ΔΕΝ υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν την απώλεια. Δεν υπάρχει πουθενά κανένας όρος που θα μπορούσε να αποδώσει με ακρίβεια το κενό που αφήνει πίσω της η απουσία του/της αγαπημένου/ης σου.

ΔΕΝ υπάρχει πουθενά κάποια περισπούδαστη μελέτη, άρθρο, έρευνα ή οτιδήποτε άλλο που να μπορεί να καθορίσει μια τέτοια απώλεια και τα όποια επακόλουθά της.

ΚΑΙ αμφιβάλω αν θα υπάρξει… Μόνο εικασίες και ασυνάρτητα λόγια μπορούμε να βάλουμε στο χαρτί ή στην οθόνη του υπολογιστή…

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ έρχεται τόσο ήσυχα, παγωμένα και σκοτεινά. Ποτέ δεν θα μπορούσα να καταλάβω ότι όλα είναι τόσο ήσυχα και… απλά, ότι “φεύγουμε” έτσι ανεπαίσθητα με ένα και μόνο νεύμα των ματιών, μια απαλή σύσπαση του προσώπου…

Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ μου Γεωργία, πάλεψε τους τελευταίους δέκα-έντεκα μήνες με τη σιωπή, το σκοτάδι και τον πόνο. Αγωνίστηκε με αξιοπρέπεια και γενναιότητα, καθώς και με ένα διάπλατο γέλιο, το ίδιο γέλιο που τη χαρακτήριζε σε όλη της τη ζωή.

ΕΚΕΙΝΟ το γέλιο που καθόρισε την επί 36 χρόνια σχέση μας, από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε μέχρι την τελευταία πνοή της στο κρεβάτι του νοσοκομείου, περιτρυγυρισμένη από την οικογένεια και μερικούς στενούς μας φίλους.

ΑΥΤΟ το ύπουλο πράγμα που ονομάζεται καρκίνος του μαστού, όχι μόνο έμαθε τη συντρόφισσά μου να μετρά τη ζωή σε κύκλους, αλλά και εμένα τον ίδιο, τα παιδιά μας, τους γύρω μας…

ΜΑΘΑΜΕ όλοι μαζί τους κύκλους της χημειοθεραπείας και των άλλων “υποχρεώσεων”, τους κύκλους της ελπίδας -γιατί υπήρξε τέτοια, όμως εξανεμίστηκε πολύ γρήγορα- αλλά και τους κύκλους του φόβου – που επιβεβαιώθηκαν περίτρανα, αλλά και τραγικά όταν επήλθε το τέλος.

ΣΤΗΝ αρχή πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρουμε. Καταστρώναμε σχέδια, γιατί είμαστε άνθρωποι με δύναμη και πίστη στα ιδανικά μας και με αυτά ξεπερνούσαμε τις όποιες δυσκολίες.

ΗΜΑΣΤΑΝ μαζί και αυτό μας αρκούσε. Κρατιόμασταν από το χέρι στα νοσοκομεία, γελούσαμε με τους γιατρούς, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον και ποτέ δεν εκφράσαμε το παραμικρό παράπονο.

ΟΜΩΣ, ενδόμυχα βουρκώναμε γιατί γνωρίζαμε το τέλος, βουρκώναμε για όλα όσα δεν θα προλαβαίναμε να ζήσουμε.

ΟΤΑΝ “έφυγε” η συντρόφισσά μου ο χρόνος σταμάτησε με μια τέτοια διάσταση που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μέχρι τώρα. Ο πάταγος του σταματήματος -αν και υπόκωφος – ήταν εκκωφαντικός.

ΟΙ ΩΡΕΣ έγιναν βαριές, οι μέρες ασήκωτες… Οι φίλοι και οι συνάδελφοι προσπαθούν να παρηγορήσουν, εκφράζονται για εκείνη με λόγια άκρως εγκωμιαστικά…

ΩΣΤΟΣΟ, κανείς δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι το πένθος αυτό που πονάει, είναι η αγάπη που αυτές τις ώρες γίνεται πιο έντονη, φλέγεται στο έπακρο, αλλά δεν έχει πλέον διέξοδο.

ΚΑΝΕΙΣ δεν μας προετοιμάζει για όλο αυτό, κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να μας προετοιμάσει πραγματικά για αυτές τις τόσο “στενές” αλλά και μεγάλες μας ώρες.

Ο ΘΡΗΝΟΣ είναι ύπουλος. Έρχεται ξαφνικά, στα πιο απίθανα σημεία και ώρες, ακάλεστος, εκεί που δεν τον περιμένεις…

ΟΜΩΣ ο θρήνος είναι και κάτι που μας μαθαίνει τι σημαίνει έγνοια και αγάπη: όχι τώρα πια τη ρομαντική, την εύκολη, την καθημερινή αγάπη, αλλά εκείνη που αντέχει στον χρόνο, στον πόνο, στη σιωπή, αυτήν που μένει και μετά το τέλος.

ΚΑΙ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να συνεχίσω με όποιο τρόπο μπορέσω – με μια φωτογραφία της, με μια ανάρτηση, με μια ενθύμηση, αλλά με την καρδιά μισή, με αναμνήσεις που πονούν αλλά και που ταυτόχρονα μου θυμίζουν ποια ήταν η συντρόφισσά μου και τι έκανε.

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ λιγότερο από 24 ώρες για να παραβιάσει το Ισραήλ την τρέχουσα εκεχειρία στη Γάζα. Όπως αναφέρθηκε, στις 14 Οκτωβρίου, το εβραϊκό κράτος σκότωσε εννέα Παλαιστινίους, στοχεύοντας αμάχους με ένα τετρακόπτερο και βομβαρδίζοντας γειτονιές. Όποιος περάσει χωρίς να το γνωρίζει την “κίτρινη γραμμή” που χωρίζει το ισραηλινό από το παλαιστινιακό έδαφος –μια γραμμή που δεν είναι σημαδεμένη και, επομένως, αόρατη– πυροβολείται.

ΚΑΘΩΣ η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού παρακολουθεί και περιμένει το σιωνιστικό καθεστώς να ξαναρχίσει το γενοκτονικό του σχέδιο σε πλήρη κλίμακα, η σχεδόν επίσημα αναγνωρισμένη προσάρτηση της Δυτικής Όχθης συνεχίζεται – και με όλο και πιο γρήγορο και βίαιο ρυθμό.

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ της Γάζας δεν είναι παρά μέρος μιας μεγάλης στρατηγικής, ένα μέσο για έναν μεγαλύτερο σκοπό: την κατάληψη όλης της ιστορικής Παλαιστίνης και την εξάλειψη του παλαιστινιακού λαού από τη γη.

ΜΕ ΟΛΑ τα βλέμματα στραμμένα στη Γάζα, η σιωνιστική οντότητα συνεχίζει να κλέβει γη και να αποδεκατίζει τις παλαιστινιακές και βεδουινικές κοινότητες σε όλη τη Δυτική Όχθη.

ΟΙ ΤΑΚΤΙΚΕΣ εθνοκάθαρσης συνεχίζονται και πρέπει να σκεφτούμε τον αντίκτυπο που έχει αυτό -κυρίως- στα παιδιά που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες και τις οικογένειές τους, όπως για παράδειγμα στην κοινότητα των Βεδουίνων στην περιοχή Deir Alla.

ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ που ακολούθησαν την καταστροφή της κοινότητας των Βεδουίνων, όλες οι οικογένειες —μαζί με τις κατσίκες και τα πρόβατά τους— είχαν μετακομίσει στο κοντινό χωριό Kisan, όπου τις φιλοξένησαν συγγενείς τους. Πολλές γενιές και μέλη της οικογένειας – αδελφοί και οι σύζυγοί τους, παιδιά, εξαδέλφια, παππούδες και γιαγιάδες– ζούσαν σε σπίτια που προορίζονταν για πολύ λιγότερους κατοίκους.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ζώα, των οποίων οι μέρες και η ζωή είχαν καθοριστεί εν μέρει από την περιπλάνηση και τη βόσκηση στη γη, είχαν αναγκαστεί να ζήσουν σε χωριό, στριμωγμένοι σε στενές και ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης. Το σπίτι του Adnan στο Kisan ήταν γεμάτο από την οικογένεια του Deir Alla.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ήταν ανήσυχοι, φοβισμένοι και θλιμμένοι. Και τα παιδιά;

ΚΑΙ ενώ η Ευρώπη και ο Κόσμος γενικότερα θωρακίζονται στρατιωτικά, αδυνατούν να στεγάσουν τους ανθρώπους τους.

ΣΤΗΝ Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Περιφερειών και Πόλεων, που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, το κυρίαρχο θέμα ήταν η στέγαση. Η Επιτροπή των Περιφερειών της Ευρώπης (CoR) κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: η ήπειρος βιώνει μια πρωτοφανή στεγαστική κρίση, καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες αδυνατούν να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές και οικονομικά προσιτό σπίτι.

ΤΗΝ ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται να δαπανήσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για αμυντικές δαπάνες και εξοπλισμούς. Η αντίφαση είναι προφανής: η Ευρώπη που θωρακίζεται στρατιωτικά μοιάζει να έχει ξεχάσει τους ανθρώπους της.

ΣΥΜΦΩΝΑ με τα στοιχεία της Eurostat, περισσότερα από 23 εκατομμύρια νοικοκυριά στην Ευρωπαϊκή Ένωση ξοδεύουν πάνω από το 40% του εισοδήματός τους για στέγαση. Οι τιμές κατοικιών έχουν αυξηθεί κατά περισσότερο από 50% την τελευταία δεκαετία, ενώ τα ενοίκια ανεβαίνουν αδιάκοπα.

Η ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗ κρίση δεν αφορά μόνο στις μεγάλες πόλεις, αλλά εξαπλώνεται σε όλες τις περιφέρειες. Πολίτες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πόλεις τους, νέοι δεν μπορούν να νοικιάσουν σπίτι και οικογένειες ζουν σε κατοικίες ακατάλληλες ή υπερπλήρεις.

Η ΕΛΛΑΔΑ βρίσκεται στη δυσμενέστερη θέση. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, σχεδόν το 29% των πολιτών δαπανά πάνω από το 40% του εισοδήματός του για στέγαση, το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. Για τα φτωχότερα νοικοκυριά το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται στο 88%, γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος του κοινωνικού προβλήματος.

Η ΧΩΡΑ εμφανίζει επίσης ένα από τα υψηλότερα ποσοστά υπερπληρότητας κατοικιών στην Ευρώπη: σχεδόν 43% των νοικοκυριών χαμηλού εισοδήματος ζουν σε σπίτια όπου οι διαθέσιμοι χώροι δεν επαρκούν για τα μέλη της οικογένειας.

ΕΞΙΣΟΥ ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τρεις στους δέκα ηλικιωμένους άνω των 65 ετών ξοδεύουν πάνω από το 40% του εισοδήματός τους για να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες. Η φτώχεια των ηλικιωμένων, σε συνδυασμό με το υψηλό ενεργειακό κόστος, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο ανασφάλειας και αποκλεισμού.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ αυτή έχει βαθιές κοινωνικές συνέπειες. Οι νέοι καθυστερούν να ανεξαρτητοποιηθούν, οι οικογένειες αναγκάζονται να συγκατοικούν, ενώ ολοένα και περισσότεροι πολίτες στρέφονται σε επισφαλείς ή προσωρινές λύσεις: συγκατοικήσεις, ενοικίαση δωματίων, ακόμη και παραμονή σε ξενοδοχεία εκτός σεζόν.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, η Ελλάδα διαθέτει το μικρότερο ποσοστό κοινωνικής κατοικίας στην Ευρώπη, μόλις 0,1% του συνολικού αποθέματος, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι γύρω στο 8%. Αυτό σημαίνει ότι, ουσιαστικά, δεν υπάρχει δημόσια πολιτική στέγασης· η αγορά λειτουργεί ανεξέλεγκτα, και οι πιο αδύναμοι μένουν απροστάτευτοι.

ΤΗΝ ΙΔΙΑ στιγμή που η Ευρώπη παρακολουθεί εκατομμύρια πολίτες να δυσκολεύονται να πληρώσουν το ενοίκιό τους, οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών συζητούν τη δημιουργία νέων ταμείων για αμυντικές επενδύσεις, την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών και την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ Επιτροπη έχει ήδη προτείνει τη διάθεση άνω των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ για προγράμματα που σχετίζονται με την «στρατηγική αυτονομία» και την ενίσχυση της κοινής άμυνας. Στο μεταξύ, το επενδυτικό έλλειμμα στη στέγαση υπολογίζεται σε μόλις 57 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως — ποσό που θα μπορούσε να καλυφθεί με ένα μέρος των κονδυλίων που προορίζονται για στρατιωτικούς σκοπούς.

Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ είναι εκκωφαντική: η Ευρώπη εμφανίζεται πρόθυμη να χρηματοδοτήσει όπλα και βιομηχανίες, αλλά όχι στέγες και κοινωνικά προγράμματα.

Η ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΗ κρίση τροφοδοτεί τη φτώχεια, επιβαρύνει την ψυχική υγεία, εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες και οδηγεί στη δημογραφική αποδυνάμωση χωρών όπως η Ελλάδα, καθώς οι νέοι μεταναστεύουν σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής.

Η ΑΠΟΥΣΙΑ προσιτής στέγασης δεν είναι απλώς κοινωνικό πρόβλημα· είναι απειλή για τη δημοκρατία. Μια κοινωνία που δεν εξασφαλίζει στους πολίτες της τον στοιχειώδη χώρο να ζήσουν με αξιοπρέπεια, δεν μπορεί να διατηρήσει την εμπιστοσύνη και τη σταθερότητά της.

Δ.Τ.