«Δεν ένιωθα απλώς θεατής. Ένιωθα μέρος μιας γενιάς που διεκδικεί χώρο, φωνή και αλήθεια, ακόμα και αν ζω στην άλλη άκρη του Κόσμου».
Το καλοκαίρι του 2025 στην Αθήνα έχει από όλα: ζέστη, φως, κίνηση και ένα μουσικό γεγονός που συζητήθηκε όσο λίγα. Ο ΛΕΞ, ο ράπερ που αγαπήθηκε χωρίς ποτέ να γίνει προϊόν των media, ανέβηκε στη σκηνή στον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ μπροστά σε πάνω από 60.000 ανθρώπους. Ανάμεσά τους κι εγώ, μια νεαρή Ελληνοαυστραλή που ταξίδεψε από τη Μελβούρνη όχι μόνο για διακοπές, αλλά και με ένα εισιτήριο να με περιμένει, βγαλμένο από τον αδελφό μου καιρό πριν, για να μου χαρίσει μια ζωντανή εμπειρία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής κουλτούρας, που ξέρει ότι μου αρέσει πολύ.
Από νωρίς το απόγευμα, το στάδιο γέμιζε από κόσμο όλων των ηλικιών, με κυρίαρχη φυσικά τη νεολαία. Κάτι στον αέρα ήταν διαφορετικό, μια συλλογική ένταση, μια αναμονή χωρίς ίχνος επιθετικότητας. Μόλις ο ΛΕΞ ανέβηκε στη σκηνή, σε μια εκρηκτική εμφάνιση, με έντονη ενέργεια, κοινωνικά μηνύματα και γνήσιο hip-hop χαρακτήρα, το κοινό όχι απλώς παρακολούθησε· συμμετείχε, τραγουδώντας κάθε στίχο από καρδιάς, σαν να επρόκειτο για προσωπικές εξομολογήσεις.
«Στη συναυλία αυτή σήμερα ένιωσα ορατός», μου είπε ο αδελφός μου Αντώνης, που ζει στην Αθήνα και by the way είναι και ο ίδιος ράπερ. «Ο ΛΕΞ λέει αυτά που ζούμε αλλά δεν λέμε δυνατά».
Η λιτή παρουσία του στη σκηνή ήταν από μόνη της μια δήλωση ειλικρίνειας, που γινόταν πιο έντονη μέσα στο, χωρίς εντυπωσιακά εφέ, ζωντανό σκηνικό. Λες βλέπαμε live video clip.
Οι στίχοι των τραγουδιών του από το πρώτο σόλο άλμπουμ, «Ταπεινοί και Πεινασμένοι», που αποτελούν τα πιο γνήσια δείγματα του σύγχρονου ελληνικού hip hop και συνδέεται με την οικονομική κρίση που ακόμα ζούμε, μέχρι το «Metro», το «2XXX» και το «G.T.K.» αγγίζουν την καθημερινότητα, τη δυσκολία να μεγαλώνεις σε μια πόλη που σε ζορίζει, αλλά και τη δύναμη να συνεχίζεις. Κι αυτό ακριβώς έφερε κοντά κι εμένα από ένα προάστιο της Μελβούρνης με χιλιάδες νέους στην Αθήνα που αισθάνονται παρόμοια: λίγο μόνοι, αλλά πολύ δυνατοί.
«Ήταν σαν να διαβάζω το ημερολόγιό μου σε ρίμες», σχολίασε η Φωτεινή, 30 ετών, που ζει στην Αργυρούπολη.
Κι εκεί που νόμιζες πως τα έχεις δει όλα, ήρθε η έκπληξη της βραδιάς: στη σκηνή ανέβηκε η Χάρις Αλεξίου, σε μια εμφάνιση που έμοιαζε σχεδόν μαγική. Το κοινό σιώπησε για μια στιγμή από δέος, από σεβασμό. Κι ύστερα, ξεκίνησε να τραγουδά: «Φύγε, Απ’ τον παλιό εαυτό σου, φύγε. Αυτός είν’ ο εχθρός σου τώρα. Φύγε μακριά του, φύγε». Η φωνή της γέμισε το στάδιο σαν ανάσα από το παρελθόν, ενώ ο ΛΕΞ την κοιτούσε με συγκίνηση. Ήταν μια συνάντηση γενεών, ένας διάλογος ανάμεσα στην Ελλάδα του τότε και του τώρα.
«Ομολογώ πως δεν περίμενα να δω την Χαρούλα σήμερα εδώ», μου ψιθύρισε ο Μιχάλης. «Μεγαλώσαμε μαζί της και τώρα ζούμε με τον ΛΕΞ. Απόψε ενώθηκαν και οι δύο κόσμοι μας.»
Η συναυλία τελείωσε με χειροκροτήματα, αγκαλιές και δάκρυα. Έμεινα καθισμένη για λίγο, παρατηρώντας το αδειανό στάδιο. Καθώς σιγοψιθύριζα μερικούς στίχους από το δικό μου αγαπημένο single «Δεν έχω τίποτα στον κόσμο» ένιωθα πως είχα ζήσει κάτι πολιτισμικά σημαντικό, πέρα από τη μουσική.
Στην ομογένεια της Αυστραλίας κρατάμε τη σύνδεση με την Ελλάδα μέσα από παραδοσιακούς χορούς, εθνικές γιορτές και οικογενειακά τραπέζια. Όμως, για μας τους νεότερους, υπάρχει κι άλλος τρόπος: η σύγχρονη φωνή του δρόμου, οι καλλιτέχνες όπως ο ΛΕΞ, που κάνουν τραγούδι τους προβληματισμούς μας, γεφυρώνοντας εποχές και ηπείρους.
Αυτή η συναυλία δεν ήταν απλώς ένα highlight του ταξιδιού μου, ήταν μια νέα μορφή ελληνικότητας. Μια Ελλάδα που είναι ζωντανή, εξελίσσεται και τελικά μας αγκαλιάζει όλους, όπου κι αν ζούμε.
