Ήταν ένα φωτεινό απόγευμα του Δεκέμβρη 2002 όταν η Betty Coracas άκουσε την κόρη της να φωνάζει από το σαλόνι:
«Μαμά, μια μικροσκοπική ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει την πόρτα μας. Μάλλον θα χτυπήσει το κουδούνι μας!».
Και πράγματι. Εκεί, μπροστά στην πόρτα της, στεκόταν η Dame Elisabeth Murdoch.
Η εμβληματική φιγούρα της αυστραλιανής κοινωνίας είχε έρθει για ένα ιδιωτικό απογευματινό τσάι στη γειτόνισσα της Betty, τη Simone Allan. Είχε όμως φτάσει νωρίτερα… και σε λάθος σπίτι.
Η Betty, αιφνιδιασμένη αλλά χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της, χαμογέλασε πλατιά και της είπε:
«Dame Elisabeth! Πόσο υπέροχο να σας βλέπω!».
«Ευτυχώς που ήρθα στο σωστό σπίτι», απάντησε ανακουφισμένη η Dame Elisabeth.
«Λοιπόν… στην πραγματικότητα, ήρθατε στο λάθος σπίτι», της είπε με χαμόγελο η Betty, κρατώντας απαλά το χέρι της. «Αλλά η φίλη μου Simone σας περιμένει, και με χαρά θα σας συνοδεύσω».
Η Dame Elisabeth κοίταξε το ρολόι της. Ήταν ακόμη 3:30 – μισή ώρα πριν από την προκαθορισμένη ώρα. «Είναι αγένεια να φτάνεις νωρίτερα ή αργότερα», είπε σχεδόν με ενοχή. Γι’ αυτό και έμεινε για λίγα λεπτά στον κήπο της Betty, θαυμάζοντας τα λουλούδια. Έπειτα, οι δυο τους κάθισαν στο μπροστινό μπαλκόνι και συνομίλησαν σαν να γνωρίζονταν από καιρό.
Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΒΑΘΙΑΣ ΦΙΛΙΑΣ
Όταν έφτασε επιτέλους η ώρα, η Betty την οδήγησε με αργά βήματα στο σπίτι της Simone. Ένα περπάτημα που κανονικά θα κρατούσε μισό λεπτό, εκείνη το επιμήκυνε σχεδόν τελετουργικά. Και όταν η Simone άνοιξε την πόρτα και τις είδε μαζί –την Dame Elisabeth να κρατά το χέρι της Betty– έμεινε αποσβολωμένη.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας δεκαετούς φιλίας. Μιας σχέσης βαθιάς, ανθρώπινης, ουσιαστικής.
Η Dame Elisabeth κάλεσε και τις δύο στο Cruden Farm για μεσημεριανό. Σύντομα, τα γεύματα έγιναν τακτικά, η αλληλογραφία σταθερή και η κατανόηση ανάμεσά τους αβίαστη – παρά τη διαφορά ηλικίας σχεδόν 50 χρόνων.
Το 2007, η Betty ζωγράφισε το πορτρέτο της Dame Elisabeth για τα βραβεία Archibald. Έκτοτε, το έργο –μαζί με άλλα δύο της ίδιας δημιουργού– κοσμεί το Cruden Farm, την ιστορική κατοικία της Dame Elisabeth. Ένας πίνακας που δεν απαθανατίζει απλώς ένα πρόσωπο, αλλά αποτυπώνει μια εποχή, μια συνάντηση, ένα χαμόγελο που ταξίδεψε στον χρόνο.
ΟΤΑΝ Η ΜΝΗΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΡΓΟ
Με το «The Providential Portrait», η Betty Coracas δεν αναβιώνει απλώς τη μνήμη μιας συγκινητικής φιλίας – την μετατρέπει σε έμπρακτη προσφορά.
Όλα τα έσοδα που της αναλογούν από τις πωλήσεις του βιβλίου διατίθενται μέσω του φιλανθρωπικού οργανισμού «BESI» για την ενίσχυση της ιατρικής και επιστημονικής έρευνας.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της προσφοράς στηρίζει το Πρόγραμμα Χρόνιων Ασθενειών του Πανεπιστημίου RMIT – έναν τομέα κρίσιμο για την ποιότητα ζωής χιλιάδων ανθρώπων.
Παράλληλα, η συνεισφορά της Betty επεκτείνεται σε κορυφαία ερευνητικά και αντικαρκινικά ιδρύματα της Βικτώριας, όπως το Peter MacCallum Cancer Centre, το WEHI, το Olivia Newton-John Cancer Centre και το Victoria University.
«Ήταν άνθρωπος που έδινε χωρίς να περιμένει», αναφέρει η Betty για τη Dame Elisabeth. «Ήθελα αυτό το βιβλίο να συνεχίσει εκείνη την αλυσίδα. Όχι με λόγια – με έργα».
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ
Για την ίδια, η τέχνη και η φιλανθρωπία δεν είναι παρά δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της βαθιάς πίστης στην αξία του ανθρώπου. Αυτή η πίστη διαπερνά κάθε της βιβλίο, κάθε ζωγραφικό έργο, κάθε δημόσια πράξη της.
Η Betty Coracas, Αυστραλή κυπριακής καταγωγής, είναι μια γυναίκα με πλούσιο συγγραφικό έργο: από παιδικά βιβλία και ιστορικά μυθιστορήματα μέχρι crime fiction και προσωπικά memoirs. Ζωγραφίζει, ταξιδεύει και γράφει – πάντα με την καρδιά στραμμένη στον άνθρωπο.
Στο πλευρό της, ο πιστός της σκύλος, ο King Leo, «φύλακας» των βιβλίων της, όπως λέει η ίδια.
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ-ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Το βιβλίο «The Providential Portrait: A True Story Memoir of Fate and Friendship, That Was Meant to Be» είναι διαθέσιμο μέσω της πλατφόρμας Amazon, σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, με έγχρωμη ή ασπρόμαυρη έκδοση.
Κάθε αντίτυπο είναι κάτι παραπάνω από μια ιστορία. Είναι ένας αυτόνομος μικρός κρίκος στην αλυσίδα της προσφοράς. Είναι ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα.
Μια υπενθύμιση ότι η μοίρα, όταν θέλει, βρίσκει τον τρόπο να φέρει τους ανθρώπους κοντά — ακόμη κι από λάθος κουδούνι.
