ΜΕΤΑ από 20 ολόκληρα χρόνια ένας υπέρτατος αγώνας μιας ΜΑΝΑΣ για δικαίωση του αθώου παιδιού της, που πήγε στην Κύπρο να υπηρετήσει την ημέτερή του πατρίδα και δολοφονήθηκε, κατάφερε να ξεσκεπάσει τόσο τη δολοφονία του παιδιού της όσο και το σάπιο και απάνθρωπο κατεστημένο: Της διαφθοράς και ανοχής που επικρατεί σε μια «ευρωπαϊκή» και ημικατεχόμενη πατρίδα! Από πάνω μέχρι κάτω…
«Την κόλαση που βίωνε ο Θανάσης Νικολάου, στα χέρια των παλιών του στρατοπέδου, καταγράφουν οι ποινικοί ανακριτές στο πόρισμα των Παππά και Αθανασίου, το οποίο για πρώτη φορά ανοίγει τη βεντάλια των ευθυνών από μέλη της Εθνικής Φρουράς. Απραξία με ενδεχόμενο σκοπό τη συγκάλυψη της δολοφονίας και μίας κατάστασης – μπάχαλο εντός του στρατοπέδου, με διακίνηση ναρκωτικών και σιωπηρή ανοχή από μέρους των αξιωματικών».
«Αποκλειστικό – Κόλαφος για Σταυριανό και Αστυνομία το πόρισμα – Συγκλονιστικές αναφορές για την υπόθεση Θανάση Νικολάου», το δημοσίευμα του Μιχάλη Χατζηβασίλη στον «Φιλελεύθερο», 26.4.2025. Το οποίο τονίζει τα «τεράστια κενά, παραλείψεις και εναλλασσόμενες εκδοχές στη μαρτυρία προσώπων – ”κλειδιά” στην υπόθεση θανάτου του Θανάση Νικολάου, που καταγράφονται στο πόρισμα των ποινικών ανακριτών, το οποίο παραδόθηκε στις 12 Μαρτίου στο Υπουργικό Συμβούλιο…». Ειδικά για τον ιατροδικαστή Πανίκο Σταυριανό αφιερώνεται μεγάλη έκταση στο πόρισμα για τις αντιφάσεις, παραλείψεις και διαφορετικές εκδοχές, που κατ’ ισχυρισμόν έδωσε σε διάφορα στάδια «προκειμένου να καλύψουν την αρχική γνωμάτευση περί πτώσεως εξ ύψους – αυτοκτονίας». Πολλές και κρίσιμες είναι οι παραλείψεις και των αξιωματικών της Αστυνομικής Διεύθυνσης Λεμεσού… Το δημοσίευμα σημειώνει ότι για όλους ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας… ενώ τυχόν διώξεις είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Γενικού Εισαγγελέα ή της οικογένειας να κινηθεί με ιδιωτικές ποινικές…
«Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Κυπριακή Δημοκρατία επειδή δεν διερευνήθηκε η συμπεριφορά των αξιωματικών. Το τωρινό πόρισμα πάει ένα βήμα παρακάτω: Κάνει λόγο για πιθανή παραμέληση καθήκοντος… για ενδεχομένη ποινική ευθύνη… Ο Γενικός Εισαγγελέας… Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα… Το πόρισμα… καταγράφει με συγκλονιστικές λεπτομέρειες την εφιαλτική καθημερινότητα στον Λόχο Στρατηγείου της Λεμεσού. Χρήση ναρκωτικών εντός θαλάμων, προκλητική απειθαρχία, στρατιώτες που έφευγαν σκαστοί ανεξέλεγκτα…», έγραψε, μεταξύ άλλων, και ο Γ. Καλλινίκου στο δικό του άρθρο, 26.4.25 στον «Φ». «Το πόρισμα καταπέλτης, εφιάλτης για Δικαιοσύνη – θα συνεχίσει να κρύβεται ο Εισαγγελέας;».
Τα όσα φοβερά καταγράφει το νέο πόρισμα για τη δολοφονία του Θανάση Νικολάου, δυστυχώς, ενισχύουν τις υποψίες ότι τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα και δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο τη θέση του Γενικού Εισαγγελέα της ΚΔ να μην ξεκινήσει ποινικές διαδικασίες, ενώ θέτει καυτά ερωτήματα ως προς το γιατί.
Η πονεμένη και ηρωίδα ΜΑΝΑ Αντριάνα και οι συγγενείς του αδικοχαμένου νέου έχουν το δικαίωμα ιδιωτικών ποινικών διώξεων, αλλά αυτό είναι το τελευταίο στάδιο για δικαίωση. Ήδη ανακοινώθηκε ότι η οικογένεια θα προχωρήσει σε ιδιωτικές ποινικές διώξεις. Το όλο θέμα κραυγάζει, όμως, για δημόσιες διώξεις. Υποχρέωση και χρέος του κράτους να προβεί σε δημόσιες ποινικές διώξεις, αν πράγματι υπάρχει κράτους δικαίου στην Κυπριακή Δημοκρατία…
Ενημερώθηκα ότι ήταν ο τότε Δικαστής Γεώργιος Πικής που αναγνώρισε το δικαίωμα ιδιωτικών ποινικών διώξεων ως ουσιώδες συνταγματικό δικαίωμα του κάθε πολίτη, το 1983 (με τον οποίο συμφώνησαν και οι άλλοι δύο Δικαστές) στην υπόθεση Ttoninis v Theocharides & Another (1983) 2 CLR 363. Γι’ αυτό πρέπει να γνωστοποιηθεί ευρύτερα η σπουδαία εκείνη δήλωσή του, η οποία γράφτηκε στ’ Αγγλικά, όπως ήταν η καθιερωμένη γλώσσα τότε, στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου (1983). Τονίζεται ότι είπε πως το δικαίωμα αυτό δεν το έχουν όλοι, αλλά μόνο ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ:
«At common law, the right to prosecute is private. A right to prosecute vests in every citizen injured by the criminal act. …
»A private prosecution is still regarded at common law as a fundamental constitutional right of the citizen, the importance of which has not been minimised by the creation of public authorities for the prosecution of crime. In the words of Lord Diplock in [the then Appellate Committee of the House of Lords] in Couriet v. Union of Post Office Workers [1977] 3 All E.R. 70, 97 (HL), “it exists and is a useful constitutional safeguard against capricious, corrupt or biased failure or refusal of those authorities to prosecute offenders against the criminal law”. …
»In my judgment, the right of a private prosecution symbolizes the common interest in law enforcement. Also, it earmarks the interest of victims of crime to invoke the criminal arm of the law for their protection, a right not subordinated to the exercise of discretionary powers by a public authority, except in the face of clear language. The position in Cyprus with regard to private prosecution, is very much similar to that obtaining in England. …
»There is nothing in the Constitution neutralising the position at common law as regards private prosecutions. Not every individual has the right of private prosecution. Only victims of crime have this right. …».
Προσυπογράφοντας τα λόγια καλού φίλου, που επίσης παρακολουθεί αυτήν την υπόθεση, «συγχαίρω γι’ ακόμα μια φορά τους γονείς του μακαριστού Θανάση, περιλαμβανομένης της μητέρας του, η οποία ξεπροβάλλει από αυτήν τη δολοφονία ως μια μοντέρνα Ελληνίδα ηρωίδα, όμως για μια τραγωδία που μπορούσε ν’ αποφευχθεί. Μια μέρα, πρέπει να γραφτεί μια τραγωδία τύπου ”Αντιγόνης”, για μια ΜΑΝΑ και τον αγώνα της για δικαιοσύνη, εναντίον ενός διεφθαρμένου κατεστημένου που κρύβει τόσα πολλά. Ας ελπίσουμε ότι η αλήθεια θα ξεπροβάλει και το δίκαιο θα αποδοθεί μέσω των δικαστηρίων».
