«Δεν θέλω τον προβολέα πάνω μου. Μη γράψεις πολλά. Μια γραμμή φτάνει».
Κι εγώ σκέφτομαι «δεν θα μου πεις εσύ τη δουλειά μου».
Κάπως έτσι η πρώτη επαφή με την Στέλλα Πάπα, για την παρακάτω κουβέντα που θα κάνω μαζί της.
Πριν από αυτό, την είχα γνωρίσει προσωπικά τον περασμένο Γενάρη όταν έδινε τη δική της «μοναχική» μάχη –ως ανεξάρτητη- για μια θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Το καλύτερο που πέτυχε, να είναι πρώτη επιλαχούσα, κάτι που από μόνο του, εκ των πραγμάτων, θεωρείται… νίκη!
Δεν απογοητεύτηκε, είπε, «καταλαβαίνω και πάει παρακάτω».
Μια κουβέντα αυτό, γιατί ήδη έχει διανύσει μεγάλες αποστάσεις, με την επαγγελματική και κοινωνική της δραστηριοποίηση σε τρεις ηπείρους. Αυστραλία, Ασία, Ευρώπη, στον τομέα μάρκετινγκ και της υπεύθυνης Οργάνωσης Έργων.
Η πιο αιχμηρή, όσο και αστεία, εμπειρία –η ίδια τη χαρακτηρίζει «εξαιρετική»– ήτανόταν πήρε μετάθεση στην Ταϊλάνδη, ως υπεύθυνη Διαχείρισης Έργων και Μάρκετινγκ.
«Όλα τα διευθυντικά στελέχη της εταιρίας έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Εκεί που περίμεναν άνδρα διευθυντή, εμφανίστηκε μπροστά τους γυναίκα διευθύντρια. Η πρώτη τους κουβέντα ήταν: «δεν φτάνει που είσαι γυναίκα, είσαι και μικρή. Πώς θα κάνεις αυτή τη δουλειά;»
Δεν άργησαν, βέβαια, να «φάνε τη γλώσσα τους» και να «μείνουν με το στόμα ανοιχτό», όταν στην πράξη είδαν ότι γυναίκες δυναμικές, ευφυείς, ανθεκτικές, μπορούν το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα, από τους άνδρες, να επιτύχουν και στα δύσκολα.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΕΡΙΖΙΑ
Πίσω στη βάση της, τη Μελβούρνη, από το 2010 -μετά από 17 χρόνια απουσίας– δραστηριοποιείται από διάφορα μετερίζια και όντως κάνει τη διαφορά. Πάντα διακριτικά και όσο το δυνατόν αθόρυβα. «Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι τίτλοι ούτε και η προβολή. Παθιάζομαι, όμως, όταν βλέπω να υπάρχουν φοβερές δυνατότητες σ’ έναν τομέα και να μένουν ανεκμετάλλευτες».
Παιδί, έζησε τον Έλληνα μετανάστη, όταν αυτός ερχόταν στο στούντιο Χιόνη, ένα από τα πρώτα φωτογραφεία της Μελβούρνης που ανήκε στους γονείς της, να απαθανατίσει τη σημαντικότερη ίσως μέρα της ζωής του, το γάμο του. Στον ίδιο χώρο, η μητέρα της σχεδίαζε και έραβε νυφικά. Ήταν ένας χώρος που έσφυζε από ζωή, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα και η Στέλλα βοηθούσε, εμπνεόταν, μελετούσε τους χαρακτήρες, ωρίμαζε πρόωρα.
«Έβλεπα ζωντανά την προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα ήθη και έθιμα της ιδιαίτερης πατρίδας τους, να ορθοποδήσουν σε μια ξένη χώρα, να κάνουν μια νέα αρχή με το σύντροφο της ζωής τους».
Μέσα και έξω από αυτόν το χώρο, θα πει η Στέλλα σήμερα, είδε όλες τις αλλαγές που δέχτηκε ο κορμός της παροικίας.
«Είδα τον αγώνα των Ελλήνων μεταναστών να ορθοποδήσουν, θαύμασα την επιτυχία πολλών, ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίο επέμειναν τα παιδιά τους να διατηρήσουν τη μητρική τους γλώσσα καθώς και τις θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν για να τους εξασφαλίσουν μια καλή μόρφωση. Είδα από πολύ κοντά την κοινωνική και οικονομική ανέλιξη των Ελλήνων μεταναστών και των παιδιών τους. Νοιώθω πραγματικά εμπλουτισμένη από αυτήν την εμπειρία».
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΙΚΟΝΑ
Όταν επέστρεψε, μετά από 17 χρόνια, θα πει σήμερα, παρ’ ότι δεν έλειψαν οι επισκέψεις στη Μελβούρνη, ότι «η παροικία είχε αλλάξει. Η πρώτη γενιά, ηλικιακά έχει ωριμάσει, έχει όμως ακόμη πολλά να προσφέρει. Προσωπικά γοητεύομαι από το μυαλό των μεγάλων.
Έχουν έλθει όμως στο προσκήνιο οι νέες γενιές τις οποίες οφείλουμε να ελκύσουμε. Μερικοί είναι κοντά και άλλοι δεν είναι. Έχουν ταλέντο το οποίο δεν αξιοποιείται, όσον αφορά τη διατήρηση της ελληνικής συνείδησης. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πιστεύω ότι το μαγικό κλειδί του χώρου της ένωσης των ομογενειακών δυνάμεων και όχι μόνο, είναι οι Τέχνες.
Ζούμε σε μια χώρα με τέσσερις γενιές Ελληνοαυστραλών. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ελληνική συνείδηση είναι σημαντικό να εξασφαλίσουμε ένωση των δυνάμεων και να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο.
Ο ρόλος μου σε διάφορους ομογενειακούς οργανισμούς, μου έδωσε τη δυνατότητα να συλλάβω το τι μπορούμε να επιτύχουμε αν είμαστε ενωμένοι» δηλώνει και φαίνεται να περιμένει την αντίδρασή μου.
ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Έχω πληροφορηθεί ότι έχει αναλάβει τον συντονισμό της ετήσιας έκθεσης του Ελληνοαυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Antipodean Palette 2019, που θα γίνει στο Steps Gallery και θα διαρκέσει από τις 23 Μαΐου μέχρι τις 2 Ιουνίου. Είναι η ένατη φορά που εμπλουτίζει τα πολιτιστικά δρώμενα της παροικίας και όχι μόνο.
«Καλλιτέχνες από όλη την Αυστραλία, καλούνται κάθε φορά να εκθέσουν τα έργα τους. Έτσι και τώρα συμμετέχουν καλλιτέχνες από όλη την επικράτεια. Πιστεύω ότι οι Τέχνες ενώνουν τους ανθρώπους και εκεί θα πρέπει, ως παροικία, να επικεντρώσουμε τις δυνάμεις μας. Να προσελκύσουμε Ελληνοαυστραλούς καλλιτέχνες που δημιουργούν και είναι γνωστοί στον πλατύτερο αυστραλιανό χώρο, αλλά και να προωθήσουμε νέους ταλαντούχους να γνωριστούν μεταξύ τους και να δημιουργηθούν δεσμοί που θα προωθήσουν τον ελληνικό πολιτισμό».
Στη συνέχεια, η ίδια αναφέρθηκε στην έκθεση με τίτλο «Destinations» που διοργάνωσε ο ίδιος οργανισμός τον περασμένο Οκτώβρη με συμμετοχή καλλιτεχνών από διάφορες χώρες, όπως Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία, Ισπανία, Ιρλανδία και Ελλάδα.
«Η Τέχνη ενώνει τους ανθρώπους. Η γλώσσα της είναι διεθνής και εφόσον ζούμε σε μια πολυπολιτισμική χώρα, είναι φυσικό όχι μόνο να μη βάζουμε φράγματα ανάμεσά μας, αλλά να γνωριζόμαστε και να προβάλλουμε προς τα έξω πολύ πιο εντυπωσιακά θεάματα».
Μιλώντας για εντυπωσιακά θεάματα, ο στόχος της Στέλλας Πάπα είναι να οργανώσει αυτού του είδους τις εκδηλώσεις με συμμετοχή Ελλήνων αλλά και αλλοεθνών που θα γνωρίσουν μ’ αυτόν τον τρόπο και θα αγαπήσουν τον ελληνικό πολιτισμό.
«Δεν είναι ακατόρθωτο. Φτάνει να συνδέεις τους ανθρώπους, να τους φέρνεις σ’ επαφή τον έναν με τον άλλον, κι εγώ είμαι πολύ καλή σ’ αυτό. I’m a connector.
Το σπουδαιότερο, το ταλέντο δεν έχει ηλικία. Γι’ αυτό το αναζητώ παντού. Πιστεύω ότι μέσα από τις Τέχνες μπορούμε να φέρουμε στον κορμό της παροικίας όλες τις γενιές, τους φιλέλληνες, αλλά και πολλούς από τους αλλοεθνείς. Αρκεί να πιστέψουμε σ’ αυτήν την ιδέα. Το εννοώ!» τονίζει η Στέλλα Πάπα, προσθέτοντας ότι «θα πρέπει ακόμη να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της απόρριψης της επιτυχίας των άλλων. Αν κάτι επέτυχε στο παρελθόν, το υιοθετώ και το προσαρμόζω στις απαιτήσεις των καιρών. Το φέρνω στα μέτρα του σήμερα και αναγνωρίζω την επιτυχία της ιδέας του άλλου. Δεν έχω πρόβλημα», καταλήγει η Στέλλα Πάπας.