Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, σε ανάρτηση στο κοινωνικό δίκτυο «Χ», υπενθυμίζει ότι σήμερα συμπληρώνονται «29 χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ από τα όργανα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, την οποία ακολούθησε τρεις ημέρες αργότερα η δολοφονία του Σολωμού Σολωμού».
«Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των δολοφονιών ουδέποτε λογοδότησαν, παρά τις αποφάσεις και τις καταδίκες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
29 χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ από τα όργανα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, την οποία ακολούθησε τρεις ημέρες αργότερα η δολοφονία του Σολωμού Σολωμού.
Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των δολοφονιών ουδέποτε λογοδότησαν, παρά τις αποφάσεις και τις καταδίκες του… pic.twitter.com/T6FuzeUIpa
— Nikos Dendias (@NikosDendias) August 11, 2025
ΣΤΟ ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ
Η Κλαίρη Γαζή έγραφε λίγες ημέρες πριν ότι ο μήνας που βαδίζουμε, φέρνει στο νου τις τραυματικές σκηνές του Τούρκου εισβολέα όταν το ξημέρωμα της 15ης του 1974 (δεύτερη εισβολή) ανήμερα της γιορτής της Παναγιάς, ο «Αττίλας ΙΙ», βάδισε προς ανατολάς και κατέλαβε την πεδιάδα της Μεσαωρίας μέχρι την Αμμόχωστο και τη χερσόνησο της Καρπασία.
Ένας πόλεμος άνισος, που μαζί με τις ανθρώπινες απώλειες, ο πολύπαθος Κυπριακός λαός, γνώρισε τον εγκλωβισμό, το ξεριζωμό, την προσφυγιά και θρηνεί ακόμα τον αγνοούμενο σύζυγο, τον γιο, και τον πατέρα.
Γιατί σύμφωνα με στοιχεία από τον Κατάλογο Αγνοουμένων, παραμένουν ακόμα πάνω από 500 αγνοούμενοι. Συνάμα, έγινε και μάρτυρας της καταστροφής μνημείων της πολιτιστικής του κληρονομιάς.
Τι ειρωνεία. Τον ίδιο μήνα του 1996, δολοφονήθηκαν δυο λεβέντες στο άνθος της νιότης τους. Ο 24χρονος τότε Τάσος Ισαάκ, και, ο Σολωμός Σολωμού, μη ανεχόμενοι την τουρκική πρόκληση και βλέποντας την τουρκική σημαία στα άγια χώματα της πατρίδας τους, πέρασαν τα συρματοπλέγματα της ντροπής και όρμησαν να την κατεβάσουν.
Ο πρώτος έπεσε αιμόφυρτος από τα άγρια χτυπήματα των εισβολέων, ενώ ο Σολωμός, δέχτηκε δολοφονική σφαίρα από τους «Γκρίζους Λύκους» ενώ ήταν στον ιστό της παράνομης κατοχικής σημαίας.
Με την αυτοθυσία τους μάς θύμισαν απλά πώς πεθαίνουν οι Έλληνες. Λες και ήταν από παλιά έτοιμοι να «πατήσουν τον θάνατο».
Οι τραγικές σκηνές, έλαβαν χώρα στο οδόφραγμα της Δερύνειας, 15 μόνο μέτρα μακριά από την αγαπημένη τους Αμμόχωστο, που τόσο λαχταρούσαν να περπατήσουν στα στενά της ελεύθεροι.
Και οι δυο έθεσαν πάνω από τη ζωή τους, την ελευθερία της πατρίδας τους. Φάροι έμπνευσης λοιπόν και εσαεί σύμβολα ηρωισμού και αυτοθυσίας οι ήρωες του επαναστατικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959, και, οι αφανείς στρατιώτες Κύπριοι και Ελλαδίτες επώνυμοι και ανώνυμοι, που σκοτώθηκαν στα πεδία μάχης του 1974, θύματα της τραγωδίας στον υπέρτατο αγώνα για λευτεριά, αναπαύονται στο πάνθεο των αθανάτων.
Στη μνήμη τους αναδεικνύονται οι αγώνες και οι θυσίες του λαού της Κύπρου για μια βιώσιμη λύση που να επανενώνει όλους τους κατοίκους και να φέρει την ειρήνη στο νησί.
