Η ΚΥΠΡΟΣ βρίσκεται πολύ κοντά στο Ισραήλ. Τόσο κοντά που οι συγγενείς μου εκεί μου λένε πόσο τρομακτικό ήταν να βλέπουν στον νυχτερινό ουρανό τους ιρανικούς πυραύλους να κατευθύνονται προς το Ισραήλ. Και ο αντίκτυπος του πολέμου της Γάζας είναι πάντα παρών.
Ίσως αυτή η εμπειρία εγγύτητας σε πραγματικό χρόνο να αναγκάζει τους κατοίκους να βλέπουν και τις δύο πλευρές ενός άσχημου πολέμου. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε στην επίσκεψή μου στην Κύπρο είναι ότι ο αντισημιτισμός δεν είναι ανεκτός. Πράγματι, οι άνθρωποι αναρωτιούνται με περιέργεια γιατί η μακρινή Μελβούρνη έχει γίνει παγκόσμιο hotspot.
Ίσως φταίει η άμεση εμπειρία των ευρωπαϊκών χωρών από τη βαρβαρότητα των Ναζί και η επακόλουθη αντιμετώπιση της φρίκης του Οολοκαυτώματος, αλλά το «Ποτέ ξανά» λαμβάνεται σοβαρά υπόψη εδώ, όποιες κι αν είναι οι ατομικές απόψεις για τον πόλεμο στη Γάζα.
Στη Μελβούρνη, που έχει γίνει παγκόσμιο hotspot του αντισημιτισμού, έχουμε μια μεγάλη… φιλολογία από τους ηγέτες για το πόσο πολύ απεχθάνονται τις ξεκάθαρα αντισημιτικές ενέργειες, με ελάχιστη κατανόηση των βαθύτερων αιτιών τους και των ενεργειών που απαιτούνται για να σταματήσουν.
Η Έκθεση της ειδικής απεσταλμένης της Αυστραλίας για τον αντισημιτισμό (Australia’s special envoy on antisemitism), Jillian Segal είναι σημαντική, αλλά νομίζω ότι πρέπει να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες αυτών που βλέπουμε και να τις αντιμετωπίσουμε.
Νομίζω ότι υπάρχουν δύο θεμελιώδεις δυνάμεις που κινούν τον αντισημιτισμό.
Η πρώτη είναι δύσκολο για εμάς να την αντιμετωπίσουμε, αλλά είναι αυτό που ονομάζω λανθάνων ρατσισμός, τον οποίο είχα την εντύπωση ότι είχαμε εξοστρακίσει από τον κοινωνικό μας ιστό.
Για μένα, μεγαλώνοντας στο Broadmeadows, ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο να σε αποκαλούν «wog» ή «dago» αν είχες νοτιοευρωπαϊκή εμφάνιση. Αργότερα οι Ασιάτες και οι Μουσουλμάνοι ήταν αυτοί που υπέμειναν ρατσιστικές προσβολές.
Ως κοινωνία το ξεπεράσαμε αυτό και οι περισσότεροι από εμάς παρέμειναν βέβαιοι ότι θα ενσωματώναμε τους Αυστραλούς Ασιάτες και τους Αυστραλούς Μουσουλμάνους, όπως ακριβώς κάναμε και με τους Νοτιοευρωπαίους, καθώς και αυτοί υιοθετούσαν τις αυστραλιανές αξίες της ανεκτικότητας, της δημοκρατίας και της δίκαιης μεταχείρισης – και γίνονταν οπαδοί μιας ομάδας ποδοσφαίρου όπως όλοι μας.
Νομίζω ότι η άνοδος του αντισημιτισμού κατέστη δυνατή επειδή “παίζει” με τον εναπομείναντα λανθάνοντα ρατσισμό μεταξύ ορισμένων Αυστραλών και με τις ριζοσπαστικές αντιεβραϊκές απόψεις στο εσωτερικό των μουσουλμανικών κοινοτήτων μας. Τα βαθύτερα αίτιά του βρίσκονται, επομένως, σε βαθιά ριζωμένες πολιτισμικές ή θρησκευτικές προκαταλήψεις.
Ως πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, μπορώ να πω ότι η Κοινότητά μου συμπαρίσταται στους Εβραίους αδελφούς και αδελφές μας κατά του αντισημιτισμού. Πιστεύω ότι και η ευρύτερη Ελληνική κοινότητα, έχοντας βιώσει άμεσα τη βαρβαρότητα των Ναζί, αντιτίθεται επίσης στον αντισημιτισμό. Κάποιοι από εμάς, με επικεφαλής τον Δημήτρη Δόλλη και τον Άντριου Άθενς (Andrew Athens), υποστηρίξαμε την κατασκευή του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη για να θυμόμαστε αυτή τη σκοτεινή ιστορία.
Με ενθάρρυνε το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος της Αυστραλίας συμπαρατάχθηκε με τους Καθολικούς και Προτεστάντες Αρχιεπισκόπους στην καταδίκη του Αντισημιτισμού.
Επισημαίνοντας ότι η ανθρωπότητα έχει καθήκον να μην ξεχνά ποτέ τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έδωσε έμαφση στα εξής σημαντικά σημεία: “Δεν υπάρχει θέση στην πίστη μας για το μίσος προς τους συνανθρώπους μας. Δεν υπάρχει χώρος για σκοτεινές και στερεοτυπικές αντιλήψεις που καλλιεργούν τον αντισημιτισμό”.
Αλλά αν υπάρχει ένας λανθάνων ρατσισμός μεταξύ μιας σημαντικής μειονότητας από εμάς που βρίσκεται στον πυρήνα του αντισημιτισμού, δικαιούμαστε να περιμένουμε από όλους, θρησκευτικούς φορείς και κοινοτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εκπροσωπούν τις μουσουλμανικές κοινότητες, να τον καταδικάσουν. Η Έκθεση Segal δίνει έμφαση στην εκπαίδευση, αλλά είναι οι θρησκευτικές ομάδες και κοινότητες που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή και θα πρέπει να κληθούν να εντείνουν τις προσπάθειές τους.
Το δεύτερο -και πιο ανησυχητικό- στοιχείο που δεν εξετάζεται στην Έκθεση Segal, είναι ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική δίνει ώθηση στον λανθάνοντα ρατσισμό, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού.
Η Pauline Hanson, με την ακροδεξιά της πολιτική, άναψε το φυτίλι της προκατάληψης κατά της Ασίας στην Αυστραλία και χρειάστηκαν δεκαετίες για να δούμε τις επιπτώσεις της.
Ο σημερινός αντισημιτισμός προέρχεται κυρίως από την Άκρα Αριστερά και όχι από την Άκρα Δεξιά της πολιτικής.
Έχει τροφοδοτηθεί από το κόμμα των Πρασίνων με την ακραία αντι-ισραηλινή του στάση. Ακριβώς όπως και με την Hanson, δεκαετίες νωρίτερα, καθοδηγείται από την αξιοποίηση των ψήφων. Η Hanson αναζήτησε υποστήριξη από ένα λευκό αντιμεταναστευτικό εκλογικό ακροατήριο και οι Πράσινοι από μουσουλμανικές κοινότητες που αντιτίθενται στο Ισραήλ.
Οι Πράσινοι έχουν στοχοποιήσει μεμονωμένους πολιτικούς. Οι επιθέσεις στα γραφεία του Peter Khalil, του Josh Burns και της Kat Theophanous δεν είναι τυχαίες. Πρόκειται για όλες τις Έδρες που οι Πράσινοι θέλουν απεγνωσμένα να κερδίσουν. Όταν κοιτάζετε τους διαδηλωτές έξω από αυτά τα πολιτικά γραφεία, δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Παλαιστίνιος ή μουσουλμάνος. Αλλά υπάρχουν πολλά μέλη της Πράσινης Αριστεράς που αποσκοπούν σε πολιτικό όφελος στις διαμαρτυρίες υπέρ της Παλαιστίνης.
Γνωρίζω ότι αυτοί οι Εργατικοί πολιτικοί που έχουν στοχοποιηθεί έχουν μεγάλη ενσυναίσθηση για τους αθώους Παλαιστίνιους που έχουν εμπλακεί στη σύγκρουση στη Γάζα. Αλλά μοιράζονται επίσης μια ακλόνητη δέσμευση για την καταγγελία του αντισημιτισμού. Οι ηγέτες της Πράσινης Αριστεράς μπορεί να χειροκροτούν τον αντισημιτισμό, αλλά οι υποστηρικτές τους διαμαρτύρονται ακόμη και βίαια έξω από τα γραφεία αυτών των πολιτικών.
Η ανοχή, αν όχι η ενθάρρυνση, της Πράσινης Αριστεράς στον αντισημιτισμό για πολιτικούς σκοπούς, είναι επικίνδυνη. Εξ ορισμού, νομιμοποιεί την πιο σκοτεινή περίοδο της Παγκόσμιας Ιστορίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμυρίων Εβραίων.
Αυτή η αδίστακτη πολιτική των Πράσινων για την άγρα ψήφων είναι άκρως επικίνδυνη και θα πρέπει να καταγγελθεί από τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και αν δεν περιλαμβάνεται στην Έκθεση Segal.
*Ο Theo Theophanous είναι σχολιαστής και πρώην υπουργός Εργασίας της Βικτώριας.
