Η πρόσφατη διεθνής αναγνώριση της γλώσσας μας από την UNESCO να εορτάζεται παγκοσμίως ως ΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, αποτελεί ιστορικό σταθμό για την εξέλιξη του Ελληνικού πολιτισμού και την πορεία ιδιαίτερα της γλώσσας μας, εδώ και 3500 χρόνια.

Η Ελληνική γλώσσα, ιστορικά, γνώρισε διεθνή αναγνώριση όταν κατέστη η πρώτη γλώσσα της Δύσης και της Ανατολής για 800 ολόκληρα χρόνια, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα μέχρι τα Ινδοελληνικά Βασίλεια στη Νότια Ασία. Και μετά, από τα χρόνια του Ιουστινιανού, όταν ο Ρωμαίος αυτός αυτοκράτορας έκανε την Ελληνική γλώσσα επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από και κατά συνέπεια επίσημη γλώσσα μιας επικράτειας από τη Γαλλία μέχρι και τη Μεσοποταμία.

Ο δεύτερος σταθμός εξέλιξης της Ελληνικής γλώσσας ήταν η περίοδος της Αναγέννησης, που ξεκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του 12ου αιώνα, στη διάρκεια της οποίας ο ελληνικός πολιτισμός, αξίες και γλώσσα, αναδείχθηκαν κύριοι μοχλοί επανεκκίνησης και η πεμπτουσία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ήταν ουσιαστικά ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα η περίοδος αυτή, η οποία αναζωπύρωσε τη σύγχρονη κοινωνία στηριζόμενη στον ελληνικό και χριστιανικό κόσμο, με την άνοδο των Ουμανιστών διανοουμένων και φιλοσόφων, ένα κίνημα τεσσάρων αιώνων, με την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό να προεξάρχει και να ηγεμονεύει στην Ευρώπη. Η εμφάνιση των Ελλήνων δασκάλων του Γένους από τον Μανουήλ Χρυσολωρά, του Βησσαρίωνα, του Πλήθωνα του Γεμιστού μέχρι και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, έδωσαν το απαραίτητο γόητρο στην ελληνική γλώσσα ως γλώσσας της σκεπτόμενης ανθρωπότητας.

Ο τρίτος ιστορικός σταθμός της Ελληνικής γλώσσας ήταν η περίοδος του Νεοουμανισμού από τα μέσα του 18ου αιώνα, από την εποχή του μεγάλου Γερμανού ιστορικού και αρχαιολόγου, Johann Joachim Winckelmann, τα συγγράμματα του οποίου ανέφλεξαν την Ευρώπη και προκλήθηκε κίνημα υπέρ του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας, σε σημείο που οι Γερμανοί να υπαχθούν στον Ελληνικό πολιτισμό και στις αρχές της αρχαίας Ελλάδας. Το κίνημα αυτό για 200 χρόνια καλλιέργησε στην κεντρική Ευρώπη το φαινόμενο που έμεινε στην ιστορία ως Γραικομανία και Γραικοφιλία.

Ο τέταρτος ιστορικός σταθμός της ελληνικής γλώσσας ήταν η 14 Απριλίου 2025, όταν η Εκτελεστική Επιτροπή της UNESCO, που αποτελείται από 80 χώρες του πλανήτη, της πολιτιστικής εκτελεστικής επιτροπής του ΟΗΕ, αναγνώρισε την πανανθρώπινη σημασία της Ελληνικής γλώσσας σε παγκόσμιο επίπεδο και καθιέρωσε να εορτάζεται Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας Παγκοσμίως. Μέχρι την ημέρα αυτή εμείς οι Έλληνες και οι Φιλέλληνες μόνοι μας ευλογούσαμε τα γένια μας, μόνοι μας εορτάζαμε, εντός των τειχών μεταξύ μας, τη σημασία που είχε και έχει η Ελληνική γλώσσα. Μόνοι μας γιορτάζαμε την Ελληνική γλώσσα και τoν Μάρτη στην Αυστραλία κάναμε τα αδύνατα δυνατά για να «μιλήσουμε» Ελληνικά. Με την απόφαση της UNESCO, για πρώτη φορά διεθνοποιείται η σημασία και η σπουδαιότητα της Ελληνικής, καθιερώνεται πλέον ως η γλώσσα που θα την εορτάζουν με εκδηλώσεις και τελετές όλες οι χώρες του κόσμου. Τώρα όλοι οι αλλογενείς και αλλόγλωσσοι θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν και να ενημερωθούν και να σκύψουν πάνω στην Ελληνική γλώσσα και να αξιολογήσουν γιατί αυτή η μικρή μεγάλη γλώσσα είναι τόσο σπουδαία.

Από εδώ και πέρα ξεκινά ο ρόλος της Ελληνικής Διασποράς, η ευθύνη της ηγεσίας των Κοινοτήτων και της Εκκλησίας, ο προορισμός της ελληνικής οικογένειας, η τρομερή ευθύνη του ελληνοδιδάσκαλου και των Ορθοδόξων ιερέων και διακόνων και αρχιερέων, των κοινοταρχών, των υπευθύνων των πανεπιστημιακών σχολών και Εδρών της Ελληνικής, των εκδοτών εφημερίδων, και των λειτουργών του ελληνόφωνου ραδιοφώνου. Ο Ελληνισμός (ακόμη κι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος) στάθηκαν μπροστά στο τρομερό αυτό παγκόσμιο επίτευγμα της Ελληνικής γλώσσας, ύστερα από μια τεράστια προσπάθεια του πρέσβη Γιώργου Κουμουτσάκου και μιας χούφτας Ελλήνων πανεπιστημιακών της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας, με μπροστάρη του καθηγητή Γεώργιο Μπαμπινιώτη, ο Ελληνισμός, επαναλαμβάνω, στάθηκε μέχρι τώρα μουδιασμένος, σχεδόν σε σύγχυση, σχεδόν άναυδος, λες και το επίτευγμα αυτό δεν έλαβε χώρα. Δεν έγινε αντιληπτή η παγκόσμια σημασία και η σημαντικότητα του επιτεύγματος και του τι θα πρέπει να ακολουθήσει, πώς θα μπορέσει ο Ελληνισμός να αξιοποιήσει αυτό που πέτυχε η ελληνική διπλωματία στο Παρίσι. Δεν βγήκαν ανακοινώσεις από τα Υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού της Ελλάδας, δεν ξύπνησε από τον λήθαργο η Ακαδημία Αθηνών, δεν ακούστηκε η φωνή των πρυτάνεων των ελλαδικών και κυπριακών Πανεπιστημίων, οι Σύλλογοι Ελληνικών και Νεοελληνικών Σπουδών δεν παιάνισαν τον ρυθμό της επανεκκίνησης της γλώσσας μας και της διδασκαλίας της σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Το επίτευγμα αυτό, που ξεκίνησε από ένα όραμα ενός τέκνου της Διασποράς από τη Νάπολη της Ιταλίας, του καθηγητή Ιωάννη Κορίνθιου, ακόμη παραμένει ασύλληπτο, λες κι ήταν μια οπτασία που εξανεμίστηκε στο πρώτο ενθουσιασμό.

Εάν παραμείνουμε αδρανείς και δεν αξιοποιήσουμε αυτό που πετύχαμε στο Παρίσι κι αν αφήσουμε την καθιέρωση της Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας χωρίς ανταπόκριση, χωρίς αντίδωρο, χωρίς αντιπαροχή, τότε καλό είναι να διαβάσουμε ξανά το ποίημα του Καβάφη για τους Ποσειδωνιάτες, αυτούς που άκουγαν τον ήχο μιας γλώσσας που πλέον δεν τη μιλούσαν οι ίδιοι και δεν την χρησιμοποιούσαν και τους θύμιζαν τους πατέρες τους και δόξες παλλαϊκές από ένα παρελθόν που είχε σβήσει. Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τον Καβάφη, διότι εκείνοι που κινδυνεύουν να χάσουν την γλώσσα τους είναι οι απόδημοι και μαζί μ’ αυτούς θα ακολουθήσει και η Ορθοδοξία, διότι χωρίς την Ελληνική γλώσσα και την Ελλάδα, η Ορθοδοξία θα είναι ένα θρήσκευμα χωρίς ιστορική βάση, χωρίς ανάκληση από την ιστορία και τις ρίζες της. Ας διαβάσουμε τον μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή μας:

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους. Το μόνο που τους έμενε προγονικό5ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες, με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.

Κι είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται, και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,10που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.

Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί ·και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,15να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ: ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Η Ελληνική Γλώσσα αναγνωρίσθηκε ως η γλώσσα της Ανθρωπότητας, ως η γλώσσα τροφός των άλλων γλωσσών, ισάξια, αλλά σημαντικότερη ιστορικά και σε εύρος πολιτιστικής εμβέλειας, από τις πλέον ομιλούμενες γλώσσες του κόσμου από την UNESCO και σύντομα από τον ΟΗΕ. Η 14 Απριλίου 2025, θα μείνει στα ιστορικά, εθνικά αρχεία και χρονικά ως Ημέρα χαράς και περηφάνειας για τους Έλληνες, τους φιλέλληνες και όλους τους αλλογενείς και αλλόγλωσσους που καταφεύγουν στον ελληνικό πολιτισμό κι εκεί αναζητούν τις ρίζες τους, ή ζούνε, βιώνουν τον ελληνικό πολιτισμό και ο καθένας ξεχωρίζει κάτι από την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά για να το συνδυάσει με την ταυτότητά του. Όλες οι χώρες, 195, θα χρειασθεί να εορτάζουν κάθε 9 Φεβρουαρίου την Ελληνική γλώσσα με εκθέσεις, διαγωνισμούς, αγώνες, κονσέρτα, φιλολογικές εκδηλώσεις και η ελληνική κληρονομιά, μέσα από την ελληνική γλώσσα, θα διαχέεται σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Τώρα ο Ελληνισμός, ο απλός Έλληνας, ο γονέας, η ελληνική οικογένεια και το κυριότερο ο άλλος συνάνθρωπός μας, ο ξένος, ο αλλογενής, ο αλλόγλωσσος θα γνωρίζει ή θα μάθει να πλησιάζει τη γλώσσα των Ελλήνων, και μέσα από την Ελληνική γλώσσα να γίνεται κοινωνός και τιμητής και κληρονόμος κι αυτός του ελληνικού πολιτισμού.

Είναι η ημέρα νίκης και περηφάνειας. Τώρα επαφίεται στους λειτουργούς της γλώσσας, στους διακόνους και αποστόλους της, να πράξουν το καθήκον τους. Αναφέρομαι στους γονείς μέσα στην οικογένεια όπου η Ελληνική χρησιμοποιείται ως οικόλεκτος, μέσα κι έξω από την ελληνική μητρόπολη. Αναφέρομαι στους ιερείς της Διασποράς, οι οποίοι πρέπει να επιστρέψουν στη γλώσσα των γραφών και των Ευαγγελίων και να χρησιμοποιήσουν την Ελληνική γλώσσα στο τελετουργικό, εγκαταλείποντας το γελοίο επιχείρημα ότι την Ελληνική δεν την καταλαβαίνουν και για τούτο χρησιμοποιούν την Αγγλική. Δεν πάμε στην εκκλησία επειδή καταλαβαίνουμε τη γλώσσα, ούτε οι Φράγκοι κατανοούν τα λατινικά όταν εκκλησιάζονται, ούτε οι Έλληνες την Ελληνιστική ποικιλία, της Ελληνικής. Στις εκκλησιές πηγαίνουμε από πίστη, όχι γιατί κατανοούμε αυτά που ακούμε ή δεν ακούμε από το Ιερό Θυσιαστήριο.

Τώρα πρέπει ο δάσκαλος πολλαπλασιαστής στην Ελλάδα να πείσει τον Νεοέλληνα να επιστρέψει στη σπουδή και μάθηση της Ελληνικής, στη διαχρονία της, της αρχαίας, ελληνιστικής, καθαρεύουσας και δημοτικής, για να υπάρχει ο σεβασμός στη γλώσσα που κληρονομήσαμε, για να αποδείξουμε ότι νιώθουμε την ευθύνη της κληρονομιάς που μάς άφησαν οι πρόγονοί μας.

Τώρα πρέπει ο δάσκαλος στην Διασπορά να αναλάβει αποστολικό ρόλο και να πείσει τις οικογένειες των Ελλήνων , όπου ζουν, να μιλήσει στην καρδιά των παιδιών και να τους ενθαρρύνει να επιστρέψουν στα ελληνόγλωσσα προγράμματα προς μάθηση της Ελληνικής σε όποιες χώρες του πλανήτη κι αν ζουν. Πρέπει να πείσουμε και τους αλλογενείς και να δημιουργήσουμε τμήματα ελληνόγλωσσων παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων σε όλες τις χώρες, όπου υπάρχει μαγιά Ελλήνων, όπου θα διδάσκεται η Ελληνική αποκλειστικά, και θα καταστούν τα προσχολικά αυτά κέντρα μάθησης, εστίες καλλιέργειας της Ελληνικής γλώσσας.

Τώρα πρέπει να βρούμε τους τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε την Ημέρα που θα εορτάζει ολόκληρος ο πλανήτης για να φέρουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας κι αργότερα τους αγέννητους, κοντά στην ελληνική γλώσσα, να ξαναγεμίσουμε τα έδρανα των πανεπιστημίων και τα θρανία των σχολείων. Να ξαναέρθει η γλώσσα μας στα ελληνικά νοικοκυριά, να επιστρέψει ο λαός των Ελλήνων, τα παιδιά της σποράς και της διασποράς στις ελληνικές εκκλησίες τις Κυριακάδες για να αποσπάσουν ακούσματα της Ελληνικής γλώσσας. Τώρα, να επιστρέψει στα γήπεδα αθλητισμού και σε εκφάνσεις αναψυχής, η Ελληνική γλώσσα και στους χώρους εργασίας, ακόμη και σε δημόσια φόρα και στις εκδηλώσεις μας. Να συνεχίσουν τα ελληνόφωνα ραδιόφωνα και οι ελληνόγλωσσες εφημερίδες να χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα για να διαμορφώνουν γλωσσική συνείδηση στα παιδιά, ακόμη κι όταν βλέπουν τους άλλους να ακούνε ή να διαβάζουν την Ελληνική.

Κάθε χρόνο στις 9 Φεβρουαρίου σε κάθε χώρα του πλανήτη όταν θα γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα της Ελληνικής γλώσσας, Κοινότητες των Ελλήνων, Εκκλησίες των Ορθοδόξων, Πρόεδροι συλλογικών φορέων, ηγέτες πολιτιστικών συλλόγων να οργανώνουν εκδηλώσεις και πολιτιστικούς αγώνες για την Ελληνική Γλώσσα με τη συμμετοχή και των μελών της κοινωνίας στην οποία ζουν. Να κάνουν κοινωνούς όσους μπορούν, να πείσουν, να οργανωθούν διαλέξεις, μαθητικοί διαγωνισμοί με έπαθλα που θα έχουν σχέση με την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.

Τώρα μπορεί να εισαχθεί η Ελληνική ως ξένη, αλλά διεθνώς τιμώμενη γλώσσα, στα κρατικά και ανεξάρτητα σχολεία των κρατών της γης, και να διδάσκεται ακόμη κι ως πολιτιστικό μάθημα, με τρεις τέσσερις περιόδους την εβδομάδα σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Να σχετίζεται η διδασκαλία της Ελληνικής με αξιόλογα πολιτιστικά δρώμενα της πανάρχαιας Ελλάδας, με τα μνημεία της, με τις ανθρώπινες αξίες που έσπειρε στην ανθρωπότητα, να τονίζεται η εξάρτηση αλλά και η επικαιρότητα της ελληνικής γλώσσας ακόμη και σήμερα των άλλων γλωσσών και των επιστημών στο ετυμολογικό της ελληνικής γλώσσας.

Τώρα ήρθε η στιγμή να κατανοήσει ο Ελλαδικός κι ο εκπατρισμένος Έλληνας και όλοι όσοι έχουν σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες (δηλαδή όλοι οι λαοί) τη σημασία της ιστορικής Ημέρας της 14 Απριλίου 2025, όταν η UNESCO κι ο ΟΗΕ αποφάσισαν, εξ ονόματος όλων των λαών της γης, να αναγνωρίσουν την Ελληνική, ως Γλώσσα και κτήμα, ως πολιτιστική κληρονομιά της Ανθρωπότητας, ώστε να καταξιωθούν να την συνεορτάζουν.

Τώρα ήρθε η ώρα να γίνει κατανοητό και συνείδηση σε όλους μας, ως Γένος, ως Κυβέρνηση, Βουλή και Εκκλησία, ότι η ιστορική νίκη που πετύχαμε αγωνιζόμενοι, θα χρεοκοπήσει εάν δεν γίνουμε, όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, ιμάντες του ενός τροχού που είναι η μικρή Μεγάλη μας γλώσσα, κατά τον ποιητή. Ο ρόλος και η ευθύνη του εκπατρισμένου Ελληνισμού είναι καθοριστικός και δεν επιδέχεται δικαιολογίες ή αναβολές.