Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι ένας από τους Έλληνες πνευματικούς ανθρώπους της διασποράς (Αυστραλία), με ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα. Με πλούσιο βιογραφικό: μάστερ και διδακτορικό στη Νεοελληνική Λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, Bachelor of Letters από το Πανεπιστήμιο Νέας Αγγλίας και δίπλωμα διερμηνείας και μετάφρασης από το Πανεπιστήμιο RMIT. Όντας νεοελληνιστής, δίδαξε επί 30 χρόνια σε δυο Πανεπιστήμια της Μελβούρνης, ενώ υπήρξε επικεφαλής του Προγράμματος Ελληνικών στον Τομέα Διερμηνείας και Μετάφρασης.
Παράλληλα είναι συγγραφέας 19 βιβλίων (μυθοπλασία, θέατρο, ποίηση, βιογραφίες, αφορισμοί, δοκίμια – μελέτες), βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και διδάσκονται σε Λύκεια και Πανεπιστήμια. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν τα βιβλία του «Ηλίας Πετρόπουλος – Ο τεχνίτης της διαστροφής» και «Η περιπέτεια της γραφής – καταθέσεις/μαρτυρίες 27 Ελλήνων πρωταγωνιστών» (και τα δυο από τις εκδόσεις Οδός Πανός). Επρόκειτο να παρουσιαστούν χθες Παρασκευή, 16 Νοεμβρίου, στο Café Πολυχώρο «Αίτιον» (Τζιραίων 8-10). Ομιλητές: Κώστας Κρεμμύδας, Γιώργος Βέης, Τάκης Σπετσιώτης και Ζαχαρίας Σώκος.
ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Όντας γνώριμός μου από τα χρόνια της «Ελευθεροτυπίας» ο Βασιλακάκος, θέλησα να έχω μερικές κουβέντες από τον ίδιο για τις επιλογές του, καθώς, πλην των αναφερόμενων στα δύο τελευταία βιβλία του, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Νίκο Καχτίτση και τον Κώστα Ταχτσή – συγγραφείς με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Αλλά πρώτα λίγα λόγια για τις επιλογές του στην «Περιπέτεια της γραφής»:
«Για μένα οι σημαντικοί συγγραφείς ανέκαθεν υπήρξαν εμβληματικές φιγούρες, σχεδόν μυθικά πρόσωπα, καθώς από τα εφηβικά μου χρόνια ασκούσαν μια ακαταμάχητη μαγεία, αφού τους έβλεπα περίπου σαν “μύστες”, στην τέχνη των οποίων είχα μυηθεί κι εγώ από 13 ετών. “Η περιπέτεια της γραφής” ξεκίνησε ουσιαστικά πριν από 40(!) χρόνια με μια συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Βασίλης Βασιλικός το 1977, από αυθόρμητο “έρωτα” για τη λογοτεχνία και τους σκαπανείς της. Οι δε “εξομολογήσεις” τους είναι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες “ιστορίες” που έχουν να μας αφηγηθούν».
Όσον αφορά τον Πετρόπουλο, τον οποίο βιογραφεί:
«Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι από την παρθενική εμφάνισή του στα Γράμματα, ώς τον θάνατό του υπήρξε μια αλλόκοτη, πλην αινιγματική και μυστηριώδης φιγούρα. Και ακόμη το ό,τι υπήρξε ένας δαιμόνιος, ευφυής , ευρηματικός, παθιασμένος και ακάματος εργάτης του πνεύματος. Ένας υποδειγματικός, ρηξικέλευθος (διόλου “νεκροτόμος”) πρωτοποριακός ερευνητής-μελετητής της κουλτούρας του υποκόσμου του άστεως».
ΚΑΧTΙΤΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑΧΤΣΗΣ
Και περνάμε στις, επίσης ξεχωριστές, περιπτώσεις του Καχτίτση και του Ταχτσή:
«Ανέκαθεν, όπως προανέφερα, με γοήτευε όχι μόνο το έργο αλλά και η ζωή κορυφαίων Ελλήνων συγγραφέων, ιδίως όταν αυτοί υπήρξαν, σαν κι εμένα, μετανάστες ή παιδιά μεταναστών, που έζησαν τον ξενιτεμό από πρώτο χέρι. Διόλου περίεργο λοιπόν που πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με τον απόδημο κορυφαίο πεζογράφο μας Νίκο Καχτίτση και το έργο του σε διδακτορική μου διατριβή που υποβλήθηκε στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης το 1994 με τίτλο «Οι αφηγηματικές τεχνικές στο πεζογραφικό έργο του Νίκου Καχτίτση», όπως και μια βιογραφία του. Αμφότερα θα κυκλοφορήσουν σύντομα. Ο Καχτίτσης, ως εκπατρισμένος Ελληνας, αλλά και ως ιδιόμορφος σκαπανέας ανορθόδοξων αφηγηματικών πειραματισμών, πλήρωσε το ανάλογο τίμημα να γίνει ένας “καταξιωμένος και άγνωστος” συγγραφέας. Παρ’ όλα αυτά, ή ακριβώς γι’ αυτό, αναγνωρίζεται πλέον ανεπιφύλακτα ως καινοτόμος πεζογράφος, απ’ τους σημαντικότερους της γενιάς του».
«Τι κάνει ξεχωριστό τον Ταχτσή; Κατ’ αρχήν, η τρομερή ευφυΐα και το ταλέντο του που αγγίζουν τα όρια της διαστροφής, καθώς ήταν πολύγλωσσος, πολυπρισματικός και πολυτάλαντος. Πράγμα που επιβεβαιώνει η αντιλογοτεχνικότητα και το ξόρκισμα της μεγαλορρημοσύνης και σοβαροφάνειας του σημαντικότερου έργου του “Το τρίτο στεφάνι”. Έπειτα το γεγονός ότι “έκανε συνεχώς γκελ με την άβυσσο”, όπως έλεγε ο Τσαρούχης, με το να έχει την περιπέτεια στο αίμα του. Εξ ου και όλη του η ζωή και ο βίαιος και μυστηριώδης θάνατός του ήταν κάτι σαν αποθέωση του “τυχοδιωκτισμού” , υπό την έννοια της καλλιτεχνικής περιπέτειας ως διονυσιακής μέθης».
ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
«Η δημοσιογραφία έχει πέσει σε σκοτεινά χέρια» είπε ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης. «Το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια» επισήμανε η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού της Ιδρύματος, Μαρία Αντωνιάδου. Ήταν στο Μουσείο της Ακρόπολης, στην έναρξη του Διαλόγου Δημοσιογραφικών Ενώσεων μελών της Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, ο οποίος πραγματοποιήθηκε το τριήμερο που άρχιζε την περασμένη Κυριακή (η δεύτερη και τρίτη μέρα στους χώρους της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ).
Εκπρόσωποι από 16 χώρες και 19 δημοσιογραφικές οργανώσεις (πλην των ελληνικών) συμμετείχαν στον οργανωμένο από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ διάλογο, που αφορούσε καίρια θέματα τα οποία ταλανίζουν τα μέσα ενημέρωσης – ειδικότερα, μεταξύ αυτών, και χώρες που δοκιμάζονται άγρια από πολέμους. Με θύματα (δολοφονίες, απαγωγές, φυλακίσεις κ.λπ.) όσων δεν υποκύπτουν στις επιταγές των κρατούντων. Και από κοντά: απολύσεις, καταστρατήγηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, fake news. Με την ντόπια έντυπη δημοσιογραφία να αναμένει την κυβερνητική υπόσχεση λήψης μέτρων για την ενίσχυσή της.
Οι συμμετέχοντες ξεναγήθηκαν επίσης στις εγκαταστάσεις του ΕΔΟΕΑΠ από τον πρόεδρό του, Σταύρο Καπάκο, εκεί που διακυβεύεται το μέλλον του οργανισμού με την αναμενόμενη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο έχει προσφύγει μερίδα εργοδοτών των ΜΜΕ που αντιτίθενται στο 2% των εσόδων τους υπέρ των δημοσιογραφικών ενώσεων, το οποίο θ’ αντικαταστήσει το καταργημένο αγγελιόσημο. Eίναι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, που δέχτηκε τους συμμετέχοντες στον Διάλογο, ο οποίος αναφερόμενος μεταξύ άλλων στη Διακήρυξη των Αθηνών που εκδόθηκε τη χαρακτήρισε «θώρακα υπεράσπισης της αυθεντικής δημοσιογραφίας».
*Aπό την «Εφημερίδα των Συντακτών»