ΣΙΓΗΣΕ η… κάλπη πριν καν ανοίξει
ΣΤΗΝ Ομοσπονδία Ηλικιωμένων οι εκλογές έχουν καταντήσει σαν τα έργα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου: όλοι ξέρουν το σενάριο, όλοι ξέρουν το φινάλε, αλλά κανείς δεν φεύγει από την αίθουσα.
ΑΠΟ τον Μάρτιο του 2024, όταν ο τότε πρόεδρος παραιτήθηκε, επικαλούμενος λόγους υγείας, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2025, όταν ορίστηκε το πιο πρόσφατο νέο προσωρινό Δ.Σ., η Ομοσπονδία ζει σε μια διαρκή «προσωρινή» αναμπουμπούλα, που πια μοιάζει με κανονικότητα.
ΕΝΑΜΙΣΗ χρόνο τώρα, πρόεδρος δεν βγαίνει ούτε με κλήρωση, Δ.Σ. δεν στεριώνει ούτε με κόλλα στιγμής LOGO, και κάθε Συνέλευση θυμίζει περισσότερο οικογενειακό καβγά παρά θεσμικό όργανο. Άλλος παραιτείται «για λόγους υγείας», άλλος επανέρχεται «για λόγους τιμής», και ενδιάμεσα το μόνο που μένει σταθερό είναι τα «προσωρινά» Συμβούλια – σαν εκείνον τον θείο που έρχεται για δυο μέρες φιλοξενία και καταλήγει να κοιμάται στον καναπέ μέχρι να… αλλάξει η μοκέτα.
ΠΑΝΤΩΣ, αν κάποιος βιντεοσκοπούσε τις Συνελεύσεις της Ομοσπονδίας, δεν θα χρειαζόταν να ψάξουμε για νέα παροικιακή ψυχαγωγία. Τα έχουν όλα: τσακωμούς, δάκρυα, ίντριγκες, αποχωρήσεις και μεγάλα comeback. Το «Survivor» της τρίτης ηλικίας, με έπαθλο τον… προεδρικό θώκο.
Η ΟΛΗ κατάσταση θυμίζει τις μουσικές καρέκλες που παίζαμε παιδιά. Η μουσική παίζει, όλοι γυρνούν γύρω-γύρω, αλλά στο τέλος… καρέκλα δεν πιάνει κανείς. Ίσως γιατί φοβούνται ότι η καρέκλα είναι… ηλεκτρική;
Η ΠΑΡΟΙΚΙΑ παρακολουθεί απορημένη. Είναι κρίση ηγεσίας ή το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ετών στασιμότητας; Σε κάθε περίπτωση, η Ομοσπονδία καλείται να βρει τρόπο να βγει από το τέλμα, αν θέλει να παίξει ξανά ουσιαστικό ρόλο στην παροικία. Γιατί όσο το «προσωρινό» γίνεται κανονικότητα, τόσο χάνεται η εμπιστοσύνη και η διάθεση συμμετοχής. Μήπως δεν υπάρχουν διάδοχοι ή μήπως κανείς δεν θέλει να φορτωθεί την «καυτή» πατάτα;
Ο,ΤΙ κι αν ισχύει, η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω είναι μια Ομοσπονδία που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό – νερό που εδώ και δεκαοχτώ μήνες ανακυκλώνεται στο ίδιο ποτήρι.
Μ.Κ.
ΜΑ ΚΑΛΑ, τόση πολλή σημασία δίνουν οι πατέρες του έθνους στις ιστορικές μνήμες; Τόσο αποτιμούν ολόκληρη την ιστορική και καθ’ όλα πονεμένη πορεία του ελληνικού λαού στον 20ό αιώνα – αλλα και διαχρονικά;
ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΤΙΚΗ η εικόνα, με ελάχιστους βουλευτές -με το ζόρι μια ντουζίνα μαζί με το προεδρείο- έδωσαν το «παρών» στην τιμητική εκδήλωση που έλαβε χώρα στη Βουλή των Ελλήνων για την Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το τουρκικό Κράτος.
ΤΑ ΑΔΕΙΑ έδρανα αποτυπώθηκαν στα στιγμιότυπα κατά την τήρηση ενός λεπτού σιγής, με την οποία ολοκληρώθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής η επετειακή αναφορά για την Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Ο Α΄ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ της Βουλής κ. Ιωάννης Πλακιωτάκης, ο οποίος εκφώνησε την κεντρική ομιλία, τόνισε ότι στις 24 Σεπτεμβρίου 1998 με ομόφωνη απόφασή της η Βουλή των Ελλήνων, καθιέρωσε την 14η Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
«ΣΗΜΕΡΑ τιμούμε αυτή την ξεχωριστή και ζοφερή, για την πατρίδα μας, ημέρα. Τιμούμε τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, η ιστορική διαδρομή του οποίου τερματίσθηκε με απάνθρωπο τρόπο, τρεις σχεδόν χιλιετίες μετά την αρχική εγκατάσταση στα πατρογονικά χώματα της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης» σημείωσε ο κ. Ι. Πλακιωτάκης.
ΕΝΤΑΞΕΙ, καλά έκανε και είπε όσα είπε… Σε ποιους τα είπε όμως; Ποιοι τον άκουσαν; Βάζω στοίχημα ότι ακόμα και κάποιοι από τους παρευρισκόμενους πατέρες του έθνους ίσως κοιμόντουσαν κιόλας… Μπορεί και όχι, αλλά η γενική εικόνα του Κοινοβουλίου ήταν πέρα για πέρα αποκαρδιωτική.
ΕΠΙΣΗΣ καλά έκανε και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Έλενα Ακρίτα, και αναφέρθηκε στους Μικρασιάτες προγόνους της. «Αυτό το οποίο δεν μας λένε και που μας το αποκρύπτουν στα σχολικά βιβλία είναι ο ρατσισμός και η καχυποψία και η περιφρόνηση με την οποίαν οι γηγενείς Έλληνες αντιμετώπισαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας», τόνισε η ίδια.
ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι ότι αυτή τα είπε, ποιος όμως την άκουσε και, κυρίως, ποιος είναι αυτός που θα επιχειρήσει να βάλει ένα φρένο στη ρατσιστική φύση του σημερινού ελληνικού Κράτους και την όλη πολιτική εναντίον των μεταναστών, ειδικά μετά την ανάληψη του υπουργείου Μετανάστευης από τον Θάνο Πλεύρη;
ΤΟ ΛΕΩ αυτό γιατί ο εν λόγω υπουργός, όπως φαίνεται, ζήλεψε τη… δόξα του Τραμπ και των πραιτωριανών του ICE για να εξολοθρεύσει τις μεταναστευτικές κοινότητες. Και διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους για το δημογραφικό… Οποία υποκρισία και αυτή μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
ΣΑΝ αυτές τις μέρες το 1982 «έφυγε» ο Μάνος Λοΐζος. Ένας συνθέτης που τα τραγούδια του ακούστηκαν και εξακολουθούν να ακούγονται σε κάθε εργατική και άλλη παρόμοια διαδήλωση εδώ και μισό και αιώνα. Ο Λοΐζος του αγώνα, του έρωτα, της χαράς και της μελαγχολίας. Ακόμα κι αν είχε γράψει μόνο το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» ή το «Όλα σε θυμίζουν» πάλι τεράστιος θα παρέμενε.
ΕΝΑΣ συνθέτης που δεν ζούσε και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να κάνει αμφιλεγόμενες ή εφήμερες «επιτυχίες», που ζούσε τη μουσική και για τη μουσική και τον καθημερινό αγώνα.
ΥΠΑΡΧΕΙ μια απεργία πείνας και δίψας μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων, για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη, από τον Πάνο Ρούτσι, πατέρα του Ντένις, ο οποίος ήταν ένα από τα 57 θύματα της καταστροφής των Τεμπών.
«ΓΙΑ ΤΟΝ Ντένι, για όλα τα παιδιά, για Δικαιοσύνη και Αλήθεια, για να μην χαθούν άλλες ζωές για τα κέρδη τους. Απαιτώ τώρα την άδεια εκταφής του παιδιού μου από τον Εισαγγελέα βάσει νόμου. Δικαιούμαι», γράφει ο Πάνος Ρούτσι σε πλακάτ μπροστά στη Βουλή!
ΕΝΑΣ από αυτούς που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στον πατέρα αυτόν ήταν και ο καθηγητής του Ντένις, Αλέξης Σπύρου, ο οποίος έγραψε και ανάρτησε το ακόλουθο:
«ΦΙΛΕ Ντένις,
αγαπημένε μου μαθητή, μόλις επέστρεψα από τον πατέρα σου στο Σύνταγμα.
Είχαμε να τα πούμε από τον Φλεβάρη που δώσαμε το όνομά σου στο αμφιθέατρο του σχολείου.
Είμαι σίγουρος ότι ήσουν και εσύ κάπου εκεί, και περίμενα να ακούσω την φωνή σου “γεια σας κύριε Σπύρου, πώς είστε;” όπως συνήθιζες πάντα να χαιρετάς στους διαδρόμους του σχολείου.
Δεν σε άκουσα, αλλά περιέργως σε αισθανόμουνα να κάθεσαι με τον μπαμπά σου μαζί και υπομονετικά να κοιτάς με το γνωστό χαμόγελό σου τον κόσμο που τον αγκάλιαζε, και να τους ευχαριστείς με αυτό τον οικείο τρόπο σου.
Ήσουν εκεί. Είμαι σίγουρος και ας μην σε είδα. Παρέα με τους άλλους φίλους και φίλες που έκανες απρόσμενα, το βράδυ που έφυγες.
Ανησυχεί ο μπαμπάς σου ότι δεν σε παρέδωσαν σε αυτόν, την επομένη των Τεμπών. Δεν τον αφήσανε να σε δει για στερνή φορά, έστω και όπως σε παρέδωσαν. Και από τότε φίλε Ντένις, αγαπημένε μου μαθητή, τον βαρύνει επιπλέον της απουσίας σου και η αμφιβολία.
Έχει δίκιο ο μπαμπάς σου. Πόσα να αντέξει.
Ξέρεις νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι εμείς που σε ξέραμε.
Να απευθυνθούμε σε αυτούς που πρέπει να δώσουν την άδεια για απαλύνουν τον πόνο του πατέρα σου και να τους πούμε να μην φοβούνται τίποτε.
Ήσασταν καλά παιδιά. Όσοι σας ζήσαμε το ξέρουμε. Δεν κινδυνεύουν από εσάς. Το εγγυόμαστε όλοι. Ας δώσουνε την άδεια της εκταφής.
Ας αφήσουνε τον ήλιο να φωτίσει αυτά που πήρατε μαζί σας στην τελευταία κατοικία σας.
Τι φοβούνται; Ποιοι φοβούνται; Γιατί φοβούνται; Γιατί δεν μπορούνε να προχωρήσουν στην εκταφή;
Ας το φωνάξουμε όλοι: κανείς δεν κινδυνεύει από την αλήθεια των νεκρών, αλλά από τα ψέματα των ζωντανών».
ΑΣ ΠΑΜΕ και στην τελευταία «μεταγραφή» της Νέας Δημοκρατίας, η οποία συνεχίζει να αποτελεί το τελευταίο «λιμάνι» των προερχόμενων από το παλαιό ΠΑΣΟΚ πολιτικών.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τον Ανδρέα Λοβέρδο, που πήδηξε και αυτός το φράχτη και έγινε η τελευταία «γαλάζια» μεταγραφή, ας θυμηθούμε όλα εκείνα τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια έχει… περιθάλψει ο κ. Μητσοτάκης, σώζοντάς τα από την πολιτική ανυπαρξία.
Η ΝΔ δεν είναι πια το κόμμα του Καραμανλή – είναι ΠΑΣΟΚοδημοκρατία, με υπογραφή Κυριάκου και άρωμα Σημίτη. Ας δούμε έναν-έναν, όσους συμμετέχουν στο «γαλάζιο» γαϊτανάκι, αλλά ακόμα με «πράσινους» διαφημιστικούς προβολείς.
ΑΝΔΡΕΑΣ Λοβέρδος: Ο φρέσκος-φρέσκος στο κόμμα, πρώην υπουργός ΠΑΣΟΚ, τώρα έβαλε τα μπλε… Από κατηγορίες κατά της ΝΔ, σε αγκαλιές με Μητσοτάκη στο Μαξίμου…
ΜΙΧΑΛΗΣ Χρυσοχοΐδης: Παλιός γραμματέας ΠΑΣΟΚ Ημαθίας, υπουργός επί Σημίτη, τώρα υπουργός Προστασίας Πολίτη. Από «πράσινες» διαδηλώσεις σε «γαλάζιες» περιπολίες.
ΓΙΩΡΓΟΣ Φλωρίδης: Βουλευτής και υπουργός των Σημίτη και Παπανδρέου, τώρα υπουργός Δικαιοσύνης. Τα μνημόνια του χθες έγιναν μεταρρυθμίσεις του σήμερα…
ΓΙΩΡΓΟΣ Γεραπετρίτης: Γενική Γραμματεία επί Παπανδρέου, τώρα υπουργός Εξωτερικών. Από συμβουλές στο Μαξίμου του ΓΑΠ, υπεύθυνος για την διπλωματία του Κυριάκου, με εξωτερική πολιτική, με πράσινο background…
ΚΥΡΙΑΚΟΣ Πιερρακάκης: Με πατέρα βουλευτή ΠΑΣΟΚ και αδελφό στέλεχος, τώρα υπουργός Παιδείας. Ο ψηφιακός ΠΑΣΟκος 2.0, που διδάσκει καινοτομία, αλλά με κληρονομικό πράσινο DNA, είναι από τους αγαπημένους του σημερινού πρωθυπυργού.
ΜΑΡΙΟΣ Θεμιστοκλέους: Πρώην γενικός γραμματέας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με βαθιές ρίζες στο ΠΑΣΟΚ, τώρα υφυπουργός Υγείας…
ΛΙΝΑ Μενδώνη: Γενική Γραμματέας Πολιτισμού επί ΠΑΣΟΚ, έξι χρόνια τώρα υπουργός Πολιτισμού.
ΑΚΗΣ Σκέρτσος: Με πολιτική σταδιοδρομία που ξεκίνησε από τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, τώρα υπουργός Επικρατείας. Κάνει και τα σκέρτσα του στον Κυριάκο και δεν κουνιέται… «φύλο»…
ΘΑΝΑΣΗΣ Κοντογεώργης: Γιος βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και τώρα υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ. Από τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ στο Μαξίμου…
ΤΕΛΟΣ, η αναβαθμισθείσα από γεν. γραμματέας Ενέργειας και Φυσικών Πόρων σε υφυπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Αλεξάνδρα Σδούκου, ήταν διευθύντρια του γραφείου του υπουργού Περιβάλλοντος του ΠΑΣΟΚ, Γιάννη Μανιάτη.
ΑΥΤΟΙ και αυτές, γιατί αν πάμε σε γραμματείς και… Φαρισαίους που «αλλαξοπίστησαν» δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Δ.Τ.
