Με αφορμή το δημοσίευμα του «Νέου Κόσμου», με τη φωτογραφία της αείμνηστης Άννας Μάθιου (Anna Mathews), οι μνήμες πλημύρισαν την ψυχή μου.
Η γλυκιά κι αλησμόνητη θεία μου Άννα, σύζυγος του Τζίμη Ματθαίου, αδελφού της γιαγιά μου, αν και όχι εξ αίματος, μου στάθηκε σαν μάνα, θεία και φίλη, όλα τα 12 συναπτά χρόνια που έζησα στην όμορφη Μελβούρνη, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη σε ελληνικό πληθυσμό παγκοσμίως, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας.
Η Άννα Μάθιους, ήταν ένας δοτικός κι αφοσιωμένος άνθρωπος προς την οικογένειά της και υπεύθυνη στην προσφορά της προς το κοινωνικό σύνολο, κάτι που οι Έλληνες συμπατριώτες μας της Μελβούρνης το γνωρίζουν πολύ καλά, ενώ το επίσημο κράτος της Αυστραλίας, την έχει τιμήσει για την όλη προσφορά της στα κοινά.
Το να δοθεί το όνομά της, σε έναν κεντρικό δρόμο της Μελβούρνης, θα ήταν ιστορικά και μόνο, δίκαιο!
Με τη θεία μου ήμασταν πολύ δεμένες, σε σημείο που συντέλεσε στο γεγονός πως αν και έμαθα πως είχε άνοια, όταν της τηλεφώνησα στο γηροκομείο και ζήτησα να της μιλήσω, και μου είπαν πως δεν θα με αναγνωρίσει, εγώ επέμενα και η θεία μου μόλις άκουσε να της λέω: «θεία, εγώ είμαι η Αμαλία…» με αναγνώρισε και μου είπε: «παιδί μου τι κάνεις, πως είναι ο Γιωργάκης» – ο γιός μου, το παιδί μου, ο Γιώργος μου. Απίστευτο θα φανεί… αλλά ο δεσμός που είχαμε πιστεύω πως έκανε το θαύμα του!
Βλέπετε, η πίστη στην αγάπη, έχει τη δύναμη να κινεί βουνά, ν’ ανοίγει καρδιές, να ενώνει ψυχές και να οδηγεί τους ανθρώπους σε μια άλλη διάσταση, πνευματική, που οδηγεί σε όμορφες πράξεις,
ωφέλιμες στο κοινωνικό σύνολο.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, η σχέση μας για τα κοινά συνεχίστηκε. Κάθε βδομάδα με κρατούσε ενήμερη για κάθε τι της παροικίας, στέλνοντάς μου μεγάλα φάκελα γεμάτα με αποκόμματα εφημερίδων, με τις δραστηριότητες του Ελληνισμού και το «Μπαστούνι», ενημερωτικό δελτίο που κάλυπτε την πρόοδο των ελληνικών γηροκομείων και γηριατρείων, όπως το Πρόνοια και η Γαλήνη και σελίδες γραμμένες με το χεράκι της, ακούραστα!
Ήξερε την αδυναμία μου και πως ένα κομμάτι μου είχε μείνει εκεί και πως κι εδώ στην Ελλάδα συνέχιζα να γνοιάζομαι και να ενεργώ για τα προβλήματα των επαναπατρισμένων πια Ελλήνων, μέσα από τον Ελληνο-Αυστραλιανό Σύνδεσμο της Αθήνας και την Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων και Συνδέσμων, με κύριο μέλημα, τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα των συντάξεων και της Διακρατικής Ιατροφαρμακευτικής Συμφωνίας που υπογράφτηκε τελικά το 2008, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος!
Εκτός από την Αννούλα μας, υπάρχουν και πιο παλιά μαχητές της ζωής και πρωτοπόροι που άφησαν ποικιλοτρόπως το στίγμα τους, με το πέρασμά τους στην κοινωνία της Μελβούρνης, και όχι μόνο, αλλά και που δικαιωματικά αποτελούν κομμάτι τής εκεί ζωής.
Έτσι το όνομά τους, σ’ έναν δρόμο του κέντρου/city, θα αποτελούσε απόδοση τιμής και ευγνωμοσύνης αλλά κυρίως ιστορικής μνήμης και αλήθειας, για τις νεότερες γενιές και τους μελετητές του Απόδημου Ελληνισμού!
Με αγάπη κι εκτίμηση στα καλά «έργα και ημέρες» των Ελλήνων της Ομογένειας.
Αμαλία Τραβασάρου (Βασιλειάδη)
Αθήνα-Ελλάς 5 Ιουνίου 2025
