Σε κλίμα οδύνης πραγματοποιήθηκε η κηδεία του Νίκου Ανδριανάκου, την Τρίτη 1 Απριλίου.

Τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τα δισέγγονά του και πλήθος συγγενών και φίλων τον αποχαιρέτησαν με συγκίνηση.

Στην εξόδιο ακολουθία, που τελέστηκε στον ναό του Αγίου Νεκταρίου, κλήρος και λαός ανέπεμψαν το «ύστατο χαίρε». Προεξήρχε ο Επίσκοπος Χώρας Ευμένιος, με τη συμμετοχή πολλών ιερέων.

Ο ναός και ο προαύλιος χώρος γέμισαν ασφυκτικά, ενώ στην γύρω περιοχή προκλήθηκε κυκλοφοριακή συμφόρηση λόγω της μαζικής προσέλευσης.
Τόσο εντός του ναού όσο και αργότερα στην ειδική τελετή, εκφωνήθηκαν ομιλίες για τη ζωή, τα επιτεύγματα και την προσφορά του Νίκου Ανδριανάκου.

Εκ μέρους της οικογένειας τον αποχαιρέτισε ο εγγονός του, Νίκος Ανδριανάκος, ο οποίος με μια σύντομη αλλά συναισθηματικά φορτισμένη ομιλία συγκίνησε όλους τους παρευρισκόμενους.


Μεταξύ άλλων είπε:
«Για όσους από εσάς δεν με γνωρίζετε, είμαι ο Νικόλαος Ανδριανάκος. Εκ μέρους της οικογένειάς μου, σας ευχαριστώ όλους που παρευρεθήκατε σήμερα για να τιμήσουμε τη ζωή του πατέρα, του παππού και του προπάππου μας. Θέλω επίσης να εκφράσω την εκτίμησή μας για την αγάπη και την υποστήριξη που μας παρείχαν όλοι τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Υπήρξαν τόσα πολλά καλά λόγια και καταπληκτικές ιστορίες που μοιράστηκαν μαζί μας και έκαναν την οικογένεια να χαμογελάσει, να γελάσει και να κλάψει. Είναι σαφές ότι ο θάνατός του δεν έχει συγκλονίσει μόνο την οικογένειά του, αλλά και μια κοινότητα με πολλούς ανθρώπους να λυπούνται που βλέπουν έναν σοφό, γενναιόδωρο και μεγαλύτερο από τη ζωή χαρακτήρα να φεύγει.

Η ζωή του είναι μια υπενθύμιση του πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ακόμη και αν γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό στην Ελλάδα.
Ο παππούς μου άφησε τα 4 παιδιά του, 11 εγγόνια και 3 δισέγγονα με απίστευτα πρότυπα για να ακολουθήσουν. Ελπίζω να τον κάνουμε περήφανο και να κάνουμε τη διαφορά όπως έκανε εκείνος.

Ο παππούς μου έζησε μια γεμάτη ζωή και τώρα ήρθε η ώρα να ξεκουραστεί».

Το δικό τους «αντίο» στον Νίκο Ανδριανάκο απηύθυναν και ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, καθώς και η Αιμιλία Καζάκου, εκ μέρους των Αρκάδων.


Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΑΔΗ
Στη δική του ομιλία ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλης Παπαστεργιάδης, είπε μεταξύ άλλων:

«Ο Νίκος Ανδριανάκος ήταν ένας άνθρωπος της δράσης. Προσέξαμε τον Νίκο και οι πράξεις του μιλούσαν πιο δυνατά από τα λόγια του.
Στην πρώτη μου συνάντηση, με τον Νίκο και αμέσως αφού ανέλαβα την προεδρία της Κοινότητας, κανόνισα να πάμε για ένα καφέ με τον Νίκο έξω από το δικηγορικό μου γραφείο.
Είχαμε ένα τεράστιο έργο στο Alphington Grammar για την κατασκευή μιας αίθουσας πολλαπλών χρήσεων και χρειαζόμασταν απεγνωσμένα οικονομική υποστήριξη για να υλοποιήσουμε αυτή την αίθουσα που το σχολείο επιζητούσε για πάνω από μια δεκαετία.

Στην παροικία μας δεν υπήρχαν πολλά σημαντικά κτίρια που έφεραν τα ονόματα ευεργετών. Καθώς καθόμουν απέναντι από τον Νίκο, του εξήγησα το σχέδιο και τον ρώτησα αν θα συνεισέφερε 300.000 δολάρια και (του πρότεινα) η αίθουσα να πάρει το όνομά του.

Ο Νίκος έσπρωξε το χέρι του προς τα εμπρός και πρόφερε τις λέξεις done. Δεν ειπώθηκε τίποτε άλλο. Είχε δεσμευτεί. Σαφώς, ένας άνθρωπος της δράσης.

Ο Νίκος πίστευε πως η εκπαίδευση είναι απαραίτητη για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Είχε βαθιά αγάπη για όσους μορφώνονταν και υποστήριζε το Alphington Grammar, καθώς το έβλεπε ως μέσο για να προχωρήσουν οι άνθρωποι στη ζωή τους.

Ο Νίκος δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει το λύκειο, πόσο μάλλον να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, ωστόσο, μιλούσε με αγάπη για όσους το έκαναν, και ιδίως για τον αδελφό του, ο οποίος είχε αποκτήσει πτυχίο Ιατρικής στην Ελλάδα και αναγνωριζόταν ως ηγέτης στον τομέα της πρακτικής του. Ποτέ δεν υπήρξε ίχνος φθόνου για τα επιτεύγματα του αδελφού του, παρά μόνο αγάπη.

Αυτή η αγάπη για τον αδελφό του δεν ήταν πιο εμφανής από όταν τηλεφώνησα στον Νίκο πριν από μερικά χρόνια για να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για τον θάνατο του αδελφού του.

Ο Νίκος ήταν απαρηγόρητος, μου είπε ‘ήταν το αίμα μου, νιώθω ότι έχασα τον μισό μου εαυτό’. Αυτή η αγάπη για τον αδελφό του ήταν μια αγάπη για την οικογένειά του, την οποία έζησα και είδα σε τόσες πολλές περιπτώσεις και ιδιαίτερα με τα παιδιά του, τον Θόδωρο, τον Παύλο, τη Χριστίνα, τη Βίκυ και τα πολλά εγγόνια του, τα οποία πρόλαβα να γνωρίσω και να περάσω χρόνο μαζί τους. Ο Νίκος, πάντα πολυάσχολος άνθρωπος, είχε ωστόσο χρόνο για τους άλλους. Αυτό συνέβαινε επειδή ζούσε έξω από τον εαυτό του. Δεν αφορούσε τον ίδιο, αλλά τους άλλους.

Ως άνθρωπος της δράσης, ο Νίκος έφτασε στην Αυστραλία με πολύ λίγα υπάρχοντα και συχνά μιλούσαμε για τις πρώτες μέρες του αγώνα που έδινε εδώ και της 16ωρης εργασίας του στο πρατήριο καυσίμων.

Μου έφερε στο μυαλό τις τελευταίες μέρες του πατέρα μου στο νοσοκομείο, όπου η νοσοκόμα τον ρώτησε ‘Γιάννη, όταν ήρθες στην Αυστραλία με τι ήρθες;’, και ο πατέρας μου απάντησε: “Με μια βαλίτσα, και αυτή η βαλίτσα ήταν άδεια. Ντρεπόμουν να κάνω το ταξίδι στην Αυστραλία μόνο με το κοστούμι που φορούσα”.
Έτσι, παρόλο που ο πατέρας μου και ο Νίκος έφτασαν με λίγα υλικά αγαθά, η βαλίτσα και η ψυχή τους ήταν γεμάτες αρετή. Αρετές θεμελιώδεις για τον ηθικό τους χαρακτήρα, όπως η καλοσύνη, ο σεβασμός και η ακεραιότητα.

Οι τελευταίες αναμνήσεις μου από τον Νίκο περιστρέφονται γύρω από το ταξίδι μου στο Ναύπλιο και το να περνάω χρόνο μαζί του καθώς μου έδειχνε τις ανακαινίσεις του σε ένα ξενοδοχείο που είχε αγοράσει πρόσφατα. Είπα στον Νίκο ‘είναι τόση πολλή δουλειά, πώς τα καταφέρνεις;’.

Ο Νίκος απάντησε ‘είναι σκληρή δουλειά, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις επιχειρήσεις στην Ελλάδα, ωστόσο είναι η πατρίδα μου, αγαπώ την Ελλάδα και είναι καθήκον μου’.

Οι ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του Νίκου, η γενναιοδωρία και η υπευθυνότητα, τον καθοδηγούσαν σε όλη του τη ζωή. Πρέπει κι εμείς να διασφαλίσουμε ότι η κληρονομιά του θα συνεχίσει να ζει».


ΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ

Κατά την ομιλία της η κα Καζάκου είπε μεταξύ άλλων:
«Ο Παναρκαδικός Σύλλογος Μελβούρνης και Βικτώριας ‘Ο Κολοκοτρώνης’, μαζί με όλους τους Αρκάδες συμπατριώτες, αποχαιρετούμε με βαθιά συγκίνηση έναν πιστό πατριώτη, μία γνήσια Ελληνική ψυχή με το ιδιαίτερο κομμάτι αγάπης και υπερηφάνειας για την αρκαδική του καταγωγή, τον αείμνηστο Νικόλαο Ανδριανάκο.
Ο Νικόλαος Ανδριανάκος υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παναρκαδικού Συλλόγου ‘Ο Κολοκοτρώνης’, τον οποίο πάντα υποστήριζε και ως Ισόβιο Μέλος (life member).

Μέσα από τον Παναρκαδικό Σύλλογο, λίγο μετά τον ερχομό του στην Αυστραλία, το 1967, έσπευσε να αγκαλιάσει τους συμπατριώτες από πολλά χωριά της ορεινής Αρκαδίας, οι οποίοι είχαν ήδη αποκτήσει ρίζες εδώ στη Μελβούρνη, παίρνοντας το όνομα ‘Κολοκοτρώνης’ από το 1959.

Ο πρόεδρος του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτώριας ‘Ο Κολοκοτρώνης’, Γιώργος Κοτσιρίλος, και το Διοικητικό Συμβούλιο, εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Να διατηρούν πάντα μέσα τους -όπως όλοι οι Αρκάδες- το ότι ο Νίκος υπήρξε καθαρό και δημιουργικό πνεύμα, σαν το τρεχούμενο νερό από το βουνό Αρμενιά, απέναντι στο χωριό του, το Πικέρνι Μαντινείας, όπου γεννήθηκε.

Είχε φωτισμένη έμπνευση, μια θαρραλέα αρκαδική λεβεντιά να τολμά, με σύνεση και έχοντας πίστη στον Θεό.

Όλοι οι Αρκάδες αναγνωρίζουμε την δίχως όρια και ανιδιοτελή προσφορά του, όχι μόνο στους συμπατριώτες και φίλους, αλλά γενικά στον συνάνθρωπο. Αυτή είναι η ουσιαστική του επίδραση σε ό,τι θα μνημονεύεται για τον ίδιο και τα έργα του και για τις επόμενες γενιές.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη και η μνήμη του θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές όλων όσων υπήρξαν ευλογημένοι που τον γνώρισαν.
Αιωνία του η μνήμη.

Οι ακόλουθοι Σύλλογοι-μέλη της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Βικτώριας, εκφράζουν την ανείπωτη θλίψη τους στην εξόδιο ακολουθία του φίλου και πατριώτη μας Νίκου Ανδριανάκου:

-Παναρκαδικός Σύλλογος Μελβούρνης και Βικτώριας ‘Ο Κολοκοτρώνης’
-Πανγορτυνιακή Αδελφότητα
-Αδελφότητα Κυνουραίων
-Σύλλογος Βούρβουρα
-Σύλλογος Λουκά
-Σύλλογος Παναγίτσας
-Σύλλογος Πρασινιωτών

Καλό ταξίδι αγαπητέ συμπατριώτη και φίλε μας Νίκο.

Ζεις και θα ζεις πάντα στην καρδιά μας και στις σκέψεις μας, καθώς η λεβεντιά, η τόλμη και η εκτίμησή σου προς όλους εμάς θα μας συντροφεύουν στην πορεία και στις φουρτούνες της ζωής.

Σεμνός και ταπεινός, με μόνο τα πολύτιμα και ανεκτίμητα εφόδια που πήρες από τους γονείς σου, την πίστη και την αγάπη στο Θεό, την πατρίδα και την εμπιστοσύνη σου στον άνθρωπο, ξεκίνησες την δύσκολη πορεία σου στη ζωή.

Αυτά τα στοιχεία είναι που άνοιξαν το δρόμο σου και μαζί με την αγαπημένη σου σύζυγο, Ανθούλα, δημιουργήσατε μια αξιόλογη οικογένεια και μια πλούσια κληρονομιά πλημμυρισμένης με το φως της αρετής, της καλοσύνης, της φιλοτιμίας και της τιμιότητας, μια απόλυτη και πλήρη συμμετοχή στη δημιουργία και στη συνέχεια της ζωής. Χαρίσματα τα οποία θα αφήσουν ανεξίτηλα τα αποτυπώματά τους στα παιδιά σας, τους συγγενείς, αλλά και σε όλους όσοι σας γνώρισαν.

Σε ευχαριστούμε Νίκο για την συμμετοχή σου στις διάφορες Αρκαδικές εκδηλώσεις της παροικίας μας και για την έμπρακτη οικονομική συμμετοχή σου στα Παγκόσμια Αρκαδικά Συνέδρια στα οποία κατά καιρούς συμμετείχες.

Αγαπητέ και αξέχαστε συμπατριώτη Νίκο,

Σήμερα η Μελβούρνη πενθεί. Με την αναχώρησή σου η ψυχή μας πονάει, όχι γιατί γινόμαστε λιγότεροι, αλλά για τον λόγο ότι η αρκαδική καθώς και, γενικότερα, η ελληνική κοινωνία της Μελβούρνης φτωχαίνει από ανθρώπους σαν και εσένα.

Αιωνία σου η μνήμη».