ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, κατά τι ποδοσφαιρικός θα είναι σήμερα ο «Αιθεροβάμων», αφού τόσα και τόσα συνέβησαν μόλις χθες-προχθές και εξακολουθούν να συμβαίνουν, που αξίζουν της προσοχής και του σχολιασμού μας.
Η ΖΩΗ, πέρα από τα σοβαρά πολλαπλά προβλήματά της, έχει και άλλες απολαύσεις, όπως το ποδόσφαιρο, καθώς και άλλα αθλήματα, που δεν έχουν μόνο τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα αλλά και μια ευρύτερη -όχι μόνο αθλητική- σημασία.
ΕΙΝΑΙ τέτοιες εξάρσεις στην καθημερινή μας μονοτονία, στη ροή των στερεότυπων κινήσεών μας που μας κάνουν να πανηγυρίζουμε, θελητά η αθέλητα, γιορτάζοντας μια επιτυχία της ομάδας που υποστηρίζουμε, το άλμα ενός αθλητή, το εξαπραγματικό γκολ ενός σέντερ φορ κ.ο.κ.
ΕΤΣΙ λοιπόν δεν είναι δυνατόν να μην γιορτάσουμε την προχθεσινή επιτυχία του Άγγελου Ποστέκογλου -μια ακόμα στις τόσες πολλές- με την κατάκτηση από την αγγλική Τότεναμ του Europa League, με τη νίκη της επί της επίσης αγγλικής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ, ανάμεσα στα τόσα και τόσα που έχει καταφέρει -που ευχόμαστε να συνεχιστούν- έγινε ο πρώτος Έλληνας, αλλά και ο πρώτος Αυστραλός προπονητής που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο.
Ο ΠΡΩΤΟΣ Έλληνας προπονητής που κατακτά ευρωπαϊκό τίτλο σε επίπεδο ανδρών. Γιατί, θυμίζουμε, ότι ευρωπαϊκό τίτλο αλλά σε επίπεδο Νέων, έχει ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος με την ομάδα Κ19 του Ολυμπιακού, καθώς κατέκτησε το Youth League τη σεζόν 2023-24.
ΤΙ ΝΑ πούμε παραπάνω για τον Άγγελο Ποστέκογλου, τον γεννημένο στην Αθήνα, ο οποίος θεωρείται σάρκα από τη σάρκα της ποδοσφαιρικής -και όχι μόνο- ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης, που σε ηλικία μόλις πέντε ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του για ένα καλύτερο μέλλον στην Αυστραλία…
ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ, που έκανε τα πρώτα του προπονητικά βήματα στη Μελβούρνη με την Ελλάς (South Melbourne), για να περάσει μετέπειτα στις εθνικές ομάδες της Αυστραλίας κάτω των 17 και κάτω των 20 (2000-2007), να κάνει ένα ατυχές σύντομο πέρασμα από την Παναχαϊκή (2008), να αναλάβει και να δημιουργήσει τη μεγάλη ομάδα της Brisbane Roar της αυστραλιανής A-League (2009-2012), να αναλάβει στη συνέχεια την εθνική Αυστραλίας (2013-2017) με αποκορύφωμα την κατάκτηση του AFC Asian Cup το 2015.
ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ που έδωσε μετά από 14 χρόνια πρωτάθλημα στην ιαπωνική Yokohama F. Marinos (2018-2021), και εκεί έκανε το μεγάλο άλμα στην Ευρώπη, καθοδηγώντας για δύο σεζόν τη Σέλτικ (2021-2023) «μαζεύοντας» όποιον τίτλο υπήρχε στη Σκωτία, πριν μετακομίσει στο Λονδίνο για τα «σπιρούνια» (Τότεναμ).
ΒΕΒΑΙΑ, η ζωή δεν είναι μόνο ευχάριστα, έχει και δυσάρεστα, λύπες και αντίξοες καταστάσεις. Έτσι, σε αντίθεση με τις χαρές και τα πανηγύρια στην Τότεναμ για την κατάκτηση του Europa League, στην ομάδα που ανέδειξε τον Άγγελο, πρώτα ως παίκτη, αλλά κυρίως ως προπονητή, η κατάσταση στην Ελλάς είναι σαν η ομάδα να βρίσκεται σε κατακόρυφη πτώση.
Η ΑΛΛΟΤΕ κραταιά Ελλάς, που μεσουρανούσε στο ποδόσφαιρο της Αυστραλίας, η Ελλάς των τεσσάρων πρωταθλημάτων (Champions) και των τριών Premiers στο πάλαι ποτέ NSL (National Soccer League), δεν μοιάζει να είναι η ίδια.
ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ (επί του παρόντος), στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας του πολιτειακού πρωταθλήματος της NPL (National Premier League) κάτι αδιανόητο για τους πολυπληθείς φίλους της.
ΟΠΩΣ γράφει ο αθλητικός μας συντάκτης, Δημήτρης Δεληγιάννης, «τίποτα δεν πάει καλά για την ομάδα. Ο νέος προπονητής της, Sinisa Cohadzic, μοιάζει σαν να πολεμάει να αλλάξει την εικόνα που παρουσιάζουν οι ποδοσφαιριστές του, δίχως όμως αποτέλεσμα. Εν μέσω της σεζόν, προσπαθεί να φέρει τούμπα μια κατάσταση δίχως αρχή, μέση και τέλος. Τα συστήματα που δοκιμάζει μοιάζουν να πέφτουν στο κενό, με τους αθλητές του συλλόγου να αδυνατούν να κατανοήσουν τι ακριβώς θέλει να παρουσιάσει πάνω στο χορτάρι».
ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ότι θα αντιστραφεί η πορεία αυτή και η ομάδα θα επανέλθει στις επιτυχίες…
ΝΑ ΠΑΜΕ σε ένα άλλο, παγκόσμιου βεληνεκούς και σημασίας θέμα: Αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη είναι μια σφαγή σε ζωντανή σύνδεση, ένα έγκλημα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ εδώ πολλά να συζητήσουμε. Δεν είναι καν ζήτημα πολιτικής συμφωνίας ή διαφωνίας. Είναι ζήτημα στοιχειώδους ανθρωπιάς το να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τα θύματα του μεγαλύτερου εγκλήματος που έχουν δει οι παρούσες γενιές.
ΣΕ ΑΥΤΟ βέβαια να προσθέσουμε και τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο όλο έγκλημα. Σε μια συγκυρία που άλλες χώρες, όπως η Γερμανία ή η Ιταλία, γνωστές για την συνήθως απάνθρωπη στάση τους στο θέμα, φαίνεται να κρατούν πλέον αποστάσεις.
ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας στο τωρινό παλαιστινιακό ζήτημα, ειδικά μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023 που ξέσπασε εκ νέου. Και ευτυχώς γιατί είναι και μερικές πράξεις και στάσεις που δείχνουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει και μια άλλη ανθρωπότητα εκεί έξω.
ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ της Νομικής Σχολής της Νέας Υόρκης εξέφρασαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή τους στους λιμοκτονούντες Παλαιστίνιους την ώρα της παραλαβής των πτυχίων τους.
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καμιά βουβή ιστορία. Όσο κι αν την τσουρουφλίσουν όσο και να την τσακίσουν, όσα ψέμματα κι αν πουν η ανθρώπινη Ιστορία αρνείται να κλείσει το στόμα της», είχε γράψει ο Eduardo Galeano (1940 – 2015) στο «Ο κόσμος ανάποδα».
Η 45χρονη Παλαιστίνια ποιήτρια Ραφίφ Ζιάντα (Rafeef Ziadah), η οποία ζει στον Καναδά, αποτυπώνει κάπως έτσι την όλη κατάσταση:
«Αν οι λέξεις μου μπορούν να το σταματήσουν,
αν μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο
σε μια βόμβα, ένα drone ή και μια μόνο σφαίρα,
θα τις απέθετα στα πόδια κάθε παιδιού στη Γάζα
και θα τις πρόσφερα σαν προσευχή·
θα τις απήγγειλλα ξανά και ξανά και ξανά, ώσπου να γίνει όλη η ανθρώπινη γλώσσα κομμάτια».
ΟΣΟΙ δεν αντέχουμε να βλέπουμε τα παιδιά να λιμοκτονούν ενώ εμείς ζυγίζουμε τις λέξεις, τα «ναι μεν αλλά» και τις διπλωματικές ισορροπίες, θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε. Όχι γιατί περιμένουμε ότι η φωνή μας θα φτάσει στα γραφεία του Τελ Αβίβ ή στα υπουργικά τραπέζια της Αθήνας ή άλλων πρωτευουσών, αλλά γιατί αν θέλουμε να είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αν δεν θέλουμε να ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε, τότε πρέπει να σταθούμε δίπλα στα παιδιά της Γάζας.
Η ΝΤΡΟΠΗ ας βαραίνει όσους κρύβονται πίσω από το «διπλωματικό συμφέρον» και τα ανάλογα τερτίπια. Εμείς διαλέγουμε να ανήκουμε σε εκείνους που δεν το αντέχουν άλλο.
ΓΙΑΤΙ η ζωή ενός παιδιού, είτε γεννήθηκε στην Αθήνα είτε στη Μελβούρνη είτε στη Ράφα, δεν κοστολογείται. Δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Δεν είναι αριθμός. Είναι ζωή…
ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ πολιτικές απόψεις, διαφωνίες, κ.λπ., πρέπει να εκφράζονται για να διευρυνθεί ο αγώνας: η κάθε κινητοποίηση για την Παλαιστίνη δεν μπορεί να είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολεί μόνο τους ειδήμονες επί του θέματος. Δεν χρειάζεται κανείς εξειδίκευση ή πιστοποιημένη ταυτότητα για να αντιταχθεί στη γενοκτονία, ενάντια σε έναν κυοφορούμενο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ξεδιπλώνεται όχι μόνο στην Ουκρανία ή τη Μέση Ανατολή, αλλά και στις ζωές όσων ζουν, εργάζονται και αγωνίζονται σε κάθε μέρος του κόσμου.
«ΑΥΤΟ είναι ακόμα πιο σημαντικό αν καλλιεργήσουμε το πρόταγμα να κάνουμε την αντίθεση στον πόλεμο και τις σφαγές μια μαζική και ξεκάθαρη πολιτική ικανή να σχηματίσει ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην κατασταλτική λογική που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα κοιτάζοντας πέρα από αυτήν».
ΠΡΙΝ ΑΠΟ σχεδόν εννιά μήνες, μια συλλογικότητα από την Ιταλία έγραφε αυτά τα λόγια επιμένοντας για την ανάγκη επέκτασης των κινητοποιήσεων στο δρόμο ενάντια στον πόλεμο και στη σφαγή στη Γάζα, στα μονοπάτια που είχαν ανοίξει παγκόσμια οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις του παρελθόντος.
ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που δεκάδες χιλιάδες άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν τραυματιστεί και οι πόλεις της Γάζας έχουν μετατραπεί σε χαλάσματα με τους κάτοικους της αποκλεισμένους απο τροφή και φάρμακα, αναδεικνύεται ότι αυτή η έκκληση απέτυχε.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τις νέες κατευθύνσεις των διεθνών συσχετισμών και της αλλαγής των όρων του πολιτικού παιχνιδιού, η κυβέρνηση του Ισραήλ στοχεύει σε μια εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας, ασκώντας βία γενοκτονικής κλίμακας. Συμβαδίζοντας με τους λόγους των πολιτικών ηγετών των ΗΠΑ, κηρύττει τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων και την μετατροπή της Γάζας σε τουριστικό θέρετρο.
ΟΜΩΣ για να οικοδομηθεί το νέο σχέδιο αξιοποίησης και «γεωπολιτικής ισορροπίας» της περιοχής φαίνεται να χρειάζεται γερά θεμέλια φτιαγμένα από πτώματα, χαλάσματα και ασταμάτητο πόνο, μια προοπτική στην οποία, δυστυχώς, φαίνεται να συνεισφέρουν με μεγάλη προθυμία διάφορες κυβερνήσεις, εντείνοντας αυτή την ατέλειωτη παραγωγή ανθρώπινου πόνου.
ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σταματήσουμε αυτά τα αλλεπάλληλα εγκλήματα πολέμου απέναντι στον παλαιστινιακό πληθυσμό, μια διαδικασία που ίσως δείχνει μια εικόνα από το μέλλον όλο και περισσότερων πληθυσμών στον κόσμο.
Δ.Τ.
