Η Μαριαλένα Γεωργοπούλου, υποψήφια Διδάκτορας του Τμήματος Βιοχημείας και Φαρμακολογίας του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, με ειδίκευση στη Δομική Βιολογία, ανήκει στη νέα γενιά μεταναστών-επιστημόνων της Ελλάδας.
Αποφοίτησε από το ΓΕΛ Βελεστίνου και ύστερα από τις πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές της στην Ελλάδα πήρε την απόφαση με τον σύζυγό της να μεταναστεύσουν στη μακρινή Αυστραλία.
Εδώ «μάχεται» καθημερινά με τη βραβευμένη ερευνητική ομάδα του καθηγητή, Michael Parker, στο εργαστήριό του στο Bio21 Institute, ώστε να γίνει κατανοητή η λειτουργία πρωτεϊνών που σχετίζονται με νευροεκφυλιστικές ασθένειες και να γίνει ένα βήμα για την ίαση αυτών.
Η ίδια, αφηγήθηκε σε πρώτο πρόσωπο στο Μουσικό Βαγόνι (η αναδημοσίευση γίνεται με την άδειά της) την επιστημονική της διαδρομή και μίλησε για τη μεγάλη απόφαση να βρεθεί σε μια άλλη, μακρινή Ήπειρο, όπου οι Έλληνες ωστόσο έχουν φυτέψει βαθιές ρίζες.
«Είμαι η Μαριαλένα και κάνω το διδακτορικό μου πτυχίο στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, περίπου 15.000 χλμ μακριά από την Ελλάδα. Η έρευνά μου εστιάζει στην κατανόηση της λειτουργίας συγκεκριμένων πρωτεϊνών που σχετίζονται με νευροεκφυλιστικές ασθένειες, όπως το Πάρκινσον, το Αλτσχάιμερ και η Τραυματική Εγκεφαλική Βλάβη.
Χρησιμοποιώ τεχνικές που αποκαλύπτουν τη δομή αυτών των πρωτεϊνών σε μοριακό επίπεδο. Στόχος μου είναι να κατανοήσω πως λειτουργούν και πως μπορούμε μελλοντικά να συμβάλλουμε στη θεραπεία αυτών των ασθενειών. Στο μακρινό μου αυτό ταξίδι στην άλλη άκρη της γης, έχω τον πιο σημαντικό και υπέροχο συνοδοιπόρο: τον σύζυγό μου, Κωνσταντίνο.
Η επιθυμία μου να γίνω επιστήμονας εκδηλώθηκε κάπου στην Τρίτη δημοτικού για πρώτη φορά. Ήθελα με κάποιο τρόπο να βοηθήσω τους ανθρώπους και αυτό το παιδικό όνειρο δεν ξεθώριασε ποτέ.
Μεγάλωσα στη Μαγνησία, στις γραφικές Μηλιές. Η σύνδεσή μου με τον τόπο αυτό και οι αναμνήσεις μου είναι χαραγμένες ανεξίτηλα στην ψυχή μου. Πολλά καλοκαίρια και γιορτές, ως παιδί, τα περνούσα στο Βελεστίνο, τον τόπο της γιαγιάς και του παππού μου.
Ήταν για εμένα ένα καταφύγιο γεμάτο ξεγνοιασιά και παιχνίδι. Η κρίσιμη απόφαση να μετακομίσουμε μόνιμα στο Βελεστίνο για να μπορέσω να εστιάσω στο διάβασμα και την προσπάθειά μου στις πανελλήνιες, ήταν αδιαμφισβήτητα στρατηγική και σήμερα νιώθω δικαιωμένη.
Η επιστήμη μου έδωσε κίνητρο από τα πρώτα μου κιόλας βήματα στο Πανεπιστήμιο. Ολοκλήρωσα τις προπτυχιακές και μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ελλάδα, και ειδικότερα κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου στη Λάρισα, άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις με τον Κωνσταντίνο για το ‘εξωτερικό’.
Σταδιακά η ιδέα ωρίμασε και νιώσαμε πως είχε έρθει η στιγμή να ρισκάρουμε. ‘Ή τώρα ή ποτέ’ είπαμε και το πιστέψαμε και οι δύο. Αρχίσαμε να αναζητούμε ποιες χώρες και πόλεις συγκεκριμένα, θα ταίριαζαν τόσο στις επαγγελματικές μας βλέψεις όσο και στον τρόπο ζωής που ονειρευόμασταν.
Η Αυστραλία ήταν στο ‘top 3’ και για πολλούς λόγους η Μελβούρνη μας φάνηκε ιδανική. Είχα διαβάσει αρκετές δημοσιεύσεις του σημερινού μου επιβλέποντα καθηγητή, Michael Parker, και με ενθουσίαζε το ερευνητικό του έργο.
Οπότε ήταν μονόδρομος: έστειλα μια και μοναδική αίτηση, σε εκείνον. Όταν έλαβα την απάντηση που προσδοκούσα ήξερα πως έπρεπε να εξασφαλίσω και υποτροφία, διαφορετικά το όνειρο θα έμενε ανεκπλήρωτο.
Υπέβαλα αίτηση στο ARC CCeMMP, ένα κυβερνητικά χρηματοδοτούμενο κέντρο που εστιάζει στην κρυο-ηλεκτρονική μικροσκοπία (cryo-EM) μεμβρανικών πρωτεϊνών.
Είχα ήδη στόχο να εκπαιδευτώ σε αυτή την πολύ ισχυρή τεχνική του κλάδου μου, επομένως μου φάνηκε ιδανική ευκαιρία. Πέρασα από το στάδιο της αίτησης, στη συνέντευξη και λίγο αργότερα μου ανακοινώθηκε πως πήρα την υποτροφία.
Αλλά τα δύσκολα δεν είχαν τελειώσει…Στην πραγματικότητα, τότε ξεκινούσαν. Είχαμε μπροστά μας μια επίπονη προετοιμασία για τη βίζα, την αναχώρησή μας, την εξασφάλιση διαμονής στη Μελβούρνη και φυσικά όλα αυτά συνοδεύονταν από τεράστια κόστη και την αβεβαιότητα της εποχής του COVID.
Ξοδέψαμε κυριολεκτικά όλες μας τις οικονομίες για να εξασφαλίσουμε τα προ-απαιτούμενα πριν το ταξίδι μας. Φθάσαμε στη Μελβούρνη, με λιγότερα από 1000 δολάρια (περίπου 600 ευρώ) μετρητά, τα οποία ξοδεύτηκαν σχεδόν αμέσως στις πρώτες βασικές μας ανάγκες. Το θυμάμαι σαν χθες πόσο αγχωτικό ήταν!
Σε μια άγνωστη χώρα, στην άλλη πλευρά του κόσμου, μακριά από όλους και όλα, είχαμε κάνει ένα άλμα προς το άγνωστο που στηριζόταν κυριολεκτικά…σε ψίχουλα.
Τρία χρόνια μετά, η Μελβούρνη είναι το σπίτι μας. Εργάζομαι σε ένα εργαστήριο που λατρεύω, περιτριγυρισμένη από έμπειρους συναδέλφους και έναν επιβλέποντα καθηγητή που με στήριξε από την πρώτη στιγμή. Αγαπώ τη νοοτροπία εδώ: σεβασμός, αναγνώριση, συνεργασία, ανιδιοτέλεια.
Με τη στήριξη του Michael και τις υποτροφίες που έλαβα είχα την ευκαιρία να εργαστώ σε σπουδαία επιστημονικά κέντρα, να παρουσιάσω σε κορυφαία συνέδρια, να βραβευτώ και να συμμετέχω σε δημοσιεύσεις της ερευνητικής μας δουλειάς. Είμαι ευγνώμων γιατί κάνω πράξη το ερευνητικό μου όνειρο.
Η Μελβούρνη είναι μια ιδιαίτερη πόλη, πολυπολιτισμική. Έχουμε φίλους από κάθε γωνιά του κόσμου και λατρεύω να μαθαίνω για τους πολιτισμούς τους, τις παραδόσεις και τις συνήθειές τους.
Η ελληνική κοινότητα εδώ είναι τεράστια και ζωντανή. Πολλές φορές όταν βρισκόμαστε στις ‘ελληνικές’ γειτονιές, νιώθουμε πως ο χρόνος έχει σταματήσει στη δεκαετία του ’60. Είναι περίεργο να το ζεις όμως υπάρχουν φορές που το επιδιώκουμε.
Όταν νοσταλγούμε την πατρίδα, εκεί πηγαίνουμε, περπατάμε στον πεζόδρομο, ακούμε ελληνική μουσική στα μαγαζιά, τρώμε κάτι γνώριμο…Είναι σχεδόν θεραπευτικό θα έλεγα!
Το να βρίσκεσαι τόσο μακριά από την οικογένεια και τους φίλους δεν είναι εύκολο. Πολλές είναι οι φορές που μας λείπουν οι δικοί μας άνθρωποι, το ίδιο και η Ελλάδα. Κάνουμε όμως το καλύτερο δυνατό να επισκεπτόμαστε σχεδόν κάθε χρόνο τα πάτρια εδάφη.
Αυτό που είναι πραγματικά ανεκτίμητο είναι πως σε όλα όσα ζω έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου κι εκείνος εμένα. Mε στηρίζει τόσο πολύ που κάποιες φορές πιστεύει στα όνειρά μου περισσότερο κι από εμένα κι αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη!
Σίγουρα όσα έχουμε ζήσει αυτά τα τρία χρόνια εδώ δεν είναι ρόδινα. Συχνά ο κόσμος πιστεύει πως ζούμε κάτι σαν…μόνιμες διακοπές. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Από την πρώτη κιόλας ημέρα έχουμε αντιμετωπίσει και συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε πάρα πολλές δυσκολίες.
Αυτό όμως που έχει σημασία δεν είναι τα εμπόδια αλλά το πως τα διαχειρίζεσαι. Τι μαθαίνεις, πως προσαρμόζεσαι, πως αλλάζεις. Αν με ρωτήσεις αν νιώθω ίδια με τη Μαριαλένα πριν τρία χρόνια, θα σου πω ναι… αλλά και όχι.
Νιώθω ίδια στον πυρήνα μου, αλλά και τόσο διαφορετική πια. Κοιτώντας πίσω, νιώθω ότι η απόφασή μας να έρθουμε στην Αυστραλία μας δικαίωσε. Έχουμε εξελιχθεί, έχουμε μάθει να εκτιμούμε τις μικρές στιγμές και να μην φοβόμαστε τις μεγάλες αποφάσεις.
Για το μέλλον, δε λέω ποτέ ‘ποτέ’. Η ευτυχία μας θα καθορίσει τις επιλογές μας, όχι οι κοινωνικές προσδοκίες. Ίσως μείνουμε στην Αυστραλία, ίσως επιστρέψουμε στην Ελλάδα, ίσως μας βγάλει ο δρόμος αλλού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε σταματάμε να ονειρευόμαστε.
Θα ήθελα να κλείσω ευχαριστώντας από καρδιάς τις οικογένειές μας που με την αμέριστη αγάπη και στήριξη ήταν πάντα εκεί ακόμα και όταν όλα φαίνονταν δύσκολα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους φίλους, μέντορες και συναδέλφους που βρέθηκαν στο πλευρό μου την κατάλληλη στιγμή. Με την παρουσία, τις συμβουλές και την ενθάρρυνσή τους έκαναν την διαφορά. Η λίστα είναι πραγματικά μεγάλη αλλά ο καθένας τους έχει αφήσει το μοναδικό του αποτύπωμα σε αυτή την πορεία…».
Email: mgeorgopoulou95@gmail.com
LinkedIn: www.linkedin.com/in/maria-eleni-georgopoulou/
X: @GeorgopoulouME
