ΕΧΩ την αίσθηση ότι ο πρωθυπουργός Scott Morrison, το πήρε απόφαση ότι η κυβέρνησή του θα χάσει τις επερχόμενες εκλογές.
Από πού έβγαλα αυτό το συμπέρασμα; Όχι, φυσικά, επειδή αποχωρεί από την πολιτική η πρώην υπουργός Εξωτερικών Julie Bishop, αλλά επειδή ο κ. Morrison δεν θα παραστεί στην επίσημη έναρξη του Ελληνικού Φεστιβάλ στην Lonsdale Street. Είναι δυνατόν να έχουμε χρονιά εκλογών (και μάλιστα) σύντομα και να μην έρχεται Αυστραλός πρωθυπουργός; Είναι! Αν ο πρωθυπουργός τις έχει ξεγράψει…

ΕΚΤΟΣ πια και αν φοβήθηκε από ενδεχόμενες διαμαρτυρίες σε βάρος του καθώς, όπως θα ξέρετε, απ’ αυτή την εβδομάδα, μετά από την αίτημα της (πρώην) FYROM, η Αυστραλία την αναγνωρίζει -και επίσημα πλέον- ως North Macedonia. Όπως άλλωστε και η Ελλάδα και (σχεδόν) όλος ο κόσμος.

ΒΕΒΑΙΑ, η Παμμακεδονική δεν αποδέχεται τη Συμφωνία των Πρεσπών και αγωνίζεται για την κατάργησή της. Στο πλαίσιο αυτό έκανε συνάντηση με παροικιακά σωματεία την Πέμπτη, αλλά η προσέλευση ήταν περιορισμένη.

ΚΥΡΙΟΣ στόχος της είναι ο υφυπουργός Εξωτερικών, κ. Τέρενς Κουίκ, λόγω του ότι πρόκειται να μας επισκεφθεί τον άλλο μήνα. Οι πληροφορίες μου λένε ότι, παρά τα όσα διαδίδονται, (ότι αναβλήθηκε η επίσκεψή του) ο κ. Κουίκ θα επισκεφθεί την Αυστραλία για το Πρόγραμμα «Νόστος». Μόνο που η διοργάνωσή του θα γίνει από το Προξενείο και την Πρεσβεία και όχι από την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, όπως είχε ανακοινωθεί αρχικά.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την τρίτη φάση του Προγράμματος «ΝΟΣΤΟΣ – Επιστροφή στις Ρίζες» στο πλαίσιο των διμερών δράσεων Ελλάδας-Κύπρου για θέματα Διασποράς, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές στον «Νέο Κόσμο».

Η ΕΙΔΗΣΗ της εβδομάδας, πάντως, όσον αφορά την ομογένεια, είναι ο θάνατος του εκδότη Θεόδωρου Σκάλκου.
Εγώ δεν εργάστηκα ποτέ για λογαριασμό του, αλλά είχαμε έναν ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας μαζί του παρά το γεγονός ότι με δυσφήμισε πολλές φορές από τα έντυπά του. (Τον «Ελληνικό Κήρυκα», τη «Νέα Πατρίδα» και τον «Ελληνικό Κόσμο» που έβγαζε με υπεύθυνο τον Κώστα Νικολόπουλο).

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ, πάντως, ότι οι επιθέσεις σε βάρος μου, αν και προσωπικές, είχαν ως στόχο τον εκδότη μας, Δημήτρη Γκόγκο, και (σχεδόν) όλες γράφτηκαν από πρώην συναδέλφους εδώ στον «Νέο Κόσμο» που δεν είναι πλέον στη ζωή. Κυρίως από τον Χρήστο Μουρίκη, αλλά και από τον Κώστα Νικολόπουλο και τον Σπύρο Μεταλλινό.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή θα γράψω για τις σχέσεις μου με τον Θ. Σκάλκο, ο οποίος μου έκανε και άπειρες προτάσεις να εργαστώ για λογαριασμό του. Μετά από πολλές πιέσεις κάποια φορά δέχθηκα να πάω να συνομιλήσω μαζί του. Αντί γι’ αυτόν, όμως, στο σημείο της συνάντησης ήταν ο Σπύρος Σταμούλης (με τον οποίο ένα διάστημα υπήρξαν και συνέταιροι). Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία που όταν μπορέσω θα σας την πω…

ΕΔΩ, όμως, θα δώσω τον λόγο στον Οδυσσέα Πλατύρραχο, που εργάστηκε για τον Θ. Σκάλκο και η κατάθεσή του έχει ενδιαφέρον:
«Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο ιδιοκτήτης του Ελληνικού Κήρυκα κ. Θεόδωρος Σκάλκος. Ο άνθρωπος που έμεινε κυρίαρχος στον παροικιακό Τύπο του Σίδνεϊ μια ζωή. Όσα άλλα έντυπα κι αν εμφανίστηκαν στο Σίδνεϊ τα εξαφάνισε είτε αγοράζοντάς τα και κλείνοντάς τα μετά, είτε εξαγοράζοντας τους δημοσιογράφους και οδηγώντας τα έτσι στην δημοσιογραφική ασφυξία. Η μόνη εφημερίδα που άντεξε (κυκλοφορεί από το 1982) είναι ο “Κόσμος” (την έβγαλε ο Δ. Γκόγκος) Αυτό δείχνει ότι ο δημοσιογραφικός του δρόμος δεν ήταν πάντα μέσα στα πλαίσια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Ξεκίνησε ως ανταγωνιστής του “Πανελληνίου Κήρυκα” εκδίδοντας το 1966 την “Νέα Πατρίδα” που έφερε τρικυμία στα ελληνικά δημοσιογραφικά δρώμενα του Σίδνεϊ αφού από την αρχή, χρησιμοποιώντας τη νέα τεχνολογία και, συγκεκριμένα, την Όφσετ, τύπωνε 64 σελίδες σε ελάχιστο χρόνο αφού φωτογραφίζονταν οι σελίδες που δημιουργούνταν από τις ελληνικές εφημερίδες, κατά τη στιγμή που οι τυπογράφοι του “Κήρυκα” έγραφαν με το παλιό σύστημα πάνω στο μέταλλο. Θορυβήθηκε λοιπόν ο κ. Καλομοίρης, ιδιοκτήτης του “Πανελληνίου Κήρυκα”, δεν τόλμησε να εκσυγχρονίσει την επιχείρησή του με τα νέα δεδομένα, και πούλησε τον “Κήρυκα” στον Σκάλκο.
Σε κάποια στιγμή έφυγαν από την επιχείρηση ομαδικά ένα μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού προσωπικού με επικεφαλής τον αργότερα γερουσιαστή κ. Τάκη Καλδή, και στηριζόμενοι στη χρηματοδότηση κάποιων Ελλήνων επιχειρηματιών του Σίδνεϊ εξέδωσαν νέα εφημερίδα την “Ελληνική Φωνή”.
Αυτή ήταν η κατάσταση του Τύπου, όταν έφθασα στις 30 Δεκεμβρίου 1973. Υπήρχε βέβαια και το “Εθνικό Βήμα” του κ. Αρώνη. Αυτό που μετά το θάνατό του πέρασε στην ιδιοκτησία του κ. Γαβριηλίδη ο οποίος μετά από τρία περίπου χρόνια το δώρισε στην Αρχιεπισκοπή και κυκλοφορεί ακόμα μηνιαία ως Βήμα της Εκκλησίας.
Στις 16 Ιανουαρίου 1974 βρέθηκα να εργάζομαι στη “Νέα Πατρίδα” ως δημοσιογράφος δίπλα στον Άγγελο Κούρλιο, τη Μαρία Πολίτη και τον Μάκη Έλυμπο.
Στον “Κήρυκα: τότε ήταν: Ο Λάμπης Πασχαλίδης, ο Γιώργος Μεσσάρης, ο Γιώργος Τσερδάνης, και ο Θανάσης Χατζηανέστης. Ο Πάνος Γεροντάκος έγραφε και στον “Κήρυκα” (τον Ζήκο) και στη “Νέα Πατρίδα”.
Ο Θεόδωρος Σκάλκος ήταν δύσκολος άνθρωπος. Η ιδιοσυγκρασία μου, ο πολιτισμός μου και εν γένει οι αρχές μου συγκρούονταν με τον τρόπο που επιθυμούσε να εργαστώ ο εργοδότης μου. Έκανα υπομονή 2 χρόνια και το 1976 τα βρόντηξα και έφυγα.
Με δελέασε αργότερα με ικανοποιητικό μισθό και ξαναγύρισα. Βρήκα εκεί και νέα πρόσωπα: Δημήτρη Τζουμάκα, Τάσο Νεράτζη, Γιώργο Χατζηβασίλη και Βασίλη Πασσά. Δεν θυμάμαι αν ο Μπάμπης Ράκης ήταν μαζί μας την πρώτη ή την δεύτερη περίοδο. Να σημειώσω εδώ ότι μέσα στην τριετία αυτή άλλωστε τη συνείδηση των επιχειρηματιών που χρηματοδοτούσαν την Ελληνική Φωνή και την εξαγόρασε για να την κλείσει αργότερα. Είχε κάνει και την εμφάνισή του το “Νέο Κύμα” με τον Γιώργο Τσερδάνη στο τιμόνι και χρηματοδότη τον κ. Θεοχαρίδη.
Ο Σκάλκος με προόριζε για αθλητικογράφο, χωρίς να μου το πει εξαρχής και όταν μετά από ένα-δυο μήνες μου το πρότεινε αρνήθηκα. Είχα αρχίσει να ασχολούμαι το 1976 με τα μαθήματα Ελληνικών, είχα γεμίσει το Σαββατοκύριακο και δεν είχα χρόνο για τα γήπεδα. Εξάλλου, το μέλλον στην εφημερίδα δεν ήταν σίγουρο. Όποια στιγμή θα μπορούσε να μου πει, πήγαινε σπίτι σου. Όπως τελικά έγινε λίγο αργότερα.
Έκτοτε κατά διαστήματα έκανε και προσπάθεια να με προσεγγίσει ξανά, με προτάσεις δελεαστικές. που αρνήθηκα.
Μία μάλιστα, ενώ εργαζόμουν στην Τράπεζα ήταν τόσο συμφέρουσα που δώσαμε τα χέρια. Τελικά έκανα πίσω όταν δεν δέχτηκε τον όρο μου να μην με αναγκάσει ποτέ να γράψω εναντίον του Αρχιεπισκόπου.
Η τελευταία κρούση του, ήταν με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Είχε μάθει ότι ανέβαζα τις σελίδες του “Κόσμου” στο διαδίκτυο. Μου πρότεινε να ανεβάζω τις σελίδες του “Κήρυκα” αλλά να σταματήσω τη συνεργασία μου με τον “Κόσμο”. Αρνήθηκα βέβαια Και το θέμα βάλτωσε! Επανήλθε αργότερα χωρίς τον όρο να εγκαταλείψω τον Κόσμο. Ξεκινήσαμε. Με τη βοήθεια του Σάββα Δεληγιώργη στήσαμε το σκηνικό. Δούλεψα μερικές μέρες. Την ώρα της πληρωμής διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε συνεννοηθεί σωστά. Εκείνα που ζητούσα εγώ την ημέρα, μου πρόσφερε εκείνος την εβδομάδα. Φυσικά, η τελευταία συνεργασία μας έληξε άδοξα. Με πλήρωσε για τις μέρες που δούλεψα με τα δικά του δεδομένα.
Ο Θεόδωρος Σκάλκος, όμως είχε και προτερήματα. Εργατικός πρώτα απ΄ όλα, αγαπητός σε όσους εμπιστευόταν, γινόταν θυσία γι αυτούς. Υπάρχουν κορίτσια που δουλεύουν στην επιχείρησή του από το 1974 που πρωτοπήγα. Μέχρι σήμερα. Αυτό λέει πολλά.
Ο Θεόδωρος Σκάλκος, όπως κι αν συμπεριφερόταν, θα γραφτεί στην παροικιακή ιστορία ως δύστροπος μεν ως άνθρωπος αλλά ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, Ήταν έξυπνος, εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις και ως επιχειρηματίας θεωρώ ότι πέτυχε. Εξάλλου, δεν πάνε όλοι με το σταυρό στο χέρι προς την επιτυχία.
Εγώ του είμαι ευγνώμων γιατί η πρώτη μου δουλειά στην Αυστραλία ήταν στην επιχείρησή του. Νέος σε μια νέα χώρα χωρίς πολλές γνώσεις της γλώσσας, η “Νέα Πατρίδα”
ήταν ότι έπρεπε για το νέο μου ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Ας είναι αναπαυμένος εκεί ψηλά εν Κυρίω!».

ΕΝΑΣ άλλος εργαζόμενος του, ο Αλέκος Κάλτσας, σχολιάζοντας το κείμενο που έγραψε ο Τάσος Τάμης για τον Θ Σκάλκο (δημοσιεύθηκε στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης σημειώνει:
«Εξαιρετική η περιγραφή σας. Οι ευεργετηθέντες εχθροί του σήμερα έχουν βγάλει πολύ χολή σήμερα.
Σχολείο για πολλούς μας. Όπως ακριβώς τα περιγράψατε.
Να είστε καλά.
Δούλεψα στον “Κήρυκα” στο camera room της εφημεριδας κάνοντας και το apprenticeship μου την περίοδο 1987-1993.
Με έστειλε Ελλάδα να εδραιώσουμε την τότε προσπάθεια στο ραδιόφωνο σε ένα μικρό στούντιο στην Αθήνα.
Εποχές απίστευτες και όμορφες.
Η βοήθεια και η στήριξη και το ενδιαφέρον του ακόμα και η συγχώρεση σε ένα σοβαρό λάθος που είχα κάνει με έκανε να τον εκτιμήσω ακόμα περισσότερο.
Άκουγα πολλά, δεν το κρύβω. Από ανθρώπους που συνεργάστηκε (πάντα μέσα απ’ το χώρο της εφημερίδας) και που όταν αποχωρούσαν ήταν λογικό η ρήξη να φέρει και κόντρες.
Ε και;
Ούτε μισή μέρα και ξέσπασαν πάνω στο πτώμα του. Δεν πίστευα αυτά που διάβαζα.
Τέλος πάντων.
Θίο Σκαλκος, εγώ μόνο καλό είδα μαζί σου όπως και πολλοί που κάνουν ότι δεν θυμούνται.. και σε ευχαριστώ.
Το Αλεκάκι σου».

Η ΒΑΣΩ ΜΟΡΑΛΗ, πρώην επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος της Ραδιοφωνίας SBS έχει διαφορετική άποψη. Μεταξύ άλλων έγραψε στο Facebook:
«Αφού για σχεδόν 50 χρόνια δίχασε (για να εξυπηρετήσει τις μικροσκοπιμότητές του) τον Ελληνισμό της Αυστραλίας και διέσυρε -συκοφαντώντας κι εξυβρίζοντας μέσω των εντύπων του- εκατοντάδες αθώους ανθρώπους…
Το μαρτυρούν οι αμέτρητες καταδίκες του στα αυστραλιανά δικαστήρια.
Ανάμεσά τους κι εγώ κι ο Κώστας μου… Απρόκλητα εκ μέρους μας.
Φυσικά (όπως γνωρίζει όλη η αυστραλιανή Ομογένεια), η απίστευτη εμμονή του ήταν εις βάρος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, τον οποίο έβαλε εξ αρχής στο στόχαστρό του – όταν ο νέος τότε (μέσα δεκαετίας του 1970) Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να… συνεταιριστεί με τον Σκάλκο.
Καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση του Αρχιεπισκόπου και στη συνέχεια τραβούσε μια πτώχευση, άλλαζε τους τίτλους των εντύπων του κι έμεναν τα θύματά του δικαιωμένα μεν, αλλά χρεωκοπημένα απ’ τις απίστευτες δικαστικές δαπάνες του αυστραλιανού συστήματος απονομής δικαίου!
Αντί να παίξει έναν σπουδαίο κι εποικοδομητικό ρόλο στην ελληνική Διασπορά, αντίθετα ζημίωσε με τις πράξεις του τον Ελληνισμό».