ΜΕ τον θάνατο του µακαριστού Στυλιανού, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας, ανοίγει ένα κεφάλαιο για τον Ελληνισµό της Αυστραλίας. Πολλά µπορούν να ειπωθούν για τον µακαριστό Στυλιανό, θετικά και αρνητικά, αλλά αυτό ενέχει πάντα τον κίνδυνο της υποκειµενικότητας και δεν θα αποπειραθώ σήµερα να το πράξω. Το αύριο όµως του Ελληνισµού της Αυστραλίας, είτε αρέσει σε κάποιους από εµάς είτε όχι, είναι άρρηκτα συνδεδεµένο µε την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Ωκεανίας.
Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δύο δεκαετίες η Εκκλησία της Αυστραλίας δεν είχε σχεδόν καµιά επαφή τόσο µε το Φανάρι όσο και µε την Αθήνα. Η αποµάκρυνση αυτή µακροπρόθεσµα θα έχει αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνισµό της Αυστραλίας. Κυρίως γιατί πλέον δεν µιλάµε για µετανάστες που έχουν προσωπικές και συναισθηµατικές αναφορές στα δύο κέντρα, αλλά για ανθρώπους δεύτερης και τρίτης γενιάς που η προσέγγισή τους θα πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική.
Και µπορεί οι παλαιότεροι εξ ηµών να ανατροφοδοτούσαµε την ύπαρξή µας µέσα από τις κόντρες για να ισχυροποιούµε την προσωπική µας θέση, όµως η σηµερινή κατάσταση καθιστά απαγορευτικές τις άγονες αντιπαραθέσεις, που δεν ελκύουν τη νέα γενιά αλλά αντιθέτως την αποµακρύνουν, µε αρνητικά αποτελέσµατα για τον Ελληνισµό και την Ορθοδοξία. Η συζήτηση που έχει ανοίξει εγκυµονεί κινδύνους για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισµό της Αυστραλίας.
Η πρόταση για διάσπαση της Αρχιεπισκοπής όχι µόνο δεν θα λύσει τα άλυτα προβλήµατα δεκαετιών, αλλά, θα τα µεγεθύνει. Τα θέµατα που ταλανίζουν την Εκκλησία της Ωκεανίας µε την αυτοαποκαλούµενη «Αυτοκέφαλο», µε την ανύπαρκτη ή ελάχιστη συνεργασία µε τις ελληνικές κοινότητες, δεν µπορούν να αντιµετωπισθούν µε πολλές µικρές Αρχιεπισκοπές, µε διαφορετικούς στόχους που θα αναπτύξουν οι ιεράρχες που φιλοδοξούν να γίνουν µικροί Αρχιεπίσκοποι. Θεµιτές οι προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά το ζητούµενο είναι το αύριο και η συλλογική φιλοδοξία για διατήρηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας.
Το τρίγωνο Οµογένεια – Αθήνα – Φανάρι πρέπει να ενδυναµωθεί εάν θέλουµε σε 50 ή 100 χρόνια να υπάρχει Ελληνισµός στην Αυστραλία. Από µόνος του ο Ελληνισµός δεν θα τα καταφέρει εάν δεν είναι σε µια διαρκή επαφή µε το Φανάρι και την Αθήνα. Για να ενδυναµωθεί, χρειάζεται να σταµατήσουµε τις άγονες αντιπαραθέσεις. Και εκεί ακριβώς χρειάζεται µια προσωπικότητα που από τη θέση του Αρχιεπισκόπου θα πρέπει να συµβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. Ενός Αρχιεπισκόπου χωρίς το υπερτροφικό ΕΓΩ, αλλά µε το συνθετικό ΕΜΕΙΣ. Ενός Ιεράρχη που θα πείσει την παροικία να τον στηρίξει και να προχωρήσουν όλοι µαζί τον σχεδιασµό της αυριανής µέρας. Είµαι σίγουρος ότι η Ελληνορθόδοξη Οµογένεια έχει και το ανθρώπινο δυναµικό αλλά και τη θέληση να κλείσει τις πληγές του παρελθόντος και ενωτικά να διαµορφώσει ένα καλύτερο µέλλον
* Ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης υπήρξε Γραµµατέας του ΣΑΕ 1995-2001.