“Ο αγώνας υπήρξε σταθερός συνοδοιπόρος στην εμπειρία του μετανάστη. Σήμερα, το Alphington Grammar συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία σχολεία της Βικτώριας και της Μελβούρνης. Ωστόσο, η πορεία προς αυτό το σημείο δεν ήταν χωρίς δυσκολίες”.
Αυτό αναφέρει ανακοίνωση που στάλθηκε στο “Νέο Κόσμο” και συνεχίζει:
” Όπως είπε ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος (σήμερα 94 ετών) κατά την ξενάγησή του στο σχολείο: «Οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε για την ίδρυση αυτού του σχολείου άξιζαν ξεκάθαρα τον κόπο, αν αναλογιστεί κανείς τις ακαδημαϊκές επιτυχίες του. Νιώθω περήφανος για αυτό που είναι το σχολείο σήμερα και, ταυτόχρονα, περήφανος που υπήρξα μέλος της ομάδας που συνέλαβε την ανάγκη για τη δημιουργία αυτού του σχολείου πριν από 36 χρόνια. Η αντίσταση που συναντήσαμε για να ξεκινήσει αυτό το εγχείρημα ήταν μεγάλη. Όμως εμείς επιμείναμε στο όραμά μας και το κάναμε πραγματικότητα.»
Πρόσφατα, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης προσκάλεσε ορισμένους από τους βασικούς ιδρυτές του σχολείου σε μια ειδική εκδήλωση, προκειμένου να τιμήσει την πρωτοβουλία τους για την ίδρυση του Alphington Grammar. Φυσικά, οι παρόντες δεν ήταν οι μόνοι που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση του σχολείου. Ορισμένοι από εκείνους που είχαν σημαντική συμβολή είτε δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας είτε δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση.
Στην τελετή παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι των αρχικών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Κοινότητας, οι οποίοι παρέλαβαν αναμνηστικές πλακέτες σε αναγνώριση της σημαντικής τους προσφοράς στην ίδρυση του σχολείου.
Τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν:
Σάββας Παπασάββας, τον οποίο αντιπροσώπευε ο γιος του Λάζαρος Παπασάββας
Παναγιώτης Κατσιμαντάκος, τον οποίο αντιπροσώπευε ο γιος του Στιβ Κατσιμαντάκος
*Στυλιανός Κουκουβιτάκης, τον οποίο αντιπροσώπευε ο γιος του Νίκος Κουκουβιτάκης
*Λεωνίδας Αργυρόπουλος, ο οποίος παραβρέθηκε αυτοπροσώπως
Γιώργος Φουντάς, ο οποίος δεν κατάφερε να παραβρεθεί
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν επίσης οι παρόντες και παρελθόντες πρόεδροι του Δ. Σ. του Alphington Grammar, Βασίλης Παπαστεργιάδης, , ο Μιχάλης Καραμήτος, ο Νίκος Κουκουβιτάκης και η Δρ Βίβιαν Νίκου, Διευθύντρια του σχολείου.
Κάθε οικογένεια παρέλαβε μία αναμνηστική πλακέτα, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη χρόνια αφοσίωση και προσφορά τους στην ίδρυση και εξέλιξη του σχολείου.
Ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος, μιλώντας με συγκίνηση, δήλωσε:
«Ξεκινήσαμε με ένα ταπεινό όραμα και μεγάλη αποφασιστικότητα. Παρά τις οικονομικές, πολιτικές και εσωτερικές δυσκολίες, θέσαμε τα θεμέλια για ένα σχολείο που σήμερα στέκεται περήφανο ως μνημείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Προσωπικά επένδυσα σε υποτροφίες ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση, γιατί η εκπαίδευση είναι το θεμέλιο της κοινότητας. Δεν ήταν εύκολο. Υπήρχε πραγματική αντίσταση. Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες. Όμως αντέξαμε. Προχωρήσαμε μπροστά. Και τώρα, δείτε το. Το σχολείο ανθίζει. Βαδίζουμε προς τους 1.000 μαθητές. Αυτό δεν είναι απλώς ένα σχολείο — είναι μια ζωντανή παρακαταθήκη της κουλτούρας, της γλώσσας και της πίστης μας. Αυτό σημαίνει να είσαι Έλληνας. Και αυτό χτίσαμε εδώ — μαζί.»
Ο Λάζαρος Παπασάββας, εκπροσωπώντας τον πατέρα του, ανέφερε:
«Για τον πατέρα μου, το σχολείο ήταν κληρονομιά. Η εκπαίδευση σήμαινε κάτι πολύ βαθύτερο από τη μάθηση — ήταν σύνδεσμος με την ταυτότητα, τη γλώσσα και την ιστορία. Αυτός και οι υπόλοιποι είχαν διορατικότητα και πίστεψαν ότι ένα σχολείο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πολιτιστικό σημείο αναφοράς για την κοινότητά μας Θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε για την ανάγκη να διαφυλαχτεί η ελληνική ψυχή μέσα από την εκπαίδευση των παιδιών μας. Για εκείνον, το σχολείο ήταν ένα καταφύγιο αξιών, ένας τόπος όπου η επόμενη γενιά μπορούσε να μάθει ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, και τι σημαίνει να είσαι Έλληνας στην Αυστραλία.Μαζί με τους άλλους ιδρυτές, ήταν μπροστά από την εποχή τους. Αντιλήφθηκαν νωρίς ότι η κοινότητά μας χρειαζόταν κάτι περισσότερο από εθνικές εορτές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Χρειαζόταν έναν σταθερό φάρο — ένα σχολείο — που θα λειτουργούσε ως πολιτισμική άγκυρα.
Δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν δυσκολίες, διαφωνίες, ακόμη και αμφιβολίες. Αλλά εκείνος δεν το είδε ποτέ ως κάτι προσωρινό. Το είδε ως ένα έργο ζωής, ως έναν θεσμό που θα άντεχε στον χρόνο. Κι όταν σήμερα βλέπω τα παιδιά να μιλούν ελληνικά, να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς και να τραγουδούν με περηφάνια, ξέρω πως το όραμά του έγινε πραγματικότητα. Αυτό το σχολείο είναι η απόδειξη ότι η ελληνική καρδιά συνεχίζει να χτυπά δυνατά, εδώ, στη Μελβούρνη.”
Ο Στιβ Κατσιμαντάκος συμπλήρωσε:
«Για τους γονείς μου ήταν πάντα μια συλλογική προσπάθεια. Θυμάμαι τη συγκίνηση, την απογοήτευση, αλλά και την ακλόνητη πίστη στον σκοπό.. Αλλά αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο είναι η ακλόνητη πίστη. Ο πατέρας μου δεν αμφέβαλε ποτέ. Ούτε μία φορά. Πίστευε βαθιά ότι αυτό που έκαναν είχε σημασία — ότι δεν έχτιζαν απλώς ένα σχολείο. Έχτιζαν ένα μέλλον για τις επόμενες γενιές, έναν χώρο όπου η ελληνική γλώσσα και κουλτούρα θα ζούσαν στις καρδιές των παιδιών μας.Για εκείνον, το σχολείο ήταν μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση ότι δεν θα ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Ότι δεν θα αφήσουμε την κληρονομιά μας να χαθεί. Ότι τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με περηφάνια για τις ρίζες τους. Και βλέποντας τι έχει γίνει σήμερα, ξέρω πως είχαν δίκιο να πιστεύουν.»»
Ο Στυλιανός Κουκουβιτάκης δήλωσε:
«Νομίζω ότι πρέπει να αναλογιστείτε το γεγονός ότι υπήρξε σημαντική αντίδραση και αντίθεση από αρκετά μέλη του διοικητικού συμβουλίου εκείνη την εποχή. Για να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας τους, οι ιδρυτές κατέφυγαν στο ακραίο μέτρο να προτείνουν ότι θα αγόραζαν το σχολείο εκ μέρους της κοινότητας και θα ενεργούσαν ως εγγυητές μέχρι τη στιγμή που η κοινότητα θα το αναλάμβανε!»
Η Διευθύντρια του σχολείου, Δρ Βίβιαν Νίκου, δήλωσε:
«Η σημερινή τελετή μάς έδωσε την ευκαιρία να στοχαστούμε και να τιμήσουμε το τολμηρό όραμα των ιδρυτών μας. Από την ημέρα που άνοιξαν οι πόρτες μας, έχουμε εκπαιδεύσει γενιές Ελληνοαυστραλών και Φιλελλήνων. Το σχολείο ξεπέρασε κάθε προσδοκία και τις προκλήσεις των πρώτων χρόνων. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του τι μπορεί να επιτύχει η αποφασιστικότητα και το ελληνικό πνεύμα.»
Ο Μιχάλης Καραμήτος έκλεισε με λόγια βαθιάς ευγνωμοσύνης:
«Ήταν μεγάλη τιμή να ευχαριστήσουμε και να τιμήσουμε τα ιδρυτικά μέλη του σχολείου απονέμοντάς τους αναμνηστικές πλακέτες, αναγνωρίζοντας τη διαχρονική συμβολή τους. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν το όραμα και τη δέσμευση πριν από 35 χρόνια και έθεσαν τα θεμέλια για γενιές μαθητών, προωθώντας ταυτόχρονα τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας. Η παρακαταθήκη τους θα ζει για πάντα στο Alphington Grammar School, και εμείς, το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο, οφείλουμε να διατηρήσουμε τις αξίες τους και να εξασφαλίσουμε ότι το όραμά τους θα συνεχίσει να ακμάζει για τις επόμενες γενιές.»
O Βασίλης Παπαστεργιάδης, Πρόεδρος της ΕΚΜ μοιράστηκε τις σκέψεις του « Όταν ξεκινά κανείς ένα σχολείο χωρίς ουσιαστικούς πόρους, είναι απολύτως κρίσιμο να υπάρχει ένα ξεκάθαρο και πειστικό όραμα. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης στα τέλη της δεκαετίας του 1980 αντιλήφθηκε ότι η ύπαρξη του Alphington Grammar δεν αφορούσε απλώς την παροχή εκπαίδευσης. Μέρος του οράματος ήταν να ενδυναμώσει μια αναπτυσσόμενη κοινότητα, με στόχο να διαμορφώσει πολίτες του κόσμου που να κατανοούν τις ελληνικές αξίες. Στα πρώτα στάδια δημιουργίας του σχολείου, τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου έπρεπε να εντοπίσουν τον κατάλληλο χώρο, να χρηματοδοτήσουν την αγορά της γης και να στελεχώσουν το σχολείο με το απαραίτητο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι όλα τα μέλη του Συμβουλίου ήταν εθελοντές. Ορισμένες από τις σημαντικές προκλήσεις στα πρώτα χρόνια λειτουργίας του σχολείου ήταν η περιορισμένη χρηματοδότηση και οι ανεπαρκείς πόροι, τα εμπόδια στις εγγραφές, καθώς και η προσπάθεια να ενδυναμώσει την εμπιστοσύνη και φήμη, διατηρώντας ταυτόχρονα μια ισορροπία στην ταυτότητα του σχολείου. Με το πέρασμα του χρόνου, χάρη στην ηγεσία αυτών των ιδρυτών αλλά και πολλών άλλων, παρέμειναν πιστοί στο αρχικό τους όραμα, ενώ προσαρμόστηκαν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Το Alphington Grammar,είναι ένα σχολείο που έχει προσελκύσει δυναμικούς και ικανούς ηγέτες– μεταξύ αυτών και η Δρ Νίκου –το σχολείο έχει καταφέρει σήμερα και έχει εξελιχθεί σε έναν σεβαστό εκπαιδευτικό οργανισμό με πολυπολιτισμικό και συμπεριληπτικό χαρακτήρα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το έργο αυτών των ιδρυτών, ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τη θέση μας στην Αυστραλία.»
Η εκδήλωση δεν αποτέλεσε μόνο έναν εορτασμό του παρελθόντος, αλλά και μια δυνατή υπενθύμιση της διαρκούς αποστολής του σχολείου: να καλλιεργεί την αριστεία στην εκπαίδευση ενώ ταυτόχρονα διαφυλάσσει και προάγει τις ελληνικές αξίες και την πολιτιστική ταυτότητα.
