Ο Χάρης Μεϊμέτης είναι ένας τυπικός δεκαεπτάχρονος μαθητής της Β’ Λυκείου. Αυτό μέχρι να πιάσει στα χέρια του την ηλεκτρική κιθάρα του. Γιατί τότε μεταμορφώνεται εντελώς. Γίνεται ο απόλυτος και πολλά υποσχόμενος ροκ σταρ. Και δεν το λέμε εμείς. Το είπαν οι κριτές στον πρόσφατο γνωστό διαγωνισμό Rock Fest όπου συμμετείχε ο Χάρης κερδίζοντας το βραβείο του καλύτερου κιθαρίστα κάτω των 18 ετών σε ολόκληρη την Αυστραλία!
Τον συνάντησα το Σάββατο το μεσημέρι στο κτίριο της κοινότητας μόλις τελείωσε το μάθημα των νέων ελληνικών που παρακολουθεί στο ελληνικό σχολείο και του ζήτησα να μου μιλήσει για τον ίδιο, για την πρόσφατη διάκρισή του, αλλά και για τα όνειρα και τα μελλοντικά του σχέδια. Να τι μας είπε:
Καλύτερος κιθαρίστας της Αυστραλίας. Πώς αισθάνεσαι;
«Καλύτερος κιθαρίστας ανάμεσα σε όσους πήραν μέρος στο διαγωνισμό», διευκρινίζει με ειλικρινή μετριοπάθεια και συνεχίζει: «Είμαι ενθουσιασμένος γιατί δεν το περίμενα, καθώς δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια κατηγορία. Έτσι όταν άκουσα το όνομά μου ομολογώ ότι χάρηκα πάρα πολύ. Τώρα έχω το βραβείο στο σπίτι, έχω και τον τίτλο να με ακολουθεί και είναι ωραία…»
Ποιος είναι ο Χάρης;
«Ο Χάρης είναι ένας συνηθισμένος 17χρονος που πάει σχολείο και πάντα του αρέσει να ανακαλύπτει την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Μου αρέσει να περνάω καλά και να κάνω και τους γύρω μου να χαμογελάνε και να είμαι η ψυχή της παρέας».
Πώς περνάς μια τυπική μέρα σου;
«Τις τελευταίες εβδομάδες ενόψει του διαγωνισμού οι μέρες μου ήταν αφιερωμένες στην προετοιμασία με σκληρή δουλειά. Τώρα πλησιάζουν οι εξετάσεις του σχολείου και όσο να’ ναι έχω διάβασμα. Όχι ότι θα κάτσω πάνω από ένα βιβλίο με τις ώρες. Δεν είμαι φανατικός μαθητής με τίποτα (γέλια). Τα απολύτως απαραίτητα».
Κιθαρίστας και συνθέτης. Πώς ξεκίνησαν όλα;
«Η σχέση μου με τη μουσική ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου μου έμαθε όλα τα κλασικά ροκ κομμάτια κι έτσι μου μπήκε το μικρόβιο της ηλεκτρικής κιθάρας. Ήθελα να παίξω αυτά που άκουγα και ήμουνα πάντα από μικρός κολλημένος στη μουσική. Μετά από παραινέσεις του παππού μου προς τους γονείς μου ξεκίνησα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας στα έντεκά μου χρόνια. Το αγάπησα αμέσως. Αγόρασα δική μου κιθάρα και αυτό ήταν, «κόλλησα».
Και η αγάπη του ήταν τόση που μετά από δυο χρόνια σπουδών με δάσκαλο, πήρε τα εφόδια που χρειαζόταν και ξεκίνησε τη μοναχική του πορεία που έφερε στην επιφάνεια και το ταλέντο του στη σύνθεση. Μέσα από τη διαρκή ενασχόληση του με το αγαπημένο του όργανο γεννιούνται οι ιδέες που μπορεί αρχικά να είναι ίχνη κάποιας μελωδίας που σιγά – σιγά εξελίσσονται σε ολοκληρωμένα κομμάτια. Δεν αρκεί, όμως, όπως μας λέει, το να έχει κανείς ταλέντο, αλλά χρειάζεται εξάσκηση.
Και όταν ο Χάρης έχει οίστρο και δημιουργεί μπορεί να επικρατεί κακός χαμός στο σπίτι αλλά είναι κάτι που όλοι το απολαμβάνουν. «Μην κλείνεις, την πόρτα, θέλουμε να ακούμε κι εμείς», λέει η μαμά Φωτεινή που μαζί με τον πατέρα του, Αλέκο, και τις μικρότερες δίδυμες αδελφές του Ελπίδα και Νικολέτα αποτελούν το φαν κλαμπ του.
Μπορεί όπως μας είπε νωρίτερα να μην είναι φανατικός μαθητής με την έννοια ότι θα καθίσει με τις ώρες μπροστά σε ένα βιβλίο, αλλά ο Χάρης θεωρεί ψευδές το δίλημμα «σχολείο ή μουσική», καθώς όπως λέει κάποιες φορές συνδυάζονται και τα δύο:
«Η ζυγαριά γέρνει σίγουρα προς τη μουσική αλλά το σχολείο μού έχει δώσει πολλές ευκαιρίες ειδικά πάνω στο αντικείμενο που αγαπώ. Για παράδειγμα, η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό Rock Fest έγινε μέσα από το σχολείο και μπορεί η επιτυχία να προέκυψε από τη δική μου προσωπική δουλειά κι εξάσκηση αλλά υπήρχαν και άλλα άτομα που με στήριξαν μέσα από το σχολείο, μανατζάροντάς με και δίνοντάς μου κάποιες κατευθύνσεις».
Η φετινή συμμετοχή στο Rock Fest δεν ήταν η πρώτη για το νεαρό καλλιτέχνη στο συγκεκριμένο διαγωνισμό. Είχε λάβει μέρος και τις δύο προηγούμενες χρονιές ως μέλος συγκροτήματος, όπου την πρώτη χρονιά είχε διακριθεί στους προκριματικούς ατομικά ως καλύτερος κιθαρίστας, ενώ πέρσι συμμετείχε και με συγκρότημα και σόλο χωρίς καμία τύχη λόγω ελλειπούς προετοιμασίας του, όπως αναφέρει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Η φετινή χρονιά, όμως, τον αποζημίωσε καθώς πέρασε στον τελικό αφού διακρίθηκε ως καλύτερος συνθέτης στους προκριματικούς και τελικά πήρε τον τίτλο του καλύτερου κιθαρίστα.
Έχοντας παρακολουθήσει βίντεο από την εμφάνισή του όπου ο Χάρης φαίνεται πολύ άνετος τόσο στην επικοινωνία του με το κοινό όσο και στην ερμηνεία του τον ρωτώ πόσο εύκολο είναι το κομμάτι της σκηνικής παρουσίας.
«Κι αυτό είναι θέμα εμπειρίας και εξάσκησης. Η αλήθεια είναι ότι συμμετέχω συχνά σε σχήματα μουσικών σκηνών κι έχω δώσει αρκετές συναυλίες κάτι που μου έχει προσδώσει περισσότερη άνεση», απαντά.
Συζητώντας για τα μελλοντικά του σχέδια, ο νεαρός καλλιτέχνης λέει ότι η διάκρισή του στο διαγωνισμό είναι μόνο η αρχή. Προς το παρόν, σκέφτεται να λάβει μέρος και στο επόμενο Rock Fest ενώ παράλληλα αναζητά ευκαιρίες για να παίξει σε συναυλίες και μουσικές σκηνές.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;
«Σε δέκα χρόνια εύχομαι να έχω φτάσει πολύ ψηλά, να έχω γίνει διάσημος, να κάνω συναυλίες μπροστά από χιλιάδες κόσμο, να πληρώνομαι γι’ αυτό που αγαπώ. Ναι, δέκα χρόνια είναι αρκετό διάστημα νομίζω για να έχω καταφέρει να κάνω κάτι στο χώρο».
Τι συμβουλή θα έδινες στους συνομηλίκους σου που έχουν κάποιο ταλέντο ή ένα όνειρο και διστάζουν να το κυνηγήσουν;
«Να το δείχνουν στον κόσμο και να αφήνουν εκείνον (τον κόσμο) να κρίνει πόσο καλοί είναι. Να μη φοβούνται να εκτεθούν και να θυμούνται πως όσο ταλέντο κι αν διαθέτουν χρειάζεται πάντα να το καλλιεργούν με δουλειά, σκληρή δουλειά».
Ξαφνικά μια παρέα αγοριών εισβάλλει στο χώρο της συνέντευξης και αρχίζουν ανυπόμονα να ρωτούν το Χάρη αν τελείωσε για να πάνε όλοι μαζί για φαγητό.
Μπορεί να αστειεύονται και να τον πειράζουν αλλά κατά βάθος καμαρώνουν για το φίλο τους που πέτυχε κάτι ξεχωριστό.
Και μπορεί η συνέντευξη να έχει τελειώσει μα κάτι μέσα μου μου λέει πως για το Χάρη, τον 17χρονο κιθαρίστα με το αστείρευτο ταλέντο και τα τολμηρά όνειρα όλα ξεκινούν τώρα…