Πριν από σχεδόν επτά χρόνια, η Christina Vithoulkas είχε ένα σοβαρό ατύχημα με motocross που της άλλαξε για πάντα τη ζωή. Ένα άλμα που δεν υπολογίστηκε σωστά της προκάλεσε σοβαρό κάταγμα στη σπονδυλική στήλη και παράλυση από το στήθος και κάτω.
Έχασε την κίνηση, την αίσθηση του ελέγχου, τη δυνατότητα να ζει όπως πριν. Όχι όμως την ψυχή της, το πάθος της για ζωή, ή την αγάπη της για την ταχύτητα. Ούτε την αίσθηση ότι μπορεί να συνεχίσει να ζει με νόημα – απλώς με διαφορετικό τρόπο.
Σήμερα, η Christina είναι η πρώτη γυναίκα para drifter στην Αυστραλία – και πιθανώς η δεύτερη ή τρίτη σε ολόκληρο τον Κόσμο. Πίσω από το τιμόνι ενός ειδικά διαμορφωμένου αυτοκινήτου, συνεχίζει να κυνηγά την αδρεναλίνη, αυτή τη φορά στις πίστες του drifting.
«ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑ ΠΟΤΕ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ»
«Δεν χρειαζόμουν λόγο για να συνεχίσω [να ζω]», λέει η Christina.
«Δεν ένιωσα πως κάτι με τραβούσε πίσω στη ζωή επειδή πλέον ήμουν παραπληγική. Δεν χρειαζόταν να βρω κάπου τη δύναμη – την είχα ήδη. Η ψυχή μου ήταν ακόμη ζωντανή. Είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου και μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό».
Η σχέση της με την αδρεναλίνη δεν ξεκίνησε τώρα. Από τα 19 της χρόνια, όταν άρχισε να οδηγεί dirt bikes, ήξερε ότι αυτός ο τρόπος ζωής ήταν για εκείνη. «Όταν ανακάλυψα το drifting, ενάμιση χρόνο μετά τον τραυματισμό μου, ήξερα ότι θα το ακολουθούσα. Μου χάριζε την ίδια χαρά με τη μηχανή αλλά ήταν πολύ πιο ασφαλές. Ήταν αυτονόητο ότι έπρεπε να φτιάξω ένα δικό μου όχημα με χειριστήρια».
«Η ΟΔΗΓΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ»
Η αίσθηση του να είναι πίσω από το τιμόνι είναι, όπως λέει, λυτρωτική. «Το drifting με κάνει τόσο ευτυχισμένη. Με βοηθά να αποσυνδεθώ από όλα και να επικεντρωθώ στον εαυτό μου και τη διασκέδαση. Ίσως τώρα να φοβάμαι περισσότερο από παλιά – σκέφτομαι τα χειρότερα σενάρια – αλλά αυτό με κάνει πιο προσεκτική. Κινούμαι με πιο αργούς ρυθμούς, αλλά το απολαμβάνω εξίσου».
Όταν βρίσκεται στην πίστα, δίπλα σε μη παραπληγικούς συναθλητές, δεν νιώθει περιορισμούς. «Ξεχνάω εντελώς την παράλυσή μου. Νιώθω όπως παλιά, όταν οδηγούσα μηχανή. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό – να μην υπάρχει διαχωρισμός».
«ΕΙΜΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ»
Σε ερώτηση για τη σχέση της με την ελληνική της καταγωγή, η Christina απαντά γελώντας: «Έλεγα συνέχεια στους νοσηλευτές: «’Είμαι μια πεισματάρα Ελληνίδα, φυσικά και δεν θα μείνω στο κέντρο αποκατάστασης όσο περιμένετε!’ Μου είχαν πει πως θα έμενα για τουλάχιστον τρεις μήνες. Έφυγα σε 7,5 εβδομάδες».
Δεν το λέει υποτιμητικά – το αντίθετο. «Για μένα, «πεισματάρα Ελληνίδα» σημαίνει δυναμική, ανθεκτική γυναίκα που ξέρει τι μπορεί να κάνει και δεν χρειάζεται να της το πει κανείς. Μεγάλωσα με αξίες που μου δίδαξε η οικογένειά μου μέσω της ελληνικής μας κουλτούρας. Να εκτιμώ την οικογένεια, να σέβομαι αυτά που έχω και να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο».
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΧΑΡΙΣΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ»
Η Christina δεν κυνηγά μεγάλες καριέρες ή τίτλους. Η φιλοσοφία της είναι να ζει στο «τώρα». «Δεν έχω πολλά μελλοντικά όνειρα. Εστιάζω στο παρόν. Κι αυτό με βοηθά να απολαμβάνω περισσότερο τη ζωή», λέει η ίδια.
Υπάρχει όμως ένα σχέδιο που τη γεμίζει: να φτιάξει περισσότερα αυτοκίνητα με χειριστήρια και να τα προσφέρει σε άτομα με αναπηρίες, αλλά και σε αρτιμελείς. «Αν μπορώ να δώσω σε κάποιον άλλον το χαμόγελο που μου έδωσε το drifting, αυτό μου αρκεί».
Και σε όποιον νιώθει ότι η ζωή του τελείωσε μετά από μια μεγάλη απώλεια ή ένα σοβαρό χτύπημα;
«Τα συναισθήματα που νιώθεις είναι απόλυτα φυσιολογικά. Το σημαντικό είναι να μη σε παρασύρουν για πολύ. Το να μείνεις εγκλωβισμένος στο ρόλο του θύματος μπορεί να φαίνεται πιο εύκολο, αλλά μακροπρόθεσμα είναι πιο οδυνηρό. Το να είσαι καλά, να είσαι ήρεμος μέσα σου, θέλει δουλειά. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη – αλλά γίνεται. Και είναι τόσο μα τόσο πολύτιμο».
Η Christina βλέπει τη ζωή μέσα από έναν διαφορετικό φακό. Και όπως λέει, η ζωή μπορεί να γίνει τόσο όμορφη όσο θες – αρκεί να επιλέξεις τον τρόπο που τη βλέπεις.
