Ο Charles Race Thorson Mathews απεβίωσε την περασμένη Δευτέρα σε ηλικία 90 ετών, καθώς έπασχε από Alzheimer.
Υπήρξε πολιτικός, ακαδημαϊκός, συγγραφέας και εξελέγη στο Ομοσπονδιακό, αλλά και το Πολιτειακό Κοινοβούλιο της Βικτώριας με το Εργατικό Κόμμα.
Διετέλεσε βουλευτής Oakleigh από το 1979 έως το 1992 ενώ υπηρέτησε και ως πολιτειακός υπουργός Αστυνομίας, Κοινοτικών Υπηρεσιών και Τεχνών.
O «υπερυπουργός» Βικτώριας, Steve Dimopoulos, απέτισε τον δικό του φόρο τιμής στον Mathews. Σε ανάρτησή του στο Facebook, ανέφερε:
«Race Mahews. Δάσκαλος. Κύριος σύμβουλος του Gough Whitlam. Μέλος του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου. υπουργός Αστυνομίας, υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών και υπουργός Τεχνών της Βικτώριας. Και από το 1979 έως το 1992, βουλευτής μας για την περιοχή Oakleigh. Θα ήταν δύσκολο να βρούμε κάποιον που να είχε μεγαλύτερη αφοσίωση στη δημόσια υπηρεσία, στην κοινότητα και στους ανθρώπους από τον Race. Συνέβαλε στη διαμόρφωση του συστήματος δωρεάν δημόσιας υγείας στην Αυστραλία – το σημερινό Medicare – ηγήθηκε της μεταρρύθμισης της νομοθεσίας για τα όπλα στη Βικτώρια και άφησε ένα διαρκές κληροδότημα στις τέχνες και τον πολιτισμό. Και αυτά είναι μόνο ένα μικρό μέρος του έργου του για το καλό των άλλων. Ένας βαθύς στοχαστής, ένας μεταρρυθμιστής, απίστευτα παθιασμένος με την κοινωνική δικαιοσύνη και ένας περήφανος και αφοσιωμένος βουλευτής του Εργατικού Κόμματος. Αιώνια του η μνήμη…».
Ο Race Mathews (Ράις Μάθιους για τους παλαιότερους ανανγώστες μας) γεννήθηκε στη Μελβούρνη το 1935.
Σπούδασε στο Melbourne Grammar School και στο Toorak Teachers’ College και στη συνέχεια δίδαξε σε δημοτικά σχολεία στο Gippsland και στη Μελβούρνη από το 1953 έως το 1958.
Το 1961 άρχισε να εργάζεται ως κλινικός λογοθεραπευτής στο Υπουργείο Παιδείας της Βικτώριας, μετά την αποφοίτησή του από το Victorian Council of Speech Therapy.
Τα επόμενα χρόνια απέκτησε πτυχία από τα Μelbourne University, Monash University and the University of Divinity
Ο Mathews εντάχθηκε στο Εργατικό Κόμμα το 1956 στο Moe. Το 1958 μετακόμισε στο Croydon, όπου δραστηριοποιήθηκε κομματικά, οργανώνοντας ομοσπονδιακές και πολιτειακές εκστρατείες, ενώ διετέλεσε γραμματέας του Scoresby State Electoral Council.
Το 1964 ήταν υποψήφιος για την πολιτειακή έδρα του Box Hill, αλλά δεν εξελέγη. Το 1963 εκλέχθηκε μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου Croydon, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1966.
Το 1960 ο Μάθιους εκλέχθηκε γραμματέας της Australian Fabian Society. Διετέλεσε γραμματέας ή πρόεδρος της εταιρείας για το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του, μέχρι το 2006. Κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του, η Fabian Society εξελίχθηκε σε σημαντικό think tank για τις κυβερνήσεις Whitlam και Hawke – Keating.
Από το 1967 έως το 1972 υπηρέτησε ως Principal Private Secretary του Gough Whitlam, όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, όπου συνέβαλε στην ανάπτυξη των πολιτικών του Εργατικού Κόμματος για την εκπαίδευση και το Medibank (μετέπειτα Medicare).
Από το 1972 έως το 1975, διετέλεσε ομοσπονδιακός βουλευτής Casey. Υπήρξε πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων για τις Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες (1974-1975) και πρόεδρος της Επιτροπής Κυβερνητικών Μελών για την Αστική και Περιφερειακή Ανάπτυξη (1973-1975). Ήταν μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του ALP της Βικτώριας από το 1970 έως το 1977 και από το 1977 έως το 1981.
Από το 1976 έως το 1979, ο Μάθιους ήταν κύριος Principal Private Secretary του Clyde Holding και στη συνέχεια του Frank Wilkes ενόσω ήταν αρχηγοί της αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο της Βικτώριας.
Από το 1979 έως το 1992, εκλεγόταν βουλευτής Oakleigh. Διετέλεσε πρόεδρος της Υπουργικής Συμβουλευτικής Επιτροπής για τις Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, υπουργός Αστυνομίας και Υπηρεσιών Έκτακτης Ανάγκης και Υπουργός Τεχνών από το 1982 έως το 1987 και υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών από το 1987 έως το 1988.
Ήταν ερευνητής, ακαδημαϊκός και συγγραφέας, συν-συγγραφέας ή εκδότης πολλών βιβλίων για την πολιτική, τις συνεταιριστικές οργανώσεις και την οικονομία.
Ο Race Mathews γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Geraldine (Jill) McKeown, στο Teachers College το 1953. Παντρεύτηκαν τρία χρόνια μετά και απέκτησαν τρία παιδιά. Η Geraldine πέθανε από καρκίνο το 1970.
Το 1972, παντρεύτηκε την Iola Hack (μετέπειτα Mathews), δημοσιογράφο στην εφημερίδα The Age, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά.
Η Iola υπήρξε συνιδρύτρια του Women’s Electoral Lobby και αργότερα εργάστηκε για το Australian Council of Trade Unions (ACTU) με στόχο την ισότητα των δύο φύλων στον χώρο εργασίας. Για τη συνεισφορά της έλαβε το Order of Australia Medal (OAM).
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΤΟΤΕ ΣΤΟΝ «ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ»
Σε συνέντευξή του στον «Νέο Κόσμο», η οποία είχε δημοσιευτεί στο φύλλο της 18ης Δεκεμβρίου, 1978, στο πλαίσιο αφιερώματος για τις κοινότητες του Oakleigh και του Clayton, ο τότε υποψήφιος για την πολιτειακή έδρα, Ράις Μάθιους, ανέφερε, ανάμεσα σε άλλα:
«Οι μετανάστες μπορούν να μας διδάξουν πολλά. Η κοινότητα Oakleigh, για παράδειγμα, έχει επιτελέσει σημαντικό έργο. Έχει εκκλησία, κέντρο και σκέφτεται για γηροκομείο».
«Αργότερα, αν δεν αντιμετωπιστεί διαφορετικά το ζήτημα, ίσως έχει και το δικό της σχολείο».
«Πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα στην πολυγλωσσική εκπαίδευση. Πρέπει να το πάρουμε σοβαρά. Δεν θα μπορούμε να κατηγορούμενα τους Έλληνες για παράδειγμα αν προχωρήσουν στην ίδρυση δικών τους σχολείων αν δεν αρχίσουμε να διδάσκουμε τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους στα σχολεία μας».
«Μια Εργατική κυβέρνηση θα δώσει πρωταρχική σημασία σ’ αυτό. Δηλαδή στην ανάπτυξη της πολυγλωσσικής παιδείας μέσα στο κρατικό σύστημα έτσι ώστε να αντιμετωπίζονται οι προσδοκίες των μεταναστών. Αλλά στην αντίθεση περίπτωση οι κοινότητες, όπως του Oakleigh, θα υποχρεωθούν να σκεφθούν οι ίδιες για την αντιμετώπιση των αναγκών τους».
«Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της κυβέρνησης Whitlam ήταν η απόφαση για τη μεταφορά των συντάξεων στο εξωτερικό. Προκαλεί ανησυχία βέβαια τώρα ότι οι Φιλελεύθεροι μιλάνε για την κατάργηση αυτού του συστήματος, όπως καταργήσανε το Medibank».
«Για τον μετανάστη ένα από τα πιο σπουδαία ζητήματα είναι να υπάρχει ένα γενικό σύστημα ασφάλισης υγείας».
«Άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη διερμηνέων. Αν ο μετανάστης δεν καταλαβαίνει την γλώσσα τότε ούτε στο δικαστήριο μπορεί να κερδίσει, ούτε (να εξυπηρετηθεί) στις διάφορες υπηρεσίες, ούτε στα νοσοκομεία, ούτε πουθενά…».
«Όλα αυτά είναι από τα βασικά σημεία του προγράμματός μας και θα τα αντιμετωπίσουμε θετικά».
«Όσα και να ξοδέψουμε για τις μειονότητες δε θα είναι τόσα όσο θα μας κοστίσει αν τις εγκαταλείψουμε».
«Είναι αναγκαίο λοιπόν να έχουμε στη Βικτώρια μια κυβέρνηση που θα είναι σε θέση να παίρνει η ίδια αποφάσεις γι’ αυτά τα ζητήματα και να τις εφαρμόζει, ενώ παράλληλα θα είναι σε θέση να θέτει αποφασιστικά τα ίδια ζητήματα στην κυβέρνηση στην Καμπέρα».
Στο φύλλο του «Νέου Κόσμου», της 15ης Ιανουαρίου 1979, στο θέμα με τίτλο «Πάρκο και όχι υπεραγορά να γίνει το ‘τιπ’ του Ώκλεϋ» διαβάζουμε επίσης:
Ο κ. Μάθιους αναφέρεται στα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν οι επιχειρηματίες του Oakleigh, στην περίπτωση δημιουργίας μιας υπεραγοράς, η οποία θα συμβάλει στον μαρασμό των μικρών επιχειρήσεων.
Ο κ. Ράις Μάθιους, αναφερόμενος στο θέμα αυτό, δήλωσε συγκεκριμένα τα εξής:
«Δικαιολογημένα όλοι οι μικροεπιχειρηματίες του Oakleigh ανησυχούν μπροστά στην προοπτική να χτιστεί στην περιοχή ένα τεράστιο συγκρότημα καταστημάτων. Και λέω δικαιολογημένα, διότι αν γίνει κάτι τέτοιο, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για όλους τους καταστηματάρχες του Oakleigh, που διατηρούν μικρά μαγαζιά τα οποία κατάφεραν να δημιουργήσουν κάτω από δύσκολες συνθήκες και με σκληρές οικονομίες πολλών ετών.
Πιστεύω ότι, αν εισακουστούν από τη Δημαρχία οι προτάσεις που έχω υποβάλλει εδώ και καιρό, τα πράγματα θα αλλάξουν. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, υπάρχουν σκέψεις να αρχίσει η κατασκευή της υπεραγοράς εκεί όπου μέχρι πρόσφατα λειτουργούσε το εργοστάσιο που έβγαζε τούβλα — δηλαδή στο βόρειο μέρος της Dandenong Road.
Αν τελικά η Δημαρχία εγκρίνει κάτι τέτοιο, η αγορά του Oakleigh θα μετατραπεί σε ‘αγορά-φάντασμα’. Νομίζω ότι το Oakleigh δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία να μετατρέψει τον χώρο αυτό σε ένα ωραίο πάρκο, που τόσο έχει ανάγκη η περιοχή. Με αυτόν τον τρόπο και θα προστατευτεί η σημερινή αγορά από τυχόν περιπέτειες και θα δοθεί στους κατοίκους ένα πάρκο που ζητούν από καιρό.
Στην αγορά του Oakleigh, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν καταστήματα και αρκετοί Έλληνες, που έχουν επενδύσει σε αυτά όλες τους τις οικονομίες.
Με επιστολή μου προς τη Δημαρχία, την ενημέρωσα ότι παρόμοια προβλήματα έχουν αντιμετωπίσει και άλλοι Δήμοι στο παρελθόν, αλλά κατόπιν επιμονής και πίεσης κατάφεραν να πάρουν επιχορηγήσεις τόσο από την πολιτειακή κυβέρνηση όσο και από την ομοσπονδιακή, και να μεταμορφώσουν τέτοιους χώρους σε πάρκα.
Η Δημαρχία απάντησε στην επιστολή μου ότι πράγματι φροντίζει ώστε ο χώρος αυτός να μετατραπεί σε πάρκο, και ήδη έχει ζητήσει βοήθεια και από την πολιτειακή κυβέρνηση και από την ομοσπονδιακή. Επίσης, η Δημαρχία ζήτησε από τους τοπικούς βουλευτές της Κοινοπολιτείας και της Βικτώριας ώστε να πετύχει ορισμένες επιχορηγήσεις.
Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω ότι πρέπει να δοθεί κάθε δυνατή βοήθεια στους ανθρώπους που διατηρούν μικρές επιχειρήσεις στην περιοχή, ώστε να ενθαρρυνθούν και άλλοι να ανοίξουν καταστήματα, προς όφελος και πρόοδο όλων μας».
