ΛΕΝΕ ότι μία φορά είναι τύχη, δύο φορές είναι τάση, αλλά τρεις φορές… είναι πλέον συνήθεια.

Ο Αλέξανδρος απέκλεισε τρεις αντιπάλους της A-League με τόση αποτελεσματικότητα, που δυσκολεύομαι να βρω χαρακτηρισμούς για να περιγράψω αυτό που ζούμε.

Ευτυχώς, στο Λύκειο μάς ανάγκασαν να «καταπιούμε» τον θησαυρό της Aγγλικής γλώσσας, το Roget’s Thesaurus, και όσο κι αν το μισούσα τότε, τις τελευταίες εβδομάδες απολαμβάνω την ευκαιρία να το… ψαχουλεύω.

Πολλά έχουν γραφτεί για τα κατορθώματα του Αλέξανδρου και πολλοί έχουν μείνει άφωνοι.

Όμως, ως πιστοί οπαδοί της ομάδας, παρακολουθώντας τους αγώνες στο Olympic Village τα τελευταία δύο χρόνια, ήμασταν αισιόδοξοι ότι οι αγώνες με τις Western Sydney Wanderers και Wellington Phoenix θα είχαν θετικό αποτέλεσμα.

Όμως, η αναμέτρηση με την Auckland FC -η οποία καθοδηγείται από τον Steve Corica, έναν από τους πλέον επιτυχημένους προπονητές στην Αυστραλία- ήταν διαφορετική υπόθεση, καθώς ξέραμε ότι θα έπρεπε να δώσουμε μία ιδιαίτερα σκληρή μάχη.

Παρακολουθώντας την συνεχόμενη άνοδο του Αλέξανδρου από τότε που ανέλαβε το «δυναμικό δίδυμο» —Τζον Αναστασιάδης και ο βοηθός του Νίκος Ντελιγιάννης— στις αρχές της περσινής χρονιάς, τα πρόσφατα επιτεύγματα δεν θα πρέπει να αποτελούν έκπληξη: 3-0 την Wanderers, 4-0 την Phoenix και 2-0 την Auckland. Συνολικά, 9-0! Ομάδες που πρωταγωνιστούν στην A-League στο… καναβάτσο.

Στο μυαλό μου έρχεται μία από τις σπουδαιότερες εικόνες στην ιστορία του αθλητισμού: ο Muhammad Ali θριαμβευτής πάνω από τον σωριασμένο Sonny Liston.

Μίλησα με τον Τζον Αναστασιάδη λίγες μέρες μετά τον αγώνα, όταν η αποθέωση είχε κοπάσει και τα φώτα της δημοσιότητας είχαν στραφεί αλλού. Ήταν ψύχραιμος, συγκεντρωμένος και προσηλωμένος στη λεπτομέρεια.

«Δεν έχουμε κερδίσει τίποτα ακόμη», μου απάντησε κοφτά, όταν προσπάθησα να τού αποδώσω τα εύσημα με παιδικό ενθουσιασμό.

«Όμως η αλήθεια είναι ότι οι παίκτες φτιάχνουν τους προπονητές», πρόσθεσε, με βλέμμα γεμάτο ένταση.

Η αποφασιστικότητά του ήταν έκδηλη.

Παραδέχεται ότι έχει αντλήσει αρκετή εμπειρία από την πλούσια εμπειρία του, τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως προπονητής, αλλά ήταν κατηγορηματικός: η επιτυχία ανήκει στους παίκτες, που ανέβασαν την απόδοσή τους σε νέα επίπεδα, πραγματοποιώντας τις υψηλότερες προσδοκίες μας με το παραπάνω.

Ο Αναστασιάδης τόνισε ότι τα πρόσφατα αποτελέσματα είναι προϊόντα υψηλών στόχων, αλλά και σκληρής εργασίας που επιτελείται εδώ και δύο χρόνια.

Οι προπονήσεις είναι αδιάκοπες, πέντε και συχνά έξι μέρες την εβδομάδα. Οι παίκτες έχουν «σκληρύνει» ως χαρακτήρες και η φυσική τους κατάσταση έχει ανεβεί σε σημείο που ακόμη και με μόλις δύο μέρες ξεκούραση —όπως συνέβη πριν τον αγώνα με τους Wanderers— συνέτριψαν τον αντίπαλο σαν πειθαρχημένη… μακεδονική φάλαγγα.

Απέναντι στην Auckland, η υπέροχη πάσα του Yokokawa με το εξωτερικό του ποδιού στο 75ο λεπτό και η δύναμη, η ταχύτητα και η ψυχραιμία του Bul Juach, που έφερε το πρώτο γκολ, ήταν αποτέλεσμα σκληρής προπόνησης και ατελείωτων επαναλήψεων.

Οκτώ λεπτά αργότερα, η διορατική πάσα του ΜacGowan βρήκε τον Yokokawa να ξεγλιστρά πίσω από την άμυνα της Auckland, κάνοντας το 2-0.

Όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης —δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου— «είμαστε ό,τι επαναλαμβάνουμε. Η αριστεία, λοιπόν, δεν είναι πράξη, αλλά συνήθεια».

Το… πήγα πιο πέρα, λέγοντας στον Αναστασιάδη ότι αυτό το απίστευτο σερί δεν είναι μόνο σωματικό — οι παίκτες πλέον εξωτερικεύουν το όνειρό τους.

Ο Αλέξανδρος δεν έχει ούτε το μεγαλύτερο μπάτζετ, αλλά ούτε και τα μεγαλύτερα «ονόματα», όμως ο Αναστασιάδης έχει καταφέρει να δέσει την ομάδα ούτος ώστε ως σύνολο, έχουν κάνει τα απίθανα, πιθανά.

Βλέποντας το ποδόσφαιρο να παίζεται έτσι, πρόσθεσα, είναι μια μορφή ομορφιάς· και παρ’ ότι η ομορφιά δύσκολα ποσοτικοποιείται, είναι ενάρετη και οδηγεί στην ευδαιμονία.

Πρόσθεσα ακόμη ότι ίσως ζούμε κάτι μοναδικό στην ιστορία του συλλόγου, κάτι που πηγάζει από την πλούσια μας πολιτιστική κληρονομιά .

Του είπα ότι έχω την αίσθηση ότι καναλιζάρει το πνεύμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Όπως ο ίδιος ο Μέγας, που αφού σημείωσε απίθανες νίκες απέναντι σε συντριπτικά μεγαλύτερες δυνάμεις σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία, έμοιαζε έτοιμος να σαρώσει και την πνευματική καρδιά της Περσικής Αυτοκρατορίας.

Έτσι και ο Αλέξανδρος, στέκεται σήμερα στο κατώφλι της ιστορίας – να κατακτήσει το Κύπελλο Αυστραλίας και να εκπροσωπήσει τη χώρα στο Asia Cup.

Τόνισα ότι:

Οι σκέψεις γίνονται λόγια, τα λόγια γίνονται πράξεις, οι πράξεις γίνονται συνήθειες, οι συνήθειες χτίζουν χαρακτήρες και ο χαρακτήρας καθορίζει το πεπρωμένο.

Όταν ολοκλήρωσα τη φιλοσοφική μου προσέγγιση, ακόμη και ο Αναστασιάδης επέτρεψε τον εαυτό του να νιώσει μια στιγμή συγκίνησης.

Έσφιξε τα δόντια, του ευχήθηκα καλή επιτυχία και επέσρεψε αμέσως στο έργο του: να ετοιμάσει την ομάδα για την επόμενη εκστρατεία, τον αγώνα της Παρασκευής απέναντι στην Preston Lions.

Ο Ηλίας Δεληγιάννης, πρώην πρόεδρος του Αλέξανδρου, μου ομολόγησε ότι, κατά τη γνώμη του, οποιαδήποτε περαιτέρω επιτυχία στο Κύπελλο Αυστραλίας θα ξεπεράσει ακόμη και το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ιστορικού θριάμβου του 1980, όταν η ομάδα με τους Gary Cole, Rooney, Olver κ.ά. αποτελούσε σχεδόν τη μισή εθνική ομάδα της Αυστραλίας.

Αυτή είναι η δύναμη της αυτοπεποίθησης.

Ο Αναστασιάδης έχει κάνει την ομάδα, πραγματικά να πιστεύει στις πιθανότητες θριάμβου.

Το πεπρωμένο περιμένει.

Μπράβο Μέγα! Πάμε Bergers!