Ο 73χρονος Βασίλης Μαϊκάντης από το Clayton της Μελβούρνης, έκανε πολλά λάθη στη ζωή του. Το χειρότερο όλων είναι ότι έμπλεξε με τον τζόγο, κάτι που όχι μόνο στάθηκε η αιτία να κηλιδωθεί το ποινικό του μητρώο με αδικήματα που σχετίζονται με την παράνομη χαρτοπαιξία δεκαετίες πριν, αλλά και (το 2015) να καταλήξει στην φυλακή για 30 μήνες.

Τα ποινικά κολάσιμα λάθη του συνοδεύει και ένα ακόμα που είναι το γεγονός ότι ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, 56 χρόνια για την ακρίβεια, ζει στην Αυστραλία όπου και ζει όλη του η οικογένεια, δεν πήρε την αυστραλιανή υπηκοότητα. Όχι επειδή δεν το ήθελε, όπως μου λέει, αλλά επειδή δεν ήξερε ότι ήταν απαραίτητο. «Νόμισα ότι όταν είσαι στην Αυστραλία πολύ καιρό και είσαι μόνιμος κάτοικος γίνεσαι αυτόματα Αυστραλός πολίτης» λέει.

Τα πολλά λάθη του 73χρονου συμπαροίκου, εντούτοις, δεν δικαιολογούν την άδικη αντιμετώπισή του από το υπουργείο Μετανάστευσης.

«Κανένας δεν αρνείται ότι ο κ. Μαϊκάντης έκανε λάθη, αλλά αυτό δεν δίνει το δικαίωμα στον υπουργό Coleman να καταδικάζει αυτόν τον άνθρωπο, που έχει σοβαρά προβλήματα υγείας σωματικά και ψυχολογικά, σε αορίστου χρόνου κράτηση, τη στιγμή μάλιστα που Ανεξάρτητο Διαιτητικό Δικαστήριο (Administrative Appeals Tribunal) έδωσε κατευθυντήρια οδηγία στον υπουργό ότι ο κ. Μαϊκάντης πληρεί τις προϋποθέσεις χορήγησης προσωρινής βίζας τύπου Ε (bridging visa E) που αν ο υπουργός αποφασίσει να του χορηγηθεί θα απελευθερωθεί και θα πάει στην οικογένειά του» αναφέρει ο μεταναστευτικός πράκτοράας του, Γιώργος Βασιλείου, που για πάνω από ένα χρόνο τώρα προσπαθεί να πάρει μία απάντηση από τον υπουργό Μετανάστευσης David Coleman, για το τι τελικά θα αποφασίσει να κάνει με τον Βασίλη Μαϊκάντη.

Ο Μαϊκάντης το 2015 καταδικάστηκε σε φυλάκιση 30 μηνών για καλλιέργεια μαριχουάνας. Στο δικαστήριο αποκαλύφθηκε ότι ο 69χρονος τότε, συμπάροικος, νοίκιαζε σπίτια από ένα μεσιτικό γραφείο και στη συνέχεια τα υπενοικίαζε σε άτομα που τα μετέτρεπαν σε χώρους καλλιέργειας μαριχουάνας. Οι καλλιεργητές του πλήρωναν το διπλάσιο ενοίκιο, ο Μαϊκάντης πλήρωνε το κανονικό ενοίκιο στoυς ιδιοκτήτες αυτών των σπιτιών και τα «κέρδη» της παρανομίας του, τα «έτρωγε» στον τζόγο.

Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, αν κάποιος μόνιμος κάτοικος ή κάτοχος άλλης βίζας διαπράξει βίαια εγκλήματα και καταδικαστεί σε φυλάκιση άνω των 12 μηνών, το υπουργείο έχει το δικαίωμα να τον απελάσει. Στην περίπτωση του Μαϊκάντη, παρά το γεγονός ότι το έγκλημά του δεν θεωρείται με την ευρύτερη έννοια βίαιο, επειδή καταδικάστηκε σε φυλάκιση άνω των 12 μηνών μετά την αποφυλάκισή του οδηγήθηκε άμεσα στο κέντρο κράτησης στο Maribyrnong.

«Στη συνέχεια προσφύγαμε στο Ανεξάρτητο Διαιτητικό Δικαστήριο ζητώντας από αυτό να εξετάσει την υπόθεσή του. Το Δικαστήριο συνεκτιμώντας την ηλικία του, την κατάσταση της υγείας του, το γεγονός ότι δεν έχει κανέναν και τίποτα στην Ελλάδα και βέβαια ότι ζει στην Αυστραλία για 56 χρόνια έδωσε την οδηγία που έδωσε. Ο υπουργός έχει το δικαίωμα να μην την ακολουθήσει και να αποφασίσει να τον απελάσει αλλά πρέπει να πάρει μία απόφαση. Αυτό ζητάμε, μία απόφαση» αναφέρει ο κ. Βασιλείου, φανερά απογοητευμένος από την στάση των Αρχών. Ήταν Ιανουάριος του 2018 όταν η απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου πήγε στο γραφείο του υπουργού Coleman.

Από εδώ αρχίζουν τα ακόμα πιο δύσκολα για τον Μαϊκάντη που από την στιγμή που αποφυλακίστηκε και οδηγήθηκε στο Κέντρο Κράτησης Maribyrnong αρχικά και σε αυτό του Broadmeadows, όπου είναι σήμερα, από τα μέσα του 2017 δηλαδή που κρατείται από τις μεταναστευτικές Αρχές της χώρας, υπέστη δύο καρδιακές προσβολές, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, διαγνώστηκε με ρευματοειδή αρθρίτιδα και έχει ψυχολογικά προβλήματα ενώ είναι και διαβητικός. Ο κ. Βασιλείου εκτιμά ότι το κόστος κράτησης του λαμβάνοντας υπόψη τα σοβαρά προβλήματα υγείας του κοστίζει στους φορολογούμενους πάνω από $6,000 την εβδομάδα. «Για ενάμισι χρόνο τώρα περιμένουμε αυτήν την απόφαση. Είναι ανήκουστο αυτό. Ποτέ δεν μεσολαβεί τόσος χρόνος για να παρθεί μια απόφαση. Πρόκειται για έναν πολύ άρρωστο άνθρωπο» αναφέρει ο κ. Βασιλείου.

Ο υπουργός Coleman έχει το δικαίωμα, όπως είπαμε, να απορρίψει την οδηγία του Ανεξαρτήτου Δικαστηρίου εντούτοις. «Αυτό γίνεται πολύ σπάνια και από τις περιπτώσεις που ξέρω αυτό δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι τώρα εκτός και αν συντρέχουν λόγοι εθνικής ασφάλειας» προσθέτει ο κ. Βασιλείου, λέγοντας ότι με δεδομένο το γεγονός ότι ο υπουργός καθυστερεί τόσο πολύ να πάρει μία απόφαση συμπεριλαμβανομένης της κατάστασης της υγείας του Μαϊκάντη, πρότεινε στις Αρχές εναλλακτικές μορφές κράτησης που ήδη εφαρμόζουν οι Αρχές. «Και αυτή η πρόταση απερρίφθη» αναφέρει ο κ. Βασιλείου.

Σχεδόν ενάμισι χρόνο μετά, όλα δείχνουν ότι ο υπουργός Coleman έχει βάλει την υπόθεση Μαϊκάντη στο «ψυγείο». Η στάση του δεν έχει απλώς κοστίσει στους φορολογούμενους δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Το ηθικό κόστος στην οικογένεια του είναι ακόμα μεγαλύτερο.

«Η 97χρονη μητέρα μου ζει για να με δει να βγω από εδώ. Δεν ζητώ τίποτε άλλο, να πάρει μία απόφαση για την τύχη μου. Παίρνω 30 χάπια τη μέρα για να ζήσω. Μερικές φορές μου περνά από το μυαλό να μην τα πάρω, να πεθάνω για να ηρεμήσω» λέει απεγνωσμένος.

Δύο φορές επιχείρησε ο «Νέος Κόσμος» να πάρει κάποια απάντηση από τον υπουργό. Η πρώτη απέβη άκαρπη και στη δεύτερη το γραφείο του υπουργού μας παρέπεμψε στο υπουργείο Εσωτερικών Υποθέσεων. Ενώ τους αναφέραμε την περίπτωση του συγκεκριμένου ατόμου, το υπουργείο μας ξεκαθαρίζει ότι δεν σχολιάζει υποθέσεις συγκεκριμένων ατόμων, ότι δουλειά του υπουργείου είναι να προστατεύσει την αυστραλιανή κοινότητα από μη Αυστραλούς πολίτες που εμπλέκονται σε εγκληματικές πράξεις, ότι το υπουργείο βάσει του Μεταναστευτικού Νόμου έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την χορήγηση βίζας σε κάποιο άτομο ή να ακυρώσει την βίζα του και ότι αυτοί των οποίων η βίζα έχει ακυρωθεί μπορούν να προσφύγουν στο Ανεξάρτητο Διαιτητικό Δικαστήριο, εκεί δηλαδή που προσέφυγε και ο Μαϊκάντης και ότι ο υπουργός επεμβαίνει σε έναν μικρό αριθμό υποθέσεων και όπου κρίνει ότι αυτό επιβάλλεται για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας.

Τους ρωτήσαμε να μας δώσουν κάποια ένδειξη για το πότε θα αποφασίσει ο υπουργός την τύχη του κ. Μαϊκάντη. Από την απάντηση που στην ουσία είναι μία επανάληψη των όσων ήδη γνωρίζουμε και δεν σχετίζεται καθόλου με τα όσα ρωτήσαμε το υπουργείο γεννούνται ακόμα περισσότερα ερωτηματικά και απορίες. Καταρχήν είναι άξιο απορίας το γιατί το υπουργείο αρνείται να απαντήσει; Ενώ γνωρίζει την κατάσταση της υγείας αυτού του ανθρώπου που ζει στην Αυστραλία για 56 χρόνια, γιατί αδιαφορεί με τόσο βάναυσο τρόπο για την υπόθεσή του; Ο Μαϊκάντης μπορεί να έκανε λάθη στη ζωή του αλλά πλήρωσε γι’ αυτά, στάθηκε υπεύθυνα απέναντι στο νόμο, ο υπουργός γιατί δεν κάνει το ίδιο. Ο νόμος είναι ρητός, ο υπουργός έχει το δικαίωμα να μην δεχθεί την οδηγία του Διαιτητικού Δικαστηρίου και να πάρει την απόφαση να τον απελάσει.. Αν αποφασίσει την απέλασή του, ο Μαϊκάντης μπορεί να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμα έφεσης της απόφασης στο Ομοσπονδιακό Εφετείο (Federal Circuit Court).

Γιατί του αρνείται με αυτόν τον τρόπο τα νόμιμα δικαιώματά του; Ας αποφασίσει τελικά. Ή το ένα ή το άλλο. Γιατί αυτή η τεράστια καθυστέρηση μπορεί δυστυχώς να αποβεί μοιραία για τον 73χρονο συμπάροικο και σίγουρα μία τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν και η καλύτερη ούτε για τον υπουργό Μετανάστευσης David Coleman ούτε για τον υπουργό Εσωτερικών Υποθέσεων Peter Dutton. Πριν από δύο τρία χρόνια ο υπουργός Dutton επενέβη άμεσα και αποφάσισε εν ριπή οφθαλμού να χορηγήσει βίζες σε κάποιες αλλοδαπές νταντάδες. Το μόνο που ζητά ο 73χρονος ομογενής από τον υπουργό είναι να δείξει το ένα δέκατο της ευαισθησίας που έδειξε o κ. Dutton για τις νταντάδες, τίποτα περισσότερο.