Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Μανώλη Κοττάκη, αρχισυντάκτη της «ΕΣΤΙΑΣ» Αθηνών, 29.5.2025, «Η ύπουλη κυριαρχία: Δουλεία με ”αξιοπρέπεια” – Το κλειδί για τον Ελληνισμό στα χρόνια που έρχονται είναι οι δυνατές ηγεσίες. Θεωρητικά σήμερα δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και τις ψάχνουμε…».
Το έγραψε καθώς επισκέφθηκε την Κύπρο για να συμπαρουσιάσει το τελευταίο βιβλίο του κ. Κώστα Ν. Χατζηκωστή «Ξυπνάτε Έλληνες».
Λέω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επειδή ο κ. Κοττάκης είναι από τους λίγους, εξ Αθηνών, που αναγνωρίζουν την αλήθεια του κυπριακού μας δράματος, ότι δηλαδή είναι οι Βρετανοί που φταίνε γενικά για τη μοίρα της Κύπρου…
Έγραψε, μεταξύ άλλων, ο κ. Μ. Κοττάκης για το βιβλίο του Πέρι Άντερσον ότι σε 100 σελίδες τα λέει ξεκάθαρα, πώς φθάσαμε στο σήμερα. «Χάρη σε δικά μας λάθη, βεβαίως, αλλά, ας μην έχουμε αυταπάτες, κυρίως σε λάθη των άλλων: Ό,τι συμβαίνει στο νησί έχει σχεδιαστεί από άλλους, έχει εκτελεστεί από άλλους και παρακολουθείται μέχρι σήμερα από άλλους…». Η πρώτη ιδέα για την εισβολή και διχοτόμηση στους Τούρκους τη δεκαετία του ’50 ήταν βρετανική…
Παραθέτω ακριβώς τι κατέγραψε ο Άντερσον για τη μαύρη 17η Ιουλίου 1974. Όταν οι Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο ένας μετά τον άλλο, «συνεννοήθηκαν» με τη βρετανική σοσιαλιστική ηγεσία με Πρωθυπουργό τον Χάρολντ Γουίλσον (Harold Wilson) και Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας τον Τζέιμς Κάλαχαν (James Callaghan) για τα βήματά τους… Αντιγράφω από το τελευταίο μου βιβλίο «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019»:
«Perry Anderson: Η συνάντηση των Σοσιαλο-δημοκρατών που σφράγισε τη μοίρα της νήσου
»Ακόμα μια μαρτυρία για τις ευθύνες της Εργατικής βρετανικής κυβέρνησης Wilson/Callaghan από τον Βρετανό ιστορικό και πολιτικό αναλυτή, Professor Ιστορίας και Σοσιολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και που τοποθετείται στη Νέα Αριστερά, Francis Rory Peregrine “Perry” Anderson. Σε ιστορική έρευνά του για την Κύπρο «Η διαίρεση της Κύπρου» (The Division of Cyprus by Perry Anderson), που επανακυκλοφόρησε στις 23 Δεκεμβρίου 2016, στις σελίδες 18 και 19 επιρρίπτει κατηγορηματικά τις ευθύνες για τις τουρκικές εισβολές το 1974 στη βρετανική κυβέρνηση. Για τη δύναμη που είχε η Βρετανία και μπορούσε με μεγάλη ευκολία να φράξει κάθε εισβολή στο νησί, τεκμηριώνουν και οι χάρτες που ήδη βρήκε η συγγραφέας και έχουν περιληφθεί (στο βιβλίο) αριθμώντας τα πλοία τής Αυτού Μεγαλειότητας σε κλοιό πέριξ της Κύπρου, αλλά όχι για να την σώσουν… Έγραψε επιγραμματικά o καθηγητής για την συνάντηση του Τούρκου πρωθυπουργού και της πολυπληθούς συνοδείας του στο 10 Downing Street στις 17 Ιουλίου 1974 και για τη σοσιαλο-δημοκρατική αλληλεγγύη:
»”… Το πραξικόπημα αναμφίβολα ήταν παραβίαση της Συνθήκης Εγγυήσεως, και εντός 48 ωρών ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Ecevit, βρέθηκε στην πόρτα της Downing Street, συνοδευόμενος από υπουργούς και στρατηγούς, απαιτώντας η Βρετανία μαζί με τη Τουρκία να δράσουν αμέσως να αντιστρέψουν τα πράγματα. Η συνάντηση που ακολούθησε, καθόρισε τη μοίρα της νήσου. Ήταν μια συνομιλία μεταξύ σοσιαλο-δημοκρατών: Wilson, Callaghan και Ecevit, συναδέλφων στη Σοσιαλιστική Διεθνή (Socialist International). Παρόλο που η Βρετανία όχι μόνο είχε έναν πυρήνα από καλώς εξοπλισμένο στράτευμα, αλλά και συντριπτική δύναμη αέρος στο νησί – μαχητικά βομβαρδιστικά ικανά να συντρίψουν δυνάμεις πολύ πιο δυνατές από εκείνες του Σαμψών και των οπαδών του – ο Wilson και ο Callaghan αρνήθηκαν να σηκώσουν ένα δάκτυλο. Την επομένη τα τουρκικά πλοία έφθασαν στη Κύπρο. Η Βρετανία είχε πολεμικά πλοία πλησίον των ακτών, και μπορούσε να σταματήσει μια μονομερή τουρκική εισβολή με εξίσου ευκολία. Και πάλι, το Λονδίνο δεν έκανε τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή της Κύπρου μέχρι σήμερα… Μετά από λίγες εβδομάδες εκεχειρίας, η Τουρκία το έκανε ξεκάθαρο ότι δεν την ενδιέφερε ποσώς η συνθήκη την οποία σκοπίμως παραβίασε για να εισβάλει, αλλά ήθελε διχοτόμηση και οι στρατηγοί της εξαπέλυσαν μια γενική επίθεση με τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, πυροβολικά και πλοία, στην ήδη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Σε λιγότερο από 72 ώρες, η Τουρκία άρπαξε τα δύο πέμπτα της νήσου…”».
Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λονδίνου είχε ήδη πάρει την απόφαση να μην ενεργήσει βάσει της Συνθήκης από τον Δεκέμβριο του 1963, που ανανεώθηκε το 1972 και εκτελέστηκε το 1974, όταν συμφώνησαν με τον Ετζεβίτ για ανάγκη αλλαγής του στάτους κβο της ΚΔ… δεσμεύοντας και τον αφελέστατο Μακάριο, που τους ήταν ευγνώμων για τη μεταφορά του εκτός Κύπρου. Και που είχε την ακατανόητη ψευδαίσθηση ότι ο… Ετζεβίτ θα πήγαινε να τον αποκαταστήσει ως Πρόεδρο όλων των Κυπρίων! Γι’ αυτό και 48 ώρες μετά την εισβολή έτρεξε στον Χένρι Κίσινγκερ για βοήθεια…
Το 1/3 του κυπριακού εδάφους
Στις 21 Ιουλίου 1974, υψηλόβαθμος του βρετανικού Φόρεϊν Όφις ενημέρωσε την Υπ. Αρμοστεία της Αυστραλίας στο Λονδίνο ότι «μυστικά, η Βρετανία δεν θα είχε αντίρρηση οι Τούρκοι να καταλάμβαναν το 1/3 του νησιού»…
Οι Βρετανοί το είπαν πρώτοι… η συνεννόηση στις 17.7.1974 (βλέπε σειρά άρθρων της γράφουσας στη «Σημερινή», Ιούλιος-Αύγουστος 2023 «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ -Σχέδια Τούρκων και Βρετανών…»).
Σε αυτά και άλλα σοβαρά, όπως την ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ συνάντηση Μακαρίου/Γουίλσον, 17 Ιουλίου 1974, στο 10 Downing Street με Ετζεβίτ, η Επιτροπή της Βουλής στο αναξιόπιστο «πόρισμά» της δεν αναφέρθηκε!.. Έγραψα γι’ αυτήν αναλυτικά στο προ-αναφερθέν βιβλίο μου και σε δεκάδες άρθρα μου αμέσως μετά την αποδέσμευση των εγγράφων για το 1974…
Τα έγγραφα τα είχαν στη Βουλή αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν… «Σοσιαλιστική αλληλεγγύη»; Ο Μαρίνος Σιζόπουλος (πρόεδρος της Επιτροπής το 2011) προσποιήθηκε διά τηλεοράσεως πως δεν γνωρίζει ότι ο Μακάριος είδε τους Βρετανούς στις 17.7.1974!!!
Για τη συνάντηση Μακαρίου/Γουίλσον δέστε επίσης βιβλίο Κ. Ν. Χατζηκωστή «7 Προεδρικά Πορτραίτα».
