«Πολλοί μου τηλεφώνησαν και παραπονέθηκαν. Δεν έχουμε πρόσβαση, εκτίμηση, σεβασμό». Η πληροφορία από την κ. Ελευθερία Λαλοπούλου, πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Καστοριανών Αυστραλίας «Η Καστοριά» που ιδρύθηκε τον Μάιο του 1988.
Η ίδια εργάστηκε σκληρά και συνεργάστηκε με επιτυχία τόσο με τα μέλη του τότε Διοικητικού Συμβουλίου όσο και με τα μέλη του ευρύτερου οργανισμού, ώστε να επιτευχθεί η αποπλήρωση της ιδιόκτητης στέγης με τη λήξη της θητείας της ίδιας, ως προέδρου, το 1998.

Παραδίνοντας τη σκυτάλη στο νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο, είχε πει:
«Κατά τη διάρκεια της θητείας μας, ολοκληρώθηκε η προσπάθεια, όσον αφορά την ιδιόκτητη στέγη. Το χρέος ξεπληρώθηκε, δεν χρωστάμε τίποτε και έχουμε στα χέρια μας τον τίτλο ιδιοκτησίας του κτιρίου στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα και το οποίο πιστεύουμε και ελπίζουμε να γίνει το σπίτι όλων των Καστοριανών και μια κυψέλη ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
«Από δω και πέρα, ανοίγεται ένας καινούριος ορίζοντας με πολλές προοπτικές. Βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός καινούργιου αιώνα και πρέπει να χαράξουμε νέα πορεία και να βάλουμε νέους στόχους. Οι σημερινές απαιτήσεις και ανάγκες είναι διαφορετικές και θα πρέπει κι’ εμείς να δούμε την πορεία του Συλλόγου μας μέσα από διαφορετικό πρίσμα, Εξ’ άλλου, όπως είπα, και προηγουμένως, οι Καστοριανοί ήταν πάντα προοδευτικοί και πρωτοπορούσαν σε όλους τους τομείς» είχε καταλήξει η κ. Λαλοπούλου.

Η πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Καστοριανών Αυστραλίας «Η Καστοριά» κ. Ελευθερία Λαλοπούλου

Σήμερα, το κλίμα εντελώς διαφορετικό. Βαρύ, με παράπονα από τα παλιά μέλη, πολλά από αυτά ιδρυτικά, όπως μας πληροφορεί η ίδια.
«Θλίβομαι γιατί οι ιδρυτές, οι πρωτεργάτες του οργανισμού, δεν απολαμβάνουν σήμερα του σεβασμού και της εκτίμησης που δικαιούνται. Έδωσαν πάρα πολλά. Η πείρα τους είναι πολύτιμη και δεν αξιοποιείται, όπως θα έπρεπε. Το πρόβλημα, όμως, από ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι ευρύτερο και έχει εστίες σε διάφορα σημεία της οργανωμένης παροικίας».

ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ

«Τους θέλουμε και προσπαθούμε να κρατούμε τις ισορροπίες», δηλώνει ο πρόεδρος της Παλλεσβιακής Ένωσης Μελβούρνης και Βικτωρίας, κ. Γιάννης Καρανικόλας, αναφερόμενος στις σχέσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, με τους ηλικιωμένους, μέλη του οργανισμού. Το διοικητικό σώμα αποτελείται από μέλη της δεύτερης και τρίτης γενιάς, ενώ υπάρχει και ένας 80άρης, όπως λέει χαρακτηριστικά, της πρώτης γενιάς.
«Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι οι περισσότεροι από τα παλαιότερα μέλη, δεν μπορούν σήμερα να μετακινηθούν εύκολα.
Απόδειξη ότι έρχονται στις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε τη μέρα, αλλά όχι το βράδυ.
Έχοντας λοιπόν αυτόν τον παράγοντα υπόψη μας, φροντίζουμε να σχεδιάζουμε ανάλογα το ετήσιο πρόγραμμα .
Ο σεβασμός στο πρόσωπό τους είναι δεδομένος. Οι αντιλήψεις είναι βέβαια διαφορετικές, αλλά αυτό, πιστεύω ότι είναι γενικό φαινόμενο. Από την πλευρά τους, ενδιαφέρονται για τον οργανισμό και μας υποστηρίζουν πάντοτε. Αναμφίβολα, τους χρειαζόμαστε» καταλήγει ο κ. Καρανικόλας.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Επί του ίδιου θέματος, η πρόεδρος του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας «Ο Κολοκοτρώνης», Χρύσα Κανατά, δηλώνει ότι η παρουσία των μελών πρώτης γενιάς είναι το ίδιο απαραίτητη, όσο και των νεότερων. Ενδεικτικό το γεγονός, ότι στο 13μελές Διοικητικό Συμβούλιο, το ένα τρίτο σχεδόν, δηλαδή τέσσερα μέλη είναι της πρώτης γενιάς.
«Αναμφίβολα τους χρειαζόμαστε. Είναι πολύτιμοι κρίκοι της αλυσίδας του οργανισμού και αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει.
Έδωσαν πάρα πολλά. Στην ουσία σε κείνους οφείλουμε την ύπαρξη του οργανισμού. Το ενδιαφέρον τους για το Σύλλογο σήμερα, είναι το ίδιο ζωντανό, όπως και χτες. Βοηθάνε, συμβουλεύουν, συμπαραστέκονται σ’ όλες τις ανάγκες που προκύπτουν. Ας μη μας διαφεύγει ότι όταν πριν χρόνια κινδυνεύσαμε να χάσουμε το κτίριο, ήταν εκείνοι, οι πρωτεργάτες που το έσωσαν. Θα ήταν άδικο λοιπόν σήμερα να παραμεριστούν.

Βέβαια, οι ανάγκες τους είναι διαφορετικές και αυτό το λαμβάνουμε υπόψη μας, στο θέμα των εκδηλώσεων, προσπαθώντας να φέρνουμε κοντά άτομα κάθε ηλικίας.
Το μεγάλο στοίχημα, κατά την άποψή μου, σήμερα είναι , πώς μπορούμε να αυξήσουμε τη συμμετοχή των νέων γενιών και πώς να σεβαστούμε τις παλαιότερες γενιές.
Σε τελευταία ανάλυση, όμως, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι εκείνους που χαρακτηρίζουμε ως ηλικιωμένους συχνά είναι… πιο νέοι από τους νέους!» καταλήγει η Χρύσα Κανατά.

MAΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ

«Μας στηρίζουν και τους σεβόμαστε» δηλώνει η Εύα Γκότση, αντιπρόεδρος ενός από τους παλαιότερους ομογενειακούς οργανισμούς, της Κρητικής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, αναφερόμενη στα παλαιότερα μέλη τους.
« Η παρουσία τους, η στήριξή τους, το ενδιαφέρον τους για την Αδελφότητα, αποτελούν αναμφισβήτητο μέρος της επιτυχίας που απολαμβάνουμε σήμερα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι εκείνοι έβαλαν τα θεμέλια και κράτησαν ζωντανό τον οργανισμό, συχνά κάτω από δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Έχτισαν, πετραδάκι, πετραδάκι, αυτά που απολαμβάνουμε σήμερα. Το ότι μας έδωσαν τη σκυτάλη, το εκτιμούμε ιδιαίτερα και κάνουμε το παν για να κρατήσουμε όχι απλά αναμμένη τη δάδα, αλλά και αμείωτο το ενδιαφέρον των μελών μας, κάθε ηλικίας για τον οργανισμό και να ενθαρρύνουμε την προσέλευση νέων ατόμων κάθε ηλικίας» αναφέρει η Εύη Γκότση.

ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ

«Όσοι μείναμε, μας έχουν αγκαλιάσει» δηλώνει ο ιδρυτής της Καλυμνιακής Αδελφότητας, όπως πληροφορεί ο ίδιος, Δημήτρης Τσέρος.
«Ήταν δική μου ιδέα να ιδρυθεί η Καλυμνιακή Αδελφότητα, το 1964» τονίζει.
Στο θέμα που μας απασχολεί σήμερα, θα πει ότι «οι παλιοί είναι πάντα ευπρόσδεκτοι. Ποτέ δεν μας έκαναν να αισθανθούμε ότι δεν ανήκουμε πλέον εκεί. Αντίθετα, μερικοί από τους μεγάλους, δεν άφηναν παλαιότερα, τους νέους να πάρουν τα ηνία. Οι παλιοί είμαστε πάντα παρόντες, σ’ όλες τις εκδηλώσεις και τους στηρίζουμε. Κάνουν καταπληκτική δουλειά και αισθανόμαστε ασφάλεια. Είμαστε σίγουροι ότι θα κρατήσουν ζωντανό τον οργανισμό», καταλήγει ο κ. Τσέρος, θείος του σημερινού προέδρου Δημήτρη Τσέρου, με τον οποίο είχαμε μιλήσει πριν μερικούς μήνες για την πορεία του οργανισμού.

Ο πρόεδρος της Καλυμνιακής Αδελφότητας, Δημήτρης Τσέρος

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

«Πιστεύουμε στους μεγάλους. Μας εμπνέουν. Μόνο με τη συλλογικότητα και τη συνεργασία θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Μόνο αν καταφέρουμε να συνυπάρξουμε και –παρά την ηλικιακή διαφορά και τον διαφορετικό ίσως τρόπο σκέψης– να επικεντρωθούμε σ’ αυτά που μας ενώνουν. Στη διατήρηση της παράδοσης και τη μετάδοση στις νεότερες γενιές, καθώς επίσης και την παρουσία μας στην παροικιακή, αλλά και ευρύτερη κοινωνία»
Ο ίδιος τονίζει ότι «οι μεγάλοι κρατούν το νήμα της παράδοσης που μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε, όχι απλά σε καλή κατάσταση, αλλά γερό και ανθεκτικό στις προκλήσεις.
Είμαστε 14 άτομα στο Δ. Σ. Τρεις γενιές ανθρώπων. Εκείνο που εισπράττω και είμαι πανευτυχής γι’ αυτό, είναι ότι ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Και εννοώ, όχι μόνο σε ιδέες, αλλά και πρακτικά».
Δήλωση που παραπέμπει κυρίως στην πρώτη γενιά, στους ιδρυτές των πολλών δεκάδων οργανισμών της ομογένειας που δεν δίσταζαν, όπως θα μας θυμίσει σήμερα η κ. Λαλοπούλου, «να βάλουν την ποδιά για να μαγειρέψουν στην κουζίνα, να σερβίρουν τους καλεσμένους, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα για να ξεπληρώσουν δάνεια που πήραν για την απόκτηση στέγης».
«Και να μη μπορούν σήμερα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να πλησιάσουν, να μπουν μέσα και να εκφέρουν τη γνώμη τους ; Δεν είναι άδικο;» απορεί και εξανίσταται η ίδια.
Σίγουρα και από την πλευρά μας, ενθαρρύνουμε, όπου συμβαίνει, να έλθει στην επιφάνεια.