Για όλους έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, σε νέους, σε μεσόκοπους ή σε υπερήλικες. Ο Χρήστος Τσάτσαρης δεν απετέλεσε εξαίρεση, έκλεισε ο κύκλος του και έφυγε για το αιώνιο ταξίδι.
Θεώρησα υποχρέωσή μου να αφιερώσω λίγα λόγια, γιατί ο Χρήστος, αποτελεί μία εξαίρεση, για την καταγωγή του αλλά και για μένα κάτι ξεχωριστό.
Η πατριά των Μαρκασαίων της Μελβούρνης -από το Μάρκασι-Μάννα Κορινθίας- είχε φτάσει τον αριθμό 97, γεννημένων στη Μάννα, και τώρα που έφυγε ο Χρήστος έμεινε στον αριθμό 31.
Από τώρα λέμε ότι η πατριά των Mαρκασαίων έμεινε πιο ορφανή.
Για μένα ήταν κάτι το εντελώς ξεχωριστό. Γεννηθήκαμε στο ίδιο χωριό, γεννηθήκαμε την ίδια χρονιά, Απρίλη εγώ, Αύγουστο ο Χρήστος, είμαστε συμμαθητές στο Δημοτικό σχολείο του χωριού μας, ήταν ο πρώτος παιδικός φίλος, αλλά και συγγενής, αφού η αδελφή του είχε παντρευτεί τον αδελφό του πατέρα μου.
Τα χρόνια πέρασαν, οι δρόμοι ήταν διαφορετικοί. Ο Χρήστος, οι τρεις αδελφοί του και οι δύο αδελφές του έγιναν μετανάστες στη Μελβούρνη.
Ο Χρήστος παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μαρία και εργάστηκε σκληρά στα κηπευτικά και τους αμπελώνες.
Έγινε ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Αγαπούσε τη ζωή, την οικογένειά του, τη μουσική, τη διασκέδαση αλλά και την Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια περνούσε αρκετό καιρό εκεί.
Ήρθε ή ώρα όμως και μας άφησε. Άφησε απαρηγόρητη την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία, τις κόρες του Ελένη και Γεωργία και τα εγγόνια του. Λυπημένους τους συγγενείς, τους φίλους και τους Μαρκασαίους στη Μελβούρνη.
Κουράγιο στην οικογένειά του.
Συλλυπητήρια και να τον θυμόμαστε όσο είμαστε ζωντανοί. Ο Θεός να τον αναπαύσει.
