Ο Ελληνισμός της Αυστραλίας έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ξέχωρη υπερηφάνεια για το τελευταίο επίτευγμα του Άγγελου Ποστέκογλου, που έγινε ο πρώτος Έλληνας και Αυστραλός τεχνικός που κατακτά ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο στο ποδόσφαιρο καθώς η ομάδα του Τότεναμ νίκησε με 1-0 την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Europa League.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Chairman της Ελλάς Μελβούρνης. Βασίλης Παπαστεργιάδης, δήλωσε χαρακτηριστικά στον «Νέο Κόσμο»:
«Το ταξίδι του Άγγελου από την South Melbourne Hellas μέχρι την κατάκτηση ενός τόσο μεγάλου παγκόσμιου ποδοσφαιρικού τίτλου, είναι, επίσης, σε πολλά επίπεδα μια γιορτή της επιτυχημένης ελληνικής Διασποράς μας εδώ στη Μελβούρνη.
Ο Ange ξεκίνησε την καριέρα του ως νεαρός παίκτης στην South Melbourne Hellas, κερδίζοντας 4 τίτλους ως παίκτης και προπονητής. Όπως έχει πει πολλές φορές, αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν καταλύτη για τα μεγάλα επιτεύγματά του στη συνέχεια στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή. Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης είναι υπερήφανη για ένα από τα μέλη της που δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του και τη σημασία της ταυτότητάς του από εκείνες τις πρώτες μέρες».
Στον τελικό του Μπιλμπάο βρέθηκε και συνεργάτης του «Νέου Κόσμου» ο Αλ. Πάπας, που μας είπε τα ακόλουθα:
«Στο γήπεδο βρέθηκαν και Έλληνες που ανέμιζαν μια ελληνική σημαία, προφανώς για να στηρίξουν τον Έλληνα τεχνικό της Τότεναμ. Οπωσδήποτε, πέρα από τα όποια εύσημα παίρνει κάποιος τεχνικός που κατακτά τρόπαιο κορυφαίας διοργάνωσης, το γεγονός ότι Έλληνας κατέκτησε κορυφαίο ευρωπαϊκό τρόπαιο δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Στο χώρο ιδιαίτερα του ποδοσφαίρου δεν έχει συμβεί ποτέ. Δικαιολογημένη λοιπόν η υπερηφάνεια που αισθανθήκαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο γήπεδο για τον Άγγελο Ποστέκογλου και επίσης δικαιολογημένη και η δική του χαρά με το πέρας του αγώνα».
Η Ελλάς Μελβούρνης, σε ανάρτησή της, συγχαίρει τον Άγγελο Ποστέκογλου και αναφέρει, μεταξύ άλλων:
«Σας το ‘πε πως είναι νικητής και το απέδειξε για άλλη μια φορά. Συγχαρητήρια στον Άγγελο, ένα παιδί της Ελλάς, για το οποίο όλοι νοιώθουμε υπερήφανοι».
Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον πρώην πρόεδρο της Ελλάς, Γιώργο Βασιλόπουλο, που έδωσε την πρώτη ευκαιρία στον Άγγελο να αναλάβει την ομάδα.
Ιδιαίτερη υπερηφάνεια νοιώθει και o «Νέος Κόσμος» αφού ο Άγγελος Ποστέκογλου υπήρξε για χρόνια και συνεργάτης μας! Έγραφε μια εβδομαδιαία ποδοσφαιρική στήλη στην εφημερίδα μας.
Επιπλέον, όταν ήταν μόλις 13 ετών ο Νίκος Κιτσάκης έγραφε στον «Νέο Κόσμο»: «Άγγελος Ποστέκογλου. Το όνομά του δεν προφέρεται εύκολα, αλλά θα γράψει ιστορία».
Αυτός που τον στήριξε, όμως, με όλες τους τις δυνάμεις ήταν ο Ηλίας Ντωνούδης.
Να τι έγραψε ο Ηλίας στην εφημερίδα νας, όταν ο Ποστέκογλου ανέλαβε την Τότεναμ: «Ο πιτσιρικάς με το Νο 24, αναχώρησε με το “Πατρίς” από τον Πειραιά για την Αυστραλία.
Το 24, ως νούμερο πάντα, είχε τα πάνω και τα κάτω του… Και ο πιτσιρικάς έκανε τα δικά του “πάνω/κάτω” με στόχο και όνειρο να φτάσει εκεί που ήθελε… Στο σχολείο, από τους καλύτερους! Στο ποδόσφαιρο, το ίδιο, με τον μπαμπά να του υπενθυμίζει φωνάζοντας: “η μπάλα κάτω, η μπάλα κάτω, η μπάλα κάτω”».
Τα χρόνια περνούσαν και το Νο 24, άρχισε να χάνει το… “ύψος”, του, ενώ ο πιτσιρικάς σε αντίθετη πορεία… “Ψήλωνε” σε μπόι…! Και έφτασε τόσο ψηλά που κατάφερε να αγκαλιάσει το Νο 1, το νούμερο που είχε βάλει στόχο, όταν ξεμπάρκαρε στο Πορτ Μέλμπουρν. Δεν ξέρω αν έχει κρατήσει ενθύμιο το “24”. Ίσως ναι, ίσως όχι…
Θα τον ρωτήσω όταν συναντηθούμε και του θυμίσω πώς ξεκίνησαν όλα, όταν πριν χρόνιααα πολλά, η αδελφή του με παρακάλεσε…..: “Ηλία, ο αδελφός μου παίζει ποδόσφαιρο, μπορείς να γράψεις κάτι και να βάλεις και μια φωτογραφία του στην εφημερίδα;”».
Από τότε, δεν σταμάτησα να βάζω φωτογραφίες και να γράφω για τον πιτσιρικά, τον έφηβο, τον κάπταιν, τον κόουτς, τον πρωταθλητή και πολυνίκη τριών ηπείρων…! Τον «μάγο» που κατάφερε να πετύχει το… ακατόρθωτο! Να ανέβει από το Νο 24, στο… Νο1».
Πρώτο πρόσωπο, λοιπόν, στην παγκόσμια αθλητική επικαιρότητα είναι και πάλι ο Άγγελος Ποστέκογλου.
Τα βρετανικά, τα αυστραλιανά, τα ελλαδικά, αλλά και τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης ασχολούνται με τον ομογενή τεχνικό που έφτασε παιδάκι, μαζί με την οικογένειά του με το «Πατρίς» στην Αυστραλία και έγινε ο πρώτος Έλληνας και Αυστραλός προπονητής που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο.
Πριν την Τότεναμ ο Ποστέκογλου, οδήγησε την Σέλτικ στο τρεμπλ στη Σκωτία και είχε εργαστεί στο παρελθόν στις Γιοκοχάμα Μαρίνος, Brisbane Roar και Melbourne Victory, ενώ διετέλεσε για μία τετραετία ομοσπονδιακός τεχνικός της Αυστραλίας, την οποία οδήγησε στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014 και κατέκτησε και το Κύπελλο Ασίας.
O Ποστέκογλου ταυτίστηκε, όμως, πιο πολύ με την Ελλάς Μελβούρνης. Με τα κυανόλευκα χρώματα αγωνίστηκε από παιδί.
Υπήρξε αρχηγός της Ελλάς και προπονητής της και κατέκτησε πρωταθλήματα και με τις δυο ιδιότητές του.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΣΤΕΚΟΓΛΟΥ
Ο Άγγελος Ποστέκογλου γεννήθηκε το 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια και μετανάστευσε με την οικογένειά του στην Αυστραλία το 1970 -σε ηλικία πέντε ετών- λόγω της χούντας.
Εδώ έπαιξε ποδόσφαιρο φτάνοντας μέχρι και την Εθνική Αυστραλίας, τη φανέλα της οποίας φόρεσε τέσσερις φορές, ενώ σε συλλογικό επίπεδο αγωνίστηκε για μια δεκαετία (1984-1993) στην Ελλάς Μελβούρνης της οποίας υπήρξε και προπονητής.
Για μια πενταετία (2000-2005) ήταν προπονητής της Εθνικής Αυστραλίας κάτω των 17 ετών, ενώ στη συνέχεια πήρε προαγωγή για την Εθνική κάτω των 20 ετών (2000-2007).
Έκανε ένα σύντομο πέρασμα από την Ελλάδα για λογαριασμό της Παναχαϊκής το 2008, και επέστρεψε στην Αυστραλία όπου πλέον άρχισε η ανοδική του πορεία.
Αρχικά, εργάστηκε στην Zebras το 2009 και στη συνέχεια στην (2009-2012) sτην Brisbane Roar, με την οποία κατέκτησε τρεις φορές το εθνικό πρωτάθλημα και στη Melbourne Victory (2012-2013).
Από το 2013 ώς το 2017 ήταν ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Αυστραλίας με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ασίας το 2015. Έλαβε μέρος στο Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία, ενώ οδήγησε την Αυστραλία και στο Μουντιάλ του 2018. Ωστόσο, παραιτήθηκε λίγο μετά την πρόκριση…
Μετακόμισε στην Ιαπωνία όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα με τη Γιοκοχάμα Μαρίνος το 2019. Από το καλοκαίρι του 2021 βρέθηκε στο τιμόνι της Σέλτικ με την οποία πανηγύρισε πέντε τίτλους, με αποκορύφωμα το τρεμπλ.
Η αθηναϊκή “Καθημερινή” έγραψε για τον Άγγελο:
“Κάποιος σοφός είχε πει ότι το ποδόσφαιρο πάντα στο τέλος θα σου δώσει αυτό που αξίζεις. Ο Αγγελος Ποστέκογλου σίγουρα δεν βρίσκεται στο φινάλε της δύσκολης διαδρομής του, μπορεί όμως εύκολα να επιβεβαιώσει την παραπάνω ρήση, καθώς τα τελευταία χρόνια, όντως το άθλημα του προσφέρει απλόχερα αυτά που δικαιούται εδώ και χρόνια. Τίτλους, και αναγνώριση.
Ο Ποστέκογλου γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1965 στην Ελλάδα και μετανάστευσε οικογενειακώς στην Αυστραλία σε ηλικία 5 ετών. Η ποδοσφαιρική του καριέρα στο άγνωστο σε εμάς πρωτάθλημα της Αυστραλίας ήταν αρκετά σημαντική, καθώς κατέγραψε 193 συμμετοχές από το 1984 μέχρι το 1993 στη Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, κατακτώντας δυο πρωταθλήματα το 1984 και το 1991. Παράλληλα διετέλεσε αρχηγός της ομάδας, ενώ είχε και τέσσερις συμμετοχές με την εθνική ομάδα της χώρας.
Τα πρώτα του προπονητικά βήματα τα έκανε στην ίδια ομάδα, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια (1996-2000). Πανηγύρισε δύο τίτλους, όπως και το Κύπελλο Ωκεανίας, ενώ στη συνέχεια ανέλαβε για επτά χρόνια (2000-2007) την Εθνική Ελπίδων της Αυστραλίας.
Τη μοναδική του -πικρή- γνωριμία με το ποδόσφαιρο της Ελλάδας την είχε τον Μάρτιο του 2008, όταν βρέθηκε στον πάγκο της Παναχαϊκής, από την οποία όμως αποχώρησε σχεδόν σαν αποτυχημένος το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, όταν ο Αλέξης Κούγιας ανέλαβε τη διοίκηση της ομάδας από τον Κώστα Μακρή.
Ο δρόμος του τον οδήγησε ξανά πίσω στην Αυστραλία, όπου ανέλαβε μεταξύ άλλων και την εθνική ομάδα, στη συνέχεια στην Ιαπωνία, από εκεί στη Σκωτία και την Σέλτικ και μετά η Τότεναμ.
Όλη του η ζωή είναι ένα ταξίδι… Αυτό που είχε ως αφετηρία τα χρόνια της χούντας, όταν οι γονείς του αποφάσισαν να αφήσουν την Ελλάδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο στη Μελβούρνη.
Τον μικρό Άγγελο τον σημάδεψε τότε ένας αριθμός. Ήταν το 24, ο αριθμός μετανάστευσης που είχε όταν έφτασε στην καινούργια του πατρίδα. Έχει ακόμα φυλαγμένη εκείνη τη φωτογραφία που το μικρό αγόρι κρατά την κάρτα με το νούμερο 24, που για αρκετό καιρό αντικατέστησε το όνομά του.
“ΗΜΟΥΝ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΟΥ”
Μετά από πέντε χρόνια στη νέα του πατρίδα, το επίθετό του έγινε Ποστέκος, προκειμένου να είναι πιο εύηχο στα αγγλικά. “Ήταν μόδα εκείνη την εποχή να συντομεύεις το όνομά σου αν ήσουν Έλληνας. Ποτέ δεν μου άρεσε και ποτέ δεν το χρησιμοποίησα. Ήμουν περήφανος για την καταγωγή μου, αλλά όταν ήρθε η ώρα να πάρω το πρώτο μου διαβατήριο και την πρώτη μου άδεια οδήγησης, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό”, θα αποκαλύψει σε κάποια συνέντευξή του.”
“Δεν μπορώ να πιστέψω τι πέρασαν οι γονείς μου”, είχε πει κάποτε. “Πήραν την οικογένειά τους στην άλλη άκρη του κόσμου, με ένα πλοίο που έκανε 30 μέρες να φτάσει σε μια χώρα, της οποίας δεν ήξεραν την γλώσσα, δεν γνώριζαν ψυχή, δεν είχαν σπίτι, ούτε δουλειά. Οι άνθρωποι λένε ότι πηγαίνουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή, πήγαν στην Αυστραλία για να μου δώσουν την ευκαιρία να έχω εγώ μια καλύτερη ζωή. Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου που πολλές νύχτες έκλαιγε από την απόγνωσή της”.
Ο πατέρας της οικογένειας, Δημήτρης, όπως οι περισσότεροι μετανάστες, δούλεψε σκληρά. Το ποδόσφαιρο ήταν η απόδραση και η σωτηρία του. Τις Κυριακές πήγαινε μαζί με τον γιο του στην Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, έναν σύλλογο που είχε δημιουργηθεί από Έλληνες που αναζήτησαν την τύχη τους στην Αυστραλία. Το πρωί εκκλησία και το απόγευμα ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν ο ρυθμός της ζωής τους.
“Ως παιδί, ήθελα απλώς να ταιριάξω. Δεν μου άρεσε απαραίτητα το γεγονός ότι προερχόμουν από άλλη χώρα και είχα ένα πολύ μακρύ επώνυμο που κανείς δεν μπορούσε να το πει εύκολα. Για ένα νεαρό αγόρι ο καλύτερος τρόπος να ενταχθεί ήταν ο αθλητισμός”, θυμάται ο Ποστέκογλου.
Το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι για να παίξει, ήταν η μοναδική του ευκαιρία να δεθεί με τον πατέρα του, τον ήρωά του, όπως τον έχει χαρακτηρίσει.
Αποσύρθηκε στα 27 του λόγω τραυματισμού. Κέρδισε το πρωτάθλημα Αυστραλίας (ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας ήταν ο προπονητής του), αλλά πάντα ήξερε μέσα του ότι το μέλλον του ήταν η προπονητική.
O ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ
Υπήρχε όμως ένας φόβος. Και αυτό οφείλεται και πάλι στον πατέρα του. Τι θα γινόταν αν αποτύγχανε; Τι θα έλεγε για εκείνον; Παρά την αμφιβολία και το άγχος, την απάντηση την έδωσε ο ίδιος με τα πρωταθλήματα που κέρδισε με την Σάουθ Μέλμπουρν.
Ο πατέρας του σπάνια του το έλεγε. Ήταν άλλωστε ένας άνθρωπος της παλιάς σχολής που δίσταζε να αποκαλύψει τα συναισθήματά του. Όμως στους φίλους του, πάντα τόνιζε πόσο περήφανος ήταν για τον Άγγελο και εκείνοι του το μετάφεραν. Αυτό του ήταν αρκετό…
Ο δρόμος που περπάτησε δεν ήταν εύκολος. Απολύθηκε από την εθνική Νέων της Αυστραλίας έπειτα από επτά χρόνια, στη συνέχεια κολύμπησε στην τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, από όπου και έφυγε ως αποτυχημένος. Γύρισε σχεδόν πτωχευμένος στην Αυστραλία, όπου για οκτώ μήνες αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι της πεθεράς του για να μπορεί να επιβιώσει.
Η Brisbane Roar του έδωσε ξανά την ευκαιρία το 2009, όπου έκανε μια νέα αρχή. Κέρδισε δύο πρωταθλήματα το 2011 και το 2012, με τους ειδικούς να λένε ότι παρουσίασε την καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Αυστραλίας. Ακολούθησε η Melbourne Victory και μετά η εθνική ομάδα της Αυστραλίας την οποία οδήγησε στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2014 και 2018, ενώ το 2015 κέρδισε το Κύπελλο Ασίας. Πρωταθλητής στην Ιαπωνία με τη Γιοκοχάμα, πρωταθλητής και στη Σκωτία για δύο σερί σεζόν με τη Σέλτικ. Και τώρα στην Ευρώπη.
Όλα αυτά… στο όνομα του πατρός. “Η ρίζα και το θεμέλιο αυτού που είμαι δεν είναι πλέον δίπλα μου”, έγραψε στο Athletes Voice. “Η φωνή του είναι στο κεφάλι μου. Η φλόγα που άναψε είναι ακόμα εκεί. Πρέπει να συνεχίσω να τιμώ τις θυσίες του”.
Όπως φαίνεται, όμως, ο Ποστέκογλου έχει μάθει μια ζωή μόνο να παλεύει και να βγαίνει νικητής…
