολιτισμό τους.
Όμως, το μεγαλύτερο ερώτημα παραμένει:
Θα βλέπανε σήμερα σε μας το ίδιο πάθος που εκείνοι είχαν για την Ελλάδα; Ή θα μας θεωρούσαν «βολεμένους» σε έναν κόσμο όπου το διακύβευμα δεν είναι τα μεγάλα ιδανικά, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα;
Αν οι ήρωες του 1821 ζούσαν σήμερα, ίσως να μας κοίταζαν κατάματα και να μας υπενθύμιζαν πως η Ελευθερία δεν χαρίζεται – κατακτάται και διαφυλάσσεται. Κάθε γενιά έχει τις δικές της μάχες να δώσει, όχι πια με όπλα στα πεδία των μαχών, αλλά μέσα στην κοινωνία, στην παιδεία, στην πολιτική, στην ίδια τη ζωή.
Και δικαιωματικά, θα μας ρωτούσαν: «Τώρα, εσείς… τι θα κάνετε για να κρατήσετε ζωντανό το όραμά μας;»
